Ψευδαισθήσεις
Τέσσερις τοίχους και μια οροφή, είναι όλα όσα μου έχουν αφήσει στον
κόσμο. Πεινώ για τη ζωή, πεινώ να ζήσω. Τις σκέψεις μου διακόπτουν οι
ήχοι των δρόμων. Και εγώ, από το εσωτερικό, να παρακολουθώ ανήμπορος το
αδιάκοπο βουητό των αμαξιών που περνούν, σπάζοντας τη σιωπή της άδειας
μου μέρας... Μετρώ τις ώρες μεταξύ της αυγής και του σούρουπου,
υπνωτισμένος μπροστά από το παράθυρό, ζωντανός, ενώ πεθαίνω σε κάθε
στιγμή της ζωής μου. Αύριο, θα επιστρέψω, θα ξυπνήσω με την αίσθηση ότι
κάτι μου διαφεύγει πέρα από το παράθυρο. Η καρέκλα μπροστά του μοιάζει
ήρεμη και ανεκτική. Μπορώ να καθίσω και να αρχίσω ξανά από την αρχή,
ακριβώς στο ίδιο σημείο, να βλέπω τον κόσμο να κινείται πέρα-δώθε, μέρα
με τη μέρα, χωρίς να φεύγω από το μέρος όπου είμαι. Να εξαπατηθώ από την
ψευδαίσθηση εκείνου που αγκαλιάζει τον κόσμο, τον κόσμο που έχει μια
θέση και για μένα. Πάντα φυλακισμένος στο κενό του χρόνου που ασφυκτιά
και συγχρόνως με παίρνει μακριά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου