Συμπεράσματα

Όταν φας ένα γερό ταρακούνημα,από κάπου γυρεύεις να πιαστείς.
Απόψε είχα μάθημα βιτρώ,έφτιαξα το πρώτο μου αντικείμενο,μια μολυβοθήκη.Είχα έτοιμα τα γυαλιά και έκανα τις κολλήσεις.Εύκολο είναι τελικά.
Όλα είναι το ίδιο εύκολα και δύσκολα.Στη σκέψη μας μεγεθύνονται ή μικραίνουν.
Η κακή διάθεση έφυγε για λίγο...
Στο καπάκι πήγα και σινεμά.Το είχα ήδη κανονίσει από το Σαββατο,είχα μια διπλή πρόσκληση.
Ωραία ταινία και με νοήματα.Αισθηματική κομεντί.Πρεμιέρα ήταν.
Για όποιον ενδιαφέρεται, λέγεται ''500 μέρες με τη summer''.
Η Σαμμερ λοιπόν ήταν κατά των σχέσεων(καλή ώρα σαν κι εμένα,αλλά στο ΠΟΛΥ χειρότερο) ενω ο νεαρός την είχε ερωτευτεί(καλή ωρα πάλι σαν κι εμένα,που έφαγα φρίκη)Χαχα!Αστεία αστεία ταυτίζομαι και με τους δυο...Όσο κι αν φαίνεται περίεργο.Δεν είχε το προβλέψιμο τέλος της Αμερικανιάς,να τα βρούνε,αλλά ένα κουφό τέλος...Γελάω που το σκέφτομαι.Αν κι αυτή θέλει χαστούκια βέβαια....τέλος πάντων.
Γυρίζοντας σπίτι,ανοίγω τον πι-σι μου...
Μπαίνω στο φάτσοβιβλίο και ήταν κι εκείνος....Και μιλήσαμε.Εκείνος ξεκίνησε.Μου μίλησε για εντελώς άσχετο λόγο.Ξεκάρφωτο...Και ολίγον αστείο.
Αρα έβγαλα κι εγώ κάποια συμπεράσματα...
Συμπέρασμα πρώτο:Το κυριότερο και οφθαλμοφανές.Δεν έχει καταλάβει τίποτα.Το ξέρω ότι δεν είναι κακός άνθρωπος.Δεν θα με πλήγωνε σκόπιμα,αυτό το πιστεύω.Εχθές πάνω στο θυμό μου έλεγα βλακείες.Δεν έχει καταλάβει τίποτα.Εκτός αν,αφήνω ένα ενδεχόμενο,να έχει καταλάβει και να ψαρεύει αντιδράσεις,πάνω σε αυτά που μου είπε.Αν αυτά που μου είπε εχθές,με πείραξαν...Δεν το πιστεύω και πολύ,αλλά όλα ειναι πιθανά σε αυτή τη ζωή.
Κλασική άνετη Αυγη...Δεν τρέχει τίποτα,όλα ωραία,φατσούλες γελαστές και τέτοια...
Συμπέρασμα δεύτερο:Και μετά περιμένω να καταλάβει...Καλά να πάθω.Πως να καταλάβει ο άνθρωπος αν είμαι κι εγω φιλική; Αλλά και τι να κάνω όμως;Να ικανοποιήσω τον εαυτό μου και να τον πληγώσω;Αν έρθει η ώρα που θα νιώσω έτοιμη,ίσως του μιλήσω.Αν κάποιος είναι να πληγωθεί,καλύτερα εγώ να είμαι αυτή.Αντέχω.
Συμπέρασμα τρίτο:Αυτόν τον άνθρωπο τον θέλω στη ζωή μου.Αν είναι να μείνει σαν φίλος,θα το δεχτώ.Θα με πονέσει αν τον χάσω εντελώς.Αν είναι να μάθει και να τον χάσω,δεν θα μιλήσω ΠΟΤΕ.Υπάρχει ενδεχόμενο να τον δω την Παρασκευή...Θέλω να δω αντιδράσεις...Αν δεν βλέπω τα μάτια του...Δεν μπορώ να καταλάβω.
Συμπέρασμα τέταρτο:Όταν νιώσω έτοιμη, σκέφτομαι να του μιλήσω για όσα νιώθω και να του πω ότι αυτό δεν αλλάζει την μέχρι τωρα κατάσταση στην ήδη υπάρχουσα σχέση μας,την φιλική,από την πλευρά μου.Ότι δεν με νοιάζει να μην μ'αγαπήσει ποτέ,εγω θα τον αγαπάω.Το μόνο που θέλω να μην χαθούμε.Εμπεριέχει ρίσκο φυσικά αλλά δεν μ'αρέσει να νιώθω ότι τον κοροιδεύω.Ότι κρύβω την αλήθεια.
Πάνω σ'αυτό έχω εμπειρία στο παρελθόν.Ήταν ένας φίλος μου,κάναμε κολλητή παρέα,ήμασταν και συνάδελφοι.Τον ερωτεύτηκα,αν και στην αρχή,για άσχετους λόγους,εκείνος με πλησίαζε κι εγώ τον απέφευγα και τον έδιωχνα,επειδή είναι μικρότερος μου.Τελικά γίναμε κολλητοί.Έφτασε η στιγμή που του το είπα.Το αποτέλεσμα;Φέρθηκε τόσο όμορφα,που με ξάφνιασε,όσο κανείς δεν είχε φερθεί ως τότε,και πολύ μεγαλύτεροι του άντρες,υποτίθεται πιο ώριμοι .Όχι μόνο δεν χαθήκαμε,αλλά ακόμα και σήμερα,5 χρόνια μετά(γνωριζόμαστε 6 σύνολο) μιλάμε,δεν βλεπόμαστε πια συχνά,αλλά νοιάζεται ο ένας τον άλλο.Περισσότερο μπορώ να πω σαν μικρό μου αδελφό,είμαστε και οι δυο μοναχοπαίδια.
Απλά θέλω να πω ότι αν κάτι το αποφασίσω,απλά το κάνω.Εδώ έφτασα στην Κω μες το χειμώνα,γιατί δεν άντεχα να σκέφτομαι το φιλαράκι μόνο του...Στη σκοπιά.Και έγινε η αποκάλυψη και η φιλία μας αντί να χαλάσει έγινε καλύτερη.
Κλείνει η παρένθεση.
Συμπέρασμα πέμπτο:Το τελευταίο διάστημα που παρερμήνευσα τη συμπεριφορά του και νόμιζα ότι είναι θετική,ήταν όντως θετική,αλλά προφανώς ταυτόχρονα και φιλική.Έμοιαζε να έχει αλλάξει στάση απέναντι μου.Ίσως να βοηθάει ότι όποτε μιλάμε τον τονώνω,του μιλάω όμορφα και τις περισσότερες φορές είναι χάλια και στο τέλος της κουβέντας μας,γελάει.Δεν το κάνω επί σκοπού.Η αλήθεια μου είναι αυτή.Μου βγαινει αυθόρμητα.Το τελευταίο διάστημα μιλάγαμε πιο συχνά από ποτέ,σχεδόν μέρα παρά μέρα,σαν να επιδίωκε την παρέα μου,έστω κι έτσι.Σαν να με  νιώθει πιο κοντά του.
Συμπέρασμα έκτο:Αυτό εγώ παρεξήγησα.Όταν ελπίζεις και θέλεις κάτι τόσο πολύ,κι όταν τυχαίνει σαν κι εμένα να είσαι αισιόδοξος,όλα τα βλέπεις θετικά,τότε μπορεί να καταλάβεις βλακείες,κοινώς ό,τι σε συμφέρει.Έχω γενικά μεγάλη φαντασία.
Συμπέρασμα έβδομο(άσχετο με εκείνον): όταν δημιουργώ,φτιάχνω πραγματάκια,επειδή έχω εκεί την προσοχή μου στραμμένη,φεύγουν έστω και στιγμιαία,τα προβλήματα από το κεφάλι μου.Ομοίως,όταν γράφω,εκτονώνω την κακή διάθεση.Κι όταν παίζω κιθάρα.Σήμερα ήθελα να παίξω αλλά δεν πρόλαβα,έφυγα νωρίς,αύριο όμως σίγουρα.
Συμπέρασμα όγδοο:Αυτά που λέω περί αγάπης και έρωτα γενικά,τα πιστεύω.Απάτητη γη η αγάπη.Όταν αγαπάω κάποιον,κάτι που δεν συμβαίνει συχνά,είναι σαν να περνάω βαριά και ανίατη αρρώστια με μικρά περιθώρια βελτίωσης.Επειδή έχω κάνει την αυτοκριτική μου,ξέρω τον εαυτό μου.Έχω άμυνες.Όταν κάτι και κάποιος με ρίχνει,δεν με προσέχει,δεν ενδιαφέρεται,δεν στεναχωριέμαι και πολύ.Γιατί αν το έκανα,δεν θα είχα επιζήσει.Όχι για τον λόγο ότι είμαι αναίσθητη.Πονεμένη ειμαι και προδωμενη και πρέπει να προφυλάξω τον εαυτό μου.
Συμπέρασμα ένατο:Αν ήμουνα σίγουρη πως είναι ευτυχισμένος,μπορεί και να έφευγα.Αλλά στα μάτια του διαβάζω το αντίθετο.Δεν είναι ευτυχισμένος.Αν με άφηνε,θα το άλλαζα αυτό.
Συμπέρασμα δέκατο:Η γνωριμία μας ήταν αυτό που λες ''μοίρα'', ''πεπρωμένο''.Δεν ήταν τυχαίο.Να βρεθώ σε ένα ξεκάρφωτο site (οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτες καταστάσεις ειναι συμπτωματική!χαχα!Κοινως ΔΕΝ εννοώ το παρόν site),να μην έχουμε μιλήσει ποτέ,ούτε μήνυμα,να μας κανονίσει μια τρίτη κοπέλα από την παρέα μπανάκι μαζί,στην παραλία ''μας'',για να μην πάω μόνη μου,αφού θα πήγαινε και εκείνος και από τότε να ακολουθήσουν όλα αυτά.Θεικό χέρι το βλέπω εγω...

Συνεχίζω λοιπόν,από κεί που έχουν μείνει τα πράγματα.Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.Απασχολούμαι με τις δραστηριότητες μου.Θα την βγάλουμε και φέτος...Δεν είμαι και άνθρωπος να μ'αρέσει να πιέζω τις καταστάσεις.Είμαι διακριτική σε σημείο αηδίας.Δεν μ'αρέσει να επεμβαίνω στις ζωές των άλλων.Αφήνω χώρο και χρόνο στα πράγματα να εξελίσονται από μόνα τους.Σε αυτη την περίπτωση δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο.
Συνεχίζω τη ζωή μου,όπως την έχω χτίσει.Τα τείχη που έκλεισα την καρδιά μου για να μην θυμάται τον πόνο.Την μοναξιά που με έχουν καταδικάσει να ζω,λες και δεν αξίζω τίποτα,για τον προφανή λόγο,που δεν χρειάζεται νομίζω να πω.Κι όσο βιώνω αυτή την απαξίωση και τον ρατσισμό,τόσο θέλω να τρίβω σε ολονών τη μούρη ότι αξίζω.Αφού κρίνουν ΜΟΝΟ την εικόνα,δεν τους κάνω κανένα χατήρι να με λυγίζουν.Κανείς δεν με λυγίζει.
Αυτή η πόλη με διώχνει.Αυτή η χώρα με διώχνει.Ξένο κομμάτι της είμαι,δεν ανήκω.
Γιατί όταν κάνεις ''το λάθος'' να διαφέρεις,πρέπει να είσαι έτοιμος να πληρώσεις το τίμημα...Εγω το πληρώνω καθημερινά και πολλαπλάσια από όσο αξίζει...Και το νόμισμα της πληρωμής λέγεται ''μοναξιά''.... 

ΥΓ:Δεν με πειράζει αν στην παραλία ''μας'' περπατάμε δίπλα δίπλα,ξυπόλητοι,και χαρούμενοι,έστω και σαν φίλοι...Αρκεί να είναι στη ζωή μου...Να νιώθω την παρουσία του.Κι ας μην ειναι ποτέ κάτι παραπάνω από φίλος...Μου αρκεί να με φωτίζει η σκέψη του και μόνο...Να περπατάμε ξυπόλητοι πάνω στα βότσαλα και να κολυμπάμε μαζί,να τα πίνουμε(εκείνος δηλαδή,εγω δεν πίνω) παρέα και να γελάμε μαζί με τους υπόλοιπους της παρέας,να περνάμε στιγμές μαζί,να μιλάμε. Εστω φίλοι.