Οργή κι αγάπη

Κομμάτια σκέψης ξεδιπλώνω

και χτίζω όνειρα που

είναι κρυμμένα στου μυαλού

τα υπόγεια..

Στις νύχτες που γέμισα

με τις ανάσες σου..

Με κείνες τις ανάσες που πήρες

κι έφυγες και γω χωμένη

στους δικούς μου βυθούς

να προσπαθώ οξυγόνο να βρω

για να μην πάψω να γράφω..

Λέξεις χιλιάδες με πνίγουν

βιβλία που ποτέ σου δεν διάβασες,

κι εκείνα που στα συρτάρια σου

στέκουν

είναι κλεισμένα ερμητικά

γιατί φοβάσαι να τ ανοίξεις

φοβούμενος μην σε νικήσει

η αγάπη!

*

Μαρια Νικολαου