Απολυτη αληθινή αγάπη

Όποιος γευτεί την αληθινή αγάπη, τη θεϊκή σχέση, δε συμβιβάζεται πια με κάτι λιγότερο. Το πολύ που γεύτηκε δε χωράει κατόπιν στο λίγο. Ο συμβιβασμός και η έκπτωση είναι αγκάθια που ματώνουν την ειλικρινή καρδιά.

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

Αναρτήθηκε από George Chaskas στις 10:58

Θέλω..

Θέλω..

Θέλω..

Θέλω να δώσω και μάθω πολλά

στο μυαλό σου..

Θα ήθελα όμως

να..

Θα ήθελα να δω

αν το μυαλό σου

George Chaskas στις 21:26
θα αρνηθεί

το δικό μου

μυαλό..

Σ'αγαπώ ψυχή μου

Σ'αγαπώ ψυχή μου

Εισαι για μενα η καρδια μου, η ψυχη μου, και το καθε κυτταρο του σωματος μου, ολα αυτα εισαι.

Τι εχουμε μοιραστει, τι θα μοιραστουμε, παντα ετσι ηταν, και παντα ετσι θα ειναι.

Δεν υπηρχε πριν απο σενα αλλη μεγαλε μου ερωτα

και ποτε δεν θα υπαρξει αλλη.

Αυτο που εχουμε μεσα μας ειναι τοσο μεγαλο, και παντα θα παραμενει ζωντανα μεγαλο, κι ετσι θα ειναι παντα..

Ειμαι εσυ....εισαι εγω

τωρα και για παντα

ψυχη μου

♥

Αναρτήθηκε από George Chaskas στις 17:31

ΕΡΩΤΑΣ...

ΕΡΩΤΑΣ...
Μία από τις αγαπημένες μου λέξεις..
Τόσο μεγάλη..
Τόσο ζεστή..
Τόσο δυνατη..
Δυνατή οσο είσαι τήν περίοδο πού
σέ αντιπροσωπεύουν αυτά..
Τά 6 γράμματα ενωμένα..
Ζωή..Θάνατος..
Καταστροφή..
Παράδεισος..
Πάθος..
Αρρώστεια..
Εμμονή..
Είναι μόνο μερικές από τίς λέξεις πού
μπορούν νά ταυτιστούν μέ αυτό τό συναίσθημα.
Είναι τόσο χαοτικό..τόσο τρομερό..

Τόσο...

Ομως..ηρθε η μέρα πού δέν ηθελα ποτέ νά ερθει,
η μέρα πού θά χαμογελάσω τόσο πολύ μέσα μου
η μέρα πού ολα γύρω μου θά φαίνονται πιό ομορφα,
πιο εύκολα,πιό αισιόδοξα..
Η μέρα πού ενιωσα εντονες χημικές εκρήξεις βαθειά μέσα στήν καρδιά μου..

Ναί!!!

Είναι καταπληκτικό τό συναίσθημα τού ερωτα,ομως..
Ειναι ενα παιχνίδι πού χρειάζεται δύο ανθρώπους

Δύο ψυχές...

















Δύο κορμιά...

Βρέθηκα στή δυσάρεστη θέση..
Νά είμαι μόνος μου...
Νά τρέχω μόνος μου...
Νά γελάω μόνος μου...
Νά κάνω ονειρα μόνος μου..
Ομως,πάντα στό μυαλό μου νά εχω τήν μορφή σου..
Τή φωνή σου...
Τό είναι σου...
Ολα αυτά πού αργησα να καταλάβω πώς ηταν μία ουτοπία,
μιά ιδέα πλασμένη στό μυαλο μου..

Ενα φανταστικό πρόσωπο στό σώμα μιάς πανέμορφης κοπέλας..



















Ολα αρχισαν νά αντιστρέφονται..τά παντα φαινόντουσαν
νά γυρίζουν εχθρικά πρός τό μέρος μου..
Σάν το πιό γλυκό ονειρο ενός μωρού πού γίνεται εφιάλτης.
Ο ερωτας τα εχει αυτά..
Δυστυχώς..
Δυστυχώς γιά μένα καί γιά οσους εχουν βρεθεί σ'αυτή τή μεριά του..
Μιά μεριά πού μισώ..τήν απεχθάνομαι..

Καί ομως!!


Μέ κυνηγάει
παντού..
κυρίως ομως
στά ονειρα μου..
Μέ στοιχειώνει..
Μέ κομματιάζει..
Μέ σκοτώνει λίγο λίγο..

Κ'οσο φεύγω..τόσο παθιάζομαι..κ'οσο μένω τόσο τρελαίνομαι..
Μπροστά φωτιά..πίσω πάγος..
Κι ομως δέν τό βάζω κάτω..φαίνεται οτι αυτό είναι τό πεπρωμένο μου,νά μήν τό βάζω ποτέ κάτω..
Θά ξαναπιάσω τίς χορδές μου,θά ξαναβγάλω κραυγές απόγνωσης μέσα στή νύχτα..
Θά ξαναγράψω στίχους γιά να βγάλω τά συναισθήματά μέσα από τή μουσική πού τόσο μέ αντιπροσωπεύει..
Τόσο οσο νόμιζα οτι αντιπροσωπεύει καί σένα..


Μιά φορά...






Μιά στιγμή...





Κάποτε...


Τότε,πού ζούσα στό ψέμμα πώς ισως...νιώθεις και'σύ τό ιδιο..
Οσα δακρυα κι αν κυλήσουν,ποτέ δέν θά μαλακώσει τό συναίσθημα αυτό..

Σάν αγγελος,χωρίς φτερά..
Σάν βασιλιάς,χωρίς στέμμα..
Σάν ιππότης,χωρίς αλογο..
Σάν ηρωας,χωρίς ονομα..
Σάν εμένα,χωρίς ανταπόκριση..

ΧΩΡΙΣ..

ΕΣΕΝΑ..
ΕΝΙΩΣΕ ΚΑΙ ΕΓΡΑΨΕ Ο Adam The Sinner στις 2:06 π.μ.

Γράμμα Στο Χρόνο

Γράμμα Στο Χρόνο

" Πέρασαν σχεδόν δέκα χρόνια..."

Σε βρήκα κάποτε σε ένα καλοκαιρινό club χωμένο σε μια γωνιά να στέκεις αμίλητος. Φτωχέ μου... αλήθεια σε θυμάμαι να προσπαθείς να ταιριάξεις με το περιβάλλον, σαν ελαττωματικό κομμάτι παζλ που δεν ταιριάζει με τίποτα και αναγκάζεται να μένει μονίμως έξω απ' την μεγάλη εικόνα. Παράξενα και άβολα σου έμοιαζαν όλα αυτά. Μα έπρεπε να είσαι εκεί. Όλοι ήταν εκεί. "Έτσι διασκεδάζει ο κόσμος" σου 'λεγαν. Και σαν μελαγχολικό πρόβατο ακολουθούσες, ελπίζοντας πάντα για κάτι καλύτερο.

Μα μέσα σε όλη αυτήν την μάταιη κούραση, την πνιγερή κάπνα και την εκκωφαντική ρυθμική μουσική, μόνο ένα πράγμα σε ένοιαζε. Ο πραγματικός λόγος που ήσουν εκεί ήταν μονάχα για να ψάξεις τα μάτια της. Να σταθούν αντικριστά απέναντι στα δικά σου, να ριγήσει η καρδιά σου, να σου χαμογελάσει, να της μιλήσεις, να θαυμάσεις την αέρινη ομορφιά της. Και αν το 'θελε η μοίρα σου, να την αγγίξεις.

Μέσα σε αυτό το μαύρο πανηγύρι ένιωθες την παγωμένη ανάσα σου να τρυπάει το στήθος. Ήταν μία διαρκής αναζήτηση καταδικασμένη να αποτυγχάνει πάντα. "Δεν είμαι εγώ γι' αυτά..." ψέλλιζες... Γιατί πάντα οι άλλοι, οι πιο ταιριαστοί μέσα σε όλη αυτήν την εικόνα γεύονταν πρώτοι τους γλυκούς αυτούς καρπούς του έρωτα. Κι όμως μέσα σου ήσουν σίγουρος ότι κανείς δεν θα μπορούσε να αγαπήσει αληθινά όσο εσύ. Μα στάθηκες όρθιος, δεν το 'βαλες κάτω. Την θλίψη σου διαδεχόταν μία βεβαιότητα ότι ήταν θέμα χρόνου μέχρι να γλυκαθεί η καρδιά σου, μέχρι να 'βρισκες εκείνη που πραγματικά θε γέμιζε τη ζωή σου.

Έχουν περάσει δέκα χρόνια... Σε βρίσκω πάλι εδώ μπροστά μου να γράφεις γράμματα σε αγνώστους. Μα φαίνεται πια καθαρά στα μάτια σου: Γαλήνεψε η ψυχή σου. Κι ας είναι εκατομμύρια οι σκέψεις που βομβαρδίζουν τον νου σου, κι ας είναι η καρδιά σου λεπτή σαν χορδή κιθάρας. Δεν ανησυχείς πια. Δεν προσπαθείς να ταιριάξεις στα παζλ της εποχής. Γιατί, φίλε μου, λάβανε τα όνειρά σου εκδίκηση! Γιατί βρήκες το γλυκό χαμόγελο που γεμίζει την καρδιά σου στο πρόσωπό της, και τίποτα δεν μπορεί να σταθεί πλάι του. Κι όλες οι μάταιες προσδοκίες, η αδυναμία σου να προσαρμοστείς, οι θλίψεις του παρελθόντος και η βαθιά μοναξιά που σε ταλάνιζε μια ζωή γκρεμίστηκαν σαν χάρτινος πύργος μπροστά στην γενναιοδωρία των ματιών της.

Και ίσως με αυτό το γράμμα σου να προσπαθείς να ταξιδέψεις πίσω στο χρόνο, να βρεις τον παλιό σου εαυτό και να τον παρηγορήσεις... Να του πεις "κάνε κουράγιο, τα καλύτερα έρχονται", να του δώσεις μια πρόγευση του λαμπρού μέλλοντος. Κι έτσι όπως στέκει στην γωνιά του πικραμένος να του χαρίσεις ένα μικρό χαμόγελο.

Και ξέρεις ποιο είναι το πιο όμορφο και πιο συγκινητικό;

Ότι τα κατάφερες.

ΕΝΙΩΣΕ ΚΑΙ ΕΓΡΑΨΕ Ο Adam The Sinner στις 9:17 μ.μ.

Ποτέ δεν θα με αφήσεις...

Ποτέ δεν θα με αφήσεις...

~.~.~

~.~.~

Μες στον αέρα σαν καπνός
θέλω απόψε να σε δω
Σαν κάποιο κύμα στη στεριά
θέλω απλά να θυμηθώ όσα περάσαμε
όσα περάσαμε


Σαν ένας ήλιος σκοτεινός
έφυγες χάθηκε το φως
Αχ να γυρνούσα στα παλιά
ξανά να σε είχα αγκαλιά και να γιορτάζαμε
και να γιορτάζαμε


Κάτι μέσα μου λέει
πως ποτέ δεν θα μ' αφήσεις
Μα το ξέρω με καίει
πως ποτέ δεν θα γυρίσεις


Κάτι μέσα μου λέει
πως περάσανε οι μπόρες
Κάτι μέσα μου λέει
πως τελειώσανε οι ώρες
οι ώρες

.

ΕΝΙΩΣΕ ΚΑΙ ΕΓΡΑΨΕ Ο Adam The Sinner στις 12:01 π.μ.

Όλα Στο Κόκκινο...

Όλα Στο Κόκκινο...

Ο χρόνος σταμάτησε
ετούτη τη νύχτα...
Ποιά λογική...;
Ποιά πρέπει...;
Οι δείχτες του μυαλού

~σταμάτησαν γι απόψε~

Κόλλησαν μονάχα σε
μια σκέψη...σε εκείνης
Καλοντύθηκα και ακολούθησα
τη σκέψη που έγινε ο οδηγός μου.
Μην χαθώ...μη και δεν φτάσω
στην επιθυμία μου...
Να βρεθώ στην πόρτας της.
Δέν χτύπησα,τριαντάφυλλο
μόνο να αφήσω
να το'βρει στο κατώφλι της.

ΚοΚΚιΝο το χρώμα του.Γιατί ΚοΚΚιΝο είναι το χρώμα ΜοΥ.Και ΜοΝο ΚοΚΚιΝο.

Αυτό τό χρώμα πάνω της ...

Κόκκινο στα χείλη της ...

Κόκκινο και στα φιλιά τους.

Κόκκινο...


το φόρεμά της.


Κόκκινα...


και τα κοσμήματά της.

~Κόκκινο... στολίδι ολόκληρη.~

Κόκκινο το χρώμα της κορδέλας που τύλιγε γύρω απ το λαιμό της .
Το κόκκινο σημάδι μη φανεί και μαρτυρίσει πως είχαν πέρασει τα φιλιά μου απο πάνω του.

Κόκκινο το χρώμα της κορδέλας

που κρατούσε δεμένα τα μαλλιά της.

~Όλα Στο Κόκκινο~

Και τα όρια ξεπέρασαν το...
Πέρα από τα Όρια.
Βάφτηκαν στο χρώμα κι αυτά.
Έγιναν ΚοΚΚιΝα Όρια.

Μαζεύτηκαν τώρα όλα αυτά.
Μέσα απο Λογικές και Πρέπει.

~Όλα , μέσα στο Κόκκινο τριαντάφυλλο που κρατώ.~

Κόκκινο και το χρώμα στο νήμα που θα κρατήσει απο άκρη σε άκρη το ριχτάρι για να σκεπάσει ετούτον τον χώρο να προτατευτούν τα πολυτιμά του.

~.~.~

Ήρθε ο καιρός τώρα πια να πιαστώ
και με εκείνη την λεζάντα στο προφιλ μου.

~Ταξιδευτής και ονειρευτής...φιλόδοξος και μαχητής.~

Μόνο που...με παραμέλησα.

Ξεχειμώνιασα μόνο με το Ονειρευτής...το Φιλόδοξος και το Μαχητής.
Ο Ταξιδευτής έμεινε πίσω...με το νόημα κολλημένο απλά μόνο σε μιά λεζάντα.

~Πιάνομαι απο αυτόν και σας χαιρετώ.~

Νά είναι όμορφο το καλοκαίρι για εσάς.
Ευχαριστώ για την συντροφιά σας.



~Υ.Γ

ΕΝΙΩΣΕ ΚΑΙ ΕΓΡΑΨΕ Ο Adam The Sinner στις 8:16 μ.μ.

Έτσι , με τον ΔιΚο ΜοΥ τρόπο . . .

Έτσι , με τον ΔιΚο ΜοΥ τρόπο . . .

Χαμήλωσε το φως για να΄ρθει η αγάπη
και να σου μάθει πως αξίζει η ζωή
το ξέρω πως πονάς γιατί σου λείπει κάτι
και σαν τρελή γυρνάς στου πλήθους τη βουή

Αχ μικρή φεγγαρένια μου αχ ματάκια μελένια μου

ποιά...ποιά... ποιά... ποιά... ποιααά ;

. . . τραγούδια σε μάγεψαν και σε πήγαν αλλού
σαν βαρκούλα στα κύματα δεν ακούς τα μηνύματα
απ΄το δρόμο

ξεμάκρυνες
ξεμάκρυνες
ξεμάκρυνες
ξεμάκρυνες
ξεμάκρυνες
ξεμάκρυνες

του δικού ΜοΥ γιαλού

Ποιός ;

. . . παίζει μουσική που σ΄έχει ξετρελάνει
και σε πηγαίνει εκεί στα φώτα της γιορτής
στολίζεις τα μαλλιά με ψεύτικο στεφάνι
σου στέλνω δυο φιλιά κοντά μου για να΄ρθείς

Αχ μικρή φεγγαρένια μου αχ ματάκια μελένια μου
ποιά τραγούδια σε μάγεψαν και σε πήγαν αλλού
σαν βαρκούλα στα κύματα δεν ακούς τα μηνύματα
απ΄το δρόμο ξεμάκρυνες του δικού μου γιαλού

(( Αχ μικρή φεγγαρένια . ! ))

ΜοΥ
ΜοΥ
ΜοΥ
ΜοΥ
ΜοΥ
ΜοΥ

Στον Αύγουστό σου . . .

------------------------------------------------------------------------------

~Protoplastos , ακόμη πιο ΕρΩτΙκΟς. . .

Ευχαριστώ για τις ευχές σας στην προηγούμενή μου ανάρτηση
και για όλα τα e-mail που έχω λάβει από εσάς

υ.γ Μου λείπετε . . .

Να είστε καλά όλοι.

ΕΝΙΩΣΕ ΚΑΙ ΕΓΡΑΨΕ Ο Adam The Sinner στις 11:01 μ.μ.

Αν δεν ήμουν ο εαυτός μου…

 από fira

 

Δεν είναι πολύς καιρός που έχω μπει στην οικογένεια των bloggers… ακόμα προσπαθώ να φτιάξω τη δικιά μου γωνία για να είμαι ειλικρινής! Ωστόσο πολλοί με δέχτηκαν με περισσό ενδιαφέρον…και έτσι έλαβα για τρίτη φορά κάλεσμα σε ένα ακόμα blogoπαιχνιδο, από τον αγαπητό Aντώνη. Ομολογώ πως δεν ήταν και πολύ εύκολη η απόφαση να ανταποκριθώ καθότι δεν έιχα την ευκαιρία να επισκεφτώ πολλά blogs ακόμα και έτσι η απάντηση μου ίσως να μην έχει και πολλή βαρύτητα. Anyway! Oι όροι του παιχνιδιού υπαγορεύουν τα εξής: Με το «ποιος θα ήθελα να είμαι» δεν εννοώ ποιον συμπαθώ ή εκτιμώ από εδώ μέσα, αλλά ποιο blog θα ήθελα να έχω από αυτά που μου αρέσουν και διαβάζω, αντί του δικού μου. Ποιος ή ποια βάζει θέματα που “ζηλεύω”, ποια με εκφράζουν! Θα αιτιολογήσω γιατί μου αρέσουν αυτά τα blogs και αυτά τα 6 που θα επιλέξω (3 αρσενικά και 3 θηλυκά) θα ζητήσω να κάνουν το ίδιο. Δηλαδή να επιλέξουν 3+3 που τους αρέσουν. Μιας και οι κυρίες προηγούνται, λοιπόν, θα ξεκινήσω με τα “θηλυκά” blogs. ‘Eχουμε και λέμε….

1) Μέμα : ‘Ηταν το πρώτο blog που διάβασα στη ζωή μου και η αφορμή που με έκανε να αποφασίσω να μοιραστώ με όλους εσάς τις σκέψεις μου δημιουργώντας ένα δικό μου. Ο κόσμος της είναι ένας κόσμος με ευαισθησία, κοινωνική συνείδηση, χιούμορ, που μέσα του πολλές φορές αναγνωρίζω πτυχές και του δικού μου “είναι”. Where the angels play, λοιπόν…

2) Μπουρδουμπλουμ : Γιατί κατάφερε να με κάνει κάθε φορά που την επισκέπτομαι να “σκάω, κολυμπώντας στο δικό της μυαλό”… Ξέρει να περιγράφει με απίστευτο χιούμορ καταστάσεις, διατυπώνοντας τις σκέψεις της με ένα απίστευτα ανάλαφρο τρόπο και έτσι κάθε φορά που διαβάζω τα posts της διαγράφεται τουλάχιστον ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου όταν δεν ξεκαρδίζομαι σα μικρό παιδί.

3) Λαχανάκι : Αρχικά στο blog της δεσπόζει το αγαπημένο μου χρώμα…ΤΟ ΛΑΧΑΝΙ!!!! Κατα τα άλλα…”Σιγά τα λάχανα” (εννοείται αστειεύομαι…ήθελα να παίξω με τις λέξεις ;-) ) Αγαπημένος περίπατος, ο περίπατος στα “χωράφια” του καλού μας Λαχανικού! Πολλές φορές συναντάω posts που θα ήθελα να υπήρχαν και στο δικό μου blog…Mόνο κάτι περίεργους διαλόγους δεν έχω καταφέρει να καταλάβω ακόμα… Χρειάζομαι εκπαίδευση, Λαχανάκι μου!!

Ας περάσουμε και στους κυρίους τώρα…

4) Αdonios : To δεύτερο blog που ανακάλυψα εδω μεσα!! Γεμάτο με posts που σε βάζουν να σκεφτείς κάτι παραπάνω… που σε γεμίζουν έκπληξη όταν διαπιστώνεις πως κάποιος θαρρείς και διάβασε τη σκέψη σου αποτυπώνοντας τη με λέξεις! Ένα blog που “πίνεται” άνετα σε σφηνοπότηρο….

5) Melomenos : Μοναδικός συνδυασμός σκέψεων και εικόνων…. Σε ταξιδεύει σε κόσμους μαγικούς….παραμυθένιους!! Σε κάνει να νιώθεις παιδί και σου θυμίζει πόση αξία έχει, να μάθεις να ακούς την νεράιδα που κατοικεί μέσα σου…

6) Τasos : Ένα διαφορετικό blog…γεμάτο κόκκους καφέ και περίεργα χαρμάνια… συνδυάζει προσωπική δουλειά, ενημέρωση και όλα αυτά με θέμα ΤΟΝ ΚΑΦΕ… το ρόφημα που μας ξυπνάει και μας κρατάει συντροφιά τις δύσκολες ώρες της δουλειάς!!

 Αυτά … προσκαλώ λοιπόν όσους δεν έχουν λάβει ήδη πρόσκληση να συνεχίσουν αυτό το παιχνίδι!! :-)

Μείνε πλάι μου..

 

 

 

Μείνε πλάι μου..

Έρχεται μία μέρα που δικαιώνεσαι. Έρχεται μία μέρα που ο ήλιος λάμπει διαφορετικός. Όλοι τον χαζεύουν μα δε βλέπουν διαφορά. Μονάχα εσύ ξέρεις. Εσύ ξέρεις πάντα πιο καλά.
Έσπασε η πόρτα και χύθηκε μέσα σου το φως. Ότι έζησες περνά μπροστά από τα μάτια σου σα χείμαρρος. Αναμνήσεις, σκέψεις χρόνιες και υποθέσεις που βγαίνουν αληθινές ή αντίστοιχα αποδεικνύουν ότι τόσα χρόνια απλώς κουνιόσουν στο ρυθμό τους.
Φίλοι που δεν ξέρουν πως να είναι φίλοι! Γονείς που δε μάθανε ποτέ πως να διαπαιδαγωγίσουν το σπέρμα τους! Κι εσύ μια σκιά μέσα στον κόσμο τους. Τους μιλάς και δε σε ακούνε. Γιατί να έχεις δίκιο εσύ? Ποιος είσαι ρε μεγάλε για να είσαι εσύ ο σωστός? Πως να πετάξουν τόσα χρόνια εμπειρίας άσκοπα και να ακούσουν έναν πιτσιρικά με μακριά μαλλιά και σκουλαρίκια στα αυτιά?
Μεγάλωσα σ' αυτή την κωλοκοινωνία, με έθρεψε αυτή η μαλακία, με θέριεψε, αλλά ευχαριστώ δεν άκουσε ποτέ από τα χείλη μου. Η κοινωνία είναι οι άνθρωποι. Αυτοί που σε μεγαλώνουν με παραμύθια, αλλά το μόνο παραμύθι στην πραγματικότητα είναι ότι νομίζουν ότι μεγάλωσαν. Δε μεγαλώνεις άνθρωπε αν δεν ξέρεις ν΄αγαπάς, να πονάς, αληθινά να χαμογελάς. Και να θλίβεσαι για τον ευατό σου. Να ζεις αληθινά..
Πέθανε μικρή η μεγάλη μου αγάπη. Σταμάτησα αρκετά μεγάλος να μετρώ το κάθε μου δάκρυ. Μα έτσι έμαθα. Έτσι μεγάλωσα. Διάβασα. Κατάλαβα.
Δε μιλούσα ποτέ. Ποτέ κανείς δε με άκουγε. Έπλασα έναν ασυνήθιστο ευατό. Έναν περίεργο ευατό. Ένα λάθος ευατό. Κι όταν τελικά, έπειτα από χρόνια πολλά, αποφάσισα να μιλήσω γι' αυτό τον ευατό, βγήκαν και μου είπαν να μη μιλώ γιατί έτσι δεν είμαι μόνο εγώ. Και τι με νοιάζει ρε? Ας βγουν κι οι άλλοι να μιλήσουν για το κακό που τους κάνει το περιβάλλον τους! Γιατί δεν το κάνουν? Γιατί δεν τολμούν? Τι φοβούνται? Ίσως τον ίδιο τους τον ευατό?! Όχι αδερφέ, εγώ μεγάλωσα κι ας μη θέλουν να το παραδεχθούν. Συμβιβάστηκα με το λάθος μου, με το αλλόκοτό μου. Και το αγαπώ τελικά. Κι ας μη μ΄ακούει κανείς. Θάρρος παίρνω από αυτό. Καταλαβαίνεις ή με θεωρείς τρελό?
Και τι δεν άκουσα. Ότι ψάχνω τόμους λεξικά, ότι αντιγράφω μνήμες και τις ανατυπώνω με το δικό μου τρόπο. Ότι είμαι ψεύτικος, ότι πονάω στ' αλήθεια καρδιές, ότι είμαι σκούρος για να με διαβάσουν. Χα, μήπως να κοιτάξετε καλύτερα τη ζωή? Είναι πιο όμορφη από τις λέξεις μου? Σίγουρα εκείνη δεν είναι πιο μαύρη από μένα? Στο χαρτί αποτυπώνονται απωθημένα, κόμπλεξ κι αδυναμίες. Όλα εκτεθειμμένα. Πάρτα και κάνε τα ότι θες. Στ' αλήθεια ποιος νοιάζεται! Η αλήθεια πάντοτε λάμπει στα βαθιά. Γι' αυτό πάντοτε θ' ανοίγω τα βάθεια μου και θα πεθαίνω κάθε μέρα απ' τη χολή ορισμένων. Μα θα γεννιέμαι την επομένη δυνατότερος. Το τίμημα του πείσματος και της ελευθερίας..
Βλέπεις γεννήθηκα στην επαρχία, γιατί αν ήμουν σε μεγάλη πόλη θα ήμουν σίγουρα πρεζάκι. Έτσι δε μου είπες? Ε, με τόσα ψυχολογικά! Ε, ίσως. Δεν τ' αρνήθηκα. Αυτό είναι το πρόβλημα τελικά . Ότι δεν αρνούμαι ποτέ τίποτε. Ποτέ δε μπορείς να γνωρίζεις κάτι που δεν έχεις ζήσει. Ίσως. Μα κι αν ήμουν τι...? Και που δεν είμαι δηλαδή, τι...? Τώρα είμαι εδώ κι ο ήλιος λάμπει. Σ' έναν πανέμορφο σκοτεινό ουρανό..
Με βλέπουν μ' ένα ποτήρι κρασί στα χείλη και με φωνάζουν αλκοόλα.
Με βλέπουν να ταξιδεύω σ' έναν υπέροχο ουρανό και με φωνάζουνε μαστούρι.
Με πιάνουν να γράφω μαύρα και με φωνάζουν καταθλιπτικό.
Με ξυπνούν αργά το μεσημέρι και με φωνάζουνε τεμπέλη.
Με ακούν να παίζω στην κιθάρα μια μελωδία και με φωνάζουνε δημιουργικό.
Κανείς δεν ψάχνει. Δεν κυνηγά. Δεν περιμένει. Κανείς δεν ΑΚΟΥΕΙ! Μονάχα συμπεραίνει. Κανείς δε ζει πραγματικά..
Αναρωτήθηκε κανείς γιατί μερικοί άνθρωποι είναι ξεχωριστοί? Γιατί είναι περίεργοι?
Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς γιατί έγιναν έτσι? Γιατί έγιναν, δε γεννήθηκαν έτσι. Κάποιος τους έκανε. Όλοι αυτοί που τώρα τους δείχνουν με το δάχτυλο. Κανείς δε ζει..
Κι ήρθες τώρα εσύ..

Μαζί θα ζωγραφίσουμε ξανά τον κόσμο. Απ' την αρχή.
Δεν έχεις μορφή. Ποτέ δε θα σου δώσω μορφή. Ν' αποδείξω επιτέλους σε όλους ότι ο έρωτας δεν έχει κορμί.
Μείνε πλάι μου..
Βγες απ' την οθόνη. Πως να σου χαμογελάσω από εκεί? Πως να σου πω το σ' αγαπώ και να το νιώσεις?
Χάθηκε η ουσία από τότε που βγήκε η ψηφιακή μηχανή. Χάθηκε η αλήθεια από τότε που ο καθένας μας παύει να ρωτάει το "γιατί"..
Χάνεται ο έρωτας όταν η ζήλια γίνεται κεντρί. Χάνεται η αγάπη όταν δεν αγαπάς τον ευατό σου, τη ζωή.
Μείνε πλάι μου..
Φοβίζουν τα συναισθήματα. Κάποιοι δεν τ' αντέχουν. Μακριά φεύγουν.
Ζηλεύουν την επιτυχία μας, τον έρωτά μας, την όμορφή μας την καρδιά.
Μια ματιά φτιάχνει τον κόσμο, δυο ματιές φτιάχνουν ουρανό.
Ένα χέρι ακουμπά την αλήθεια, δύο χέρια χαιδεύουν όλη την πλάση.
Είναι όμορφο να τραγουδάς.
Για το δίκιο σου μέχρι τέλους να πολεμάς.
Να σε κοροιδεύουν γι' αυτό που αγαπάς.
Κι όμως εσύ ν' αντέχεις, να συνηθίσεις να μην πονάς.
Αυτή είναι η ζωή.
Αυτή είναι η αλήθεια.
Η δική μου αλήθεια.
Ξέρω, είναι λάθος.
Μα το θεώρησα καλό να την ακούσεις.
Κράτα τη δική σου γερά.
Εις το επανιδείν..

Τι στοργή!

Τι στοργή!

..Πρέπει μερικοί άνθρωποι να καταλάβουν κάποτε..

..ότι τα παιδιά τους δεν είναι ιδιοκτησία τους..
..δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις μερικούς ανθρώπους..
..δεν υπάρχει ζωή για κάποια παιδιά..

Ο ήλιος έπεφτε. Και πως γυάλιζαν οι δυο της ουρανοί στα μάτια!
Συνήθιζα να ανάβω ένα δυο κεριά για να την περιμένω. Στεκόμουν πίσω από την πόρτα. Κι εκείνη έκανε πάντοτε ότι δεν ήξερε ότι ήμουν εκεί. Πάντοτε ξαφνιαζόταν. Πάντοτε ήταν εκεί πριν σβήσουν τα κεριά. Πάντοτε εκείνη τα έσβηνε. Δεν ήθελε να βλέπει τα κορμιά μας να ενώνονται. Δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι είχε ερωτευθεί. Ήθελε να μείνει κρυφή η αγάπη. Κάθε φορά γνωριζόμασταν από την αρχή. Κάθε νύχτα γεννιόμουν διαφορετικός. Κοντά της..
Καμιά φορά δάκρυζε..
-"Πόνεσες?", ψιθύριζα τρομαγμένος.
-"Ο κόσμος με πονά", απαντούσε κάθε φορά. Και κάθε φορά την παρηγορούσα. Κάθε φορά με τον ίδιο τρόπο. Κάθε φορά τη φιλούσα στο μέτωπο. Κάθε φορά άναβα τα κεριά για να τα σβήσει αμέσως εκείνη. Τα άναβα ξανά. Τα έσβηνε βιαστικά. Χαμογελούσε. Κι αυτό μου έφτανε..
...
Ο ήλιος έπεφτε. Και πως έτρεχαν όλες οι θάλασσες από τα δυο της μάτια!
Συνήθιζα να ανάβω ένα δυο κεριά για να την περιμένω. Στεκόμουν πίσω από την πόρτα. Άνοιξε η πόρτα μα εκείνη δεν μπήκε. Ήταν ο άνεμος. Ο άνεμος πάντοτε μου μιλούσε για κείνη. Πάντοτε μιλούσα εγώ στον άνεμο για κείνη. Μου παραπονέθηκε για τον κόσμο που την άφηνε μόνη. Για τα κεριά που έσβηνε λίγο πριν σβήσει εκείνη μέσα μου μ΄ένα ακόμη βογκητό. Για το φόβο της. Για τους φόβους της. Μίλησε για μένα. Για το πάθος μου για κείνη. Για την τρέλα που είχα να εξετάζω λεπτομερώς την ψυχή της. Για το πόσο της άρεσε που ήμουν κοντά της. Για το φόβο της μήπως και τρομάξω από την ασχήμια του εσωτερικού κόσμου της. Έτσι νόμιζε. Που να 'ξερε! Τότε μπήκε 'κει κείνη..
-"Δεν είμαι καλά", ψέλλισε.
-"Το ξέρω", απάντησα.
-"Πως το ξέρεις? Πάλι μίλησες με τον αγέρα?"
-"Με κοροιδεύεις?"
-"Αυτό πιστεύεις?"
-"Τότε?"
-"Δεν αντέχω άλλο. Φεύγω."
-"Που θα πας?"
-"Ζωγράφισα σε ένα χαρτί το δρόμο μου. Αν γνωρίζεις το μονοπάτι, έλα!"
-"Παίζεις με τον πόνο μου!"
-"Όχι. Εσύ δεν κατάλαβες ποτέ το δικό μου!"
-"Μα.. μα.. τι θέλεις να πεις?"
-"Σ' ευχαριστώ."
-"Τι θέλεις να πεις? Σε παρακαλώ, πες μου!"
-"Σ' ευχαριστώ για την αγάπη σου.."
-"Πες μου, σε παρακαλώ!"
-"Για το κουράγιο σου.."
-"Μην εγκαταλείπεις τώρα!"
-"Πάντοτε ένιωθα περήφανη που βαδίζαμε παρέα. Σε θαυμάζω."
-"Σε παρακαλώ, σκέψου και μένα. Μην απογοητεύεσαι!"
-"Κάθε φορά που σε άγγιζα.. Κάθε φορά.."
Σταμάτησε και με κοίταξε βαθιά στα μάτια. Πάντοτε ένιωθα ανίκανος να βοηθήσω. Δεν εμπιστευόταν ποτέ κανένα. Αλλά πίστευα ότι θ' αλλάξει. Μια φορά. Τόσα της έχω δώσει. Μια φορά για μένα..
-"Κουράστηκα με τα λόγια. Τόσα έχω κάνει για σένα. Αν δε σε έπεισα μέχρι σήμερα, πως να το κάνω τώρα, σε μια στιγμή?"
-"Δε φταις εσύ!"
-"Ως συνήθως. Όποιος δεν ευθύνεται, αυτός και την πληρώνει!"
-"Σε παρακαλώ! Κατάλαβέ με κι ας μη σου έχω πει τίποτε. Ξέρω ότι μπορείς να το κάνεις!"
-"Τι έχεις κορίτσι μου? Για το θεό? Πονάω για σένα! Το ξέρεις!"
-"Πάντοτε σε θαύμαζα για την ακεραιότητά σου. Για τις πληγές που σε γέμισαν από παιδί μικρό, κι όμως με τόση υπομονή κατάφερες και έκλεισες. Εγώ όμως..? Δεν είμαστε το ίδιο. Ποτέ δεν τα κατάφερα. Και ξέρω ότι δεν θα τα καταφέρω και ποτέ!"
Πλησίασα για να την αγκαλιάσω. Τραβήχτηκε. Τα μαλλιά της κάλυπταν το πρόσωπό της. Τα παραμέρισα. Τραβήχτηκε και πάλι.
-"Είσαι καλά?", τη ρώτησα γι' άλλη μια φορά.
-"Δεν καταλαβαίνεις τι σου λέω τόση ώρα?"
-"Θέλεις να καθίσεις εδώ? Κι αν σε θαμπώνει το λιγοστό φως των κεριών, θα τα σβήσω." -"Ναι, σε παρακαλώ."
-"Δείξε μου το πρόσωπό σου. Γιατί κρύβεσαι κάθε τόσο? Με φοβάσαι?"
-"Εσένα..? Όχι.."
-"Τότε?"
-"Σε παρακαλώ, μη με ρωτάς."
-"Θέλεις να χαζέψουμε το φεγγάρι για λίγο? Καμιά φορά μου μιλά κι αυτό με λόγια όμορφα. Καμιά φορά, μάλιστα, σε βλέπω μέσα του."
Χαμογέλασε.
-"Επίσης, θαυμάζω τον τρόπο σου. Το ρομαντισμό σου που δε χάνεται ούτε στις μεγαλύτερες δυσκολίες."
Πλησίασα να την αγγίξω. Τραβήχτηκε ξανά. Το φεγγάρι φώτισε την άκρη του λαιμού της. Ένα σημάδι.
-"Τι είναι αυτό?", έκανα να παραμερίσω τα μαλλιά της. Τραβήχτηκε άξαφνα πέρα, παραπάτησε κι έπεσε χάμω.
-"Κορίτσι μου, συγγνώμη.." Τώρα κυλιόταν ολόκληρη στο φως του φεγγαριού που έμπαινε ορμητικά από το ανοιχτό παράθυρο. Το πρόσωπό της! Ω, θεέ μου! "Ποιος.. ποιος σου το έκανε αυτό?" Έφερε τα χέρια της γύρω από τα πόδια της. Κουλουριάστηκε στο πάτωμα. "Σε παρακαλώ, πες μου. Ποιος σου το έκανε αυτό?"
-"Δεν αξίζω να 'μαι δίπλα σου."
Σηκώθηκε και βγήκε τρέχοντας από το δωμάτιο. Έτρεξα πίσω της. Η κουρτίνα του παραθύρου της κουζίνας ήταν ανοιχτή. Οι αχτίνες του φεγγαριού γυάλιζαν στο μέταλλο που κρατούσε στο χέρι.
-"Ω.. κορίτσι μου.. δεν είναι αστεία αυτά. Σε παρακαλώ, άσε κάτω το μαχαίρι!"
-"Σε πρόδωσα, συγχώρα με."
-"Όχιιιιιι..", έφυγε άφωνο από τα χείλη μου.
Πότε έφθασα κοντά της! Τα χέρια μου πλημμύρισαν κόκκινα καθώς τη σήκωσα από το πάτωμα. Είχε λιποθυμήσει πριν προλάβει να δοκιμάσει το κρύο μέταλλο στα στήθη της. Καθώς έπεσε μονάχα, σχίστηκε λίγο στα πλάγια της. Άρχισε να συνέρχεται.
-"Κορίτσι μου, τι έκανες? Τι ήταν αυτό?"
-"Το σκότωσα?"
-"Ποιο να σκοτώσεις αγάπη μου? Τι συμβαίνει?"
-"Αυτό που έχω στην κοιλιά μου.."
Το αίμα μου πάγωσε καθώς έδενε με το δικό της που έτρεχε από την πληγή. Άκουσα καλά?
-"Τι.. τι εννοείς? Περιμένεις παιδί? Μα.. π.. πως? Γιατί..?"
Οι λέξεις μπερδεύονταν. Ο κόσμος γύριζε γύρω μου. Ο χρόνος σταμάτησε για λίγο να κυλά.
-"Ξέρεις πως είναι να μη σε σέβονται?"
-"Ξέρω κορίτσι μου. Γνωρίζεις τι έχω περάσει.."
-"Είσαι σίγουρος ότι είναι το ίδιο? Με γέννησε. Με μεγάλωσε με στοργή. Με πολύ στοργή. Με τόσο πολύ στοργή που καμιά φορά ξεπερνούσε και τη δική σου."
-"Τι.. τι λες τώρα?"
-"Για να μου αγοράσει παιχνίδι ήθελε αντάλλαγμα ένα δικό μου παιχνίδι. Ήθελε να μου μάθει πως είναι το σωστό, έλεγε, μην τυχόν και πληγωθώ αργότερα από κάποιον άλλο."
-"Ω, θεέ μου, δε μπορεί να είναι αυτό. Δε μπορεί. Κορίτσι μου.."
-"Μ΄έμαθε να σέβομαι τους άνδρες. Και τα κατάφερνα όπως με βεβαίωνε ο ίδιος. Έλεγε ότι τα κατάφερνα πάρα πολύ καλά μάλιστα."
-"Δεν το πιστεύω.."
-"Θυμάσαι την πρώτη φορά που με έκανες δική σου? Τότε που παραξενεύτηκες πως ήξερα όλα αυτά τα κόλπα, από τη στιγμή, που όπως σου είχα πει, είχα πάει μόνο με έναν άνδρα πριν από σένα."
-"Αγάπη μου.."
-"Αυτός μου τα 'μαθε όλα. Μα δεν τον μίσησα ποτέ. Ξέρεις γιατί? Γιατί είχα εσένα. Μέχρι τότε με είχε πείσει ότι μονάχα εκείνος θα μου προσέφερε αληθινή στοργή, κανείς άλλος δε θα μπορούσε. Κι όμως αγόρι μου, όταν σε γνώρισα, όταν σε έζησα, κατάλαβα τι σημαίνει να σε αγαπούν. Να σε ποθούν φυσιολογικά, όχι βρώμικα. Κατάλαβα τι σημαίνει πραγματική στοργή. Πραγματική έγνοια."
-"Τα κεριά? Για τις πληγές?"
-"Καμιά φορά, τώρα τελευταία ειδικά, αρνιόμουν. Και κείνος με χτυπούσε. Μια φορά μάλιστα, που προσπάθησα να του ξεφύγω, ξέρεις, για να με τιμωρήσει, μου έδειξε τι θα πει αληθινός πόνος. Καταλαβαίνεις? Δεν είμαι αγνή πια. Από πουθενά. Δεν είμαι άνθρωπος εγώ.." Δεν υπήρχαν δάκρυα. Δεν υπήρχε πόνος. Υπήρχε κόλαση. Στα μάτια της. Στα δικά μου. Με κρατούσε τόσο σφιχτά στα χέρια της! "Ποτέ δεν ήθελα να μοιράζεσαι το κορμί μου με κάποιον άλλο. Συ δε μου έλεγες ότι είναι ο ναός της ψυχής μου? Και κάθε φορά που ερχόμουν σε σένα να σκέφτομαι ότι λίγο πριν σε είχα προδώσει!"
-"Δε φταις εσύ καρδιά μου. Το ξέρεις! Είναι αρρωστημένο. Είναι.. είναι.. σε παρακαλώ.. άσε με να κάνω κάτι γι' αυτό."
-"Ο κόσμος είναι άσχημος. Πολύ.."
-"Ο κόσμος είναι όμορφος κορίτσι μου. Πολύ όμορφος. Δεν έχω τη δύναμη να σε κάνω να ξεχάσεις. Δεν είναι εφικτό. Θα φύγεις. Θα φύγουμε."
-"Σε παρακαλώ. Σκέψου το. Δε θα έπαιρνες ποτέ μια πουτάνα στο σπίτι σου. Τόσο καιρό το κάνεις εν αγνοία σου!"
-"Αχ, κορίτσι μου, μη λες τέτοια λόγια.."
Το βλέμμα θολό. Το μυαλό θολωμένο. Τι μπορώ να της πω! Τι μπορώ να κάνω! Δεν αξίζει καν να γράψω για όλο αυτό..
...
Τα χρόνια κύλησαν. Εκείνη γέννησε τον αδελφό της. Την επομένη κιόλας το πρωί πήγα και τον άφησα έξω από τα σκαλιά του σπιτιού των γονιών της. Χτύπησα το κουδούνι. Άνοιξε η μητέρα της. Κατάλαβε. Το πήρε μέσα. Έκλεισε την πόρτα βιαστικά.
...
Τα χρόνια κύλησαν. Εγώ κι εκείνη ζούμε ευτυχισμένοι. Ζούμε έξω από την πόλη, στην ύπαιθρο. Έχει λιγότερους ανθρώπους εδώ και φοβάται λιγότερο η αγαπημένη μου.
Τώρα πια γινόμαστε ένα τα βράδυα δίχως να σβήνουμε τα δυο κεριά.
Κι η τελευταία κουβέντα της χθες, πριν αποκοιμηθεί στην αγκαλιά μου, ήταν.. "θα γίνεις ένας πολύ στοργικός πατέρας.."

