Ξέρω μέσα μου ποιον ζηλεύω

 

Τη λογική ξεγέλασα και την αλήθεια έκρυψα.

Να βολευτώ σε μέρη ποθητά, να ζήσω σε όνειρα λάγνα.

Αυτό μου έμαθαν να ζω και τη ζωή μου δεν ορίζω.

Είμαι καλά όσο διψώ για φίλους ανδρείκελα και αφέντες δεσμώτες.

Χαμογελώ και καταλήγω να σπαράζω στα γέλια.

Δεν ξέρω τι με εμπνέει έτσι. Η εικόνα; Το σίχαμα; Ο καθρέφτης;

Με διάλεξε ο τρόπος μου, με επέβαλε ο σκοπός τους.

Φοβάμαι μη ξυπνήσω και γι' αυτό ζωγραφίζω

πάνω στα βλέφαρά μου μάτια, να τα 'χω πάντα ανοιχτά.

Μα ξέρω μέσα μου ποιον πιο πολύ ζηλεύω.

Τον τύπο που φώναξε «σταματήστε την γη να κατέβω» και τον άκουσαν.


~Μενεξεδιά σε ώρες συλλογιστικής αδράνειας~


Στριμωγμένη στων Ποθων τους το λεωφορείο
Λιποθυμη έπεσα , με πήραν με φορείο
Δεν ήθελα τα μάτια μου καθολου ν'τ'ανοίξω
Ήθελα στα γέλια τους κι αλλο να βουτήξω

Εικόνες σιχαμένες , σκουριασμένες
Στον βυθό του αποπατου τους μαγεμένες
Εκει κολύμπησα με μπρατσάκια καφετί
Έκανα την λύπη μου χαρούμενα κομφετί

Αλλα ποτε δεν θα ξεχάσω εναν γελωτοποιό
Που τα κουδούνια του χτυπουσε και ήθελε
Να κατεβει απο τον κόσμο αυτό

Τον μίσησα οταν στο κενό αποφασισε
Να ριχτεί
Οργίστηκα που στην μοίρα του
Δεν ήθελε να υποταχτεί

Δεν μπορείς , κύριε γελωτοποιέ ,
Την γή να σταματάς
Διαμαρτυρομαι οδηγέ το
Παιγνίδι μου φαίνεται «σικε»

Μαρια  Ρ. σε ώρες Τρελλας (μόνιμη κατασταση πια)

Κοιτάω τον παλιάτσο να εμπαίζει το πλήθος.

Τον λυπάμαι γιατί άλλη ασχολία δεν έχει,

παρά να βρίσκει το νόημά του σε άλλους.

'Αραγε τι κρύβει η βαφή;

Ποια βρωμερή επιδερμίδα,

ποιο στιγματισμένο πρόσωπο

και ποιους μαύρους κύκλους μου;

Μου πες κάποτε «δεν κοιτάς τα χάλια σου;»

Αν ήμουν μασκαράς ούτε εσύ θα τα κοίταζες.

Και τότε σε καταλαβαίνω βρε παλιάτσε.

Προτιμάς στην δική σου διαδρομή

να βλέπεις των άλλων τις αφίσες.

Γιατί των άλλων τις εικόνες τις σκίζεις όποτε θες.

Την δική σου μόνο δεν μπορείς.

~moody Μενεξεδιά~