Aδιάκοπη Σιωπή
Σιωπή. Εκείνη που κατοικεί στους έρημους δρόμους του νου. Εκείνη που
ζεσταίνει τις εγκαταλελειμμένες κρύες ψυχές. Εκείνη που περνά μέσα από
τις μοναχικές καρδιές. Είναι παρούσα σε κάθε γωνιά, σε κάθε σπίτι με
κλειστά παραθυρόφυλλα. Στην απουσία της ημέρας. Στην παρουσία της
νύχτας. Στις ώρες που τρέχουν ανεξέλεγκτα στα σκοτεινά σοκάκια. Δίχως
φρένο. Σιωπή, σε εκείνο το κομμάτι του πάγου που λιώνει στη γωνία της
ψυχής. Εκεί που ξεχνιέται η συντροφιά και κουλουριάζεται κάτω από τις
ζωντανές μνήμες. Σιωπή. Σε ένα σ' αγαπώ, που γεννήθηκε στην καρδιά και
πέθανε στα χείλη. Σιωπή, αθώα σιωπή. Ως ένα αγόρι κοιτάζοντας τα άγουρα
φρούτα του σπιτιού του γείτονα. Σιωπή. Ζεις εκεί. Εκεί όπου το πουλί το
έσκασε από το χρυσό κλουβί του και πέταξε στο γαλανό ουρανό. Αφήνοντας
ένα ίχνος πικρίας. Μια παχιά γραμμή σαν ένα ποτάμι που υψώνεται και
τρέχει άσκοπα και ατελείωτα. Σιωπή, στα κουρασμένα δάχτυλα από το
ανατριχιαστικό αίσθημα που βράζει στις φλέβες. Σιωπή, αυτή που γλιστρά
στο κενό μέσα από τα γεμάτα νοσταλγία χέρια μας. Σιωπή. Η ηχώ της
μουσικής που ζει στα ξεχασμένα βαλς. Σιωπή, στα λησμονημένα λόγια
βαμμένα σε λευκό χαρτί κιτρινισμένο από το χρόνο ... σιωπή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου