Κάποιες φορές είναι καλύτερα να μην μιλάς...Να αφήνεις τη σιωπή να τα λέει καλύτερα από σένα...Όσο και να μιλήσεις,όταν ξέρεις ότι δεν αλλάζουν τα πράγματα,είναι μάταιο.
Δέχεσαι την πραγματικότητα με τα καλά και με τα στραβά της.
Καλά τα λέει ο ποιητής ''πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή''...
Κι εγώ αυτό σκοπεύω να κάνω.
Μια νέα αρχή.
Ο Σεπτέμβρης θα είναι μήνας αλλαγής.Αυτό και μόνο με χαροποιεί.
Μου αρέσουν οι αλλάγες,μου αρέσουν οι εναλλαγές.Έτσι έχω μάθει από μικρή.Να αλλάζω σπίτια,γειτονιές,συνήθειες.Είναι το αναγκαίο κακό όταν δεν μεγαλώνεις στο ίδιο σπίτι όπως άλλοι,όταν είσαι με ενοίκιο.Μου κάνει εντύπωση όταν ακούω από άλλους ότι μεγάλωσαν στο ίδιο σπίτι και δεν άλλαξαν ποτέ.Δεν το έχω ζήσει παρά μόνο τα τελευταία 7 χρόνια που ήταν και πολύ δυσκολότερα από τα προηγούμενα.Για πολλούς λόγους...
Μοιάζει τόσο με ταξίδι η ζωή...
Με ένα λεωφορείο που ξεκινάει από την αφετηρία.Επιβιβάζεσαι και πιάνεις μια θέση,δίπλα στους άλλους επιβάτες.Κρατάς το εισιτήριο σου στο χέρι.Το δείχνεις στον εισπράκτορα.Πληρώνεις το τίμημα των επιλογών σου.
Πιάνεις μια θέση όπου βρεις.Αν αργήσεις,τις καλύτερες τις έχουν ήδη πιάσει και εσύ που ήθελες να καθίσεις στο παράθυρο να κοιτάζεις έξω,δεν υπάρχει αυτή η θέση,είναι ήδη πιασμένη.
Φορτωμένος αποσκευές,κάθεσαι όπου βρεις.Δίπλα στους άλλους επιβάτες.Δεν ξέρουν που πηγαίνεις,δεν ξέρεις που πηγαίνουν.
Στο δρόμο μπαίνουν κι άλλοι,κι ύστερα κι άλλοι,κι άλλοι.
Το ταξίδι μακρινό.Κουραστικό.
Με κάποιους πιάνεις κουβέντα.Βλέπεις ότι ταιριάζει η σκέψη σου με τη δική σου.Ανταλλάζεις σκέψεις,λέξεις,χαμόγελα.Υπόσχεσαι να ξαναβρεθείς μαζί τους.Ο προορισμός σας είναι κοινός.Άρα-σκέφτεσαι-θα ξαναβρεθούμε.
Χαμογελάς.Ξεκίνησες μόνος και βρέθηκες με παρέα.
Με άλλους δεν ταιριάζεις καθόλου.Κανένα κοινό.Σε κοιτάνε αγριεμένοι και εχθρικοί κι εσύ ψάχνεις το γιατί.''Αφού δεν έκανα κάτι'',σκέφτεσαι.
Με άλλους φαινομενικά ταιριάζεις,πιάνεις κουβέντα.Είναι τόσο θερμοί,τόσο φιλικοί.Χαίρεσαι.Χαμογελάς.Ενθουσιάζεσαι.Κι όμως...Κρύβουν το μαχαίρι στην τσέπη.Την κατάλληλη στιγμή θα στο καρφώσουν.
Και όταν στο έχουν ήδη καρφώσει,αναρωτιέσαι και λες,μια σκέψη που πάντα είχες ότι αν οι άνθρωποι είχαν ουρά όπως οι σκύλοι,θα ξέραμε,όπως ξέρουμε με τους σκύλους,πότε μας κάνουν χαρές,και πότε έχουν αγριέψει,και θα αποφεύγαμε τις κακοτοπιές.
Όμως αυτό δεν γίνεται.Είναι μέρος του ταξιδιού και η γοητεία του η ίδια,να κάνεις λάθη.
Να μην τα φοβάσαι τα λάθη...
Το ταξίδι συνεχίζεται και έχεις κουραστεί.
Η μια στάση μετά την άλλη.Εμπόδια πολλά στο δρόμο.Το λεωφορείο σταματά συχνά και για διάφορες αιτίες.
Άλλοι βιαστικοί θυμώνουν και βρίζουν.Άλλοι περιμένουν υπομονετικά.Άλλοι κοιτούν χωρίς να μιλάνε,περιμένοντας και υπομένοντας,αυτό που έχουν μάθει να κάνουν μια ζωή.Όπως κι εσύ που έχεις μάθει να χάνεις.Είναι μεγάλο προτέρημα να ξέρεις να χάνεις.Να χαμογελάς στον πανικό,να πέφτεις και να γελάς.Σαν τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά...Τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια...
Ξεκινά και πάλι το λεωφορείο.Κοιτάς το χάρτη.Πάντα εφοδιάζεσαι τα απαραίτητα για το ταξίδι.Αλλά πάντα οι ανατροπές παραμονεύουν για να σε βγάλουν ''εκτός''.
Έχουν πια μείνει ελάχιστοι επιβάτες.Στην πορεία οι περισσότεροι θα κατέβουν.Δεν θα σταθούν δίπλα σου.Προτιμούν τη φυγή.
Όταν κάτι που αγαπάς το αφήσεις ελεύθερο,αν γυρίσει είναι δικό σου,αν όχι,δεν ήταν ποτέ...
Το έχεις μάθει πολύ καλά αυτό...
Μπήκες στην τελική ευθεία.Θα φτάσεις και έχεις πολλά να κάνεις εκεί.Να τακτοποιήσεις το χάος μέσα κι έξω σου.
Έχουν μείνει παρά ελάχιστοι δίπλα σου.Οι άνθρωποι που διάλεξαν να είανι δίπλα σου.Από αγάπη.Από συμπάθεια.Επειδή κοιτάζουν τον ΑΝΘΡΩΠΟ.Όχι την εικόνα του στον καθρέπτη,όπως κάνουν όλοι οι υπόλοιποι.Που συμπαθούν την εικόνα και όχι την αλήθεια.Και όταν τους χαλάς την εικόνα αυτή με την αλήθεια σου,φεύγουν.Γιατί δεν εκτίμησαν τα δώρα της ψυχής που τους πρόσφερες και έμειναν σε μια φαινομενική ανεπάρκεια σου.Ε,λοιπόν εσύ,δεν δέχεσαι ότι είσαι ανεπαρκής...Δεν δέχεσαι ότι κάτι σου λείπει.Ότι κάτι σε διαφοροποιεί...
Σε διαφοροποίει μόνο ο τρόπος σκέψης σου.Το δόσιμο.Ότι δεν φοβάσαι να είσαι ο εαυτός σου.Ότι δεν φοβάσαι να είσαι διαφορετικός μέσα σε έναν ωκεανό ''ίδιων''.Αυτά μόνο σε διαφοροποιούν.Αλλιώς όλοι τις ίδιες ανάγκες δεν έχουμε;Άσχετα που κανείς δεν θα το παραδεχτεί ότι έχει ανάγκη τους άλλους ανθρώπους δίπλα του και καλύπτεται πίσω από το κυνήγι της ύλης,για να ξεχάσει την άλλη πλευρά,την ευαίσθητη.
Να λοιπόν και το τέρμα...
Έφτασες...
Περιμένεις υπομονετικά στην σειρά σου να κατέβεις.
Μόνος ξεκίνησες,με παρέα κατέληξες.
Τραβάτε το δρόμο σας.Παράλληλοι δρομοι που λοξοδρομούν κάπου και στη διασταύρωση θα συναντηθείτε πάλι.Θα είσαι εκεί για εκείνους και θα είναι εδώ για σένα.
Και νιώθεις καλύτερα...Και νιώθεις πιο δυνατός...
Κάπου εκεί ξεκινάς την αλλαγή.Μέσα σου.Από κει ξεκινάνε όλες οι αλλαγές.
Να κάνεις αυτή τη νέα αρχή.Αφού είπαμε...Πήρες απ'την αρχή λάθος τη ζωή.Ποτέ δεν είναι αργά να συνεχίσεις και να αλλάξεις ό,τι μπορεί να αλλάξει.Μπορούν να αλλάξουν όσα περνάνε απ'τα χέρια σου.Όσα περνάνε από άλλων χέρια...Εκεί τα δικά σου είναι δεμένα...
Κοιτάς το ξημέρωμα μια Κυριακή πρωί...
Ένα όμορφο βράδυ με φίλους...
ΦΊΛΟΣ...
Η πιο μικρή λέξη και η πιο μεγάλη σε νόημα...
Νότες που ξεχύθηκαν και χόρεψαν στο μπράτσο της κιθάρας σου.Φευγάτες νότες.
Το ξημέρωμα μπροστά σου.Η Ανατολή μπροστά σου.
Κάποια Κυριακάτικα πρωινά νιώθεις δύναμη καθώς βλέπεις τα χρώματα του πρωινού...
Αφού ξέρεις ότι:
Όταν χαράζει ο πρώτος στεναγμός βγαίνει απ'τα πιο σφιγμένα χείλη...
Την χαραυγή. Όταν οι ελπίδες που σταυρώθηκαν έρχεται η ώρα για τη δική τους ανάσταση...
Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός
βγαίνει απ' τα πιο σφιγμένα χείλη.
Σαν πεταλούδα στην κάμαρη πετά
ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει.
Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει.
Έχει το μύρο, έχει τη σιγαλιά,
κι έχει τον ήλιο τον αλάνη.
Καινούρια μέρα, καινούριος ποταμός
στις εκβολές του θα προσφέρει
όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν
κι όσα γι' αυτά κανείς δεν ξέρει.
Πίσω απ' τους λόφους, πίσω απ' τα βλέφαρα
υπάρχει τόπος και για σένα.
Χωρίς Βαστίλη, χωρίς ανάθεμα,
χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου