Το ερωτευμένο αστεράκι (Παραμύθι) - The little star in love (Τale)

"Το ερωτευμένο Αστέρι "

Ήταν μια παράξενη νύχτα. Μια νύχτα όλο ομορφιές κι αρώματα.
Ο  ουρανός είχε ντυθεί μ' όλα τα 'αστέρια που είχε κρυμμένα στα σεντούκια του κι έλαμπε γεμάτος χαρά.
Μα ένα μικρούλι αστεράκι τρεμόφεγγε λυπημένο πλάι στο φεγγάρι.
Κοίταζε με τις ώρες κάτω ,την απέραντη θάλασσα που γυάλιζε και άλλαζε χρώματα, καθώς το ελαφρύ αεράκι της χάιδευε τα όμορφα μαλλιά και ψιθύριζε: "Θέλω να πάω κοντά της! Θέλω να τη δω από κοντά! Θέλω να την αγγίξω. Την  αγαπώ τόσο πολύ!"Κι από τη λύπη του που ήταν τόσο μακριά της, αναστέναξε.
'Έπειτα τρεμόσβησε. Τρεμόσβησε τόσο, που νόμιζες ότι από στιγμή σε στιγμή θα 'σβηνε και θα χανόταν για πάντα από τον ουρανό.
Το φεγγάρι, όμως,  που ακούει όλους τους αναστεναγμούς της νύχτας, γύρισε το ολοστρόγγυλο πρόσωπό του κατά το αστεράκι και το ρώτησε: " Γιατί ,αναστενάζεις αστεράκι μου;"
Εκείνο κοίταξε κάτω, την απέραντη θάλασσα τη φεγγαροντυμένη  και είπε αργά:  "Θέλω να πάω κοντά της!"
"Να πας κοντά της; "απόρησε το φεγγάρι."Μα εσύ είσαι αστέρι του ουρανού κι ένα τέτοιο αστέρι δεν μπορεί να ζήσει κοντά στη θάλασσα!"
"Αχ, δεν μπορώ να ζήσω κοντά στη θάλασσα! Αχ, γιατί να μην μπορώ να ζήσω κοντά στη θάλασσα;"
'Έλεγε και ξανάλεγε, γεμάτο παράπονο, το αστεράκι.
Κάποιο βράδυ είδε στο απέναντι μονοπάτι του ουρανού, ένα αστέρι.
Πρώτα το 'δε να πλημμυρίζει από ένα δυνατό φως, μετά να αφήνει ξωπίσω του μια χούφτα χρυσόσκονη κι έπειτα, γρήγορα γρήγορα, να πέφτει στην αγκαλιά της θάλασσας.
Από κείνο το βράδυ το αστεράκι μας έγινε ακόμα πιο λυπημένο. Δάκρυα τρεμόπαιζαν στις άκρες των ματιών του, πέφταν πάνω στην ασημοκεντημένη ποδιά του και γίνονταν μικρά μικρούτσικα αστεράκια.
Πόσο ζήλευε εκείνο το αστέρι που είχε πέσει μέσα στην αγκαλιά της. Ενώ αυτό, που την αγαπούσε τόσο πολύ, στεκόταν ακόμα εκεί, πάνω στον ουρανό.
Πόσο μακρύς ο δρόμος που τους χώριζε!
Πέρασαν πολλές νύχτες. 'άλλες  με φεγγάρι ολόγιομο, άλλες με μισοφέγγαρο κι άλλες μ' ένα φεγγάρι χλωμό ,κυκλωμένο από ένα θαμπό φως.
Λογής λογής καράβια ταξίδευαν πάνω στην όμορφη, ασημοστολισμένη θάλασσα.
Κι αυτή, όλο κρυφή χαρά, χαμογελούσε και χόρευε απαλά με τα δελφίνια της.
"Εγώ πότε θα πάω κοντά της;", έλεγε και ξανάλεγε το αστεράκι.
Μέχρι που ένα καλοκαιρινό βράδυ, χωρίς να το καταλάβει, ξαφνικά φωτίστηκε! 'Ελαμψε  ολόκληρο απ' το δυνατό φως που το πλημμύρισε!
Η καρδιά του χτύπησε δυνατά! Μα τόσο δυνατά, που μια χούφτα χροσόσκονη  βγήκε από μέσα της και σκορπίστηκε πίσω απ' το αστεράκι, καθώς γλυστρούσε απ' το μονοπάτι του ουρανού και, τρέχοντας, πήγαινε να πέσει στην απέραντη αγκαλιά της.
Πόσο ευτυχισμένο ένιωθε τώρα το αστεράκι! Ούτε που το κατάλαβε πώς έγινε. Βρέθηκε καρφιτσωμένο πάνω στο δαχτυλίδι που φορούσε στο μικρό της δάχτυλο.
Η θάλασσα το κοίταξε και χαμογέλασε. Το ακούμπησε ελαφρά πάνω στα κοραλλένια χείλη της κι έπειτα άρχισε να το ταξιδεύει στις απέραντες ,τις μαγικές πολιτείες του βυθού.
Το αστεράκι ένιωθε τόσο ευτυχισμένο, που όλα του φαίνονταν σαν όνειρο.
Κι όταν τέλειωσε το μαγικό ταξίδι γύρισε και κοίταξε ψηλά, στον ουρανό, που ήταν γεμάτος αστέρια. Πόσο μικρά του φάνηκαν! Κάποια στιγμή πρόβαλε το φεγγάρι μέσα από ένα σύννεφο και του χαμογέλασε.
Χαμογέλασε και το αστεράκι . Κι έγινε το χαμόγελό του χίλια αστεράκια που φώτισαν τα μεγάλα γαλάζια μάτια της θάλασσας, τις σκοτεινές θαλασσοσπηλιές της και τους σκληρούς απότομους βράχους, που χρόνια τώρα, δέχονταν τα χάδια της και το θυμό της.
Αν κάποιο βράδυ βρεθείς κι εσύ κοντά της και τη δεις να λαμπυρίζει στο φεγγαρόφωτο και να μοιάζει σα να 'ναι στολισμένη με χιλιάδες διαμάντια, ξέρεις τι θα 'ναι.
Δε θα 'ναι τίποτ 'άλλο παρά το αστεράκι, που έκανε το χαμόγελό του, για χάρη της, χίλια κομμάτια και τη χρυσή του καρδιά άλλα τόσα για να στολίζει την ασημένια αγκαλιά της, τους σμαραγδένιους ώμους της και τα πολύχρωμα, κυματιστά μαλλιά της...
                                                             Σημείωση:

            Το ερωτευμένο αστέρι είναι της Μαρίας Βασιλειάδου Βελετά

     

Αναρτήθηκε από Ρένα Τζωράκη -Μανουκάκη στις 8:39 μ.μ.

Τάσος Λειβαδίτης - Κ. Καραμπέτη Τα μοναχικά βήματα

Τα μοναχικά βήματα του Τάσου Λειβαδίτη

                              

Τα μοναχικά  βήματα  του Τάσου Λειβαδίτη

Υπάρχει λένε μια μεγάλη περιπέτεια για τον καθένα μας, αλλά που θα την βρούμε;

Προς το παρόν ξεφυλλίζουμε τα παλιά ημερολόγια μήπως και σώσουμε κάτι απ’ τα χρόνια…

Αλήθεια τι συμβαίνει στην πραγματικότητα, ποιός θυμάται τι έγινε χτες, όλα θολά συγκεχυμένα…

Το πρωί περπατάω πάνω στα ερείπια δύο πολέμων για να πάω στην κουζίνα για καφέ.

Οι αλήτες κοιτάζουν τα τραίνα που φεύγουν και τα μάτια τους για μια στιγμή μένουν ορφανά και πάνω στις τζαμαρίες των σταθμών, δεν είναι η βροχή αλλά τα απραγματοποίητα ταξίδια που κλαίνε.

Οι μεθυσμένοι τρικλίζουν κάτω απ’ το βάρος της απεραντοσύνης, έξω απ’ τα ορφανοτροφεία, σωπαίνουν τα διωγμένα παραμύθια κι η γυναίκα στο παράθυρο τόσο θλιμμένη, που είναι έτοιμη να φύγει για τον ουρανό.

Όλα θολά συγκεχυμένα… Οι άλλοι φτιάχνουν από μας ένα πρόσωπο για δική τους χρήση… ποιοί είμαστε; … άγνωστο… και μόνο καμιά φορά μέσα στους εφιάλτες μας βρίσκουμε κάτι απ’ τον αληθινό εαυτό μας.

Χέρια που γκρεμίστηκαν σε αδέξιες χειρονομίες, μενεξεδένια ευσπλαχνία του δειλινού που σκορπίζει λίγες βασιλικές δαντέλες στα γηροκομεία.

Το θεϊκό δικαίωμα των φτωχών πάνω στα υπάρχοντα των άλλων, τα μοναχικά βήματα του περαστικού που σου θυμίζουν όλη τη ζωή σου κι ο πατέρας μου πεθαμένος εδώ και τόσα χρόνια έρχεται κάθε βράδυ και με συμβουλεύει στον ύπνο μου… μα πατέρα του λέω, ξεχνάς ότι τώρα είμαστε συνομήλικοι;

Ω γενιά μου χαμένη πήραμε μεγάλους δρόμους… μείναμε στη μέση… η ώρα του θανάτου μας είναι γραμμένη σ’ όλα τα ρολόγια.

Φίλοι παιδικοί που είστε; με ποιούς θα συνεχίσω τώρα την περιπλάνησή μου στο άπειρο;

Οι μεγάλοι κάθονται στα καφενεία, οι γρύλοι τα βράδια προσπαθούν να συλλαβίσουν το ανείπωτο, η μητέρα άνοιγε τα γράμματα με τη φουρκέτα της…

Η ζωή μας είναι ένα μυστήριο που δεν μπορούμε να το μοιραστούμε… μια θλίψη τ’ απογεύματα σαν άρωμα από παλιά βιβλία και κάθε φορά που προσπερνάμε ένα διαβάτη, είναι σαν να λέμε αντίο σ’ όλη τη ζωή.

Θυμάσαι τις ερωτικές στιγμές μας Άννα; Το φύλο σου σαν ένα μισανοιγμένο όστρακο που τ’ ακούμπησε εκεί μια μακρινή τρικυμία, τα στήθη σου δύο μικρά ηλιοτρόπια μες τ’ αλησμόνητο πρωινό.

Οι επαναστάτες είναι ανήσυχοι για το μέλλον, οι εραστές για το παρελθόν, οι ποιητές έχουν επωμιστεί και τα δύο.

Κάποτε θα αυτοκτονήσω μ’ έναν τρόπο συνταρακτικό, με χαμηλόφωνα λόγια από παλιές συνωμοτικές μέρες…

Α ζωή, μια χειραψία με το άπειρο πριν χαθείς για πάντα…

Τα παιδιά ξέρουν καλά ότι το αδύνατο είναι η πιο ωραία λύση… ενώ στο βάθος του δειλινού οι δύο οργανοπαίχτες με τ’ ακορντεόν παίζανε τώρα για την τύχη και τα καπέλα τους επιπλέανε ναυαγισμένα στη μουσική…

Βιογραφικό του Τάσο Λειβαδίτη:

Ο Τάσος Λειβαδίτης γεννήθηκε στις 20 Απριλίου του 1922
 και «έφυγε» στα 66 του χρόνια, ξημερώματα Κυριακής στις 30 Οκτωβρίου του 1988.

Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Μεταξουργείο. Ο πατέρας του καταγόταν από την Αρκαδία, ήταν εύπορος μεγαλέμπορος που πτώχευσε λόγω του πολέμου. Η μητέρα του, Βασιλική Κοντοπούλου, ήταν Αθηναία.
Από τα τέσσερα αδέρφια του, τα δύο ήταν καλλιτέχνες.
 Ο Μίμης, μουσικός της Λυρικής, ο Αλέκος, επιτυχημένος ηθοποιός του θεάτρου και κινηματογράφου, που πέθανε το 1980 κι αυτός από την ίδια πάθηση με τον ποιητή, ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής.
Το 1934 εγγράφεται στο 9ο Γυμνάσιο στην πλατεία Κουμουνδούρου, κοντά στο πατρικό του σπίτι στην οδό Λεωνίδου. Το 1940 εγγράφεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστήμιου της Αθήνας. Δεν θα τελειώσει όμως ποτέ, καθώς αφιερώνεται στην Αντίσταση από τις τάξεις ΕΠΟΝ. Το 1943, χάνει τον πατέρα του, ενώ αργότερα κι ενώ είναι εξόριστος στην Μακρόνησο (1951), χάνει και τη μητέρα του.
Το 1946 παντρεύεται τη Μαρία, δευτερότοκη κόρη του Γεωργίου Στούπα και της Αλεξάνδρας Λογοθέτη. Του στάθηκε στήριγμα όχι μόνο στα σκληρά χρόνια της εξορίας του ποιητή, συντηρώντας και την μητέρα του αλλά και φύλακας – άγγελος σε όλη του τη ζωή. Ο ποιητής την έχει ηρωίδα του στο "Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας" που της το αφιερώνει.
Την ίδια χρονιά πρωτοεμφανίζεται στο λογοτεχνικό στερέωμα με το ποίημα "Το τραγούδι του Χατζηδημήτρη", που δημοσιεύεται στο περιοδικό "Ελεύθερα Γράμματα" του Δημήτρη Φωτιάδη. Το 1947 δημοσιεύεται στη "Νέα Εστία", το εκτενές ποίημα του "Η κυρά της Όστριας". Εκδίδει μαζί με άλλους νέους, το λογοτεχνικό περιοδικό "Θεμέλιο". Την τετραετία 1948 -1952, εξόριστος για τις πολιτικές του ιδέες στον Μούδρο, τον Αη-Στράτη και την Μακρόνησσο, μαζί με άλλους πνευματικούς ανθρώπους της Αριστεράς (Κατράκης, Ρίτσος, Δεσποτόπουλος, Αλεξάνδρου, Πατρίκιος, Καρούσος, κ.α.).

Το 1952 εκδίδει τα πρώτα του βιβλία "Μάχη στην άκρη της νύχτας" και "Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας" και το 1953 δημοσιεύει το "Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου", για το οποίο του απονέμεται το πρώτο βραβείο Ποίησης στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στη Βαρσοβία.
Το βιβλίο κατασχέθηκε αργότερα κι ο ποιητής θα συρθεί στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Αιτία το φιλειρηνικό του περιεχόμενο. Βρισκόμαστε στην καρδιά του ψυχρού πολέμου. Στις 10 Φεβρουαρίου του 1955, ο ποιητής δικάζεται στο Πενταμελές Εφετείο για το "Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου". Πλήθος κόσμου και ανάμεσα τους πολλές προσωπικότητες των γραμμάτων θα παρακολουθήσουν αυτή τη πνευματική δίκη όπου ο ποιητής θα μετατρέψει το εδώλιο σε βήμα και όπου θα διατυπώσει την ουσία και τον σκοπό της τέχνης του. Θα συγκινήσει όχι μόνο το ακροατήριο αλλά και τους δικαστές που τελικά θα τον αθωώσουν πανηγυρικά.

Το 1956 δημοσιεύει τον "Ανθρωπο με το ταμπούρλο" και το 1957 εκδίδει την ποιητική συλλογή "Συμφωνία αρ. 1", για το οποίο ο Δήμος Αθηναίων τον βραβεύει με το Πρώτο βραβείο Ποίησης. Ήδη από το 1954 εργάζεται ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα Η ΑΥΓΗ όπου και κρατάει τη στήλη της κριτικής του βιβλίου μέχρι το 1980, με εξαίρεση τα έτη 1967-74 που η εφημερίδα έχει κλείσει λόγω δικτατορίας.

Σε αυτό το διάστημα αλλά και αργότερα ο ποιητής για βιοποριστικούς λόγους μεταφράζει ή διασκευάζει λογοτεχνικά έργα για λαϊκά περιοδικά ποικίλης ύλης με το ψευδώνυμο Ρόκκος. Ακολουθούν τα βιβλία, το 1958 "Οι γυναίκες με τα αλογίσια μάτια" , το 1960 η "Καντάτα".

Το 1961 τον Οκτώβριο, περιοδεύει με τον Μίκη Θεοδωράκη την επαρχία, Καβάλα, Δράμα, Σέρρες, Λάρισα, Νάουσα, Βέροια, όπου ανάμεσα στα μουσικά διαλείμματα των συναυλιών απαγγέλει ή συνομιλεί με το κοινό. Την ίδια χρονιά γράφει το σενάριο της ταινίας "Συνοικία το ΄Ονειρο" με τους Κατράκη, Αλεξανδράκη, Γεωργούλη, κ.α. όπου ακούγονται τα τραγούδια "Βρέχει στη φτωχογειτονιά", "Σαββατόβραδο" κ.λ.π. όλα σε στίχους Λειβαδίτη και που με άλλα τραγούδια επίσης σε στίχους Λειβαδίτη θα συμπεριλάβει αργότερα ο Θεοδωράκης στο δίσκο του "Πολιτεία".

Το 1965, εκδίδονται σε τόμο με τίτλο "Ποίηση 1952-65" όλες οι μέχρι τότε ποιητικές του συλλογές. Μεταξύ 1967 – 72, ο ποιητής βυθίζεται στην σιωπή. Μένει άνεργος. Για λόγους επιβίωσης διασκευάζει ή μεταφράζει με το ψευδώνυμο Ρόκκος, έργα λογοτεχνικά για περιοδικά ποικίλης ύλης.

Το 1972, εκδίδει το βιβλίο "Νυχτερινός επισκέπτης, που οι κριτικοί το θεωρούν έναρξη της δεύτερης φάσης του έργου του. Παράλληλα αποστασιοποιείται από την πολιτική δράση και κάνει μια βαθιά στροφή ενδοσκόπησης, αναδεικνύοντας το μεγάλο φιλοσοφικό βάθος του έργου του, ακολουθώντας έναν μοναχικό δύσβατο και πρωτοποριακό δρόμο στην μεγάλη του τέχνη. Το 1976, του απονέμεται το 2ο και 1ο Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τα βιβλία του "Βιολί για μονόχειρα" και "Εγχειρίδιο ευθανασίας" αντίστοιχα.

Γράφει την "Δραπετσώνα" κ.α. τραγούδια σε μουσική Μ. Θεοδωράκη. Το 1978 γράφει τους στίχους των δίσκων "Τα λυρικά", "Οκτώβρης 78" και "Λειτουργία για τα παιδιά που σκοτώνονται στον πόλεμο", όλα σε μουσική Μ. Θεοδωράκη. Τραγούδια με στίχους του έχει μελοποιήσει και ο Μάνος Λοΐζος.

Αύγουστος του 1982, αντιμετωπίζει έντονα προβλήματα υγείας. Νοσηλεύεται με καρδιακό έμφραγμα σε νοσοκομείο. Ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Το 1985 εκδίδονται η συλλογή "Βιολέττες για μια εποχή" και το 1987 ο δεύτερος τόμος με τα μέχρι τότε έργα του, με τον τίτλο Ποίηση Β.

Τον Οκτώβρη του1988, ο ποιητής εισάγεται στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο και υποβάλλεται σε δύο αλλεπάλληλες εγχειρήσεις για ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής, διάρκειας 5 ωρών η καθεμία, που όμως δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν το μοιραίο.

Το 1990 ολοκληρώνεται και ο τρίτος τόμος των Απάντων του, με τίτλο Ποίηση Γ.
Την ίδια χρονιά εκδίδεται το έργο που άφησε στο συρτάρι του πριν πεθάνει,
 "Τα χειρόγραφα του Φθινοπώρου" (1989).

Τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο ποίησης στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στη Βαρσοβία (1953 για τη συλλογή του «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου»), το πρώτο βραβείο ποίησης του Δήμου Αθηναίων (1957 για τη συλλογή του «Συμφωνία αρ.Ι»), το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1976 για τη συλλογή «Βιολί για μονόχειρα»), το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1979 για το «Εγχειρίδιο ευθανασίας»).

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της «Εταιρείας Συγγραφέων».

Έγραψε επίσης κι ένα μικρό τόμο με τίτλο: «Έλληνες ποιητές», ο οποίος αναφέρεται στις συλλογές που εκδόθηκαν την περίοδο 1978-1981,

 και αποτελεί μια απογραφή 74 ποιητικών συλλογών.

Όπως σημειώνει ο Τίτος Πατρίκιος, φίλος και συνεργάτης του Λειβαδίτη, ήταν τόσο αφοσιωμένος στην ποίηση ώστε όσα ποιήματα του έστελναν «τα διάβαζε όλα ως το κόκαλο και όσο μεγαλύτερη αξία τους έβρισκε, τόσο την αναγνώριζε και τη διακήρυσσε».
Επίσης:
«Άσκησε την κριτική με διεισδυτική ευαισθησία, με στοχασμό που δεν κατέληγε σε κάποια κανονιστικότητα, με άνοιγμα σε όλους τους τρόπους της ποίησης και αγάπη για όλους τους ποιητές, χωρίς εύνοιες και πατερναλισμούς».

Αναρτήθηκε από Ρένα Τζωράκη -Μανουκάκη στις 2:04 π.μ.

Live with me

 

Δεν υπάρχει ανάμνηση χωρίς ήχο

Κάθε τραγούδι κρύβει την ανάγκη να το ακούσουμε μαζί

Έμαθες την μουσική που μου αρέσει

Και εγώ έμαθα την αίσθησή σου δίπλα μου

 

Τώρα χαμογελώ σε ένα στίχο και μια νότα

Και εσύ δηλώνεις απουσία

Μου πες πως δεν θες να υποκύψεις

Μα από πείσμα μένεις μακριά μου

 

Η ανάγκη σου κυλάει μέσα μου

Συνδυάζω μελωδία με την φωνή

Νιώθω το αεράκι να με διαπερνά σαν ανάσα σου

Καρφωμένη η μορφή στο υποσυνείδητο

 

Άγγιξέ με ακόμα μία φορά

Έλα κοντά μου να μου δείξεις πως με νιώθεις

Πόσο θα άντεχα να μην ζητήσω τίποτα;

Όσες χορδές και να σπάσουν το θέλω σου θα μένει

~moody~

Νεκρική σιωπή..

Νεκρική σιωπή..

Πολύβουη, δυνατή, διαπεραστική..

Τρυπά τα τύμπανα..

Λείπεις εσύ..

λείπω κι εγώ..

από μένα..

Απέχω..

Αφήνω τη σιωπή να πει τη τελευταία λέξη..

Έτσι θα κλείσει η αυλαία..

Χωρίς χειροκρότημα..

Μια υγρή ανάσα αγάπης κι ένα δάκρυ

μούσκεψαν το εισιτήριο..

Η παράσταση δεν ήταν κωμωδία..

Δεν γελάσαμε..

Μήτε δράμα ήταν κι ας κλάψαμε..

Τραγωδία..

Μια αρχαία τραγωδία ανεβάσαμε..

Λάθος εποχή..

Το κοινό άλλα επιθυμούσε, άλλα είδε..

Το απογοητεύσαμε..

Κι όμως, έχουμε πάρει όσκαρ..

του καλύτερου αντρικού ρόλου εσύ..

του καλύτερου γυναικείου ρόλου εγώ..

ή αντίθετα τα λέω..

δεν θυμάμαι πια..

Το πιο ερωτικό ζευγάρι του σύγχρονου θεάματος δεν υφίσταται πλέον..

γράφουν οι εφημερίδες..

Διάβασε..

Έχω κρατήσει απόκομμα..

Στο άλμπουμ είναι μαζί με τις φωτογραφίες μας..

Δεν θα το πάρω μαζί..

Μόνο ότι θυμάμαι θα κρατήσω..

Έγραψα το καλύτερο παιδικό παραμύθι..

αλλά ο θίασος δεν είχε τους κατάλληλους πρωταγωνιστές..

Είχε εμάς..

Κι εμείς σαν παιδιά, δεν μάθαμε να παίζουμε..

?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /?> 



L.N.E

 

Ξέρω μέσα μου ποιον ζηλεύω

 

Τη λογική ξεγέλασα και την αλήθεια έκρυψα.

Να βολευτώ σε μέρη ποθητά, να ζήσω σε όνειρα λάγνα.

Αυτό μου έμαθαν να ζω και τη ζωή μου δεν ορίζω.

Είμαι καλά όσο διψώ για φίλους ανδρείκελα και αφέντες δεσμώτες.

Χαμογελώ και καταλήγω να σπαράζω στα γέλια.

Δεν ξέρω τι με εμπνέει έτσι. Η εικόνα; Το σίχαμα; Ο καθρέφτης;

Με διάλεξε ο τρόπος μου, με επέβαλε ο σκοπός τους.

Φοβάμαι μη ξυπνήσω και γι' αυτό ζωγραφίζω

πάνω στα βλέφαρά μου μάτια, να τα 'χω πάντα ανοιχτά.

Μα ξέρω μέσα μου ποιον πιο πολύ ζηλεύω.

Τον τύπο που φώναξε «σταματήστε την γη να κατέβω» και τον άκουσαν.


~Μενεξεδιά σε ώρες συλλογιστικής αδράνειας~


Στριμωγμένη στων Ποθων τους το λεωφορείο
Λιποθυμη έπεσα , με πήραν με φορείο
Δεν ήθελα τα μάτια μου καθολου ν'τ'ανοίξω
Ήθελα στα γέλια τους κι αλλο να βουτήξω

Εικόνες σιχαμένες , σκουριασμένες
Στον βυθό του αποπατου τους μαγεμένες
Εκει κολύμπησα με μπρατσάκια καφετί
Έκανα την λύπη μου χαρούμενα κομφετί

Αλλα ποτε δεν θα ξεχάσω εναν γελωτοποιό
Που τα κουδούνια του χτυπουσε και ήθελε
Να κατεβει απο τον κόσμο αυτό

Τον μίσησα οταν στο κενό αποφασισε
Να ριχτεί
Οργίστηκα που στην μοίρα του
Δεν ήθελε να υποταχτεί

Δεν μπορείς , κύριε γελωτοποιέ ,
Την γή να σταματάς
Διαμαρτυρομαι οδηγέ το
Παιγνίδι μου φαίνεται «σικε»

Μαρια  Ρ. σε ώρες Τρελλας (μόνιμη κατασταση πια)

Κοιτάω τον παλιάτσο να εμπαίζει το πλήθος.

Τον λυπάμαι γιατί άλλη ασχολία δεν έχει,

παρά να βρίσκει το νόημά του σε άλλους.

'Αραγε τι κρύβει η βαφή;

Ποια βρωμερή επιδερμίδα,

ποιο στιγματισμένο πρόσωπο

και ποιους μαύρους κύκλους μου;

Μου πες κάποτε «δεν κοιτάς τα χάλια σου;»

Αν ήμουν μασκαράς ούτε εσύ θα τα κοίταζες.

Και τότε σε καταλαβαίνω βρε παλιάτσε.

Προτιμάς στην δική σου διαδρομή

να βλέπεις των άλλων τις αφίσες.

Γιατί των άλλων τις εικόνες τις σκίζεις όποτε θες.

Την δική σου μόνο δεν μπορείς.

~moody Μενεξεδιά~

Το ξεχασμένο συρτάρι

Το συρτάρι σαν ανοίξεις

εκείνο το ξεχασμένο μέσα θα βρεις

όλα όσα σου έχω φυλαγμένα

όνειρα κι ελπίδες

σ' αγαπώ και χάδια

τα ηλιοβασιλέματα που έκλεψες

και τα γαλάζια φεγγάρια

τα ίχνη σου στην άμμο που ακολούθησα

τα άλικα φιλιά σου και τις νύχτες

που κάτω από τις κερασιές τραγούδια μου έγραφες

κι ας μην ήξερες τις νότες

Όλος ο κόσμος με άλικο ρόδο φάνταζε
Έμαθες, αλήθεια, ποτέ ότι εσύ
ήσουν όλος μου ο κόσμος;
Έμαθες ποτέ πως τα καράβια
ακυβέρνητα σαν μένουν η θάλασσα τα παρασέρνει
στα άγρια νερά της ,θυσία ;
έμαθες ποτέ πως την άνοιξη
ανθίζουν τα λουλούδια;
Έμαθες ποτέ πως τα χάδια
που χάνουν το δρόμο τους
ξεβράζονται σ' έρημες αμμουδιές
σαν συντρίμμια από καράβια
τσακισμένα στη θαλασσοταραχή;
Έμαθες για τα φιλιά που
στέγνωσαν στα χείλη
και φιλιά του Ιούδα έγιναν ;
Κατάλαβες ποτέ ότι
ήσουν η ανάσα και το αίμα μου
το μαχαίρι και η φλόγα μου
το παρόν, το μέλλον και το παρελθόν μου
το νερό και γη μου;
Κατάλαβες ποτέ πως
Στο ξεχασμένο συρτάρι  μου κρατώ
το πλούτο που μου χάρισες
θησαυρό ανεκτίμητο ;
Τις νύχτες σαν δε μπορώ να κοιμηθώ,
κρυφά τ' ανοίγω λίγο-λίγο
από κάθε ελπίδα κι από κάθε όνειρο να κλέψω,
μα δραπετεύουν τ' άτιμα
και  με στοιχειώνουν ,με τρελαίνουν .
στο μυαλό μου τρυπώνουν
κι έτσι αποκαμωμένη και μισότρελη
ο ύπνος με παίρνει στην αγκαλιά σου !

Κλειώ Ν.

Οι λεξεις ( C Real...with or without you)

πιάσε μου το χέρι

Οργή κι αγάπη

Κομμάτια σκέψης ξεδιπλώνω

και χτίζω όνειρα που

είναι κρυμμένα στου μυαλού

τα υπόγεια..

Στις νύχτες που γέμισα

με τις ανάσες σου..

Με κείνες τις ανάσες που πήρες

κι έφυγες και γω χωμένη

στους δικούς μου βυθούς

να προσπαθώ οξυγόνο να βρω

για να μην πάψω να γράφω..

Λέξεις χιλιάδες με πνίγουν

βιβλία που ποτέ σου δεν διάβασες,

κι εκείνα που στα συρτάρια σου

στέκουν

είναι κλεισμένα ερμητικά

γιατί φοβάσαι να τ ανοίξεις

φοβούμενος μην σε νικήσει

η αγάπη!

*

Μαρια Νικολαου

..στο περβάζι της λησμονιάς...

Θέλησα να φυτέψω δύο τριαντάφυλλα

στο μαρμάρινο περβάζι της λησμονιάς

Ένα λευκό κι ένα κόκκινο

Τα πότιζα, τους μιλούσα

Χώμα τους κουβαλούσα

στις φούχτες μου.

Την πρώτη μέρα μαράθηκε

το ρόδο το λευκό.

Έφταιγε η αλμύρα της θάλασσας

..ή των δακρύων μου...

Φύλακας στάθηκα για το δεύτερο

Παραμυθάκια του τραγουδούσα

και τρυφερά το χάιδευα

χωρίς να κοιμηθώ

Φοβόμουν

Και πέρασε ο καιρός

Κι αποκοιμήθηκα

Αποκαμωμένη

Σαν ξύπνησα ένα σμάρι

από γλάρους

πετούσαν πάνω από το κουφάρι του

ξεσκίζοντας τα πέταλά του.

&.

Πέρασαν χρόνια και καιροί

και το μονοπάτι μου

με έβγαλε στο ίδιο πάλι σημείο.

Στο μαρμάρινο περβάζι της λησμονιάς

ένα κατάμαυρο τριαντάφυλλο

ρίζες είχε απλώσει.

- Penthesileia -

*

ΦΟΒΟΣ … ΓΝΩΣΗ Ή ΑΓΝΟΙΑ ;

.

Κάποτε με ρώτησαν :
– Τί είναι ο φόβος ; Γνώση , ή άγνοια ;
Και μη μπορώντας να αποφασίσω , είπα :
– Και τα δυο … Για άλλους είναι Γνώση , για άλλους , Άγνοια .
Αυτά , ήταν κάποτε …

Όχι πως άλλαξα άποψη , αλλά απλά μεγάλωσα και πια δίνω την ίδια απάντηση , όχι γιατί ΔΕΝ μπορώ να αποφασίσω , αλλά γιατί ο Χρόνος , μου έδωσε την δυνατότητα να σκεφτώ και να αναλύσω καλύτερα το θέμα .

Τί είναι λοιπόν ο Φόβος φίλοι μου;… Φοβόμαστε κάτι επειδή δεν το γνωρίζουμε … ή επειδή (ακριβώς) ,το γνωρίζουμε ;

Βασικά για μένα , σε προσωπικό επίπεδο , συνεχίζει ο φόβος είναι … Άγνοια , δηλαδή , φοβάμαι αυτό που δεν γνωρίζω πως , και κατά πόσο θα με βλάψει … Το άγνωστο , δηλαδή αυτό , που δεν μπορώ γνωρίζοντας τις ιδιαίτερες πτυχές του , να το ελέγξω κατά κάποιο τρόπο . Πχ. φοβάμαι το σκοτάδι , τον άγνωστο που κρύβεται στην γωνία , τον πόλεμο κοντά στην «γειτονιά» μου , την … νάρκωση σε μια επέμβαση . Όμως μέσα μου ο Φόβος ακόμα και τώρα , υπάρχει και σαν Γνώση … δηλαδή φοβάμαι κάτι , γιατί γνωρίζω ακριβώς τις συνέπειες που μπορεί να έχει . πχ. φοβάμαι μία χειρουργική επέμβαση γιατί εξ αντικειμένου , γνωρίζω τί ακριβώς μπορεί να πάθω απ’ αυτήν την επέμβαση ή φοβάμαι μήπως πέσει η οικοδομή και με πλακώσει σε έναν πιθανό σεισμό , επειδή γνωρίζω (όχι υποπτεύομαι , γνωρίζω) , ότι δεν μπήκαν στην κατασκευή τα σωστά υλικά .
Γι αυτό λοιπόν , με σιγουριά πια , λέω  ότι ο Φόβος , είναι ΚΑΙ Γνώση , αλλά ΚΑΙ Άγνοια , ανάλογα με την περίσταση , αλλά και με τί ακριβώς απ’ τα δύο κυριαρχεί στην ψυχή του κάθε ανθρώπου .

.

.

Γεννιέται βέβαια το εύλογο ερώτημα :

Πώς νικάμε τον Φόβο ;

… Καταπολεμώντας την Άγνοια (θέλω να γνωρίζω τί θα μου συμβεί , γιατί έτσι νοιώθω πιο δυνατός/ή … νοιώθω μέσα στο παιχνίδι) , ή … αρνούμενοι την Γνώση (δεν θέλω να ξέρω τίποτα πάνω σ’ αυτό , για να είμαι ήσυχος/η) ;

———————————————-

Ας μην φοβόμαστε τα συνεχώς αναφυόμενα ερωτήματα …

Ας προσπαθήσουμε να βρούμε μια απάντηση σε όλα …Θαρρώ , πως δεν υπάρχουν κλισέ , αλλά , απαντήσεις  που άλλες ταιριάζουν σε μας , και άλλες , σε άλλους .

.

.

Η ανάρτηση αυτή έγινε  στα πλαίσια της “Ημέρας ενάντια στο φόβο. Δείτε περισσότερα εδώ: http://grfear.blogspot.com/

Το ονειρο που στερησε την ευτυχια της

Σημερα ηταν η τελευταια σχολικη ημερα...αστα να πανε δηλαδη...!Δεν καναμε καμια φυσιολογικη ωρα...συνηθως μιλουσαμε και τις αλλες οι καθηγητες δεν ηρθαν καν...ειναι μαλλον λογω της απεργιας που εχουν οι δημοσιοι και οι ιδιωτικοι υπαλληλοι..Σημερα παιζανε μπουγελα και υπηρχε μια μικροκατασταση λουτσας και ψευτοαναρχιας...Μαλλον κανω λαθος...δεν υπηρχε ψευτοαναρχια!Διαβασα επισης την σχολικη μας εφημεριδα(που μαλλον δεν βγαινει πανω απο μια φορα τον χρονο και για αυτο ειναι συλλεκτικη) και χαρηκα που τουλαχιστον εχουμε ατομα που τολμουν να εκφραζονται με ενα τοσο δημοσιο τροπο και δεν ειναι σαν εμενα που τα λεω ολα στα μουλοχτα...Δεν μπορω ομως να πω οτι και τα αρθρα ηταν τιποτα του ποδαριου...ειχανε ολα μεσα αυτο το χαρακτηριστικο του νεου...ειλικρινεια και μια μεγαλη δοση απο εφηβεια...Τερμα ομως με τα καθημερινα...Χθες ειδα ονειρο απο τα λιγα...Ημουνα σε ενα σπιτι και εψαχνα κατι...ητανε η φωτογραφικη μηχανη μου και παρολο που την εψαχνα δεν εβρισκα τιποτα...Μετα απο ενα σημειο ειχαν αρχισει να ερχονται ανθρωποι μεσα στο σπιτι και να παιρνουν διαφορα αλλα εμενα δεν ενοιαζε...ηθελα την μηχανη μανιωδως...!Ολοι πριν φυγουν ελεγαν να μην ψαχνω αυτο που με σκοτωνει...Εγω εκει...τον χαβα μου...Καποια στιγμη ηρθε ενα κοριτσι...αφησε την φωτογραφικη μηχανη κατω στο πατωμα...με ευχαριστησε και εφυγε...Μετα ξαναρχισαν ολοι να ξαναφερνουν τα πραγματα πισω και ελεγαν οτι συνβαινουν αυτα και οτι δεν πρεπει να με παιρνει απο κατω...Κανενας απο αυτους δεν ηταν γνωστος μου αλλα ειχαν ολοι κατι το γνωριμο...Το κακο ειναι στο τελος επειδη ηρθε ενα μικρο παιδι με αιματα στα χερια και μου ειπε οτι με μισει επειδη η χαρα η δικια μου(εδειξε την φωτογραφικη μηχανη) σκοτωσε την αδερφη του...Μετα ξυπνησα!Οποιος εχει την παραμικρη ιδεα τι μπορει να σημαινει αυτο ας μου το πει...γιατι εχω ψιλοφρικαρει!Πρεπει να ειχε μαζεψει πολλα το υποσυνειδητο μου γιατι απο το πρωι νιωθω εντελως εξω απο τα νερα μου...δεν ειμαι ικανος να αντιδρασω ανθρωπινα και γενικα κανω πολλα στραβα...απο την αλλη ειμαι σιγουρος οτι το ονειρο δεν ειναι ο μονος λογος...Ελπιζω να βρω την λυση μεχρι το βραδυ αλλιως θα ειναι η πρωτη φορα μετα απο το 1998 που πραγματικα θα σκεφτω να μην κοιμηθω...
APO AERO

Τα λαθη δεν στερουν τιποτα!

Εδωσα το πρωτο μαθημα...Αλγεβρα...Εγραψα γαματα!!!Τα θεματα ηταν στρωτα και δεν νομιζω οτι εχω κανει κανενα μεγαλο λαθος...γιατι ενα λαθος ειναι παντα στο προγραμμα...Σε δυο μερες δινω ιστορια και η υλη ειναι αστα να πανε...Να δουμε τι θα κανουμε και εκει...!Σημερα ειδα για ακομα φορα τι μπορει να σου κανει ενα βαθμοθηρικο συστημα παιδειας με την συνεργασια παντα των γονιων...που στο κατω κατω αν δεν μπει το παιδι τους σε ενα Α.Ε.Ι δεν γινεται...ή χαζος πρεπει να ειναι ή να μην εχει καταλαβει τι γινεται στην κοινωνια..το ονειρο καθε Ελληνιδας μανας...Αστα να πανε!Αγχωνουνε τα παιδια λες και αν μπει μεσα και δεν εχει γραψει το τελειο(μαλλον το 20 εννοουν) τελειωσε ο κοσμος εκει...Δεν μπορεις πια να ονειρευεσαι..να ζεις...γιατι δεν εχεις γραψει 20...Και τα παιδια ακομα πιο μεσα στο τρυπακι...Ειναι σαν τα ναρκωτικα!!!Πριν γραψει ειναι το παιδι αγχωμενο γιατι φοβαται τα "θεματα"...μπορει να φοβαται οτι οτι κανει ειναι με τις δικες του δυναμεις(ακομα και η αντιγραφη!)....Ειναι αγχωμενο την ωρα που γραφει...δικαιολογημενο αν δεν εχει ανοιξει βιβλιο αλλα και οι μαθητες που εχουν διαβασει παλι τα ιδια κανουν...Και μετα που δινεις το γραπτο ειναι αγχωμενο γιατι δεν ξερει αν ολα αυτα που εχει γραψει ειναι σωστα και μηπως εχει κανει ενα λαθος....που θα του στερησει τα ονειρα που αλλοι του πασσαρουν...Πολυ ξεφτιλα!!!Ζουμε σε ενα κοσμο που πρεπει ολα να γινονται τελεια και να μην υπαρχει κατι λαθος...ειναι κατι σαν ενα στιγμα που πρεπει να φαιρεθει...Την ιδια στιγμη που τα παντα γυρω μας μας δειχνουν οτι η ευτυχια δεν σχετιζεται παντα με την τελειοτητα...Και αλλωστε η εφηβεια ειναι γεματη απο λαθη...απαραιτητα εφοδια για μια καλυτερη ζωη!!!Παω να διαβασω ιστορια για να ειμαι πια σιγουρος οτι κανενα γεγονος δεν σχετιζεται με την ιστορια...των νικητων τουλαχιστον!
ΑΠΟ ΑΕΡΟ

...Φοβος...μοναξια θανατου...

« Ουδεν νεοτερον απο το μετωπο v.2 | ...Οτι ανθρωπινο και φθαρτο... »

...Φοβος...μοναξια θανατου...

Ειμαι παλι πισω στα γνωριμα μερη...μπροστα στο δικο μου υπολογιστη να ξαναψαχνω απο την πλεον ανετη καρεκλα μου(μου ελειψε...)...Οι εξετασεις μονο καλα δεν πανε...δεν ειμαι και πατος αλλα δεν ειμαι και ικανοποιημενος...Μετα απο οικογενειακο συμβουλιο αποφασιστηκε να παρω του χρονου απαλλαγη απο τα θρησκευτικα...καταλαβα οτι εγω δεν ειμαι για τετοια...και ουτε θα γινω ποτε...!Στα γερμανικα εγραψα μια χαρα..τοσο που δεν το περιμενα!Ας το παρω το πτυχιο για μην ξανακανω ουτε ωρα παραπανω μαθημα...μαλλον ουτε για αυτο ειμαι...!!!Τι καταλαβαινει κανεις οταν περπαταει μεσα σε μια πολη που ο καθενας διασκεδαζει οχι απο επιθυμια αλλα με τον φοβο του κοινωνικου αποκλεισμου...οταν φοβαται να ανοιξει τα παραθυρα για να δει απο που προερχεται αυτη η κραυγη που ειναι σαν να ερχεται απο την κολαση...οταν κανεις φοβαται οτι αν κλεισει την τηλεοραση θα ειναι αχρηστος επειδη οι "καλοι" δεν θα εχουν κερδος...οταν νιωθει οτι μεσα στο ιδιο σωμα ζουν δυο ατομα...μια ψυχη του "θελω" και μια του "πρεπει"...Εχω την αισθηση οτι ο ανθρωπος τον τελευταιο αιωνα ενα πραγμα καλλιεργει...τον φοβο...!Απο φοβο μηπως ακομα και αυτο τον εγκαταλειψει και μεινει μονος με τον εαυτου του...Η ζωη δεν ειναι δικαιη...Υπαρχει μια πιθανοτητα ο θανατος να ειναι δικαιος...ειναι δικαιος...δεν ξεχωριζει κανενα και ειναι η μονη σταθερα στην ζωη μας!Και επανερχομαι στο αρχικο ζητημα...Τι καταλαβαινει κανεις...Οτι κανενας δεν νοιαζεται για μενα...για αυτους που δεν κανουν αυτα που οι αλλοι κανουν...ισως ετσι να ειναι καλυτερα...μοναξια θανατου... Από aero_

Ο έρωτας ως απάντηση στην κατάθλιψη και το θάνατο

Ο Επίκουρος έλεγε: “Όταν εμείς είμαστε εδώ και ζούμε, ο θάνατος είναι μακρυά.” Όπως αναφέρει και ο Υalom στο βιβλίο του “Στον κήπο του Επίκουρου”, όχι με την έννοια του να ξορκίσουμε το θάνατο ή να κάνουμε πως δεν υπάρχει, μιας και ο θάνατος είναι το μόνο σίγουρο και τετελεσμένο της ύπαρξης, αλλά συνειδητοποιώντας τη θνητότητά μας, να μπορέσουμε να απολαύσουμε και να ζήσουμε ευχάριστα και αγαπητικά τη ζωή μας. Η ζωή, όπως έλεγε και ο αείμνηστος Λιαντίνης, είναι ένας στίβος πιθανοτήτων, μια ανοιχτή δυνατότητα ότι τα πάντα μπορούν να συμβούν.

Συναντώ κάθε μέρα ανθρώπους που αποφεύγουν το θάνατο μέσω της αποφυγής δυσάρεστων καταστάσεων χωρίς επεξεργασία, της υπερκατανάλωσης αγαθών, όπου κανείς δεν χορταίνει εντελώς, μέσω της επίσκεψης στους πλαστικούς χειρουργούς και πολλών άλλων, μήπως και πείσουν τους εαυτούς τους ότι ο θάνατος δε θα τους αγγίξει. Αυτό που δε συνειδητοποιούν όμως είναι ότι αποφεύγοντας το θάνατο, αποφεύγουν και τη ζωή, γιατί πεθαίνουν λίγο λίγο κάθε μέρα. Χάνουν τη χαρά της έκπληξης, του απρόβλεπτου, τη χαρά ότι είναι υγιείς και γερνούν και μπορούν να απολαύσουν τις ρυτίδες τους ως κληρονομιά εμπειριών ζωής. Χάνουν τη δυνατότητα να μπορούν να χαίρονται τον εαυτό τους, όπως είναι, με τα καλά και τα δυσάρεστα της κάθε ηλικιακής φάσης, κατορθώνοντας έτσι ακόμα και από τα δυσάρεστα βιώματα να αποκομίσουν κάτι κάλο και γόνιμο για τους ίδιους.

Έτσι, με μαθηματική ακρίβεια, οδηγούνται στην κατάθλιψη και στη μοιραία παράδοση στο πεπρωμένο, μην παίρνοντας τα ηνία της ζωής τους.

Επομένως, η απάντηση στο θάνατο δεν είναι η μάταιη απάρνησή του. Η απάντηση που αντιστοιχεί στην κατάθλιψη και το θάνατο είναι ο έρωτας. Ο θάνατος είναι το μηδέν και ο έρωτας το είναι. Ο έρωτας με την έννοια του ερωτισμού, της ερωτικής στάσης απέναντι στη ζωή. Βάζω ερωτισμό σε ότι κάνω, στη δουλειά μου, στη σχέση μου με το παιδί μου, το σύντροφό μου, με το συνάδελφο, με το φίλο. Ερωτισμό βάζει η καλή μαγείρισσα στο φαγητό της, γιατί κανένα φαγητό δεν μπορεί να βγει νόστιμο, αν δεν υπάρξουν συστατικά όπως το μεράκι και το νοιάξιμο. Ζωή χωρίς ερωτισμό είναι πικρή, άγευστη, βαρετή. Ο θάνατος είναι αναμεμειγμένος με τη ζωή. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς θάνατο και θάνατος χωρίς ζωή. Όπως δεν υπάρχει πόνος χωρίς χαρά και το αντίστροφο. Ακόμα και στη φύση βλέπουμε αυτή την εναλλαγή, με τις σκοτεινές νύχτες και τα υπέρλαμπρα πρωινά. Άλλωστε, μέχρι να συναντήσουμε τον οριστικό, τον απόλυτο θάνατο, συναντάμε μικρούς θανάτους κατά την πορεία της ζωής μας. Όχι μόνο με την έννοια της απώλειας, άλλα με την ταχεία εναλλαγή κύκλων που κλείνουν και άλλων που ανοίγουν. Το παιδί που αφήνει την πατρική εστία για να πάει να σπουδάσει ή να ανοίξει το δικό του σπιτικό είναι μια απώλεια για το γονιό, το κλείσιμο ενός κύκλου ζωής. Είναι όμως και ένα μεγάλο ΝΑΙ στη ζωή, μια δέσμευση, μια εξέλιξη, ένα προχώρημα, ένα προσωπικό στοίχημα του νεαρού ενήλικα για να σταθεί μόνος στη ζωή και να τον καμαρώσουν και απολαύσουν οι γονείς του.

Το εφήμερο της ζωής είναι που προσκαλεί για βίωμα με αυθεντικά ερωτικό τρόπο. Οι θεοί του Ολύμπου προσπαθούσαν να δημιουργήσουν ίντριγκες και παρουσιάζονται από τη μυθολογία ότι ζούσαν μια ζωή ανιαρή, διότι γνώριζαν πως είναι αθάνατοι.  Αυτό το τέλος λοιπόν είναι που προστάζει να ζήσουμε τη ζωή μας με τέλος , δηλαδή με σκοπό. Μιας και το τέλος έχει διττή σημασία, σημαίνει το τέρμα, άλλα και το σκοπό.

Η απάντηση στην κατάθλιψη και το θάνατο είναι η επένδυση σε καλές και υγιείς σχέσεις. Nα φροντίζουμε τις σχέσεις μας, όπως φροντίζουμε τα λουλούδια στην αυλή μας για να μη μαραθούν, να μην πεθάνουν. Να βάζουμε ερωτισμό και αγάπη σε ό, τι κάνουμε, να αφουγκραζόμαστε ακόμα και τα δυσάρεστα συναισθήματά μας και να τα επεξεργαζόμαστε, γιατί είναι αυτά που υποδηλώνουν την ανθρώπινη μας διάσταση και τη θνητότητά μας και συνηγορούν στην ανάπτυξη και την ολοκλήρωση, να βρούμε ένα προσωπικό νόημα ζωής και να το υπηρετήσουμε. Όπως στα μεγάλα ναι και τα μεγάλα όχι του Καβάφη, ας πούμε ένα μεγάλο «ΝΑΙ»  στη ζωή.

______________________
   ~  Βιβή Γεωργίου, Ψυχολόγος Υγείας, Μsc Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών
     Πηγή: kontasou.com

έΡωταΣ όΧι ΘάναΤος

Όχι δεν θέλω να με σκοτώσεις, Αγάπη μου

Θέλω ν’ αγκαλιαζόμαστε και να φιλιόμαστε στα παγκάκια σαν εφηβάκια πολεμώντας με τα κουμπιά να χαϊδευόμαστε παντού να κρύβομαι στο λαιμό σου όταν περνάει κόσμος να κρύβεσαι στο στήθος μου

Θέλω να στροβιλιζόμαστε αργά σ’ αυτοκόλλητα μπλουζ το γόνατό μου ανάμεσα στα πόδια σου τα κορμιά μας άλυτα μπλεγμένα τα στόματά μας πεινασμένα κι αχόρταγα τα χέρια μας αποθρασυμένα τα μυαλά μας παραζαλισμένα

Θέλω να κάνουμε ολικό Έρωτα ξανά και ξανά να εξερευνήσω και ν’ αφυπνίσω κάθε γωνιά σου κι εσύ κάθε δική μου να φτάνουμε μαζί σε ανεξήγητους παροξυσμούς κοινής ηδονής να ταξιδέψουμε στα μέρη που ποτέ δεν πήγε μόνος του κανείς

Θέλω να περπατάμε αγκαλιά χέρι με χέρι και να να περιστρέφεται γύρω μας η γη χωρίς εμείς να μετακινούμαστε σπιθαμή

Θέλω να φοβάμαι μόνο για τη ζωή σου όχι για τη ζωή μου

Θέλω να πονώ όταν είσαι μακριά μου όχι μαζί μου

Θέλεις;

Τ(ΌΣΟ) ΠΑΤΗΣΕ Ο Μαύρος Γάτος ΣΤΙΣ 10:51:00 π.μ.  

Δημήτρης Λιαντίνης: Έρωτας και Θάνατος

Ο Έρωτας και ο Θάνατος

Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε αναρωτηθεί τι είναι ο Έρωτας, δίχως να μπορούμε να δώσουμε πειστική απάντηση. Για μένα ο πιο επιτυχής ορισμός είναι αυτός του Καζαντζάκη “Αγαπώ θα πει χάνομαι.” Ο Ηράκλειτος είπε: Έρωτας δεν είναι”αυτό ή εκείνο”.Είναι αυτό εκείνου και εκείνο αυτού, ο πόλεμος και η ειρήνη, το οιωνεί άφατον, η άγρια ηρεμία, η ήρεμη αγριότητα. Ο Σταντάλ τον βιώνει ως “ένα εξαίσιο λουλούδι, που όμως πρέπει να έχεις το θάρρος να πας να το κόψεις στην άκρη ενός φοβερού γκρεμού”.

Όπως και να 'χει επικίνδυνος ο Έρωτας, όσο και γλυκός και αναγκαίος για τη ζωή μας. Ερωτευόμαστε αυτό που δεν είμαστε. Αυτό που θα θέλαμε να γίνουμε. Τον τολμηρό οι δειλοί, τον ντροπαλό οι θαρραλέοι , τον άπιστο οι πιστοί κι αντίστροφα. Πόσο καταλυτικά όμορφα το είχε πει ο Έρνεστ Χεμινγουέι: Σ' αγαπώ τόσο πολύ που θα 'θελα να 'μουν ο εαυτός σου.

Οι άντρες έλκονται πρωταρχικά από την εξωτερική εμφάνιση, οι γυναίκες από τους τρόπους, την συμπεριφορά και κυρίως την αίσθηση της μοναδικότητας που το αρσενικό θα προσφέρει. Κάνε μια γυναίκα να νιώσει πως έχει την αμέριστη προσοχή σου και την έχεις κερδίσει. Αφοσίωση κυρίως ψάχνει η γυναίκα ανασφαλής μέσα στο κυνήγι των προτύπων και των στερεοτύπων αιώνων. Η ομορφιά, η τρυφερότητα, η γλυκήτητα, η ευαισθησία είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που της έχουν “απονεμηθεί” και που καμία επαγγελματική επιτυχία ή φυλετική χειραφέτηση δεν τα έχει καταρρίψει. Ο άντρας πάλι οφείλει να είναι ο δυνατός, ο στιβαρός, ο επαγγελματικά επιτυχημένος και ο “λίγο αλήτης” που ενώ “ξενοκοιτάει” εν τέλει μόνο εμάς θέλει, μόνο εμάς αγαπά. Οποία ουτοπία...

Εν τέλει μέσα από αυτόν τον πόλεμο του Έρωτα γεννιούνται ή μεγάλες αγάπες ή μεγάλες απογοητεύσεις. Θάνατοι λόγω έρωτα δεν είναι σπάνιοι. Ανθρωποθυσίες στο βωμό της απώλειας, δολοφονίες λόγω πάθους, αυτοκτονίες μιας και η ζωή δεν έχει αξία χωρίς το έταιρον ήμιση. “Ο Έρωτας και ο Θάνατος” γράφει ο καθηγητής Δημήτρης Λιαντίνης στο βιβλίο του Γκέμμα, “είναι δυο στιγμές απόλυτα μοναδικές για τον καθένα μας. Ποτέ δε γίνεται να ζήσουν δύο άνθρωποι την ερωτική τους βίωση με όμοιο τρόπο. Αλλά με όμοιο τρόπο ποτέ δε γίνεται να ζήσουν και τη βίωση του θανάτου. Κάθε φορά που ερωτεύονται δυο άνθρωποι γεννιέται το σύμπαν...Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν... Γι' αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί και ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δυο όψεις του ίδιου προσώπου.

Και ο Γιάννης Ρίτσος στη Σονάτα του Σεληνόφωτος – ένα αριστούργημα που έχω διδάξει και λατρεύω – γράφει:

Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα,

μονάχος στη δόξα και στο θάνατο.

Ο Έρωτας είναι η προσπάθεια των ανθρώπων να υπερβούν τον χρόνο, τη φθορά, τον θάνατο. Ο Έρωτας κινητοποιεί τη διάθεση για ζωή, ενεργοποιεί δυνάμεις που παραμένουν κρυμμένες, ανανεώνει τους ανθρώπους και αποτελεί διέξοδο από τη μίζερη καθημερινότητα. Τότε είναι κανείς ερωτευμένος , όταν δυο πράγματα τον συντρίβουν : η παρουσία και η απουσία. Γι' αυτό και στον έρωτα ο άνθρωπος πρέπει να δίνεται με όλο του το είναι. Είναι πράξη επαναστατική. Είναι πράξη απελευθερωτική και υποδούλωσης μαζί. Είναι πράξη Σταύρωσης κι Ανάστασης.

Ο Έρωτας είναι και η αιτία της λατρείας μου για την Ποίηση. Αυτή κι αν είναι μια πράξη κατεξοχήν ερωτική. Λέξη δε βγαίνει στο χαρτί χωρίς έρωτα για τον άνθρωπο, για τη ζωή, για τον έρωτα τον ίδιο. Μιλώ γιατί υπάρχει ο έρωτας που με ακούει, μιλώ γιατί μιλούν τα μάτια του μέσα μου. Μιλώ γιατί μια θάλασσα με φώλιασε μόλις με άγγιξε. Μιλώ για σένα...

Ερωτεύτηκα, πέθανα, αναστήθηκα, για να ερωτευθώ ξανά. Ο Έρωτας κι ο Θάνατος. Η Σταύρωση και η Ανάσταση. “Εγώ” κι “Εσύ”. Η Ζωή....

Ιωάννα Σαμαρά

- mips -

Άγγελος εξάγγελος

                                                                               νιόνιος

Άγγελος εξάγγελος μας ήρθε από μακριά
γερμένος πάνω σ' ένα δεκανίκι
δεν ήξερε καθόλου μα καθόλου να μιλά
και είχε γλώσσα μόνο για να γλείφει

Τα νέα που μας έφερε ήταν όλα μια ψευτιά
μα ακούγονταν ευχάριστα στ' αυτί μας
γιατί έμοιαζε μ' αλήθεια η κάθε του ψευτιά
κι ακούγοντάς τον ησύχαζε η ψυχή μας

Έστησε το κρεβάτι του πίσω απ' την αγορά
κι έλεγε καλαμπούρια στην ταβέρνα μπαινόβγαινε κεφάτος στα κουρεία και στα λουτρά
και χάζευε τα ψάρια μες στη στέρνα

Και πέρασε ο χειμώνας κι ήρθε η καλοκαιριά
κι ύστερα πάλι ξανάρθανε τα κρύα
ώσπου κάποιο βραδάκι βρε τι του 'ρθε ξαφνικά
κι άρχισε να φωνάζει με μανία

Τα πόδια μου καήκανε σ' αυτή την ερημιά
η νύχτα εναλλάσσεται με νύχτα
τα νέα που σας έφερα σας χάιδεψαν τ' αυτιά
μα απέχουνε πολύ απ' την αλήθεια
Αμέσως καταλάβαμε τι πήγαινε να πει
και του 'παμε να φύγει μουδιασμένα
αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει
καλύτερα να μην μας πει κανένα

Μοναχικός Άγγελος...

1. Ο Έρωτας και η Ψυχή..2. Προσευχή για να βρείτε την Αδελφή Ψυχή... 3. Προσευχή για να Θεραπευτεί μια Σχέση Αγάπης....

 Μια φορά και έναν καιρό ήταν ο θεός Έρωτας…..

Η Ελληνική μυθολογία είναι γεμάτη εκδοχές για το θεό Έρωτα.

Σύμφωνα με τον επικρατέστερο μύθο, ο Έρωτας ήταν ο γιος της Αφροδίτης και του Άρη.

Σαν  γιος της θεάς της ομορφιάς και γιός του θεού του πολέμου, ο Έρωτας  ήταν  ο θεός του πάθους, του έρωτα, της αγάπης, της σεξουαλικής δραστηριότητας και λατρευόταν σαν θεός της γονιμότητας.

 

Ο Πλάτων είχε διαφορετική άποψη, ο Έρωτας ήταν ο γιος του Χάους, που ενσάρκωνε την αρμονία. Στο Συμπόσιο του Πλάτωνα εντοπίζουμε τον καλό Έρωτα σαν γιο της Ουρανίας Αφροδίτης και τον κακό Έρωτα σαν γιο της Πανδήμου Αφροδίτης.

Δεν είναι ένας και μοναδικός ο Έρωτας,  Είναι δυο, ο πάνδημος και ο ουράνιος. Παυσανίας.

 

Ο ουράνιος, είναι  ο Έρωτας που παρακινεί τους ανθρώπους να ερωτεύονται με την ψυχή τους. 

Ο έρωτας της πάνδημης Αφροδίτης  ποθεί  μόνο τα σώματα, δίχως να νοιάζεται  για την ψυχή.

Ο Έρωτας και η Ψυχή είναι ένα μυθολογικό ζευγάρι, που βασανίστηκαν πολύ  μέχρι να μπορέσουν να ενωθούν και να χαρούν την αγάπη τους.

Ο μύθος του Έρωτα και της Ψυχής είναι όμορφος και αποδεικνύει τη δύναμη της αγάπης και του έρωτα στις ζωές μας.

Στο συγκεκριμένο μύθο υπάρχει το μήνυμα της συνύπαρξης του Έρωτα και της Ψυχής.

Χωρίς την Ψυχή δεν μπορούμε να αγαπήσουμε και να γνωρίσουμε τον Έρωτα, αλλά και χωρίς τον Έρωτα δεν μπορούμε να ολοκληρωθούμε ως οντότητες και η Ψυχή μας δεν βρίσκει την γαλήνη, την ολοκλήρωση και την ένωση με το όλον. 

Σήμερα όλοι όσοι ζητούν την βοήθεια των Αγγέλων στη ζωή τους, γνωρίζουν τον Άγγελο του Έρωτα και τους Αγγέλους της συντροφικότητας.

 

Γνωρίζουν πώς να ζητούν την βοήθειά τους στον έρωτα και στην αγάπη.

 

Γνωρίζουν πως κάνουν ουράνιο έρωτα και όχι πάνδημο, με την γνώση ότι ο έρωτας είναι η ένωση της ψυχής, του πνεύματος και του σώματος.

Θα πρέπει να κάνουμε τον έρωτα ιεροτελεστία, γιατί μόνο με αυτήν την ένωση συναντάμε τον παράδεισο.

Πολλές  φορές  η  ένωση των   ερωτικών συντρόφων είναι σαν να βρίσκονται στον έβδομο ουρανό.

Ναι   είναι   αλήθεια   εκεί πηγαίνουμε   όταν συνευρίσκονται ο έρωτας με την ψυχή μας...  σε  αυτή  τη διάσταση  που  η  ένωση  και  η  εξισορρόπηση  των  ενεργειών μας   της   πολικότητας...

 μας κάνει το Όλον, το Ολοκληρωμένο, το Ένα.

Όταν κοιτάμε τον σύντροφο μας βαθιά στα μάτια, τότε συναντάμε την ψυχή του και μόνο τότε σε επίπεδο ψυχής γίνετε η επαφή που μπορεί να μας οδηγήσει στην απόλυτη ολοκλήρωση και στην ένωση, στην έκσταση και στην κορύφωση.

Σε αυτές τις στιγμές γίνετε ο ένας καθρέφτης της ψυχής του άλλου και μέσα από την τελετουργία του έρωτα, οι ψυχές ενώνονται και δημιουργούν μια ολοκληρωμένη ψυχή, φτάνοντας στον οργασμό της ένωσης και της ενθύμησης του Όλου, του θείου.

 

Έτσι γίνετε η ένωση με το άλλο μας μισό , όπως  ήταν  κάποτε  η πραγματική φύση του ανθρώπου, η ανδρόγυνη φύση, ολοκληρωμένη σε αρμονία και ενότητα.

Κάντε έρωτα με τον άνθρωπο που πραγματικά αγαπάτε και νοιώθετε βαθιά, ειλικρινή και αγνά συναισθήματα και  ενσωματώστε τον έρωτα, με τη σκέψη σας στο μύθο της Ψυχής και του Έρωτα.

Εάν δεν είστε σε μια τέτοια σχέση αγάπης, τότε προσευχηθείτε στον Άγγελο του Έρωτα και στους Αγγέλους της συντροφικότητας ...

να σας βοηθήσουν να βρεθείτε με την αδελφή ψυχή σας, σε μια σχέση αγάπης, στοργής, εκτίμησης και σεβασμού...

μέσα από την οποία θα συναντώνται και θα καθρεφτίζονται οι ψυχές σας, απλά και μόνο κοιτάζοντας βαθιά στα μάτια την αδελφή ψυχή σας.

Δοκιμάστε να ζητήσετε την βοήθεια του Άγγελου του έρωτα και των Αγγέλων της συντροφικότητας...


έτσι όπως περιγράφει στο βιβλίο της  ''Θεραπεία με την βοήθεια των Αγγέλων'', εκδόσεις Κρύων, η Doreen Virtue.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΕΙΤΕ ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΗ ΨΥΧΗ

Αγαπημένε Θεέ,

Αγαπημένε Άγγελε του Έρωτα

Αγαπημένοι Άγγελοι της συντροφικότητας!!!

  

Σας ζητώ να με βοηθήσετε να βρεθώ σε μια υπέροχη σχέση αγάπης με την αδελφή ψυχή   μου.

  

Παρακαλώ δώστε μου σαφή καθοδήγηση για να βρω την αδελφή ψυχή μου & βοηθήστε να  συναντηθούμε & να χαρούμε ο ένας τον άλλον χωρίς καθυστέρηση.

Ζητώ τη βοήθειά σας ώστε να δημιουργηθούν οι περιστάσεις για να βρεθώ σε αυτήν την  υπέροχη σχέση με την αδελφή ψυχή αμέσως. 

  

Σας παρακαλώ βοηθήστε  με να θεραπευτώ &  να καθαρίσω ότι μπλοκαρίσματα υπάρχουν  στο νου, το σώμα ή τα συναισθήματά μου, που με έκαναν να φοβηθώ μια μεγάλη αγάπη.

Σας παρακαλώ βοηθήστε με να ακούσω και να ακολουθήσω τη θεϊκή  καθοδήγηση που με  οδηγεί να βρω και να χαρώ αυτή τη σχέση με την αδελφή ψυχή.

Ξέρω ότι ο σύντροφός μου ψάχνει για μένα με την ίδια θέρμη που &  εγώ ψάχνω αυτό το πρόσωπο &  οι δυο σας ζητάμε να μας φέρετε  κοντά και να μας βοηθήσετε να καταλάβουμε & να   δεχτούμε τις ευλογίες της μεγάλης αγάπης

  

Γεννηθήτω το θέλημά σου.

Ευχαριστώ & ευγνωμονώ

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΝΑ ΘΕΡΑΠΕΥΤΕΙ  ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΑΓΑΠΗΣ

Αγαπημένε  Θεέ...

Αγαπημένε Άγγελε του Έρωτα...

Αγαπημένοι  Άγγελοι της συντροφικότητας!!!

Ζητώ από σένα και από τους  αγγέλους  να  με βοηθήσετε  να θεραπεύσω  τη συντροφική  μου  ζωή.

Είμαι πρόθυμος/η να αφήσω να φύγουν όλα αυτά που δεν συγχωρώ στον εαυτό μου και στον σύντροφό μου και ζητώ οι άγγελοι να καθαρίσουν όλο το θυμό και την αποστροφή τώρα.

Σε παρακαλώ βοήθησε το σύντροφό μου και εμένα να δούμε ο ένας τον άλλο με μάτια αγάπης.

Ζητώ όλες οι συνέπειες των λαθών μας να διαγραφούν προς όλες τις κατευθύνσεις του χρόνου.

Σε παρακαλώ να εργαστείς με τον σύντροφό μου ώστε να έχουμε αρμονία, ρομαντισμό, φιλία, σεβασμό, εντιμότητα και μεγάλη αγάπη ο ένας για τον άλλο.

Σε παρακαλώ ανανέωσε την αγάπη μας.

                                         Γεννηθήτω το θέλημά σου

                                  Ευχαριστώ & ευγνωμονώ

Πηγή: http://angelsroads.blogspot.com.au/2011/04/blog-post_15.html

Δημοσιεύτηκε 24th January 2013 από τον χρήστη Elena