Ο "ΕΡΩΣ" που αγάπησα με πάθος!

Ο "ΕΡΩΣ" που αγάπησα με πάθος!

Το παραπάνω βίντεο είναι μια συρραφή σκηνών από την ταινία Μεγάλες Προσδοκίες, βασισμένο εξ' ολοκλήρου στο ομώνυμο κλασσικό αριστούργημα του Καρόλου Ντίκενς.
Όμως, εδώ, το θέμα μου είναι ένα άλλο βιβλίο.
Ένα βιβλίο της σύγχρονης λογοτεχνίας.
Ένα βιβλίο που, και αυτό,  αγάπησα με πάθος!
Θα μπορούσα να γράψω δεκάδες σελίδες περιγράφοντας τα συναισθήματά μου, τις εντυπώσεις μου και τα λοξοπερπατήματα του μυαλού μου, όλα όσα συνέβησαν μέσα μου διαβάζοντας αυτό το βιβλίο.
Όμως, αυτού του Έρωτα, δεν του αξίζει ...τόση προδοσία.



Ο Αλεξάντερ φον Μπρύκεν και η Σόφι...

« ...Θυμάμαι καλά εκείνες τις νύχτες.
Η μητέρα μου που δεν ένιωθε καλά ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους δεν μιλούσε.
Ο πατέρας στωικά ανέκφραστος.
Εμείς, τα παιδιά, με τα καθαρά παπούτσια μας και ντυμένα κανονικά. Το χτυποκάρδι μου, οι μακρινοί βομβαρδισμοί, η κοιμισμένη Σόφι - ήταν τόσο μικρή και αδύνατη, τα στήθη της φαίνονταν κιόλας, και τα μαλλιά της - τότε λέγαμε η πλεξούδα της - , η καστανοκόκκινη πλεξούδα της έφτανε μέχρι κάτω από τη μέση της.
Το κορμί της ήταν μια μαγική εικόνα από θαυμάσιες καμπύλες.
Αυτή η απέραντη και συνάμα ανήκουστα γελοία μαγεία του πρώτου έρωτα.
Η στιγμή που το δέρμα φωτίζεται μόνο και μόνο επειδή είναι τεντωμένο πάνω στο κεφάλι ενός κοριτσιού, στο οποίο απλώς δεν υπάρχει τίποτα να προσάψεις.
Ο επαμφοτερίζων έρωτας που επικεντρώνεται σε κάθε καρυδιάς καρύδι, αλλά που εξυψώνεται σε τέτοια αμέτρητη ένταση και έκσταση - η στιγμή που θεωρείς ότι οι μεγάλοι είναι ηλίθιοι ή νεκροί, επειδή βλακωδώς γελάνε χαιρέκακα και προφανώς δεν έχουν ιδέα από έρωτα όταν κοιμόταν, έψαχνα να βρω πονηρά κόλπα για να κλέψω ένα άγγιγμα, χωρίς να κινήσω την υποψία ότι είμαι ερωτευμένος.
Το ξέρετε αυτό το συναίσθημα;
Ποιος δεν το ξέρει, έ;
Είχα μηχανευτεί ακόμα και κόλπα για μελλοντικά μπάνια στο ποτάμι, κοινά ντούς ή βόλτες στο δάσος όταν το φεγγάρι γεμίζει
Το όνειρό μου: να δω κάποτε τους γυμνούς της ώμους.
Αλλά εμείς - οι ώμοι της κι εγώ - δεν πήγαμε ποτέ μαζί ούτε στον κινηματογράφο.
Ναι με ξαπλώναμε συχνότατα στο ίδιο κρεβάτι, αλλά, όσο χαζό κι αν ακούγεται, ποτέ δεν πλησιάσαμε ο ένας τον άλλον.
Μουρμούριζα ερωτικά τραγούδια, βουβά ερωτικά τραγούδια, έχω ξεχάσει πια τα λόγια τους, τα τραγουδούσα από μέσα μου, όλη τη νύχτα, δεν κουραζόμουν να δοξάζω τον έρωτά μου με τραγούδια, ήταν όπως έπρεπε να είναι.
Ονειρευόμουν ότι ολόκληρη η Γερμανία θα ανατιναζόταν, ότι μόνο εμείς οι δύο θα μέναμε ζωντανοί, θαμμένοι κάπου μέσα στην καυτή στάχτη, θα τελείωνε ο αέρας και θα ξόδευα την τελευταία μου αναπνοή σ' ένα μεγάλο φιλί ....»

Αντιγράφω τα  λόγια του Daniel Kehlmann, επίσης συγγραφέα, που με εκφράζουν απόλυτα.

« Ένα μυθιστόρημα για τα λεπτά όρια μεταξύ αγάπης, πάθους και ψευδαίσθησης, για την ανατομία των εμμονών και, συνάμα, για τον καταστροφικό εικοστό αιώνα. 
Με το Έρως, ο Helmut Krausser έχει γράψει ταυτόχρονα το πιο δυνατό, το πιο ευαίσθητο και το πιο ποιητικό του μυθιστόρημα: Ένα σπουδαίο βιβλίο».


Και κράτησα ως επίλογο την υπέροχη περιγραφή του Έρωτα από τον Γκαίτε.

"Often do I strive to allay the burning fever of my blood; and you have never witnessed anything so unsteady, so uncertain, as my heart. But need I confess this to you, my dear friend, who have so often endured the anguish of witnessing my sudden transitions from sorrow to immoderate joy, and from sweet melancholy to violent passions?". 
Από το "The sorrows of young Werther" του Johann Wolfgang von Goethe