Το ξεχασμένο συρτάρι

Το συρτάρι σαν ανοίξεις

εκείνο το ξεχασμένο μέσα θα βρεις

όλα όσα σου έχω φυλαγμένα

όνειρα κι ελπίδες

σ' αγαπώ και χάδια

τα ηλιοβασιλέματα που έκλεψες

και τα γαλάζια φεγγάρια

τα ίχνη σου στην άμμο που ακολούθησα

τα άλικα φιλιά σου και τις νύχτες

που κάτω από τις κερασιές τραγούδια μου έγραφες

κι ας μην ήξερες τις νότες

Όλος ο κόσμος με άλικο ρόδο φάνταζε
Έμαθες, αλήθεια, ποτέ ότι εσύ
ήσουν όλος μου ο κόσμος;
Έμαθες ποτέ πως τα καράβια
ακυβέρνητα σαν μένουν η θάλασσα τα παρασέρνει
στα άγρια νερά της ,θυσία ;
έμαθες ποτέ πως την άνοιξη
ανθίζουν τα λουλούδια;
Έμαθες ποτέ πως τα χάδια
που χάνουν το δρόμο τους
ξεβράζονται σ' έρημες αμμουδιές
σαν συντρίμμια από καράβια
τσακισμένα στη θαλασσοταραχή;
Έμαθες για τα φιλιά που
στέγνωσαν στα χείλη
και φιλιά του Ιούδα έγιναν ;
Κατάλαβες ποτέ ότι
ήσουν η ανάσα και το αίμα μου
το μαχαίρι και η φλόγα μου
το παρόν, το μέλλον και το παρελθόν μου
το νερό και γη μου;
Κατάλαβες ποτέ πως
Στο ξεχασμένο συρτάρι  μου κρατώ
το πλούτο που μου χάρισες
θησαυρό ανεκτίμητο ;
Τις νύχτες σαν δε μπορώ να κοιμηθώ,
κρυφά τ' ανοίγω λίγο-λίγο
από κάθε ελπίδα κι από κάθε όνειρο να κλέψω,
μα δραπετεύουν τ' άτιμα
και  με στοιχειώνουν ,με τρελαίνουν .
στο μυαλό μου τρυπώνουν
κι έτσι αποκαμωμένη και μισότρελη
ο ύπνος με παίρνει στην αγκαλιά σου !

Κλειώ Ν.