Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

Θα περάσει



Πάντα ήταν έτσι.
Φλεγματική.
Πραγματικότητα την είπαν.
Ποτέ μια πουτάνα,
δεν είχε πιο ταιριαστό όνομα.
Και 'μεις πονάμε.
Βογκάμε.
Ερπετά που σέρνονται,
στα υγρά πεζοδρόμια.
Στα παγκάκια.
Στα ξένα χείλη.
Τι νόμιζες ρε άθλιε;
Ότι θα άφηνες παρακαταθήκη τρανή;
Όχι.
Σύρθηκες στην ματαιοδοξία σου.
Έτσι την είπαν.
Και αυτή του επαγγέλματος.
 
 
 
 
Σώπα, σώπα.
Μην κλαις.
Εδώ στην άκρη που είσαι.
Μην φοβηθείς.
Χαμογέλα μαλάκα.
Και πέσε.
Απο αυτό το όνειρο μαλακά,
να σηκωθείς σου εύχομαι.
Ένα όνειρο είναι δαύτη.
Η πραγματικότητα.

Θα περάσει.

Μην κλαίς.

 
 

 
 
 
Τον άνθρωπο δεν το νοιάζει που πάνε τα σκατά του.
Αρκεί να μην τα βλέπει.
Το ίδιο και με τα δάκρυα σου.
Μην κλαίς.
 
 
 
 
 
 
Δεν νοιάζεται.
Μην πεθαίνεις.
Ζήσε.

Υπάρχει η κόλαση.

 
 
 
Υπάρχει η κόλαση.
Η ψεύτικη.
Η αληθινή.
Αυτή που μας πουλάνε.
Αυτή που αγοράζουμε.
Η υπερφυσική.
Η φιλοσοφική.
Η κόλαση του μαύρου.
Του πόνου.
Της απελπισίας.
Των δακρύων.
Αυτή που φτιάχνουμε,
και αυτή που γκρεμίζουμε.
Του αποχωρισμού.
Του τέλους.
Της αρχής.
Αυτή που θα ζήσουμε.
Αυτή που θα καταλήξουμε.

Σου λέω απόψε με ειλικρίνεια.
Χαμένη εκεί που είσαι.
Όλες τις διαβαίνω.
Τις γνωστές και τις άγνωστες.

Για μια σου λέξη μόνο.
Και ας είναι ψίθυρος.

Και ας είναι πέταγμα.
Και ας είναι κόλαση.

Όπου και αν είσαι.

Σ'αγαπώ.

ΑΡΙΩΝ

ΑΡΙΩΝ

Όλοι μου οι βωμοί
υδάτινοι
προσφέρω
λυτά μαλλιά
και φυσαλίδες
δαπανημένου οξυγόνου

δέομαι μόνον
ένα ρύγχος και μισή ουρά
δελφινιού

μήπως βρεθεί
ένας Αρίων
και σωθεί ο κόσμος.

ΑΚΟΜΗ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ

ΑΚΟΜΗ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ



Στριφογυρίζουν ανήσυχα
τα δευτερόλεπτα
καμπυλώνουν
πεινασμένες οι ώρες

περνούν οι νύχτες
αλυχτώντας άγρυπνες
μιαν υπόσχεση

κι εγώ που χώρεσα
την απουσία
σε βιαστικές ανάσες

και μετρώ το χρόνο
σε φεγγαρόκυκλους
και ενσαρκώσεις

ακόμη σε περιμένω.

ΑΓΓΕΛΟΣ

ΑΓΓΕΛΟΣ



Πλειστόκαινος αχός
υπογάστριων κελήτων
ασφυκτιά στη φλέβα

γύρνα τις στρόφιγγες
να ανοίξουν τα στεγανά
να τρέξει πηλό η ψυχή
να γίνω άγγελος.

Να αφεθείς

Να αφεθείς

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ σου γιατί η νύχτα έχει αστέρια;
Για να δεις τ'αστέρια πρέπει να κοιτάξεις ψηλά. 
Αυτό είναι αξίωμα
Για να περπατήσεις στους συνοικισμούς των αστεριών χρειάζεται να φτερουγίσεις ως εκεί με τα όνειρα και την καρδιά σου.
Αυτό είναι ευτυχία.

Έχεις καθίσει ποτέ σου να αφουγκραστείς τον ήχο που κάνουν τα κύματα καθώς αγγίζουν ήρεμα την χρυσή άμμο της ακρογιαλιάς;
Για ν'ακούσεις τον υπέροχο φλοίσβο των κυμάτων πρέπει να πας σε κάποια ήρεμη παραλία.
Αυτό θέλει να το αποφασίσεις.
Για να νιώσεις, όμως,  αυτόν τον ήχο τον μαγευτικό ν'αγγίζει τα όρια της ύπαρξής σου...Αυτό απαιτεί κάτι εντελώς διαφορετικό...
Αυτό θέλει να αφεθείς.

Πολλές φορές δε θέλει να πιέζεις τα πράγματα. 
Αυτό είναι το μυστικό. Άσ'τα να κυλήσουν απαλά, απλά. 
Χωρίς άγχος. 
Να θυμάσαι (και να μου το υπενθυμίζεις) πως όταν αφεθούμε στην Αγάπη Του, 
τότε δεν υπάρχει περίπτωση να μη βγούμε κερδισμένοι...

Η ομορφιά αυτή. Η ανεπανάληπτη.

Η ομορφιά αυτή. Η ανεπανάληπτη.


Με έχετε κατασυγκινήσει με τα μηνύματα και τα mail σας...

Τελικά η ομορφιά που κρύβεται στις ψυχές των ανθρώπων είναι ανεπανάληπτη...


Και είναι τόσο δίπλα μας.

Απέχει ελάχιστα.

Μονάχα μια προσευχή μακρυά. 

Ή ένα χαμόγελο...

Αλλά μπορεί να μη το βλέπουμε.

Βλέπεις έχουμε μάθει να κοιτάμε το περιτύλιγμα.

Το look.

Είμαστε όλοι ένα.

Μια αγκαλιά.

Αρκεί να το καταλάβουμε.

Η Λήθη-ερωμένη

Η Λήθη-ερωμένη



Λήθης Ύδατα



Η Λήθη-ερωμένη

Και είπε ο Αντισωκράτης:
Ω Άνδρες Αθηναίοι

Η Λήθη είναι ο χώρος μου
Κι ο χρόνος, η αλήθεια σας

Αφήστε σε μένα τη Λήθη, ερωμένη μου
Και σεις τραβάτε όλοι να γίνεται υπουργοί
Παρά τω Θεώ

(μη ξεχνάτε να έχετε πάντα μαζί σας στοματικό διάλυμα,
για φιλικό PH)










Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

θέλω να γυρίσω σελίδα...

θέλω να γυρίσω σελίδα...

 
 
 
Εδώ και μέρες τριγυρίζει στο μυαλό μου...
θέλω να γυρίσω σελίδα...
Θέλω να αρχίσω από την αρχή...
Σαν να είναι σήμερα η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου...

Αρχικά σκέφτηκα να σβήσω αυτό το blog, να ξεκινήσω ένα νέο όπου κανείς δεν θα ξέρει ποια είμαι και που θα μπορώ να εκφράζομαι ελεύθερα και να βγάζω ότι γεννάει το κεφάλι μου...

Κάθισα λοιπόν μπροστά στην οθόνη και αποφάσισα να το διαβάσω για μία τελευταία φορά πριν το μεγάλο delete το εξαφανίσει για πάντα...

Κάτι σαν αποχαιρετιστήρια ανάγνωση...

Διάβασα, διάβασα και ως εκ θαύματος η αρχική μου απόφαση εξαφανίστηκε...

Γιατί αντιλήφθηκα ότι όλα αυτά που διάβαζα με ταξίδευαν, θυμήθηκα τις νύχτες που ξενύχτησα για να τα γράψω, την οργή που διοχέτευα μέσα από τα κείμενα, τον πόνο που γαλήνευε, τη λύπη που χανόταν, την χαρά που γεννιόταν καθώς έβλεπα αυτά τα μικρά κειμενάκια να θεριεύουν...

θυμήθηκα ανθρώπους, πράγματα, ταξίδια, αγάπες, όνειρα, μέρες και νύχτες...

θυμήθηκα όλα αυτά που δεν θα θελα ποτέ να ξεχάσω...

Και κατάλαβα ότι στο βιβλίο της ζωής μας πρέπει να γυρίζουμε τις σελίδες, όχι να τις σκίζουμε...

Έτσι το αποφάσισα...

Η σελίδα γυρίζει...χρατς...πω πω μπροστά μου μιά κατάλευκη νέα σελίδα να με προκαλεί να την γεμίσω...

Εμπρός λοιπόν...

Τι μου συμβαίνει;

Τι μου συμβαίνει;


Tώρα τελευταία δεν ξέρω τι μου συμβαίνει...
νοιώθω ότι πρέπει να τα κάνω όλα...
όλα όσα δεν έκανα μέχρι τώρα και όλα όσα θα ήθελα να κάνω στο μέλλον...
ψάχνω να βρω παλιούς χαμένους φίλους, παλιές χαμένες αναμνήσεις, χαίρομαι με μικρά ανούσια πράγματα που θεωρούσα απλά και δεδομένα και πιστεύω πως όλα όσα μας συμβαίνουν στη ζωή μας συμβαίνουν για κάποιο λόγο...
όχι δεν είμαι μοιρολάτρισσα, το αντίθετο μάλιστα, τα πάντα κατακτούνται και τίποτα δεν μας χαρίζετε σ' αυτή τη ζωή. παλεύουμε, διεκδικούμε, σχεδιάζουμε...
άλλοτε τα καταφέρνουμε και αμειβόμαστε για τους κόπους μας και άλλοτε πάλι οδηγούμαστε στην αποτυχία και απογοητευόμαστε...
ότι και από τα δυο όμως να συμβεί ξέρουμε ότι κάναμε ότι μπορούσαμε, ότι δεν αφήσαμε τρίτους να κατευθύνουν τη μοίρα μας και τη ζωή μας.

τώρα τελευταία βρίσκω τον εαυτό μου σε πολλά μέρη, με πολλούς φίλους, με πολλές συζητήσεις, με πολλές ανησυχίες...
τον βρίσκω να συζητά με τον Γ.. περί φιλοσοφίας και ανθρώπινων σχέσεων...
τον βρίσκω να πίνει με την Ε.. προσπαθώντας να δείξει(?) η να αποδείξει(?) πράγματα που ποτέ δεν ήταν...και να αποτυγχάνει παταγωδώς...
τον βρίσκω να ακούει τον Β… και να προσπαθεί να καταλάβει το πως μέσα από το ροκ μπορεί να αλλάξει τον κόσμο...
τον βρίσκω να πίνει καφέ με την δ και να προσπαθεί να κλέψει λίγο από τον ενθουσιασμό και τη ζωντάνια των 19 χρόνων...
τον βρίσκω να αλητεύει νύχτες ολόκληρες και να γυρνά στο σπίτι ξημερώματα...
τον βρίσκω να γνωρίζει νέα πρόσωπα, νέους ανθρώπους...
τον βρίσκω να κλείνει το μάτι, να μου χαμογελά μπροστά στον καθρέφτη και να μου λέει καλημέρα...
τον βρίσκω να οδηγεί ώρες ατελείωτες και να συζητά με μένα, να μ' ακούει, να με αμφισβητεί και να εξοργίζεται μαζί μου, να συμφωνεί και να διαφωνεί...
τον βρίσκω να διαβάζει τις σκέψεις της Χ.. και να νοιώθει ότι ακριβώς τις ίδιες σκέψεις κάνει πολλές φορές και η ίδια...
τον βρίσκω να κάνει δεκάδες χιλιόμετρα για να απολαύσει με τα μάτια του ένα ηλιοβασίλεμα...
τέλος τον βρίσκω μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή να χτυπάει τα πλήκτρα και να γράφει αυτό εδώ το post...

και το θέμα είναι ότι όλα αυτά μ' αρέσουν, και τα γουστάρω και όλα αυτά αν τα μαζέψω είναι η ζωή μου, είναι ο χρόνος μου σ' αυτό το ταξίδι και δεν έχω σκοπό να χάσω ούτε λεπτό...
ίσως για αυτό νοιώθω ότι πρέπει να τα κάνω όλα...

Μοναξιά

Μοναξιά

 
 
όχι δεν είμαι μόνη.

έχω φίλους, παρέες, γνωστούς, συγγενείς. λόγω της δουλείας μου συναναστρέφομαι καθημερινά με πολλούς ανθρώπους και έχω αποκτήσει και αρκετούς φίλους.

οι μέρες μου είναι τόσο γεμάτες που πραγματικά καμία φορά το 24ωρο δεν μου φτάνει.

κι όμως υπάρχουν στιγμές που νοιώθω μόνη.

μόνη μέσα σ΄ ένα κτίριο γεμάτο κόσμο.

μόνη μαζί με εκατοντάδες ανθρώπους.

μόνη παρέα με αμέτρητες μοναξιές που ζουν και κινούνται εκεί έξω, που περιμένουν τη στιγμή που δε θα είναι μόνοι, που γνωρίζονται μεταξύ τους, που "χαίρονται πολύ" τη στιγμή της γνωριμίας και κατόπιν χάνονται.

ναι είμαστε μόνοι και μοναδικοί.

καθένας μας ένα και κομμάτι ενός απέραντου παζλ που υπήρχε πριν από μας και θα υπάρχει και όταν δεν θα υπάρχουμε.

και η μοναξιά μεγαλώνει όσο μεγαλώνει το πλήθος, όσο μεγαλώνει η καριέρα, όσο μεγαλώνει ο τραπεζικός λογαριασμός, όσο μεγαλώνουν τα παιδία μας, όσο μεγαλώνουμε εμείς, και όσο μικραίνουν τα όνειρα μας.

και καμία φορά είναι καλύτερη η μοναξιά που νοιώθουμε μέσα σ΄ ένα άδειο δωμάτιο, απ΄την μοναξιά που νοιώθουμε μέσα σε μια γεμάτη πόλη.

Περπατώ...

Περπατώ...

 
 
αργά με ήρεμα και σταθερά βήματα

Κοιτάζω γύρω μου περίεργα τα κύματα

Τα βλέπω άγρια να πέφτουνε στους βράχους

Σ' αυτούς που βλέπουμε συνήθως ανθρώπους μονάχους

Ίσως η θάλασσα να θέλει να τους σπάσει

Την μοναξιά των ανθρώπων μακριά να πετάξει

Θυμάμαι ... και εγώ κάθομαι στα βράχια

Και αρκετές φορές μιλώ με τα άστρα

Θυμάμαι δάκρυα που πέφτουνε στο κύμα

Και της ζωής μου ένιωθα να κόβετε το νήμα

Στα βράχια που σβήνω της καρδιάς τον πόνο

Εκεί που διαγράφω της ζωής τον κόπο

Εκείνα τα βράχια αγαπώ

Εκείνα που πάω σαν πονώ

Αυτά που ανθρώπους μοναχούς φιλοξενούν
και τους αγκαλιάζουν μαζί με την θάλασσα ήρεμα για να ζουν

Κι αν έχω κάψει ότι σε θυμίζει..& αν έχουν κλείσει τις καρδιάς μου οι πληγές..πάντα σε γυρνάει κάτι απ'το χθές..& αν έχω σβήσει όλα τα σημάδια...

Κι αν έχω κάψει ότι σε θυμίζει..& αν έχουν κλείσει τις καρδιάς μου οι πληγές..πάντα σε γυρνάει κάτι απ'το χθές..& αν έχω σβήσει όλα τα σημάδια...


Τελικά το να τακτοποιείς το σπίτι δεν είναι και τόσο ανώδυνο σπορ...
κρύβει κινδύνους που δεν μπορείς να φανταστείς...
έτσι εκεί που καθάριζα τα συρτάρια από χρόνων παλιές μαζεμένες μαλακιούλες, να σου στον πάτο το αντικείμενο που θα με γύριζε ...πολύ πίσω...5 χρόνια πριν...

"καλά ταξίδια μάτια μου στις θάλασσες του κόσμου - 27/03/2004" έγραφε πάνω στο αυτοκόλλητο η κασέτα που ανακάλυψα 5 χρόνια μετά την εγγραφή της και που ποτέ δεν κατάφερα να στην δώσω. Ποτέ δεν την άκουσα. Χάθηκε έτσι ξαφνικά όπως την έγραψα. Έκανα το σπίτι άνω κάτω για να την βρω. Ακόμα αποτελεί μυστήριο το πως βρέθηκε μέσα σ' εκείνο το συρτάρι πίσω και κάτω από παλιά περιοδικά, λογαριασμούς, γράμματα, παλιούς φορτιστές κινητών και ευχετήριες κάρτες από τις ξαδέρφες μου στην Αυστραλία.

Τα μάτια μου άστραψαν όταν την είδα...ναι ήξερα τι ήταν...ήξερα για ποιον την είχα γράψει...δεν ήξερα όμως πως βρέθηκε εκεί και γιατί μου φανερώθηκε μετά από τόσα χρόνια...

την έβαλα στο κασετόφωνο...

η φωνή του Μητροπάνου γέμισε το δωμάτιο στο "λούνα πάρκ" από την "παράγκα του αιώνα" του Θάνου Μικρούτσικου και συνέχισε με τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου...(καταπληκτικά κομμάτια)

κάθε τραγούδι και μια ανάμνηση...εσύ θυμάσαι άραγε;

νύχτες ολόκληρες…. να σκέφτομαι πότε θα έρθει η επόμενη μέρα να έρθω στο σπιτάκι σου στα Πετράλωνα να σε δω κι όμως τότε για μας ο κόσμος όλος ήταν δικός μας...
να γελάς με τα αστεία μου...να με κοιτάς στα μάτια και να νοιώθω βασίλισσα του κόσμου...
ατέλειωτες βόλτες αγκαλιά κάπου μέσα στο Θησείο ...
ατέλειωτα χιλιόμετρα μόνο για να σε δω...να κοιμηθούμε μαζί και να φύγουμε το πρωί ο καθένας στη δουλεία του...
ένας ερωτάς που παίχτηκε σε πολλές πράξεις και που τελείωσε ξαφνικά όπως ξεκίνησε...

γαμώτο...γιατί οι όμορφες στιγμές της ζωής μας τελειώνουν κάποτε;

δεν σου το είπα ποτέ, όμως εσύ ήσουν ο πρώτος μου ερωτάς, ο μεγαλύτερος και ο πιο αληθινός...

μακάρι να μπορούσα να σου το πω...έστω και τώρα...

μακάρι να μπορούσα να γυρίσω τα χρόνια πίσω...

μακάρι να είχαν συμβεί διαφορετικά τα πράγματα...

μακάρι...

να σαι καλά όπου κι αν είσαι...

Θα ζήσω μ' εσένα στην καρδιά μου, με το χαμόγελο σου συντροφιά μου...

Θα ζήσω μ' εσένα στην καρδιά μου, με το χαμόγελο σου συντροφιά μου...


Άλλη μια νύχτα στο ταξίδι των αναμνήσεων και τα θέλω μου αυτή την φορά πιο προσιτά, πιο λίγα, πιο εύκολα...

Η ζωή μου , 'συναισθηματικά' έντονη... και τώρα κουρασμένη από ερωτικά μπερδέματα θέλω να βρω και πάλι τον εαυτό μου....
Αυτόν που έχασα στις σχέσεις που έδινα ότι είχα, στις σχέσεις που με πλήγωσαν, σ' αυτές που η μόνη εικόνα που έμεινε ήταν μια πόρτα να κλείνει, σ' εκείνες που μου έκλεψαν τα όνειρα και μπροστά μου τα ποδοπάτησαν λες και δεν ήτανε τίποτα. Μα πιο πολύ σ' εκείνες που με καταπίεσαν, με βίασαν, με χτύπησαν...
Θέλω να χτίσω και πάλι τα όνειρα μου, με χρώμα να ζωγραφίσω την χαρά μου. Πίσω μου ν' αφήσω τις σχέσεις της 'στιγμής', σχέσεις που έδινα όσα είχα, όσα μπορούσα αλλά ποτέ γι' ένα ευχαριστώ δεν αρκούσαν... Πολλές φόρες η ειλικρίνεια μου τους πονούσε, τους τρυπούσε και για όσα έλεγα, τίποτα δεν τους αρκούσε...


Η αγάπη μου για σένα μ' άφησε στάσιμη για χρόνια και οι σχέσεις μου έφευγαν σαν χιονιά...Δεν μετάνιωσα, στ' αλήθεια... Η καρδιά μου έμαθε να αγαπά σαν στα παραμύθια...
Τώρα άλλη μια αρχή θα κάνω... Εσένα μοναχά στην ζωή μου θ' αφήσω και ήρεμα θα ζήσω... Δεν θα κάνω σχέσεις περαστικές, ψεύτικες, ύπουλες, μικρές...

Θα ζήσω μ' εσένα στην καρδιά μου, με το χαμόγελο σου συντροφιά μου...

Το μακρινό κι ατέλειωτο ταξίδι θα συνεχιστεί....

Το μακρινό κι ατέλειωτο ταξίδι θα συνεχιστεί....

 
 
Μουδιασμένη εκείνο το χαμένο βράδυ
που πανικόβλητη αμπάρωνα την ψυχή
να μη βραχεί από την ξαφνική νεροποντή..
Τότε έστηνε χορό σ' αναμμένα κάρβουνα η ζωή..
Ήθελε να ξεκουραστεί από την προσδοκία..
Εκλιπαρούσα με της αγωνίας τα μάτια
που ήθελαν να μάθουν την αλήθεια..
Θα ψάξω για τα χαμένα λόγια..
Εγώ θα ψάξω για σένα, θα σε μάθω
όπως δε σε γνώρισε κανείς..
Δεν ξέρω αν αυτή η νέα οδός βγάζει πουθενά,
έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν μ' ένοιαξε, το πουθενά..
Σαν βάδισα τους δρόμους σου εκείνον το καιρό
με παίδεψαν τα δάκρυα, που άρχισαν να τρέχουν
Τρέχουν και τώρα...
ζητώντας μια ανακούφιση γλυκιά της Άνοιξης.
Κι όσα έβλεπα με μάγευαν στη διαδρομή αυτή
και ζήλεψα γιατί δεν ήμουν εκεί
να μοιραστώ μαζί σου το νερό που έπινες
τ' όνειρα που είδες..
Περίμενα αυτά τα μάτια να σαλπάρουν
για το ακρωτήρι της ελπίδας..
Σε λίγες μέρες τα βήματά μας θα αποτυπώνονται
στις σελίδες μιας άλλης χρονιάς..



Τα χρόνια δεν γυρίζουν πίσω..
Όπως και τα ποτάμια δεν κελαηδούν..
Το μακρινό κι ατέλειωτο ταξίδι θα συνεχιστεί
με συχνές στάσης απολογισμού και αυτοκριτικής..
Ο ουρανός είναι τώρα το χρώμα μου
μα η αυγή θα' ναι πάντα δική σου..
Τα πουλιά είναι γαλάζια
για να σου πουν καλημέρα
να σου πουν την γλυκιά καληνύχτα..
Τραγούδησα τη ζωή μου μέσα στο δρόμο
την περπάτησα, την έψαξα, την γύρισα..
Έχασα τη ζωή μου..
Την ξαναβρήκα μέσα στα μάτια σου
που σιγοτραγουδάνε..
Μέσα στην φωνή σου
που σκεπάζει όλη τη θάλασσα..
Μέσα στα κύματα που μου ανήκουν
αφού αισθάνομαι τα χέρια σου
να σφίγγουν δυνατά τα δικά μου.

Μάλλον.... ερωτεύτηκα....

Μάλλον.... ερωτεύτηκα....


Ο έρωτας κάνει τον άνθρωπο να αφήνει το φαγητό του, τον ύπνο του, τη δουλειά του, την ησυχία του...
Πολλοί άνθρωποι τον φοβούνται, επειδή, όταν έρχεται γκρεμίζει ότι παλιό βρίσκει μπροστά του..
Κανείς δε θέλει να αποδιοργανώνεται ο κόσμος του. Γι' αυτό πολύς κόσμος κατορθώνει να θέτει υπό έλεγχο αυτή την απειλή και να κρατήσει όρθιο ένα σπίτι ή μια σχέση που έχει πλέον ρημάξει.. Είναι οι μηχανικοί των περασμένων πραγμάτων...
Άλλοι άνθρωποι σκέφτονται ακριβώς το αντίθετο: παραδίνονται χωρίς δεύτερη σκέψη, προσδοκώντας στον έρωτα τις λύσεις για όλα τους τα προβλήματα.
Φορτώνουν στον άλλον όλη την ευθύνη για όλη την ευτυχία τους και όλο το φταίξιμο για τη δυστυχία τους...
Είναι πάντα μέσα στην ευφορία επειδή έχει συμβεί κάτι υπέροχο ή μέσα στην κατάθλιψη επειδή έγινε κάτι απροσδόκητο που τα κατέστρεψε όλα..
Να διώξεις μακριά τον έρωτα ή να του παραδοθείς τυφλά; Ποια από τις δύο στάσεις προξενεί το μικρότερο κακό; .. Δεν ξέρω...

Το ξέρεις μου αρέσεις..... (κομματάρα...!!!!)

Το ξέρεις μου αρέσεις..... (κομματάρα...!!!!)




Το ξέρεις μ' αρέσεις, μα μη με πιστέψεις
Σ' αυτόν τον κόσμο που μόνος μου ζω δεν υπάρχουν κανόνες
Μα μόνο εξαιρέσεις

Η μέρα κυλάει
Για να 'ρθει η επόμενη να φέρει σκέψεις με άλλο αέρα
Και πριν να πιάσεις το νόημα περνάει
Στην αγκαλιά μου έλα
Είναι καλύτερη απ' τις πόλεις η δική μου η τρέλα
Μα πρόσεξε μη μείνεις εκεί

Το ξέρεις μ' αρέσεις, μα μη με πιστέψεις
Σ' αυτόν τον κόσμο που μόνος μου ζω δεν υπάρχουν κανόνες
Μα μόνο εξαιρέσεις

Και ψάχνεις για κάτι
Σε ένα φιλί, σε μια ματιά, σ' ένα χαμόγελο, σ' ένα άδειο κρεβάτι
Κι ας ξέρεις τίποτα δε θα 'ναι εκεί
Μα η αγάπη είναι εδώ
Χτυπάει την πόρτα μας και μείς σαν μια γροθιά τ' όνειρό της
Κι αυτή μας δείχνει το άσχημο πρόσωπο της

Το ξέρεις μ' αρέσεις, μα μη με πιστέψεις
Σ' αυτόν τον κόσμο που μόνος μου ζω δεν υπάρχουν κανόνες
Μα μόνο εξαιρέσεις

Άδειο το βλέμμα
Ο πόνος μέσα στο μυαλό, μέσα στο σώμα και στο άιμα
Να μη το δείξεις, να μη μου το πεις
Μα πήγε αργά
Για να τραβήξουμε ξανά κι οι δυο σε αντίθετους δρόμους
Τι κι αν πονάω, τι κι αν πονάς

Το ΌνΕιΡο...

Το ΌνΕιΡο...



Θά ήθελα πολύ να δώσω ένα παράδειγμα
ένα πού να αναλύει τις ιδιότητες τού τίτλου
μα,δεν μπορώ,δεν υπάρχει στις απόψεις μου.
Το όνειρο,είναι στον "ορίζοντα"κάνω δύο βήματα, απομακρύνεται δύο βήματα.
Κάνω δέκα βήματα και ο ορίζοντας τρέχει δέκα βήματα μακριά..
<Γράφει,Ο ποιητής Εντουάρντο Γκαλεάνο σέ μιά αναφορά του γιά τήν ουτοπία>>.
Σωστή η αποψή του! Τα όνειρα.μπορούμε να τα δούμε,να τα σκεφτούμε,να δράσουμε
μέσα τους και αν μας κάνουν,να προσπαθήσουμε για την πραγματοποίησή τους.
Να φανταστούμε νέες καταλήξεις,σού δίνουν το κίνητρο γ 'αυτές.
Τα όνειρά ,μας κάνουν λίγο καλό όταν βρίσκονται κλειδωμένα στα κεφάλια μας
και ανακυκλώνονται στους μικρούς μας κύκλους.
Νομίζω πώς τα όνειρα ,παίζουν το ρόλο τους στο πού βαδίζουμε στην ζωή μας
και ίσως και στούς στόχους μας.
Φυσικά,μέσα σ΄αυτά συμπεριλαμβάνονται και τα τρελά όνειρα..μα, δίχως τρέλα μπορείς να επιβιώσεις μέσα στην τρέλα της ζωής ;
Θα μας πουν άνθρωποι γύρω μας κάποιες φορές ονειροπαρμένους.αλλά πιστέψτε με ,
έχουν κ αυτοί "κλειδωμένα όνειρα"πού είναι τρελότερα από τα δικά μας.
Απλώς είναι οι συντηρητικοί άνθρωποι στην καθημερινότητά τους,χωρίς στόχους και φιλοδοξίες πού τρέμουν το ρίσκο για ένα βήμα παραπάνω.
Εύχομαι να ονειρεύεστε πάντα!
Κλειδώνετε τα όνειρά σας και κάποτε θα ειδωθούν μέσα σας και όταν κάποιο από αυτά καταφέρει την πραγματοποίησή του να ξέρετε ότι,ίσως να είναι και το σημείο εκκίνησης για το επόμενο. Σαν την ελπίδα πού πάντα πιστεύουμε σ 'αυτήν και ας την έχουμε για το τέλος.

Έχει πανσέληνο απόψε....

Έχει πανσέληνο απόψε....




"Για κάποιους η Πανσέληνος είναι μια ακόμη αφορμή για να ονειρευτούν...
Για κάποιους ένας εύκολος τρόπος για να ταξιδέψουν εκεί που η καρδιά τους οδηγεί αλλά οι αποστάσεις δε βοηθούν...
Υπάρχουν όμως κ εκείνοι που η αποψινή Βασίλισσα του ουρανού τους κάνει να κάνουν ένα βήμα πιο κοντά στο πρόσωπο που όλες τις υπόλοιπες νύχτες ζεί μονάχα στη σκέψη τους....
Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν είναι κακό να ψάχνουμε λόγους για να εκφραστούμε, μας θυμίζει κάτι απ το παιδί που είχαμε όλοι κάποτε μέσα μας..."

Μυρίζει άνοιξη...

Μυρίζει άνοιξη...


Η ζωή μου κλείνει το μάτι… Πονηρά… Άλλη μια άνοιξη που όλα γύρω μυρίζουν λουλούδια και νεραντζιές… Ξυπνάω το πρωί και αυτό που βλέπω στον καθρέφτη με κάνει και χαμογελάω… Οκ, δεν είμαι όπως ήμουν κάποτε όμως ευτυχώς είχα προετοιμαστεί από νωρίς για το ότι εκείνη η εικόνα δεν θα κρατούσε για πάντα.. Κυρίως γιατί δεν ήταν απολύτως εγώ… Η μαμά μου μαζεύει παλιές μου φωτογραφίες και καμιά φορά μου τις δείχνει.. Διακρίνω ένα παράπονο στην φωνή της όταν τις κοιτάζει, σαν να λυπάται.. Ελπίζω για όσα άλλαξαν στην δική της ζωή και όχι στην δική μου.. Εγώ τις παλιές φωτογραφίες τις φυλάω σε ένα κουτί που έχω χρόνια να ανοίξω.. Έχω ένα ζήτημα με τις φωτογραφίες… Δεν κοιτάζω την εικόνα, κοιτάζω τα βλέμματα και το δικό μου βλέμμα της εποχής εκείνης προτιμώ, προσπαθώ, να το ξεχάσω..
Πίσω στο σήμερα και στην άνοιξη, όλα γύρω μου γυρίζουν.. Και όλα, γύρω μου γυρίζουν...Άνθρωποι από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον με πιάνουν από το χέρι και με παρασύρουν στους δικούς τους ρυθμούς.. Μου αρέσει να παρασύρομαι από ανθρώπους που αγαπώ και με ενδιαφέρουν… Μου αρέσει να αφήνομαι, στην ζωή γενικά, και όπου με πάει.. Και αν σήμερα με κρατάνε δεμένη κάποια πράγματα, κάποιοι άνθρωποι μάλλον, με μεταξωτές κλωστές που έχω εγώ, πολύ προσεκτικά διαλέξει, μέσα μου βαθιά το κοριτσάκι του κάποτε που ήταν μόνο αέρας καραδοκεί για να με ξεσηκώσει για άλλα ταξίδια, μακρινά και μαγικά.
Του βάζω πέτρες στις τσέπες χρόνια τώρα, έχω εφεύρει δικούς μου τρόπους να το κρατάω απασχολημένο και εδώ, και κυρίως ευχαριστημένο, μια που είναι και θα είναι πάντα το κέντρο της ύπαρξης μου.. ο ήλιος γύρω από τον οποίο γυρίζει το σύμπαν μου, όμως το κέντρο της ύπαρξης μου είναι αυτό το κοριτσάκι που του έμαθαν από πολύ μικρό να είναι αέρας… Και να γελάει διστακτικά, και να απαιτεί με πάθος και να ρισκάρει, και να σηκώνεται ξανά και ξανά όσες φορές και αν πέφτει, από όσο ύψος… Το αγαπώ πολύ αυτό το παιδί μέσα μου.. Μου πήρε χρόνια να το γνωρίσω, να το αγκαλιάσω και κυρίως να το αποδεχτώ… Να του συγχωρέσω το ότι δεν είναι τέλειο, το ότι έχει μια τάση να κάνει μεγάλα λάθη, το ότι πολύ συχνά γίνεται σκληρό, και το ότι κρατιέται με νύχια και με δόντια ζωντανό όσο και αν εγώ προσπαθώ να μεγαλώσω…
Βέβαια η αλήθεια είναι πως τελικά δεν θέλω να μεγαλώσω… Αρνούμαι με πείσμα τις ευθύνες που δεν μου αναλογούν, συχνά αρνούμαι και αυτές που μου αναλογούν, και επιμένω να ζω κυνηγώντας το δικό μου ουράνιο τόξο.. Που βγαίνει πάντα, πιστό στο ραντεβού μας σαν ελβετικό ρολόι, και μου θυμίζει πως για όσα χάσαμε δεν υπάρχει λόγος να κλαίμε και πως για όσα τολμάμε δεν μετανιώνουμε τελικά ποτέ..
Και έτσι, ήρθε μια ακόμα άνοιξη.. Δύσκολη φέτος, ξεσηκωτική.. Έχω μια διάθεση για ταξίδια.. Για αλλαγές, για περιπέτεια.. Ο εαυτός μου στον καθρέφτη μου μουρμουρίζει «μείνε» και το παιδάκι μέσα μου με τραβάει απ΄το χέρι και λέει «φύγαμε»… Ιδέαν δεν έχω τι θα κάνω.. Ξέρω τι πρέπει, τι θέλω δεν ξέρω ακόμα.. Όχι με σιγουριά.. Προς το παρόν ζω μια ακόμα υπέροχη άνοιξη και ονειρεύομαι καλοκαίρια.. Ονειρεύομαι την Εύβοια και την πρώτη βουτιά στην γραφική Αιδηψό.. Θυμάμαι ακριβώς το αίσθημα της γαλήνης, και το κορμί μου να ανατριχιάζει από ανακούφιση την στιγμή που το κεφάλι μου βυθίζεται στο κρυστάλλινο νερό… Ονειρεύομαι τον αέρα να μου ανακατεύει τα μαλλιά, τα μαλλιά του καλοκαιριού που είναι ασημένια πια από την ήλιο και όλο μπούκλες, μυρίζω το άρωμα του αντηλιακού στο σώμα μου, ακούω την μουσική να με ξεσηκώνει για έναν ακόμα χορό…
Μου αρέσουν τα καλοκαίρια… Στο νησί της καρδιάς μου, έχουν γεύση βότκας, spicy crab salad και strawberry cheese cake, μυρίζουν αλμύρα και St. Barth, ξαπλώνουν σε ομπρέλες δίπλα στο κύμα, πάνε βόλτες με ξύλινα σκάφη και λατρεμένους φίλους καρδιάς, δίνουν φιλιά σε βεράντες με θέα και αγκαλιές πάνω σε κρεβάτια με δροσερά, λινά σεντόνια, και με κάνουν να νοιώθω ασφαλής γιατί είναι η μόνη εποχή και το μόνο σκηνικό της ζωής μου που δεν με κάνει να σκέφτομαι ταξίδια..
Στο νησί της καρδιάς μου, ο αέρας είναι το ίδιο δυνατός με τον δικό μου.. Και όταν κλείνω τα μάτια και τον αφήνω να με τυλίξει, νοιώθω, ξέρω, πως το για πάντα θα μπορούσε να είναι εκεί…
Όμως ακόμα είναι άνοιξη.. Και έξω μυρίζει λουλούδια και νεραντζιές.. Και εγώ σκέφτομαι ταξίδια.. Και εσύ με παρασύρεις παρόλο που σου έκλεισα την πόρτα στα μούτρα, σε πέταξα απ΄το τρένο και σε σκότωσα παραπάνω από μία φορά.. Πόσες ζωές έχεις πια? Κοιτάζω στον καθρέφτη και η εικόνα μου κλείνει το μάτι.. Και έχω και ένα μικρό παιδί που με τραβάει απαιτητικά από το χέρι και μάλλον έχει ξεφορτωθεί όλες τις όμορφες, γυαλιστερές πέτρες που τόσο προσεκτικά έχωνα στις τσέπες του όλον αυτόν τον καιρό…




Της θάλασσας οι ψίθυροι....

Της θάλασσας οι ψίθυροι....




Σε ένα τέτοιο μέρος θα ήθελα να ζήσω. Να ξυπνάω τα πρωινά και να γεμίζουν τα μάτια μου θάλασσα. Να μην με αγγίζει τίποτα από την ανθρώπινη τέχνη του θεάτρου. Κουράστηκα να ακούω και να διαβάζω για τα «πρέπει» και τα «θέλω».
Με κούρασαν τα μάυρα και τα γκρι χρώματα σας άνθρωποι της γης. Κουράστηκα να παρακολουθώ τις συζητήσεις σας για το πόσο καλοί πρέπει να είμαστε, πόσο άνθρωποι πρέπει να είμαστε, πόσο μεγάλες καρδιές πρέπει να καλλιεργήσουμε. Λες και είναι μπανανιές....και έχουν τρόπο καλλιέργειας που τον διαβάζεις και μαθαίνεις. Κουράστηκα να βλέπω τόσους καλούς μαζί!!!
Είναι σαν να πίνεις καφέ με πολύ ζάχαρη....Σε λιγώνει και σε χαλάει.Όχι δεν θέλω να πάρω μέρος σε όλο αυτό το θέατρο.
Προτιμώ να ψάχνομαι μόνη. Να κοιτάω βαθιά μέσα μου. Να ακούω τους ψιθύρους της δικής μου καρδιάς. Να ταξιδέψω στις δικές μου θάλασσες με τα δικά μου σκαριά, τα δικά μου κατάρτια.
Να ακούω μόνο τους ψιθύρους της θάλασσας.
Να γαληνεύω...

Ένα ψέμα θέλω να μου πεις...

Ένα ψέμα θέλω να μου πεις...


Είναι ένα όμορφο ψέμα καλύτερο από την αλήθεια;
Ο Μαρκ Τουέιν έλεγε πως «η αλήθεια είναι ένα τόσο σπάνιο μόριο, που θα πρέπει να της κάνουμε πολύ περιορισμένη χρήση» και ο Σοφοκλής πως «το ψέμα ποτέ δεν ζει για να γεράσει» ...Το αντικειμενικό μια αλήθειας είναι τόσο σχετικό, όσο και καθετί το απόλυτο και δεν είναι τυχαίο πως η κατοχή της γνώσης συνδυαζόταν πάντα με την παντοδυναμία, όπλο στα χέρια της εξουσίας κάθε τύπου. Μόνο που όσο ανοίγει το πλάνο, τόσο θολή γίνεται η εικόνα και τα στοιχεία της απειροελάχιστα κομμάτια σε ένα ψηφιδωτό που τείνει στο άπειρο.
Το κυνήγι της αλήθειας ολόκληρης ταυτισμένο με την ιδιοσυγκρασία μας την ρομαντική, που θέλει να αξιωθεί έναν δικό της, καλοφτιαγμένο παράδεισο. Ταυτίστηκε με το «είναι» μας, αλλά είναι μάταιο και αυτό, σαν τελευταία ελπίδα.Θυμάμαι παιδί την αγωνία μου μπροστά στην αλήθεια του θανάτου.
Δεκαετία του '90 και η είδηση για την κατάρα του AIDS, του ιού που μάστιζε με όπλο τον έρωτα, γέμιζε τις τηλεοράσεις. Κλωθογυρνούσαν στο μυαλό μου οι εικόνες και η λέξη «θάνατος», η άγνωστη, η τρομοκρατική, η ως τότε (και τώρα ακόμα, τόσα χρόνια μετά ...;) ακατάληπτη και ασύλληπτη.
Με παιδική αφέλεια τον ρώτησα, με αγωνία στα μάτια, παράκληση σχεδόν να μου πει εκείνο που αποζητούσα να ακούσω:«Μπαμπά, όσοι έχουν AIDS ... πεθαίνουν;»
Παύση να διαβάσει τα μάτια μου ...
«Όχι αγάπη μου ...», να μη μου χαλάσει το χατίρι ...
Μάλωνε, βλέπεις, στο κεφάλι μου η αλήθεια που ήξερα με το παραμύθι που είχα ανάγκη να πιστεύω.
Μεγάλωσα πια και ακόμα δεν βρίσκω το θάρρος να σκορπίσω στους ανέμους τα παραμύθια μου. Έχω πολλούς «Άγιους Βασίληδες» που δεν θέλω να μάθω ποτέ ότι δεν υπάρχουν. Πολλές κρυμμένες γωνιές κάθε αλήθειας μου, που εσκεμμένα δεν φωτίζω. Από δειλία ή και ανάγκη, βλέπω εκείνα που επιλέγω να δω. Ποιος δεν το κάνει;Ποιος είναι τόσο ελεύθερος που δεν τρομάζει και μόνο στην ιδέα ότι θα βρει όλη την αλήθεια που από πάντα του διατείνεται ότι ψάχνει;
Δεν αγαπάω συχνά μωρέ. Αλλά τα παραμύθια μου τα ερωτεύομαι με την πρώτη ματιά, κάθε μέρα εκ νέου. Στοργικά ποτίζω τις ρίζες τους να ξαναγεμίζουν άνθη. Τα χρειάζομαι. Έτσι για να ανασαίνω καμιά φορά λίγο πιο βαθιά, στα περιθώρια του εαυτού μου.Λέω πως σιχαίνομαι το ψέμα των άλλων. Μα οι αλήθειες οι πιο δικές μου είναι χειρότερος κίνδυνος.
Είναι ο κόσμος, που έχω φτιάξει και ζω, στα μέτρα μου και ως ένα βαθμό κάλπικος. Η πραγματικότητα έχει ανάγκη από «ντοπάρισμα» για να είναι υποφερτή και να αντέχεται. Το κουτί της δικής μου Πανδώρας είναι εκείνα που έχω απωθήσει, εκείνα που έχω πασπαλίσει με τη χρυσόσκονη του «happy end» των παραμυθένιων κόσμων που δημιούργησα στη φαντασία μου.Αν εσύ είσαι πιο θαρραλέος, πιο ντόμπρος με τον εαυτό σου, κάνε αλλιώς. Αν τολμάς, αν αντέχεις.
Εγώ διαλέγω να ζήσω καβάλα στο συννεφάκι μου, κι ας είναι τρύπιο.Δεν είναι τυχαίο που στις άμυνες της ανθρώπινης ύπαρξης είναι και η απώθηση από τη μνήμη των πιο επώδυνων στιγμών και εμπειριών της μικρής ζωής μας. Σαν να μην υπήρξαν, σαν να μην τις ζήσαμε. Τον μηχανισμό του υποσυνειδήτου θαρρείς μια τέτοια ανάγκη να τον «γέννησε». Να αποθηκεύει στο σκοτάδι τις πιο μαύρες μας αλήθειες, εκείνες που μας κόβουν τα πόδια και μας ρουφούν ζωή.Και έπειτα υπάρχει λένε μια σπάνια πάθηση που χάνεις την αίσθηση του σωματικού πόνου. Με φρίκη την περιέγραφαν, δείχνοντας στα ρεπορτάζ τους ανθρώπους που τρώγαν τις σάρκες τους χωρίς συναίσθηση οδύνης καμιάς. Άραγε εκείνοι να συνάντησαν τα σκοτάδια που έκρυβαν στο πίσω μέρος της συνειδητής ζωής τους;Παιδί, φοβόμουν το θάνατο. Ενήλικη πια, με τρομάζουν περισσότερο τα κομμάτια από το ψηφιδωτό της ζωής μου που μπορεί μια μέρα μια αφορμή να τα φωτίσει. Και να σκορπίσει από πάνω τους τη χρυσόσκονη, να εξαφανίσει το παρήγορο σύννεφο που με ταξιδεύει, να με ρίξει στο απόλυτο κενό.
Και τότε σαν άλλος κανίβαλος, να τρώω μία-μία τις σάρκες του εαυτού μου, από μέσα. Και να μείνω ένας άνθρωπος λειψός, μόνο δέρμα.Τότε φωτίζει τα μάτια μου ξανά εκείνη η παράκληση η παιδική, να διώξει κάποιος που αγαπώ τον εφιάλτη:

«Πες μου ένα ψέμα ν' αποκοιμηθώ ... »

(στίχος του Νικόλα του Άσιμου)...και επιστρέφει στην ψυχή μου η γαλήνη ...
Καλό μήνα σε όλους....

Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

τριαντάφυλλο

τριαντάφυλλο














Όλα τα χρόνια που έλειπα
ξέρεις για σένα γύριζα
έψαχνα να βρω το τριαντάφυλλο
που άλλος κανένας
δεν θα μπορούσε να σου δώσει
τι βουνά τι ερήμους
και τι θάλασσες επέρασα
τι βροχές μου αυλάκωσαν το μέτωπο
τι αρμύρες με παιδέψαν
πότε κανείς δεν θα το μάθει..

'Eστυψα την καρδιά μου
σε άγιο δισκοπότηρο
και μέσα εκεί φύτρωσε
ωραίο τριαντάφυλλο το καθαρό
σαν της Λαμπρής το λυκαυγές
βάλτο στη ζώνη στο στήθος σου
ή στα μαλλιά σου θα σου παγαίνει
όπως πηγαίνει κάθε πρωί
στον κόσμο ο ήλιος θα σου πηγαίνει.

Ν. Βρεττάκος

Το άγγιγμά σου...

Το άγγιγμά σου...






Το άγγιγμά σου... 
Κόκκινο κρασί.
Ιερουργία μυστική.
Μια γλυκειά ψαλμωδία.
Κοινωνία φιλί
σε λειτουργία σιωπή.


αναγερτος

Αχ αυτό το τριαντάφυλλο! (Από την Ηλέκτρα Κουτούκη)

Αχ αυτό το τριαντάφυλλο! (Από την Ηλέκτρα Κουτούκη)

Άνοιξη! Με τον πρωινό ήλιο βγήκα στον κήπο όπου οι τριανταφυλλιές μας ανθίζουν σε όλα τα χρώματα και ξεχειλίζουν αρώματα τη γειτονιά. Πάντα έτσι ήταν ο κήπος μας γεμάτος τριαντάφυλλα, έτσι ήταν και της θείας μου της Ηλέκτρας όταν πήγαινα διακοπές στο Μεσολόγγι. Μόνο που εκείνη δεν τα είχε μόνο για στολίδι του σπιτιού της, αλλά έφτιαχνε απ’αυτά και γλυκό τριαντάφυλλο. Μια παραδοσιακή συνταγή από το νησί για γλυκό του κουταλιού από ροζ εκατόφυλλα τριαντάφυλλα. Εκεί στο Αιγαίο κάποιες νοικοκυρές φτιάχνουν και λικέρ τριαντάφυλλο. Και ύστερα το ροδόνερο που χρησιμοποιούσαμε πάντα στους κουραμπιέδες, αλλά και τα μικρά μυστικά ομορφιάς για χρήση ροδόνερου στα μαλλιά και στο δέρμα. Λένε ότι τo μπουμπούκι της αγριοτριανταφυλλιάς είναι μια από τις πλουσιότερες πηγές βιταμίνης C. Πρόσφατα θαύμασα στην Ανθοκομική έκθεση της Κηφισιάς ρόδα σε ποικιλία χρωμάτων.

Κι εγώ τόσο ρομαντική από μικρή, ακόμα μου αρέσει να ακούω τον Νταλάρα στους στίχους του Ανδρέα Αγγελάκη:
«Κάτω απ' την κληματαριά πόσο μού 'λειψες πατρίδα,
πόσα μες τον ήλιο σου θάματα δεν είδα.
Μοσχοβολάς δαφνόφυλλο τριαντάφυλλο εκατόφυλλο
με πνίγεις μες τα ρέματα και με γιομίζεις αίματα
Κάτω απ' την κληματαριά ρε πατρίδα και νησί μου
στάζεις σαν το βάλσαμο μέσα στην ψυχή μου
Μοσχοβολάς δαφνόφυλλο τριαντάφυλλο εκατόφυλλο
με πνίγεις μες τα ρέματα και με γιομίζεις αίματα
Κάτω απ' την κληματαριά πόσα και δε μού 'χεις κάνει
πόσες πίκρες μού 'δωσες ο νους σου δεν το βάνει
Μοσχοβολάς δαφνόφυλλο τριαντάφυλλο εκατόφυλλο
με πνίγεις μες τα ρέματα και με γιομίζεις αίματα»


Και σαν αθεράπευτα ρομαντική μου αρέσει να μου προσφέρουν ρόδα και βέβαια μου αρέσει η ελληνική μυθολογία όπου υπάρχουν πολλές ιστορίες για το τριαντάφυλλο. Ο μύθος λέει ότι το τριαντάφυλλο δημιουργήθηκε από την θεά των λουλουδιών και της βλάστησης την Χλωρίδα. Μια μέρα η Χλωρίδα βρήκε το άψυχο σώμα μιας νύμφης στο δάσος και το μεταμόρφωσε σε λουλούδι. Κάλεσε τότε την Αφροδίτη τη θεά της αγάπης και της ομορφιάς και τον Διόνυσο το θεό του κρασιού. Η Αφροδίτη χάρισε στο λουλούδι ομορφιά και ο Διόνυσος το νέκταρ για γλυκιά ευωδιά. Ο Ζέφυρος ο θεός του ανέμου φύσηξε μακριά τα σύννεφα και έτσι ο Απόλλωνας ο θεός του Ήλιου μπόρεσε να λάμψει και να κάνει το λουλούδι να ανθίσει. Έτσι έγινε το τριαντάφυλλο και στέφθηκε "Βασιλιάς των λουλουδιών".

Και είναι πράγματι ο βασιλιάς των λουλουδιών, ίσως το πιο δημοφιλές λουλούδι στον κόσμο. Πριν χρόνια ένας συνάδελφος από την εφημερίδα ΒΗΜΑ είχε κάνει μια μικρή έρευνα, ένα «οδοιπορικό» σε αρκετές πόλεις της Ελλάδας (Θεσσαλονίκη, Ξάνθη, Πάτρα, Ερμούπολη, Κατερίνη, Ρόδο, Κω κ.λπ.) «Το Βήμα» απευθύνθηκε σε ιδιοκτήτες μεγάλων ανθοπωλείων για να συγκεντρώσει τις κυριότερες τάσεις και επιλογές των αγοραστών λουλουδιών. Από τα πρώτα πορίσματα ανακηρύχθηκε ως «βασιλιάς των λουλουδιών» το τριαντάφυλλο, καθώς αυτό επιλέγουν οι Έλληνες να προσφέρουν στους γνωστούς και στους φίλους τους, ενώ περισσότερο «μισητό» λουλούδι θεωρούν τη γλαδιόλα, που έχει συνδεθεί με δυσάρεστες περιπτώσεις. Ως προς το χρώμα, το κόκκινο έρχεται πρώτο, ακολουθούν το λευκό και το ροζ, ενώ το κίτρινο ακολουθεί. Ποικιλίες με διάφορα χρώματα και αρώματα υπάρχουν σε όλο τον κόσμο, κορυφαίο βεβαίως το πορφυρό «μπακαρά», αλλά όπως λένε κι ένα απλό κόκκινο τριαντάφυλλο μπορεί να δαμάσει ακόμη και την πιο σκληρή καρδιά. 
Ύστερα είναι και η περίφημη «σημειολογία των λουλουδιών». Υπάρχουν αυτοί οι μικροί κανόνες για το «Πόσα λουλούδια να ζητήσουμε; Tι χρώμα να διαλέξουμε, τι μέγεθος, και ανάλογα πάντα σε ποιόν θα τα προσφέρουμε. Επιθυμία μας να μην παρεξηγηθούμε, αλλά και να είμαστε σύμφωνοι με την εποχή. Όταν προσφέρουμε ένα τριαντάφυλλο δείχνουμε ότι θεωρούμε το άτομο μοναδικό, ενώ κίτρινο τριαντάφυλλο χαρίζουμε σε κάποιον που πήρε πτυχίο, φεύγει για μακρινό ταξίδι ή μόλις χώρισε. Το κίτρινο τριαντάφυλλο που έχει συνδεθεί με τη ζήλια και απιστία, το λευκό με την αγνότητα και τη γοητεία, το κόκκινο με το πάθος, αγάπη και πόθο. Το ροζ τριαντάφυλλο της αγάπης και τέλειας ευτυχίας, τώρα και το τεχνητό «μπλε» που έχει καθιερωθεί να προσφέρεται από γυναίκες σε άντρες. Διαφέρουν όχι μόνο προς το χρώμα, αλλά ως προς το μέγεθος, την ανθεκτικότητα, το άρωμά τους. Πολλά από αυτά αναπτύσσονται στους κάμπους, ενώ κάποια άλλα σε μεγαλύτερα υψόμετρα. Δύο πολύ σημαντικοί παράγοντες για να αναπτυχθεί ένα λουλούδι είναι το έδαφος και η υγρασία.
Από το τριαντάφυλλο παίρνουμε το ροδέλαιο και το ροδόσταγμα (ροδόνερο). Υπολογίζεται ότι χρειάζονται περίπου 3.000 κιλά ανθών ρόδου για ένα μόνο κιλό ροδέλαιου και ότι αυτό στοιχίζει πολλές φορές όσο με το ίδιο βάρος χρυσάφι. Στις παλιές εποχές το ροδέλαιο στοίχιζε έξι φορές περισσότερο από το χρυσάφι. Το ροδέλαιο αποτελεί βασική ουσία σε πολλά προϊόντα της βιομηχανίας καλλυντικών. Βρίσκει εφαρμογή στα καλλυντικά μαλλιών, λειαίνει το δέρμα, ενθαρρύνει την αναπαραγωγή των κυττάρων και έχει βακτηριοκτόνα επίδραση. Το ροδόνερο ήταν το πιο δημοφιλές απόσταγμα και οι Πέρσες το εξήγαγαν στην Κίνα, την Ινδία και την Ευρώπη. Οι λαοί το χρησιμοποιούσαν για καθαρά ιατρικούς σκοπούς, αλλά και για να αρωματίζουν όλα τους τα εδέσματα, ή για να ξεπλένουν τα χέρια τους κατά τη διάρκεια των γευμάτων, ενώ συνήθιζαν να ραντίζουν τους επισκέπτες υπό μορφή καλωσορίσματος. Το έπιναν ακόμη και σαν ποτό αρωματισμένο με ζάχαρη και κανέλλα. To μπουμπούκι της αγριοτριανταφυλλιάς λόγω της βιταμίνης C, είναι αντικαταθλιπτικό, αφροδισιακό, διεγερτικό πέψης, αυξάνει την παραγωγή της χολής, τονωτικό των νεφρών και του αίματος, ρυθμιστικό της περιόδου. Το ροδέλαιο περιέχει 300 συστατικά από τα οποία έχουν αναγνωρισθεί περίπου τα 100. 
Τα αιθέρια έλαια τα οποία αποτελούν την πρώτη ύλη για την εφαρμογή αρωματοθεραπείας είναι σύνθετες, οργανικές πτητικές ενώσεις που σχηματίζονται σε διάφορα τμήματα των φυτών. Το τριαντάφυλλο χαρακτηρίζεται ότι έχει δράση εμμηναγωγική. Οι λεπτές οσμές των αιθέριων ελαίων των λουλουδιών και των φυτών αγγίζουν το ενεργειακό σώμα του ανθρώπου, δίνουν ενέργεια και ξεμπλοκάρουν τα Τσάκρας. Το τριαντάφυλλο στην αρωματοθεραπεία σχετίζεται με το τέταρτο τσάκρα, δηλαδή τη καρδιά. Οι εναλλακτικοί λένε ότι είναι το μοναδικό αιθέριο έλαιο που μπορεί να βοηθήσει τη καρδιά με τη μοναδική βελούδινη μυρωδιά του. Βοηθάει στο να επουλωθούν τα τραύματα της καρδιάς, φέρνει συναισθηματική ισορροπία και την αίσθηση της αφοσίωσης.
Στο μυαλό μου στροφυλίζονται τόσοι τίτλοι βιβλίων με το λουλούδι μας, «Το όνομα του Ρόδου», «Το τελευταίο τριαντάφυλλο», «Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο» (Όσκαρ Ουάιλντ)… Στο βιβλίο του Αντουάν Ντε Σαιντ Εξίπερυ «Ο μικρός πρίγκηπας» υπάρχει ένα από τα πιο χαρακτηριστικά αποσπάσματα: “Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλο σου. Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλο μου, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται....Καλημέρα είπε! Καλημέρα είπαν τα τριαντάφυλλα. Ο μικρός πρίγκηπας τα κοίταξε, έμοιαζαν πολύ με το λουλούδι του. Τι είστε; Τα ρώτησε κατάπληκτος. Είμαστε τριαντάφυλλα, είπαν τα τριαντάφυλλα. Α! έκανε ο μικρός πρίγκηπας κι ένιωσε πολύ δυστυχισμένος. Το λουλούδι του, του'χε πει πως ήταν το μοναδικό λουλούδι μέσα σ'ολόκληρο το σύμπαν, και να που έβλεπε πέντε χιλιάδες ίδια σ'έναν μονάχα κήπο. Θα στεναχωριόταν πολύ, είπε μέσα του, αν το έβλεπε αυτό. Θα έσκαγε στο βήχα και θα'κανε πως πεθαίνει για ν'αποφύγει το ρεζίλεμα. Και θα'χα την υποχρέωση να κάνω πως το περιποιούμε, αλλιώς για να με ταπεινώσει κι εμένα, θ'αφηνόταν να πεθάνει στ'αλήθεια...Ύστερα, σκέφτηκε, νόμιζα πως ήμουν πλούσιος έχοντας ένα λουλούδι μοναδικό και δεν είχα παρά ένα κοινό τριαντάφυλλο......Και κάθησε γιατί φοβόταν. Είπε ακόμα: Ξέρεις το λουλούδι μου, έχω την ευθύνη του, κι είναι τόσο αδύναμο, τόσο αθώο, έχει κάτι τόσα δα αγκαθάκια για να το προστατεύουν από τον κόσμο...”

Το τριαντάφυλλο έχει αγκάθια, αλλά αυτό δεν επηρεάζει ούτε την ομορφιά ούτε τις πωλήσεις του. Της μιας δραχμής τα γιασεμιά έδωσαν τη θέση τους σε πολλών ευρώ τριαντάφυλλα Από την επιχείρηση «πλανόδιος πωλητής» η πιο κερδοφόρα από όλες τις επιχειρήσεις φαίνεται ότι είναι αυτή των λουλουδιών. 

Οι δύο συγγραφείς, ο Βαμίκ Βολκάν και ο Νόρμαν Ιτσκοβιτς στο βιβλίο τους με αυθεντικό τίτλο «Ο Αθάνατος Ατατούρκ: Μια Ψυχοβιογραφία» (The Immortal Atat­rk. A Psychobiography), ανακαλούν ένα ψυχαναλυτικό πορτρέτο του Ατατούρκ, αποκαλύπτουν ότι στην προσωπική του ζωή υπήρξε ο αγαπημένος των κυριών της Κωνσταντινούπολης που όταν μιλούσαν γι’ αυτόν χρησιμοποιούσαν το παρατσούκλι «Κίτρινο Τριαντάφυλλο».
"Δεν εγεννήθηκεν ακόμη ο Μαγγελάνος ενός τριαντάφυλλου" Οδ. Ελύτης
Ο Οδυσσέας Ελύτης στη συλλογή «Ήλιος ο Πρώτος», εισάγει το νέο πνεύμα εκείνης της εποχής με την αναφορά στο τριαντάφυλλο, μια αισιόδοξη αντίσταση μέσα στην Κατοχή. 
Έτσι συχνά όταν μιλάω για τον ήλιο
μπερδεύεται στη γλώσσα μου ένα
Μεγάλο τριαντάφυλλο κατακόκκινο.
Αλλά δε μου είναι βολετό να σωπάσω...

(Ήλιος ο Πρώτος)

Ο Ντάντε ενώνει το φως με το τριαντάφυλλο, έτσι που το δαντικό σύμπαν γίνεται ένα τριαντάφυλλο από φως.

Ο Τ.Σ. Έλιοτ ενώνει τη φωτιά με το τριαντάφυλλο. Στα Τέσσερα Κουαρτέτα του τελειώνει με τους στίχους:
Κι όλα θα παν καλά και,
κάθε είδους πράγμα θ' αποβεί καλό
όταν οι γλώσσες από φλόγες διπλωθούν
μες στον στεφανωμένο κόμπο (η μπουμπούκι) της φωτιάς
κ' η φωτιά και το ρόδο γίνουν ένα. 


Επίσης ο Σεφέρης στο τέλος των "Ποιημάτων" του, ενώνει τον "ακατανίκητο" ήλιο της μακρύτερης μέρας με το εκατόφυλλο ρόδο που τα πέταλα του αποτελούνται από τα λαμπυρίσματα της θάλασσας του θερινού Ηλιοστασίου:
Ό,τι πέρασε πέρασε σωστά
κι εκείνα ακόμα που δεν πέρασαν,
πρέπει να καούν
τούτο το μεσημέρι που καρφώθηκε ο ήλιος
στην καρδιά του εκατόφυλλου ρόδου. 


Ηλέκτρα Κουτούκη
Δημοσιογράφος

la vie en rose - Louis Armstrong

Μ΄ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα

Μ΄ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα





Μια ανθισμένη Καλημέρα
μια βόλτα από τον κήπο μου
μια μελωδία
μια αγκαλιά τριαντάφυλλα




"Αν μπορούμε να δούμε καθαρά
το θαύμα ενός και μόνο λουλουδιού
θ΄άλλαζε όλη μας η ζωή"
Βούδας

Read more: http://voltastoneiro.blogspot.com/2011/05/blog-post.html#ixzz2tPrfolJH