Λευκή επιταγή

Τι μου λες
τώρα για το χθες,
αφού το άτολμο
“υπέρ πάντων”
και το νευρικό
“κατά πάντων”
υπέγραψε προδοσίες
στη λευκή επιταγή
του μέλλοντός μας.
       -
(Από την νέα ποιητική συλλογή “Ενδόγραμμα” του Δημήτρη Π. Κρανιώτη)

Tagged Δημήτρης Π. Κρανιώτης,Ελληνική Ποίηση

Την επομένη των ερώτων

“Ονησίμου, Ευσεβίου”,
την επομένη των ερώτων,
όρκων πίστης και αγάπης,
με τα βέλη
να διεκδικούνε
μες στο ψέμα
λάθη, πάθη,
να καρφώνονται
στο στόχο
άδηλης αναπνοής,
επτασφράγιστης απάτης,
που η λήθη
δεν σκιάζει,
αφού τ’ άλλοθι φωλιάζει
σ’ επί χρήμασι στιγμές
ιερόδουλων Τετάρτης.
       -
(Από την νέα ποιητική συλλογή “Ενδόγραμμα” του Δημήτρη Π. Κρανιώτη)

Tagged Δημήτρης Π. Κρανιώτης,Ελληνική Ποίηση

Ταξιδι ..

Ακομα κι αν δεν εισαι η γη μου,

θα βγαλω ριζα προθυμη

και καρπο ωφελιμο....

γιατι εκει θα με φερει...

ο ανεμος της ψυχης μου!

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον) 

 

..........

Πέρασε πολύς καιρός κι έχω αρχίσει να φοβάμαι
πως σε δάση και βουνά μονάχος μου θα κοιμάμαι
Έτσι, σε λιμάνι δένω
με το φως μου αναμμένο, πάντα θα σε περιμένω....

Αναρτήθηκε από agriomeli στις 11:06 π.μ.

- Σ’αγαπώ..

- Σ’αγαπώ..

- Αληθώς..!!

Ο έρωτας θέλει 

μεγάλες ταχύτητες.

Και η αγάπη 

πολλές θυσίες.

PS: 

Το κάρφωμα..στο ξεκάρφωμα είναι.

Αναρτήθηκε από AERIKO στις 4/21/2014 01:13:00 μ.μ.

Σοφές Κουβέντες...

Σοφές Κουβέντες...

Οτιδήποτε μοιράζεις στη ζωή, σου επιστρέφεται. Γιάυτο πρόσεξε τι μοιράζεις!!


Η Συκοφαντία συνήθως χτυπάει τους άξιους ανθρώπους όπως τα σκουλήκια ρίχνονται επάνω στα καλύτερα φρούτα.


Ποτέ μην αφήνεις την ευκαιρία να πείς μια ενθαρρυντική για κάποιον η" σε κάποιον...


Εχουμε δύο αυτιά και ένα στόμα,και με αυτήν την αναλογία πρέπει να τα χρησιμοποιούμε!

Πιθανόν το μεγαλύτερο απο ολα τα λάθη  σου ,είναι να μην γνωρίζεις κανένα!

Κανένας άντρας και καμμιά γυναίκα δεν αξίζει τα δάκρυά σου.Ομόνος που τα αξίζει δεν θα σε κάνει ποτε να κλάψεις....

Η Ευτυχία δημιουργεί φίλους η δυστυχία τους δοκιμάζει!

Οποιος αγαπά το τριαντάφυλλο, αγαπά και τα αγκάθια του...

Δυνατός άνθρωπος είναι αυτός που όταν σηκώνεται όρθιος, η σκιά του καλύπτει τα προβλήματά του

Σ'αυτήν τη ζωή οι περισσότεροι απο εμας  σκαρφαλώνουν τις ευθείες, ενώ ορισμένοι περιπατούν στις  ανηφορες.!

Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των ανόητων είναι ότι προσέχουν τα σφάλματα των άλλων και δεν βλέπουν τα δικά τους.

Η Τύχη τρέμει τον γενναίο και τρομοκρατεί τον δειλό

Οι άνθρωποι νομίζουν πως ξέρουν τι είναι απόλαυση ,ενω στην πραγματικότητα ξεριζώνουν τα φτερά τους για χάρη μιας αυταπάτης.

Ο γενναίος άνθρωπος συνήθως υποφέρει χωρίς να παραπονιέται,ενώ ο αδύναμος παραπονιέται χωρίς να υποφέρει.

Δεν υπάρχει τόσο ταπεινωτική απάντηση όσο η περιφρονητική σιωπή.

Η ικανότητα να συγχωρέσει είναι η ιδιότητα του δυνατού. Οι  αδύναμοι ποτέ δεν συγχωρούνε.

Αναρτήθηκε από Πίσω Απο τη Μάσκα στις 12:43 π.μ.