ΕΡΩΤΑΣ...

ΕΡΩΤΑΣ...
Μία από τις αγαπημένες μου λέξεις..
Τόσο μεγάλη..
Τόσο ζεστή..
Τόσο δυνατη..
Δυνατή οσο είσαι τήν περίοδο πού
σέ αντιπροσωπεύουν αυτά..
Τά 6 γράμματα ενωμένα..
Ζωή..Θάνατος..
Καταστροφή..
Παράδεισος..
Πάθος..
Αρρώστεια..
Εμμονή..
Είναι μόνο μερικές από τίς λέξεις πού
μπορούν νά ταυτιστούν μέ αυτό τό συναίσθημα.
Είναι τόσο χαοτικό..τόσο τρομερό..

Τόσο...

Ομως..ηρθε η μέρα πού δέν ηθελα ποτέ νά ερθει,
η μέρα πού θά χαμογελάσω τόσο πολύ μέσα μου
η μέρα πού ολα γύρω μου θά φαίνονται πιό ομορφα,
πιο εύκολα,πιό αισιόδοξα..
Η μέρα πού ενιωσα εντονες χημικές εκρήξεις βαθειά μέσα στήν καρδιά μου..

Ναί!!!

Είναι καταπληκτικό τό συναίσθημα τού ερωτα,ομως..
Ειναι ενα παιχνίδι πού χρειάζεται δύο ανθρώπους

Δύο ψυχές...

















Δύο κορμιά...

Βρέθηκα στή δυσάρεστη θέση..
Νά είμαι μόνος μου...
Νά τρέχω μόνος μου...
Νά γελάω μόνος μου...
Νά κάνω ονειρα μόνος μου..
Ομως,πάντα στό μυαλό μου νά εχω τήν μορφή σου..
Τή φωνή σου...
Τό είναι σου...
Ολα αυτά πού αργησα να καταλάβω πώς ηταν μία ουτοπία,
μιά ιδέα πλασμένη στό μυαλο μου..

Ενα φανταστικό πρόσωπο στό σώμα μιάς πανέμορφης κοπέλας..



















Ολα αρχισαν νά αντιστρέφονται..τά παντα φαινόντουσαν
νά γυρίζουν εχθρικά πρός τό μέρος μου..
Σάν το πιό γλυκό ονειρο ενός μωρού πού γίνεται εφιάλτης.
Ο ερωτας τα εχει αυτά..
Δυστυχώς..
Δυστυχώς γιά μένα καί γιά οσους εχουν βρεθεί σ'αυτή τή μεριά του..
Μιά μεριά πού μισώ..τήν απεχθάνομαι..

Καί ομως!!


Μέ κυνηγάει
παντού..
κυρίως ομως
στά ονειρα μου..
Μέ στοιχειώνει..
Μέ κομματιάζει..
Μέ σκοτώνει λίγο λίγο..

Κ'οσο φεύγω..τόσο παθιάζομαι..κ'οσο μένω τόσο τρελαίνομαι..
Μπροστά φωτιά..πίσω πάγος..
Κι ομως δέν τό βάζω κάτω..φαίνεται οτι αυτό είναι τό πεπρωμένο μου,νά μήν τό βάζω ποτέ κάτω..
Θά ξαναπιάσω τίς χορδές μου,θά ξαναβγάλω κραυγές απόγνωσης μέσα στή νύχτα..
Θά ξαναγράψω στίχους γιά να βγάλω τά συναισθήματά μέσα από τή μουσική πού τόσο μέ αντιπροσωπεύει..
Τόσο οσο νόμιζα οτι αντιπροσωπεύει καί σένα..


Μιά φορά...






Μιά στιγμή...





Κάποτε...


Τότε,πού ζούσα στό ψέμμα πώς ισως...νιώθεις και'σύ τό ιδιο..
Οσα δακρυα κι αν κυλήσουν,ποτέ δέν θά μαλακώσει τό συναίσθημα αυτό..

Σάν αγγελος,χωρίς φτερά..
Σάν βασιλιάς,χωρίς στέμμα..
Σάν ιππότης,χωρίς αλογο..
Σάν ηρωας,χωρίς ονομα..
Σάν εμένα,χωρίς ανταπόκριση..

ΧΩΡΙΣ..

ΕΣΕΝΑ..
ΕΝΙΩΣΕ ΚΑΙ ΕΓΡΑΨΕ Ο Adam The Sinner στις 2:06 π.μ.