Ψηφίδες

Ψηφίδες χρόνου…
Ψηφίδες σκέψης…
Ψηφίδες χρώματος…
Κι ένα φεγγάρι έξω, φωτεινό. Φεγγάρι Αυγουστιάτικο… Δεν μπορώ να το δω από εδώ αλλά νιώθω την επιρροή του. Το πιο φωτεινό φεγγάρι του Αυγούστου.
Ψηφίδες ελπίδας…
Ψηφίδες χαμόγελου…
Ψηφίδες χαράς…
Και εγώ να δημιουργώ με χρώματα. Όπως κάθε φορά που μέσα μου υπάρχει τρικυμία. Τότε είναι που θέλω να χρωματίζω. Να μπογιατίζω με χρώματα το γκρίζο μέσα μου. Έστω μωβ… Όμορφο είναι το μωβ.
Ψηφίδες θυμού…
Ψηφίδες δακρύων…
Ψηφίδες σκοτάδι…
Και το τραγούδι λυπητερό… Χωρίς λόγο και για πολλούς λόγους…
Κάποιες φορές μπορεί να ξεχειλίζει το ποτήρι σου. Έτσι απλά. Τόσο απλά. Να μην φταίει κάτι και ταυτόχρονα να φταίνε όλα γύρω σου. Κυρίως επειδή φταίνε όλα μέσα σου. Μωβ μπογιατισμένα πάνω από το γκρίζο.
Ξέρεις πως πάλι θα διώξεις τις σταγόνες και το ποτήρι δεν θα ξεχειλίσει. Για άλλη μια φορά θα αντέξεις. Όπως πάντα. Χωρίς να αγγίξεις πάτο αλλά θα τον γυροφέρνεις. Κάποια στιγμή όμως θα ανέβεις. Το ξέρεις κι αυτό είναι το πιο σημαντικό. Ότι πάντα ανεβαίνεις.
Δεν ακυρώνεσαι όταν σε ακυρώνουν. Αφού εσύ δεν ακυρώνεις τον εαυτό σου, πάλι θα ανέβεις. Το ξέρεις.
Ψηφίδες πόνου είναι, θα περάσουν.
Θα έρθουν πάλι οι ψηφίδες γέλιου. Το ξέρεις. Νόμος της φύσης. Δεν μπορεί να είναι αλλιώς. Κάποτε γυρίζει ο τροχός και βρίσκεσαι από την πλευρά που πρέπει. Περνάς τη χώρα των χαμένων και πας στη χώρα των νικητών. Θα γίνει. Θα δεις…
Ως τότε…
Φόρα ένα χαμόγελο και βγες στο φως… Να λουστείς στο φως του φεγγαριού…


Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ' την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με 'πνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις

Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος
λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό

Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το 'χει δει

Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται
μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε

θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό…