Μπορεί τα πράγματα να μην είναι όπως τα φαντάζεσαι...Να περιμένεις άλλα,να σου έρχονται άλλα,να ελπίζεις,να διαψεύδεται η ελπίδα σου,να μπερδεύεσαι,να ξεμπερδεύεσαι,να φοβάσαι,να χαίρεσαι,να λυπάσαι.Όλα αυτά με εναλλαγές γρήγορες.
Και εκείνος να σου λέει ότι βιάζεσαι. Εσύ που έχεις αναγάγει την υπομονή σε τέχνη.Είκοσι χρόνια υφαίνεις για κάποιον ανύπαρκτο...Αλλά τώρα;Τι συμβαίνει;Είναι δυνατόν να μην έχεις υπομονή;Ας μπορούσε να καταλάβει...Θα ήταν ο αποδέκτης του υφαντού...
Όταν τα χρόνια περνούν κι η κατάσταση βαλτώνει,ποτέ τα πράγματα δεν μπορεί να είναι ίδια ξανά κι όταν ακόμα αλλάξουν...Θέλεις ένα διάστημα προσαρμογής. Όταν έχεις ξεμάθει. Όταν έχεις ξεχάσει. Όταν κάνεις μια νέα αρχή.
Τόσα χρόνια η διάθεση στα Τάρταρα,αν δεν την ανασύρει πως θα συνεχίσεις;Εσύ μόνη πάντα την έφερνες στην επιφάνεια...Ανάδυση...
Κατανόηση χρειάζεσαι. Τίποτα άλλο.
Αν δεν σε κατανοήσει εκείνος ποιός θα το κάνει;Αυτό θέλεις μόνο.Να καταλάβει.Όλα θα έρθουν.Όταν είναι η ώρα.Αν και όταν καταλάβει.
Τα χρόνια σε άφησαν πληγωμένο σπουργίτι και χρειάζεσαι κάποιον να γιατρεύσει τις φτερούγες. Έπειτα μπορεί από σπουργίτι να γίνεις αετός...Που ξέρεις...
Θέλεις μόνο να νιώσεις όμορφα. Να ακούσεις λόγια όμορφα. Να νιώθεις δυνατή. Επιθυμητή. Όμορφη.
Δεν ζητάς πολλά. Αυτό να μπορούσε να κατανοήσει...Το κλειδί είναι. Θα μπορούσε να ανοίξει τον παράδεισο.
Πάντα ολιγαρκής ήσουν, δεν άλλαξες, ούτε θα αλλάξεις.
Βλέμματα, χαμόγελα, όμορφα λόγια, χέρια μπλεγμένα, πειράγματα και γέλια.
Αυτά ζητάς και τίποτα άλλο. Σου αρκούν λίγες απλές στιγμές. Συντροφιάς.
Δεν σε συγκινούν όλα αυτά που άλλες κοπέλες ζητούν.
Αναρωτιέσαι αν θα τα βρεις. Αν κάποιος το καταλάβει. Αν εκείνος το καταλάβει… Δεν έχεις την απάντηση…
Πληγώνεις και πληγώνεσαι. Και ξανά- πληγώνεις και ξανά- πληγώνεσαι.
Είναι που ήσουν πληγωμένο αγρίμι τόσα χρόνια. Αυτό φταίει και τίποτα άλλο.
Κατανόηση ψάχνεις. Επιβεβαίωση. Όχι από ψωνίστικη διάθεση. Από ανάγκη. Επιβίωσης καθαρά. Να νιώθεις πως αξίζεις. Εσύ το ξέρεις. Ξέρεις τον εαυτό σου. Τον αγαπάς. Τον δέχεσαι. Θέλεις όμως να σε δέχονται και οι άλλοι. Για αυτό που είσαι και μόνο. Δεν προσποιείσαι πως είσαι εύκολος άνθρωπος γιατί δεν είσαι. Έχεις χίλιες παραξενιές. Αλλά και ένα προτέρημα βασικό: Ευχαριστιέσαι με τόσα λίγα...
Έχεις νικήσει την πιο μεγάλη μοναξιά. Αυτή που μας δημιουργεί η ίδια μας η ύπαρξη. Μένει να νικήσεις την άλλη μεγάλη μοναξιά. Αυτή που νιώθεις μες το πλήθος.
Και το τραγούδι ανεβαίνει στα χείλη σου. Όταν νιώθεις άσχημα για πράγματα που είπες και έκανες ,αλλά ταυτόχρονα ξέρεις πως είχες δίκιο... Όταν νιώθεις ότι δεν μιλάς την ίδια γλώσσα και δεν σε κατανοεί ο αποδέκτης των λόγων που εσύ η ίδια έχεις βαρεθεί να λες. Κι εκείνος. Ίσως. Ποτέ δεν ξέρεις. Αυτό είναι το πρόβλημα. Η σιωπή. Αυτό είναι πάντα το πρόβλημα… Παντού και πάντα.
Βλέπεις δύο άνθρωποι που διαφωνούν, μπορεί και οι δύο να έχουν δίκιο από τη δική τους σκοπιά....
ΥΓ1: Ήθελα απλά να μιλήσω, όχι να σχολιάσω και δεν θα σχολιάσω. Να ανασύρω από μέσα μου καταστάσεις.
ΥΓ2: Μεθαύριο φεύγω για τον τόπο της καρδιάς μου. Ελπίζω μια μέρα να μην χρειάζεται να γυρίσω, να είναι μόνιμη η εγκατάσταση μου εκεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου