Άσμα ασμάτων

Το Ἆσμα Ἀσμάτων1 (ο τίτλος ισοδυναμεί με υπερθετικό [="ωραιότατο άσμα"]) είναι ένα λυρικό τραγούδι με διαλογική μορφή και ερωτικό περιεχόμενο: το έργο ειδικότερα περιγράφει τον πόθο δύο αποχωρισμένων εραστών και την επανένωσή τους παρά τα εμπόδια που παρεμβάλλονται.

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2014

Συνταγές ζωής 3

Απόψε έφτιαξα μια ωραία συνταγή,όπως πάντα με παραλλαγές,ανάλογα τα υλικά που έχω.Βλέπω συνταγές στην τηλεόραση και τις φτιάχνω.Μου αρέσει πολύ η μαγειρική.

Ρύζι με γαρίδες.

Για την ακρίβεια τις γαρίδες τις είχα ήδη έτοιμες,μαγειρευμένες με σάλτσα.

Έκοψα λοιπόν 2 κρεμμύδια σε φέτες.Έκοψα 2 πιπεριές Φλωρίνης σε φέτες.Τα έβαλα σε μια πλατιά κατσαρόλα όπου ζεσταινόταν το λάδι.Τα άφησα για λίγη ώρα,αφού τα ανακάτευα.Μετά έριξα το ρύζι,αφού είχα ρίξει πρώτα αλάτι,πιπέρι και ρίγανη.Για κάθε κούπα ρύζι,δύο κούπες νερό,αυτή είναι η αναλογία.Χαμηλώνουμε το μάτι και αφήνουμε μέχρι να πιεί το νερό,γύρω στα 15-20 λεπτά.

Έγινε πολυ ωραίο.

Δέκα μέρες πριν, που είχε έρθει ο καλός μου, από την Κατερίνη,είχα φτιάξει ένα άλλο φαγητό,που είχε γίνει πολύ ωραίο.

Κοτόπουλο σε σφολιάτα.

Κόβουμε ένα κρεμμύδι σε φέτες και το βαζουμε σε κατσαρόλα όπου ζεσταίνουμε λάδι.Κόβουμε το στήθος κοτόπουλο σε μικρά κομμάτια.Βάζουμε στην κατσαρόλα το κοτόπουλο ωσπου να πάρει χρώμα.

Κόβουμε δυο καρότα.Τα βάζουμε κι αυτά στην κατσαρόλα.Βάζουμε μαζί και 2 φλιτζάνια αρακά.

Στη συνέχεια βάζουμε ένα φλιτζάνι γάλα και 2 κουταλιές αλεύρι,αλάτι και πιπέρι,και ανακατεύουμε.

Αφήνουμε γύρω στα 10 λεπτά να βράσουν όλα μαζί.

Αδειάζουμε το μείγμα μετά πάνω στο ένα φύλλο της σφολιάτας.Περιμένουμε να κρυώσει το μείγμα για να βάλουμε το πάνω φύλλο,στο οποίο αν θέλουμε κάνουμε σχεδιάκια.Αν θέλουμε αλοίφουμε από πάνω αυγό ή γάλα και ψήνουμε στους 200.

Έφτιαξα και γλυκό όμως.Ένα εύκολο γλυκό,που μπορεί κανείς να φτιάξει ένα απόγευμα,με υλικά που έχει στο σπίτι ήδη.

Γλυκό με σοκολάτα.

Ανακατεύουμε 1 και 1/4 φλιτζάνι αλεύρι,με 1/4 φλιτζανιού κακάο,3/4 φλιτζανιού ζάχαρη,μια βανίλια,1 και 1/2 κουταλιού σούπας μπέικιν πάουντερ,λίγο αλάτι,2 κουταλιες σούπας μαργαρίνη λιωμένη και 1/2 του φλιτζανιού γάλα.

Αδειάζουμε το μείγμα σε βουτυρωμένο ταψάκι όπου έχουμε ρίξει και λιγο κακάο.Πασπαλίζουμε από πάνω από το μείγμα με κακάο και ζάχαρη.Από πάνω στο τέλος ρίχνουμε 1 και 1/3 φλιτζανιού βραστό νερό και το βάζουμε στο φούρνο για 40-45 λεπτά στους 200.

Κάνει κρούστα από πάνω και γίνεται φανταστικό.

Και το φαγητό και το γλυκό έγιναν φανταστικά.Τα απολαύσαμε και οι 2 μας.

Καλά λένε ότι ο έρωτας περνάει απ'το στομάχι...Από εκεί ξεκινάει δηλαδή.Ικανοποιεί τη γεύση,την όσφρηση,την όραση,ένα καλό φαγητό και ένα καλό γλυκό.

Αχ, Ο έρωτας....

Η πιο γλυκειά συνταγή της ζωής...Ικανοποιεί όλες τις αισθήσεις...Όραση κι αφή πρωταγωνιστούν.Πάρτι των αισθήσεων.

Ό,τι πιο όμορφο έχουμε στη ζωή μας...

Αν αφήσουμε ελεύθερο τον εαυτό μας να νιώσει,αν αφήσουμε χώρο στη ζωή μας, αν αφήσουμε τους εγωισμούς και τις απαιτήσεις για το τέλειο-που έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει σε τίποτα στη φύση-αν αφήσουμε στον εαυτό μας την ευκαιρία να ευτυχήσει,θα βρεί τον δρόμο προς την ευτυχία.

Δεν είναι άπιαστη η αγάπη...Έτσι νόμιζα μέχρι που γνώρισα αυτά τα όμορφα καστανά μάτια...

Η αγάπη υπάρχει γύρω μας,κοντά ή μακριά.Μπορεί να είναι παντού.Αν αφήσουμε ελεύθερο τον εαυτό μας θα την ανακαλύψει.Μπορεί να πάρει χρόνια αυτό.Να προυποθέτει κόπο.Πόνο.Δάκρυ.

Όταν όμως βρεθεί...

Η πιο όμορφη συνταγή για μια ευτυχισμένη ζωή είναι η αγάπη...Να ταξιδεύεις σε δυο μάτια,με ανοιχτή ημερομηνία που τείνει στο άπειρο....

Πολύχρωμο

Τώρα ξέρω...

Τώρα ξέρεις κι εσύ...

Ξέρω τι νιώθω...Ξέρω τι νιώθεις...

Ξέρεις τι νιώθεις...Ξέρεις τι νιώθω...

Είμαι σίγουρη...

Είσαι σίγουρος...

Αυτή τη φορά δεν κάνουμε λάθος...

Διαγράψαμε το παρελθόν, κι εσύ κι εγώ, ο καθένας το δικό του...Αφήσαμε πίσω όσα μας πλήγωσαν...

Τώρα πια μόνο παρόν και μέλλον...Κοινό μέλλον...

Τη μια μέρα δεν ήταν που δακρύζες;Τώρα χαμογελάς...Με ένα φωτεινό,πολύχρωμο χαμόγελο...Όλα τόσο ξαφνικά,τόσο ανέλπιστα...Τόσο όμορφα...

Τι παράξενη είναι η ζωή...Τι παιχνίδια σκαρώνει...

Τώρα πια δεν φοβάμαι...Τώρα πια δεν διστάζεις...Προχωράς...Μόνο μπροστά...

Σε κρατώ απ' τη μέση...Με κρατάς απ'τον ώμο...

Μια ζεστή αγκαλιά...

Πολύχρωμες οι σκέψεις...Πολύχρωμα τα λόγια...Πολύχρωμες στιγμές...Πολύχρωμη ζωή...

Κι ο δρόμος αυτός,ο κοινός, που περπατάμε,πιασμένοι απ'το χέρι, πάει μόνο ΜΠΡΟΣΤΑ..Πάει μόνο προς την ΕΥΤΥΧΙΑ.

Χωρίς σχόλιο...

Ήταν κάποτε ένα κορίτσι που ζούσε σε έναν τόπο που λεγόταν Παραλογιστάν. Σε αυτόν τον τόπο οι άνθρωποι ζούσαν και επιβίωναν μέσα σε ένα κλίμα παραλογισμού και έδιναν καθημερινά αγώνα να τα καταφέρουν, σε δύσκολες συνθήκες. Αυτό όμως αντί να τους κάνει πιο αδελφωμένους για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα, αντίθετα τους έκανε πιο κακούς και ζηλιάρηδες. Ο κάθε ένας μισούσε το διπλανό του και ευχόταν το κακό του. Προτιμούσε να καεί το σπίτι του αν μπορούσε να έχει τη σαδιστική ικανοποίηση να βλέπει το σπίτι του διπλανού του να καίγεται.
Στο Παραλογιστάν βασίλευε η κακία, η ζήλεια, το μίσος, ο παραλογισμός, η ανεργία, η διαφθορά. Κάτω από τον ήλιο του έκαναν πάρτι τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα, αυτά, και άλλα τόσα..
Η κοπέλα πάλευε να επιβιώσει σε αυτόν τον δύσκολο καιρό. Είχε την απόλυτη συμπαράσταση της οικογένειας της.
Ζούσε σε ένα μικρό σπίτι κοντά στο κέντρο της πρωτεύουσας της μικρής χώρας με τους παράξενους αυτούς κατοίκους, που είχαν αποδεχτεί εν μέρει τη μοίρα τους και ελάχιστα προσπαθούσαν να την αλλάξουν, όταν όμως ξυπνούσαν από το λήθαργο και προσπαθούσαν, ξέσπαγαν βίαιες ταραχές.
Η κοπέλα μορφώθηκε, απέκτησε τρόπους, κοινωνική συμπεριφορά ευγενική, χαμογελούσε συχνά, έλεγε ‘’ευχαριστώ’’ ,έκανε το καλό όταν μπορούσε, αγαπούσε τη ζωή.
Στην αγέλαστη κοινωνία ξεχώριζε το γέλιο της. Αυτό που ζήλεψαν και θέλησαν να της κλέψουν. Η ίδια η ζωή στο Παραλογιστάν.
Χρόνο με το χρόνο έβλεπε να ανεβαίνουν άνθρωποι που δεν αξίζουν, χωρίς τρόπους, χωρίς μόρφωση, μόνο και μόνο επειδή είχαν την τύχη να έχουν υψηλές γνωριμίες και διασυνδέσεις. Όλα αυτά σε επαγγελματικό επίπεδο. Σε προσωπικό επίπεδο, έβλεπε τον εαυτό της, τον τόσο κοινωνικό, να μαραζώνει μόνη, ενώ άλλες κοπέλες, με άσχημη συμπεριφορά, χωρίς τρόπους, χωρίς μόρφωση, και με έμφυτη κακία, να έχουν τις καλύτερες τύχες, και να κάνουν τη ζωή δύσκολη στο ταίρι που είχε την ατυχία να τις συναντήσει. Αυτό ήταν και η απόδειξη ότι στο Παραλογιστάν οι μόνες αξίες που επικρατούσαν ήταν το μέσο, οι γνωριμίες, η ομορφιά, και το χρήμα. Φυσικά και δεν υπήρχε χώρος για τέχνη, για πολιτισμό, για αξιοκρατία. Άνθρωποι που δεν διέθεταν ένα ή και όλα από αυτά, απλά δεν είχαν καμία θέση στο Παραλογιστάν και μονίμως θα έβλεπαν το τρένο της ζωής να περνάει χωρίς αυτούς. Άνθρωποι με ψυχικά χαρίσματα, μέτριας εμφάνισης, ή ακόμα και άνθρωποι ανάπηροι, δεν θα είχαν ποτέ μια ζωή φυσιολογική, όπως αξίζει σε κάθε ζωντανό οργανισμό, μόνο και μόνο επειδή έκαναν το λάθος να μην ανήκουν στη χρυσή μετριότητα, στον μέσο όρο και έκαναν το θανάσιμο λάθος να είναι διαφορετικοί.
Η κοινωνία του Παραλογιστάν μισεί και φοβάται τη διαφορετικότητα γιατί η θέση των ισχυρών κλονίζεται από αυτή.
Αυτοί που κατείχαν την εξουσία της αλλόκοτης αυτής χώρας, προσπαθούσαν να αποκοιμίζουν τις συνειδήσεις των κατοίκων. Τους ωθούσαν να διχάζονται πάντα σε δυο στρατόπεδα. Χρησιμοποιούσαν τον αθλητισμό για παράδειγμα, το ποδόσφαιρο, για να τους φανατίσουν και να τους τυφλώσουν, να μην βλέπουν όσα συμβαίνουν την ώρα που σπάνε την πόλη και τα γήπεδα, την ίδια ώρα που ψήφιζαν νόμους για να τους βυθίσουν περισσότερο στην ανυπαρξία και την ανεργία. Ακόμα και τα ναρκωτικά κυκλοφορούσαν, σχετικά ελεύθερα, με την συνενοχή όλων όσων ήταν φανερά κατά αυτών, αλλά στην πραγματικότητα έκλειναν τα μάτια όταν περνούσαν μπροστά τους.
Κάθε μέρα βίαιες συγκρούσεις, επιθέσεις, ληστείες, κλοπές, ανασφάλεια.
Οι λίγοι που ήταν έστω και ελάχιστα διαφορετικοί και ήθελαν να προσφέρουν, είχαν και τα λιγότερα μέσα να επηρεάσουν τις εξελίξεις.
Αυτά έβλεπε η κοπέλα αυτή. Πόσο μικρή και ασήμαντη είναι, ένας αριθμός μες το πλήθος, όπως τόσοι άλλοι. Αδύναμη να επηρεάσει τις εξελίξεις, αδύναμη να αλλάξει τα πράγματα.
Μόνο να αντιστέκεται, όσο μπορεί και με όποιο τρόπο μπορεί.. Αυτό μπορούσε να το κάνει και το έκανε.
Η μεγαλύτερη επανάσταση είναι να μένεις διαφορετική σε έναν κόσμο πανομοιότυπο.
Η χώρα αυτή στο παρελθόν ήταν τελείως διαφορετική. Οι κάτοικοι ενδιαφέρονταν περισσότερο για όσα συνέβαιναν. Είχαν αποτελέσει πρότυπο πολιτισμού, πριν πολλά πολλά χρόνια. Έδωσαν τα φώτα και κατέληξαν τελικά να μείνουν εκείνοι χωρίς φως, τυφλοί. Ήταν παράδειγμα προς μίμηση και τελικά κατέληξαν παράδειγμα προς αποφυγή.
Μια γενική κρίση αξιών επικρατούσε. Η εικόνα λατρευόταν όπως τίποτα άλλο, η επιφάνεια ήταν το ζητούμενο. Το χρήμα εξουσίαζε τα πάντα. Κανένας σεβασμός στην ανθρώπινη ύπαρξη. Αν ήσουν φτωχός ήξερες ότι η μοίρα σου επιφυλάσσει δυσκολίες και αντί να σου δίνει το χέρι η κοινωνία να σε σηκώσει, αντίθετα, σου ρίχνει κλωτσιά να πας παρακάτω.
Η κοπέλα αυτή πάλευε με μόνο της εφόδιο όσα πίστευε. Τις αξίες που είχε στη ζωή. Όσα οι γονείς της την έμαθαν. Να έχει ψηλά το κεφάλι και να μην επιτρέπει κανέναν να την μειώνει και να την θεωρεί κατώτερη του, να προσπαθεί να της στερήσει το δίκιο.
Μοιραία έφτασε σε ηλικία που οι περισσότερες κοπέλες ονειρεύονταν να γίνουν από ελεύθερες, σκλάβες της κουζίνας και του νοικοκυριού, να αποκτήσουν σύζυγο, παιδιά, πεθερικά, κουμπάρους, υποχρεώσεις, τραπεζώματα, ανακατέματα, τσακωμούς, μπερδέματα.
Η κοπέλα ήταν αντίθετη προς όλα αυτά. Ήξερε ότι ένα ζευγάρι ποτέ δεν είναι μόνο του, όλο και κάποιος θα κινεί τα νήματα. Μαριονέτες σε ένα θέατρο παραλόγου, με πολύ κακές ερμηνείες.. Του πιστού, κουβαλητή σύζυγου, που υψώνει κεφάλι και κάνει τον άντρα όπου τον παίρνει αλλά κατά βάθος είναι ο αιώνιος μπέμπης της μαμάς του, και της πιστής, γλυκειάς συζύγου ,που περνάει τα πάνδεινα από τα μπερδέματα τρίτων στο σπίτι της και κυρίως της μαμάς του μπέμπη- σύζυγου, στις 9 των 10 περιπτώσεων, εκτός αν ο σύζυγος της είναι ορφανός.
Αυτά έβλεπε σε όλα, μα όλα, τα ζευγάρια που ήξερε. Έναν πρώτο καιρό σχετικά όμορφο, και μια απογοητευτική συνέχεια.
Εκείνη όμως ήθελε να είναι ελεύθερο πουλί. Να είναι ο εαυτός της. Να μην κάνει ό, τι της λένε. Να μην ακούει τις σειρήνες που θέλουν να την κάνουν να μην ονειρεύεται και να συμβιβαστεί.
Η χειρότερη λέξη για την κοπέλα αυτή ήταν η λέξη συμβιβασμός. Όταν της την έλεγες, ένιωθε να την βρίζεις, θα προτιμούσε περισσότερο να την βρίζεις παρά να την αναγκάσεις να συμβιβαστεί, γιατί αυτό για να γίνει προυποθέτει να ξεχάσει όλα όσα αγαπάει και να ζήσει μια ζωή μαριονέτας που τις κουνάνε άλλοι τα νήματα και χορεύει χορούς που όχι απλά δεν ξέρει, αλλά δεν έχει ακούσει ούτε τις ονομασίες τους.
Όμως ήρθε κάποιος που έμοιαζε διαφορετικός. Αλλιώς μεγαλωμένος. Λιγομίλητος. Ευγενικός. Πράος. Πίστεψε ότι θα κατευνάσει την τρικυμία της. Έγινε το λιμάνι της.
Εκείνη όμως είχε μάθει να μην αράζει σε λιμάνια.. Να κυκλοφορεί στα πέλαγα.. Κι αυτό το λιμάνι πως θα την κρατούσε..
Τα μάτια της δεν χαμογελούσαν. Το χαμόγελο ανέτειλε και έδυε μόνο στα χείλη. Όλο και πιο σπάνια.
Βούλιαξε σε μια καθημερινότητα, μέτρια σε συγκινήσεις, σε εμπειρίες, χωρίς πάθη, με λάθη. Συντροφική μεν, αλλά ρουτινιασμένη και βαλτωμένη δε.
Της φαινόταν ότι η κάθε μέρα με καρμπόν είχε ξεπηδήσει από την προηγούμενη.
Το λιμάνι άρχισε να της φαίνεται όλο και πιο καταθλιπτικό. Όλο και πιο μικρό, πιο στενό. Πιο συννεφιασμένο. Το μόνο που ζητούσε ήταν να το φωτίσει. Δεν ήθελε να ξανοιχτεί στο πέλαγος. Την ζητούσε πια την στεριά.
Ήθελε να ζήσει με πάθος. Να πλημμυρίζει η ζωή της χρώματα. Η κάθε μέρα να έχει και άλλο χρώμα. Όμως οι μέρες πεισματικά βάφονταν γκρι.
Ζούσε και έλπιζε. Για τη μέρα που θα γέμιζε χρώματα.
Ήταν σίγουρη ότι θα ερχόταν. Ήθελε να το πιστεύει. Πάντα αισιόδοξη ήταν. Πάντα όμως έτρωγε τα μούτρα της γιατί στο Παραλογιστάν δεν αρκεί να ελπίζεις και να είσαι αισιόδοξος. Η ίδια η πραγματικότητα συχνά σε προσπερνάει.
Ένα χαμόγελο προσπαθεί να στερεώσει στα μάτια.. Να το δει να ανατέλλει.. Μα αυτό πεισματικά καρφιτσώνεται και σταματά στα χείλη.
Λίγα ζήτησε στη ζωή της και όλα είχαν να κάνουν με αξίες. Κανένα υλικό αντάλλαγμα δεν την συγκινούσε.
Αγάπη ζήτησε. Ελπίδα, όνειρο, αλήθεια, πάθος, έρωτα.
Κι ένα χαμόγελο να φύγει από τα χείλη και να εγκατασταθεί στα μάτια..
Το λιμάνι συννεφιάζει. Στα μάτια της δυο σύννεφα. Βροχή.
Στο Ουράνιο τόξο εναποθέτει τις ελπίδες της. Να πλημμυρίσει χρώματα.

Γιατί ό, τι υπήρξε μια φορά δε γίνεται να πάψει να έχει υπάρξει…

Και καταβάθος ξέρει ότι παρόλο που
Λίγοι καλοί κι αυτοί μοιραίοι παραιτημένοι κατά βάθος

Στο τέλος
τα πρόβατα τους λύκους θα τους φάνε.

Και το χαμόγελο θα ανατείλει στα μάτια, θα μείνει εκεί..

Η ψυχή θα γεμίσει χρώματα και το λιμάνι θα πάψει να είναι συννεφιασμένο και στενό και θα χωράει τα όνειρά της..

Ειλικρίνεια...Αλήθεια...Υπάρχουν;;

Σήμερα λέω να ασχοληθώ με λέξεις.Όχι απλά με λέξεις αλλά με τις ιδιότητες που είναι πίσω από τις λέξεις(δεν είναι μόνο ο Αλέξης,αλλά και νοήματα).
Είναι από αυτά τα βράδια που σου γυρίζει ανάποδα το μυαλό και αναρωτιέσαι ''τι στο καλό κάνω σε αυτή την κοινωνία'', ''εγω είμαι ο στραβός ή ο κόσμος γύρω μου'' ''μήπως εγώ πάω ανάποδα ή οι άλλοι είναι στο αντίθετο ρεύμα και έρχονται πάνω μου'' και λοιπές φιλοσοφικές απορίες που όπως πάντα δεν έχουν καμία απάντηση.
Καλά,δεν χρησιμοποιείς αυτη ακριβως τη φρασεολογία όταν τα ''χεις πάρει''.Χρησιμοποιείς και ολίγα μπινελίκια.Προς κάθε κατεύθυνση.Όχι ότι θα νιώσεις καλύτερα βέβαια γενικά,αλλά προς στιγμή,ε,μια διαφορά θα σου φανεί όπως και να 'χει.Από το να καταπίνεις αμέσητο το κάθετι...Κάπως καλύτερα.
Ένα βράδυ σαν κι αυτό λοιπόν,μετά από διάφορα γεγονότα που δεν έχει σημασία να αναλύσω,θα μπορούσαν φαινομενικά να έχουν συμβεί στον καθένα,φιλοσόφησα ακόμα μια φορά.Το έχω αυτό το ''ελάττωμα'', να σκέφτομαι πολύ.Προσπαθώ να το μετριάζω,αλλά όταν όλα γύρω σου είναι αλλοπρόσαλλα και να θέλεις δεν μπορείς.Το χαοτικό,χάος θα σου προκαλέσει.Δεν θα σου ξεδιαλύνει τη σκέψη.
Όταν είσαι ειλικρινής σε σημείο αηδίας,όλα τα άλλα γύρω σου σού φαίνονται διπλα ψέυτικα...Αυτό μάλλον έχω πάθει...Είμαι πολύ ξεκάθαρη στην πρόθεση μου.Το μαχαίρι δεν το κρύβω σαν τους άλλους,που ετοιμάζονται όταν γυρίσεις να το καρφώσουν.Το 'χω φανερωμένο.Αχρησιμοποίητο.
Αν σας έλεγα όλα αυτά που είδα και άκουσα,θα ρίχνατε μούτζες προς διάφορες κατευθύνσεις,για τη βλακεία ορισμένων ανθρώπων.Αλλά...Δεν είμαι κουτσομπόλης άνθρωπος,και αναλαμβάνω κι εγω τις δικές μου ευθύνες.Δεν φταίνε πάντα μόνο οι άλλοι.Όμως δεν φταίμε μόνο εμείς.Όλα έχουν δυο όψεις.Αυτό πάντα το πιστεύω και το 'χω σαν αρχή.Δεν καταδικάζω αν δεν ξέρω.Αλλά έχω άλλο ένα ελλάτωμα,αχαλίνωτη φαντασία.Μιλάμε σκαρώνω σεναριάκι σε δευτερόλεπτα.Για να παιδεύω το μυαλό μου συνήθως.Και τις περισσότερες φορές το σεναριάκι ή δραματικό θα είναι ή επιστημονικής φαντασίας ή τρόμου.Κωμωδία δεν σκαρώνω ή κάτι ανάλαφρο.
Επανέρχομαι στις λέξεις μετά την τεράστια παρένθεση-εισαγωγή.
Λοιπόν υπάρχουν λέξεις που πιστεύω ότι θα έπρεπε να βγουν από το λεξιλόγιο.Γιατί να πιάνουν χώρο;Αφού δεν υπάρχει και κανείς να πιστεύει σε όσα περιγράφουν...Με 1-2,έστω 5-10,άντε και 100-200 άτομα που υπάρχουν και τις ακολουθούν,σώζεται τίποτα;Αφού αυτά τα 100 άτομα θα τρώνε την τρικλοποδιά των άλλων 9.999.900 ατόμων σε αυτη τη χώρα που γέννησε παλιά έναν Περικλή,έναν Σωκράτη,έναν Πλάτωνα,κλπ,κλπ αλλά σήμερα γεννάει μάγκες,ξερόλες,βολεψάκηδες,π********(όχι στο κρεβάτι,στους τρόπους και στην ψυχή),π*******(ομοίως με τους προηγουμενους),δήθεν και λοιπές συναφείς κατηγορίες ''ανθρώπων''.
Αρχίζουμε με το γράμμα Α.
Λέξεις:Αγάπη,αλήθεια.
Η πρώτη είναι πολύ μεγάλη λέξη και ιερή για να νομίζουμε ότι την κατέχουμε και μπορούμε να την νιώσουμε.Οι περισσότεροι ούτε καν ξέρουν τι σημαίνει.Ούτε κατά διάνοια.
Αλήθεια.Καλά πλάκα κάνουμε τωρα,δεν εξηγείται αλλιώς.

Συνεχίζουμε με το γράμμα Ε.
Λέξεις:Ειλικρίνεια,Ελπίδα,Επικοινωνία.
Περιττές.Υπάρχει έστω ένας ειλικρινής άνθρωπος;Γνωρίστε τον μου βρε παιδιά...Θα ήμουνα πολυ χαρούμενη.
Ελπίδα;Τι είναι αυτό;Αυτό που μας ****** κάθε μέρα;
Επικοινωνία;What?I don't understand...Είναι αυτό που φέρνει κοντά τους ανθρώπους,και διαθέτει χρόνο ο ένας στον άλλο,χωρίς να λέει ότι πνίγεται στη δουλειά;Δεν θυμάμαι...

Συνεχίζουμε στο γράμμα Θ.
Λέξεις:Θαρρος.
Υπάρχει κανένας άραγε που πιστευει στην αλλαγή και έχει τα ******* να την κάνει πράξη;Γιατί εγώ δεν έχω γνωρίσει ούτε έναν.Προφανως αν υπάρχει θα εκτίθεται σαν φαινόμενο σε κανένα μουσείο.

Επόμενο γράμμα το Σ.
Λέξεις:Σεβασμός.
Καλά αυτό είναι ανέκδοτο.Αυτη τη λέξη ούτε σαν άκουσμα δεν την ξέρουν,ούτε τυχαία δεν έχουν ακούσει και δεν ξέρουν ούτε καν πως προφέρεται.Όχι να την πιστεύουν κιόλας.

Τελευταίο γράμμα το Υ.
Λέξεις:Υπευθυνότητα.
Καλά,αυτό κι αν είναι ανέκδοτο.Αυτή πάει χεράκι με τη Λογική.Αυτες λοιπόν οι δυο κυρίες τσακώνονται με την Ανωριμότητα,μια άλλη κυρία,πολυ πιο ισχυρή,που στο τέλος τις ξυλοφορτώνει για να μην δουν το φως της μέρας.Η Ανωριμότητα ειναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.Την συναντας ακόμα και σε 35 άρηδες και σε μεγαλύτερους.Έχει μια αδυναμία στο αντρικό φύλο,αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι και το γυναικείο φύλο δεν έχει τη δική της.Απλά στο γυναικείο φύλο σταματάει αρκετά νωρίτερα.

Αντίθετα,στο ίδιο λεξικό,με αλφαβητική σειρά εμφανίζονται οι λέξεις Ανευθυνότητα,Διπροσωπία,Εγωισμός,Φόβος,Ψέμα.Τονισμένες,υπογραμμισμένες,ό,τι κάνω εγω δηλαδή σε αυτό το κείμενο ως τωρα.
Ξεχωριστή αναφορά γίνεται σε έννοιες στο γράμμα Δ, όπως η άκλιτη λέξη Δήθεν, που πολλές φορές κολλάει δίπλα σε άλλες.Πχ υπάρχουν οι Δήθεν Συντηρητικοί, μια ομάδα που κυριολεκτικά με κάνουν να σιχαίνομαι την ανθρώπινη υπαρξη με τις αραχνιασμένες τους ιδέες,που όμως κάνουν ότι πιστεύουν.Αυτοί έχουν και γνωρίσματα Διπροσωπίας και Ψέματος.

Είπα και λέω πάλι, ότι δεν διεκδικώ τη σοφία του κόσμου,αλλά έχω τα μάτια μου ανοιχτά και ξερω τι μου γίνεται,όσο κι αν νομίζουν όλοι ότι ισχύει το αντίθετο.
Όταν ανοίξουν τα μάτια όλοι αυτοί και καταλάβουν τι χάνουν και τι προκαλούν,μόνο πόνο,δάκρυ,δυστυχία,ενώ θα μπορούσαν και οι ίδιοι να είναι ευτυχισμένοι και να προκαλούν μόνο χαρά,ελπίζω να μην είναι αργά.
Έχουμε τον εμφύλιο και τον τσακωμό στο αίμα μας.Να βγάλουμε το μάτι του άλλου.Δεν μας νοιάζει να έχουμε εμείς μια κατσίκα,φτάνει να ψοφήσει του γείτονα,να μην έχει αυτός.Εκεί ειναι το πρόβλημα μας.
Κόμπλεξ.Άλλη μια λέξη στο γράμμα Κ, που όλοι την έχουν σε βάθρο και προσκυνάνε.Θεός τους.
Μιζέρια.Άλλη μια λέξη στο γράμμα Μ.Χαρακτηρίζει τους πάντες σχεδόν,και οι περισσότεροι την αυτοπροκαλούν και αυτοπροσκαλούν.Με τις πράξεις και τις επιλογές τους.Το πρόβλημα αρχίζει όταν κάποιος θέλει να ξεφύγει και τον καταδικάζουν να την υποστεί.Όταν σε μια αίθουσα αγέλαστων κάποιος χαμογελάσει,θα τον κοιτάνε με μίσος,για να του πνίξουν το χαμόγελο.Να μην διαφέρει.
Διαφορετικότητα.Άλλη μια λέξη στο γράμμα Δ.Αυτη κι αν είναι υπό διωγμόν..Αν τολμήσεις και την δείξεις,ότι οι ιδέες σου διαφέρουν...Σε κατασπαράξανε...Δεν την γλιτώνεις με τίποτα.
Ομοιομορφία.Άλλη μια λέξη στο γράμμα Ο.Αυτη που ολοι προσκυνάνε και πιστευουν,γιατί ξέρουν ότι αν εμπίμπτουν στην προηγουμενη κατηγορία(της διαφορετικότητας) θα μείνουν μόνοι.
Πάθος.Για ζωή.Για αλήθεια.Για οτιδήποτε,.Να και κάτι άλλο ανύπαρκτο.Αυτό δεν ειναι απλά ανύπαρκτο,είναι επιστημονική φαντασία.

Σαν τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά.Τουλάχιστον όμως το πάθος του κάνει.Κι εγω με τον ακροβάτη ειμαι και του μοιάζω.Πάω ανάποδα και δεν με νοιάζει.Πληρώνω το τίμημα.Δεν μπορείς να τα έχεις όλα,θα πληρώσεις ένα κάποιο τίμημα.Ήρθε ο καιρός να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Δεν μπορεί και η πίτα να 'ναι ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος.Όλοι αυτό θέλουν.Δεν γίνεται.Κάτι χάνεις και κάτι κερδίζεις.
Εγω διαλέγω να κερδίζω τον εαυτό μου.Να έχω τις ιδέες μου και κανείς να μην μου τις κλεβει.Εγω με τις ιδέες μου κι εσείς με τα λεφτά σας, που έλεγε κι ο συγχωρεμένος Νικόλας.

Αυτα τα ολίγα ή μάλλον πολλά για την ακρίβεια.

Το ταξίδι της ζωής

Κάποιες φορές είναι καλύτερα να μην μιλάς...Να αφήνεις τη σιωπή να τα λέει καλύτερα από σένα...Όσο και να μιλήσεις,όταν ξέρεις ότι δεν αλλάζουν τα πράγματα,είναι μάταιο.

Δέχεσαι την πραγματικότητα με τα καλά και με τα στραβά της.

Καλά τα λέει ο ποιητής ''πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή''...

Κι εγώ αυτό σκοπεύω να κάνω.

Μια νέα αρχή.

Ο Σεπτέμβρης θα είναι μήνας αλλαγής.Αυτό και μόνο με χαροποιεί.

Μου αρέσουν οι αλλάγες,μου αρέσουν οι εναλλαγές.Έτσι έχω μάθει από μικρή.Να αλλάζω σπίτια,γειτονιές,συνήθειες.Είναι το αναγκαίο κακό όταν δεν μεγαλώνεις στο ίδιο σπίτι όπως άλλοι,όταν είσαι με ενοίκιο.Μου κάνει εντύπωση όταν ακούω από άλλους ότι μεγάλωσαν στο ίδιο σπίτι και δεν άλλαξαν ποτέ.Δεν το έχω ζήσει παρά μόνο τα τελευταία 7 χρόνια που ήταν και πολύ δυσκολότερα από τα προηγούμενα.Για πολλούς λόγους...

Μοιάζει τόσο με ταξίδι η ζωή...

Με ένα λεωφορείο που ξεκινάει από την αφετηρία.Επιβιβάζεσαι και πιάνεις μια θέση,δίπλα στους άλλους επιβάτες.Κρατάς το εισιτήριο σου στο χέρι.Το δείχνεις στον εισπράκτορα.Πληρώνεις το τίμημα των επιλογών σου.

Πιάνεις μια θέση όπου βρεις.Αν αργήσεις,τις καλύτερες τις έχουν ήδη πιάσει και εσύ που ήθελες να καθίσεις στο παράθυρο να κοιτάζεις έξω,δεν υπάρχει αυτή η θέση,είναι ήδη πιασμένη.

Φορτωμένος αποσκευές,κάθεσαι όπου βρεις.Δίπλα στους άλλους επιβάτες.Δεν ξέρουν που πηγαίνεις,δεν ξέρεις που πηγαίνουν.

Στο δρόμο μπαίνουν κι άλλοι,κι ύστερα κι άλλοι,κι άλλοι.

Το ταξίδι μακρινό.Κουραστικό.

Με κάποιους πιάνεις κουβέντα.Βλέπεις ότι ταιριάζει η σκέψη σου με τη δική σου.Ανταλλάζεις σκέψεις,λέξεις,χαμόγελα.Υπόσχεσαι να ξαναβρεθείς μαζί τους.Ο προορισμός σας είναι κοινός.Άρα-σκέφτεσαι-θα ξαναβρεθούμε.

Χαμογελάς.Ξεκίνησες μόνος και βρέθηκες με παρέα.

Με άλλους δεν ταιριάζεις καθόλου.Κανένα κοινό.Σε κοιτάνε αγριεμένοι και εχθρικοί κι εσύ ψάχνεις το γιατί.''Αφού δεν έκανα κάτι'',σκέφτεσαι.

Με άλλους φαινομενικά ταιριάζεις,πιάνεις κουβέντα.Είναι τόσο θερμοί,τόσο φιλικοί.Χαίρεσαι.Χαμογελάς.Ενθουσιάζεσαι.Κι όμως...Κρύβουν το μαχαίρι στην τσέπη.Την κατάλληλη στιγμή θα στο καρφώσουν.

Και όταν στο έχουν ήδη καρφώσει,αναρωτιέσαι και λες,μια σκέψη που πάντα είχες ότι αν οι άνθρωποι είχαν ουρά όπως οι σκύλοι,θα ξέραμε,όπως ξέρουμε με τους σκύλους,πότε μας κάνουν χαρές,και πότε έχουν αγριέψει,και θα αποφεύγαμε τις κακοτοπιές.

Όμως αυτό δεν γίνεται.Είναι μέρος του ταξιδιού και η γοητεία του η ίδια,να κάνεις λάθη.

Να μην τα φοβάσαι τα λάθη...

Το ταξίδι συνεχίζεται και έχεις κουραστεί.

Η μια στάση μετά την άλλη.Εμπόδια πολλά στο δρόμο.Το λεωφορείο σταματά συχνά και για διάφορες αιτίες.

Άλλοι βιαστικοί θυμώνουν και βρίζουν.Άλλοι περιμένουν υπομονετικά.Άλλοι κοιτούν χωρίς να μιλάνε,περιμένοντας και υπομένοντας,αυτό που έχουν μάθει να κάνουν μια ζωή.Όπως κι εσύ που έχεις μάθει να χάνεις.Είναι μεγάλο προτέρημα να ξέρεις να χάνεις.Να χαμογελάς στον πανικό,να πέφτεις και να γελάς.Σαν τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά...Τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια...

Ξεκινά και πάλι το λεωφορείο.Κοιτάς το χάρτη.Πάντα εφοδιάζεσαι τα απαραίτητα για το ταξίδι.Αλλά πάντα οι ανατροπές παραμονεύουν για να σε βγάλουν ''εκτός''.

Έχουν πια μείνει ελάχιστοι επιβάτες.Στην πορεία οι περισσότεροι θα κατέβουν.Δεν θα σταθούν δίπλα σου.Προτιμούν τη φυγή.

Όταν κάτι που αγαπάς το αφήσεις ελεύθερο,αν γυρίσει είναι δικό σου,αν όχι,δεν ήταν ποτέ...

Το έχεις μάθει πολύ καλά αυτό...

Μπήκες στην τελική ευθεία.Θα φτάσεις και έχεις πολλά να κάνεις εκεί.Να τακτοποιήσεις το χάος μέσα κι έξω σου.

Έχουν μείνει παρά ελάχιστοι δίπλα σου.Οι άνθρωποι που διάλεξαν να είανι δίπλα σου.Από αγάπη.Από συμπάθεια.Επειδή κοιτάζουν τον ΑΝΘΡΩΠΟ.Όχι την εικόνα του στον καθρέπτη,όπως κάνουν όλοι οι υπόλοιποι.Που συμπαθούν την εικόνα και όχι την αλήθεια.Και όταν τους χαλάς την εικόνα αυτή με την αλήθεια σου,φεύγουν.Γιατί δεν εκτίμησαν τα δώρα της ψυχής που τους πρόσφερες και έμειναν σε μια φαινομενική ανεπάρκεια σου.Ε,λοιπόν εσύ,δεν δέχεσαι ότι είσαι ανεπαρκής...Δεν δέχεσαι ότι κάτι σου λείπει.Ότι κάτι σε διαφοροποιεί...

Σε διαφοροποίει μόνο ο τρόπος σκέψης σου.Το δόσιμο.Ότι δεν φοβάσαι να είσαι ο εαυτός σου.Ότι δεν φοβάσαι να είσαι διαφορετικός μέσα σε έναν ωκεανό ''ίδιων''.Αυτά μόνο σε διαφοροποιούν.Αλλιώς όλοι τις ίδιες ανάγκες δεν έχουμε;Άσχετα που κανείς δεν θα το παραδεχτεί ότι έχει ανάγκη τους άλλους ανθρώπους δίπλα του και καλύπτεται πίσω από το κυνήγι της ύλης,για να ξεχάσει την άλλη πλευρά,την ευαίσθητη.

Να λοιπόν και το τέρμα...

Έφτασες...

Περιμένεις υπομονετικά στην σειρά σου να κατέβεις.

Μόνος ξεκίνησες,με παρέα κατέληξες.

Τραβάτε το δρόμο σας.Παράλληλοι δρομοι που λοξοδρομούν κάπου και στη διασταύρωση θα συναντηθείτε πάλι.Θα είσαι εκεί για εκείνους και θα είναι εδώ για σένα.

Και νιώθεις καλύτερα...Και νιώθεις πιο δυνατός...

Κάπου εκεί ξεκινάς την αλλαγή.Μέσα σου.Από κει ξεκινάνε όλες οι αλλαγές.

Να κάνεις αυτή τη νέα αρχή.Αφού είπαμε...Πήρες απ'την αρχή λάθος τη ζωή.Ποτέ δεν είναι αργά να συνεχίσεις και να αλλάξεις ό,τι μπορεί να αλλάξει.Μπορούν να αλλάξουν όσα περνάνε απ'τα χέρια σου.Όσα περνάνε από άλλων χέρια...Εκεί τα δικά σου είναι δεμένα...

Κοιτάς το ξημέρωμα μια Κυριακή πρωί...

Ένα όμορφο βράδυ με φίλους...

ΦΊΛΟΣ...

Η πιο μικρή λέξη και η πιο μεγάλη σε νόημα...

Νότες που ξεχύθηκαν και χόρεψαν στο μπράτσο της κιθάρας σου.Φευγάτες νότες.

Το ξημέρωμα μπροστά σου.Η Ανατολή μπροστά σου.

Κάποια Κυριακάτικα πρωινά νιώθεις δύναμη καθώς βλέπεις τα χρώματα του πρωινού...

Αφού ξέρεις ότι:

Όταν χαράζει ο πρώτος στεναγμός βγαίνει απ'τα πιο σφιγμένα χείλη...

Την χαραυγή. Όταν οι ελπίδες που σταυρώθηκαν έρχεται η ώρα για τη δική τους ανάσταση...

Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός
βγαίνει απ' τα πιο σφιγμένα χείλη.
Σαν πεταλούδα στην κάμαρη πετά
ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει.

Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει.
Έχει το μύρο, έχει τη σιγαλιά,
κι έχει τον ήλιο τον αλάνη.

Καινούρια μέρα, καινούριος ποταμός
στις εκβολές του θα προσφέρει
όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν
κι όσα γι' αυτά κανείς δεν ξέρει.

Πίσω απ' τους λόφους, πίσω απ' τα βλέφαρα
υπάρχει τόπος και για σένα.
Χωρίς Βαστίλη, χωρίς ανάθεμα,
χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα.

Αναμνήσεις...

Αυτές τις μέρες το σπίτι έχει γεμίσει κούτες.

Σχεδόν όλα μου τα πράγματα είναι έτοιμα για τη μετακόμιση.

Με ευχαριστεί αυτό.

Θα αφήσω κάτι για κάτι άλλο.Εντάξει,δεν θα πάω και πολύ μακριά.Προς το παρόν.

Ελπίζω η επόμενη μετακόμιση να είναι εκτός Αθήνας,εκτός Αττικής.

Η ελπίδα γενικά πεθαίνει τελευταία.Όταν δεν την σκοτώνεις εσύ ο ίδιος.Κι εγω δεν την σκοτώνω ποτέ.Την έχω ανάγκη.Σαν κίνητρο να με κινητοποιεί.Ακόμα κι όταν όλα στρέφονται εναντίον μου,εγώ πάλι ελπίζω.Θα γυρίσει ο τροχός...Αφού το ξέρω...Πάντα έτσι γίνεται...Όλα κυκλικά είναι...Θα βρεθώ κι απ' τη σωστή πλευρά του κύκλου κάποτε...

Αδειάζω συρτάρια,ράφια.Αδειάζω κουτιά.

Βρήκα παλιές φωτογραφίες.Παλιά γράμματα,από ανθρώπους που ούτε καν τώρα μιλάω.Παλιές κάρτες γενεθλίων,γιορτής,Χριστουγέννων,Πάσχα,από παλιούς φίλους που έχουν χαθεί,ολοκληρώθηκε το πέρασμα από τη ζωή μου.

Γιατί συνήθως έτσι γίνεται.Ένας άνθρωπος μπαινει στη ζωή μας για κάποιο λόγο.Κάτι θα μας μάθει.Πάντα καλό θα είναι αυτό που θα μας μάθει.Αυτό πιστεύω.Ακόμα κι όταν η αίσθηση που θα μας μείνει,είναι πικρή,έχουμε βγει πιο δυνατοί.

Βρήκα παλιά βιβλία,από τότε που ήμουνα παιδάκι.Έχουν συναισθηματική αξία,δεν θα τα έδινα με τίποτα.

Βρήκα παλιά βιβλία Αγγλικών.Στα οποία ως συνήθως-όπως και στα βιβλία του σχολείου άλλωστε-ζωγράφιζα,ανθρωπάκια και άλλα καλλιτεχνήματα.Στα βιβλία του σχολείου,σε κάποια από αυτά,έγραφα και στίχους,από τραγούδια που άκουγα εκείνη την εποχή.Βρήκα και βιβλία του σχολείου.

Βρήκα και ένα τετράδιο που είχα στην Ε' δημοτικού,με ποιήματα,που τα είχαμε γράψει όλοι οι συμμαθητές μου.Προφανώς είχαμε όλοι το ίδιο τετράδιο.Ποιήματα από διάφορες γιορτές,για την 25η Μαρτίου,για το Πάσχα,για τα Χριστούγεννα,για την Άνοιξη κλπ.

Βρήκα και ένα άλλο τετράδιο,κι αυτό στο δημοτικό πρέπει να το είχα,δεν θυμάμαι,με στίχους από τραγουδάκια,εθνικών εορτών και όχι μόνο.

Βρήκα παλιά τετράδια και βιβλία και από το γυμνάσιο και το λύκειο,αλλά και όπως είναι φυσικό,από το πανεπιστήμιο.

Βρήκα παλιά γράμματα,σημειώματα,ζωγραφιές.

Βρήκα μικροαντικείμενα,μπρελόκ.

Βρήκα αποκόμματα εφημερίδων,περιοδικών,βιβλιαράκια.

Βρήκα σημειώσεις από το φροντιστήριο,όταν πήγαινα,εκθέσεις για τις πανελλήνιες.

Βρήκα σημειώσεις από το πανεπιστήμιο.

Βρήκα παρτιτούρες και παλιά πεντάγραμμα,από την αρχή που άρχισα το ωδείο.

Βρήκα βιβλία για την κιθάρα.

Βρήκα παλιά προσκλητήρια από γάμους,βαπτίσεις.

Βρήκα κάρτες από ξενοδοχεία,μαγαζιά,κλπ.

Βρήκα...Βρήκα...Βρήκα...

Τον εαυτο μου τον βρήκα;Δεν ξέρω...

Είναι μέρες που τον βρίσκω και άλλες που τον χάνω...

Τον ψάχνω να μου δώσει λύσεις,να μου δώσει απαντήσεις...

Μάλλον στις δεύτερες κινούμαι τώρα...

Δύσκολος μήνας ο Αύγουστος...Πλησιάζει κι η Πανσέληνος...

Και το τραγούδι είναι λυπητερό...Απ'την καρδιά μου ξέκοψε...Ανέβηκε στα χείλη μου και με έπνιξε...

Δεν το λέω εγώ...Το τραγούδι...

Ψηφίδες

Ψηφίδες χρόνου…
Ψηφίδες σκέψης…
Ψηφίδες χρώματος…
Κι ένα φεγγάρι έξω, φωτεινό. Φεγγάρι Αυγουστιάτικο… Δεν μπορώ να το δω από εδώ αλλά νιώθω την επιρροή του. Το πιο φωτεινό φεγγάρι του Αυγούστου.
Ψηφίδες ελπίδας…
Ψηφίδες χαμόγελου…
Ψηφίδες χαράς…
Και εγώ να δημιουργώ με χρώματα. Όπως κάθε φορά που μέσα μου υπάρχει τρικυμία. Τότε είναι που θέλω να χρωματίζω. Να μπογιατίζω με χρώματα το γκρίζο μέσα μου. Έστω μωβ… Όμορφο είναι το μωβ.
Ψηφίδες θυμού…
Ψηφίδες δακρύων…
Ψηφίδες σκοτάδι…
Και το τραγούδι λυπητερό… Χωρίς λόγο και για πολλούς λόγους…
Κάποιες φορές μπορεί να ξεχειλίζει το ποτήρι σου. Έτσι απλά. Τόσο απλά. Να μην φταίει κάτι και ταυτόχρονα να φταίνε όλα γύρω σου. Κυρίως επειδή φταίνε όλα μέσα σου. Μωβ μπογιατισμένα πάνω από το γκρίζο.
Ξέρεις πως πάλι θα διώξεις τις σταγόνες και το ποτήρι δεν θα ξεχειλίσει. Για άλλη μια φορά θα αντέξεις. Όπως πάντα. Χωρίς να αγγίξεις πάτο αλλά θα τον γυροφέρνεις. Κάποια στιγμή όμως θα ανέβεις. Το ξέρεις κι αυτό είναι το πιο σημαντικό. Ότι πάντα ανεβαίνεις.
Δεν ακυρώνεσαι όταν σε ακυρώνουν. Αφού εσύ δεν ακυρώνεις τον εαυτό σου, πάλι θα ανέβεις. Το ξέρεις.
Ψηφίδες πόνου είναι, θα περάσουν.
Θα έρθουν πάλι οι ψηφίδες γέλιου. Το ξέρεις. Νόμος της φύσης. Δεν μπορεί να είναι αλλιώς. Κάποτε γυρίζει ο τροχός και βρίσκεσαι από την πλευρά που πρέπει. Περνάς τη χώρα των χαμένων και πας στη χώρα των νικητών. Θα γίνει. Θα δεις…
Ως τότε…
Φόρα ένα χαμόγελο και βγες στο φως… Να λουστείς στο φως του φεγγαριού…

Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ' την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με 'πνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις

Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος
λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό

Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το 'χει δει

Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται
μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε

θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό…

Χωρίς τίτλο...

Τα πιο αθώα βλέματα μπορεί να κρύβουν καταιγίδες...
Μπορεί τα πράγματα να μην είναι όπως τα φαντάζεσαι...Να περιμένεις άλλα,να σου έρχονται άλλα,να ελπίζεις,να διαψεύδεται η ελπίδα σου,να μπερδεύεσαι,να ξεμπερδεύεσαι,να φοβάσαι,να χαίρεσαι,να λυπάσαι.Όλα αυτά με εναλλαγές γρήγορες.
Και εκείνος να σου λέει ότι βιάζεσαι. Εσύ που έχεις αναγάγει την υπομονή σε τέχνη.Είκοσι χρόνια υφαίνεις για κάποιον ανύπαρκτο...Αλλά τώρα;Τι συμβαίνει;Είναι δυνατόν να μην έχεις υπομονή;Ας μπορούσε να καταλάβει...Θα ήταν ο αποδέκτης του υφαντού...
Όταν τα χρόνια περνούν κι η κατάσταση βαλτώνει,ποτέ τα πράγματα δεν μπορεί να είναι ίδια ξανά κι όταν ακόμα αλλάξουν...Θέλεις ένα διάστημα προσαρμογής. Όταν έχεις ξεμάθει. Όταν έχεις ξεχάσει. Όταν κάνεις μια νέα αρχή.
Τόσα χρόνια η διάθεση στα Τάρταρα,αν δεν την ανασύρει πως θα συνεχίσεις;Εσύ μόνη πάντα την έφερνες στην επιφάνεια...Ανάδυση...
Κατανόηση χρειάζεσαι. Τίποτα άλλο.
Αν δεν σε κατανοήσει εκείνος ποιός θα το κάνει;Αυτό θέλεις μόνο.Να καταλάβει.Όλα θα έρθουν.Όταν είναι η ώρα.Αν και όταν καταλάβει.
Τα χρόνια σε άφησαν πληγωμένο σπουργίτι και χρειάζεσαι κάποιον να γιατρεύσει τις φτερούγες. Έπειτα μπορεί από σπουργίτι να γίνεις αετός...Που ξέρεις...
Θέλεις μόνο να νιώσεις όμορφα. Να ακούσεις λόγια όμορφα. Να νιώθεις δυνατή. Επιθυμητή. Όμορφη.
Δεν ζητάς πολλά. Αυτό να μπορούσε να κατανοήσει...Το κλειδί είναι. Θα μπορούσε να ανοίξει τον παράδεισο.
Πάντα ολιγαρκής ήσουν, δεν άλλαξες, ούτε θα αλλάξεις.
Βλέμματα, χαμόγελα, όμορφα λόγια, χέρια μπλεγμένα, πειράγματα και γέλια.
Αυτά ζητάς και τίποτα άλλο. Σου αρκούν λίγες απλές στιγμές. Συντροφιάς.
Δεν σε συγκινούν όλα αυτά που άλλες κοπέλες ζητούν.
Αναρωτιέσαι αν θα τα βρεις. Αν κάποιος το καταλάβει. Αν εκείνος το καταλάβει… Δεν έχεις την απάντηση…
Πληγώνεις και πληγώνεσαι. Και ξανά- πληγώνεις και ξανά- πληγώνεσαι.
Είναι που ήσουν πληγωμένο αγρίμι τόσα χρόνια. Αυτό φταίει και τίποτα άλλο.
Κατανόηση ψάχνεις. Επιβεβαίωση. Όχι από ψωνίστικη διάθεση. Από ανάγκη. Επιβίωσης καθαρά. Να νιώθεις πως αξίζεις. Εσύ το ξέρεις. Ξέρεις τον εαυτό σου. Τον αγαπάς. Τον δέχεσαι. Θέλεις όμως να σε δέχονται και οι άλλοι. Για αυτό που είσαι και μόνο. Δεν προσποιείσαι πως είσαι εύκολος άνθρωπος γιατί δεν είσαι. Έχεις χίλιες παραξενιές. Αλλά και ένα προτέρημα βασικό: Ευχαριστιέσαι με τόσα λίγα...
Έχεις νικήσει την πιο μεγάλη μοναξιά. Αυτή που μας δημιουργεί η ίδια μας η ύπαρξη. Μένει να νικήσεις την άλλη μεγάλη μοναξιά. Αυτή που νιώθεις μες το πλήθος.
Και το τραγούδι ανεβαίνει στα χείλη σου. Όταν νιώθεις άσχημα για πράγματα που είπες και έκανες ,αλλά ταυτόχρονα ξέρεις πως είχες δίκιο... Όταν νιώθεις ότι δεν μιλάς την ίδια γλώσσα και δεν σε κατανοεί ο αποδέκτης των λόγων που εσύ η ίδια έχεις βαρεθεί να λες. Κι εκείνος. Ίσως. Ποτέ δεν ξέρεις. Αυτό είναι το πρόβλημα. Η σιωπή. Αυτό είναι πάντα το πρόβλημα… Παντού και πάντα.
Βλέπεις δύο άνθρωποι που διαφωνούν, μπορεί και οι δύο να έχουν δίκιο από τη δική τους σκοπιά....
ΥΓ1: Ήθελα απλά να μιλήσω, όχι να σχολιάσω και δεν θα σχολιάσω. Να ανασύρω από μέσα μου καταστάσεις.
ΥΓ2: Μεθαύριο φεύγω για τον τόπο της καρδιάς μου. Ελπίζω μια μέρα να μην χρειάζεται να γυρίσω, να είναι μόνιμη η εγκατάσταση μου εκεί.

Συμπεράσματα

Όταν φας ένα γερό ταρακούνημα,από κάπου γυρεύεις να πιαστείς.
Απόψε είχα μάθημα βιτρώ,έφτιαξα το πρώτο μου αντικείμενο,μια μολυβοθήκη.Είχα έτοιμα τα γυαλιά και έκανα τις κολλήσεις.Εύκολο είναι τελικά.
Όλα είναι το ίδιο εύκολα και δύσκολα.Στη σκέψη μας μεγεθύνονται ή μικραίνουν.
Η κακή διάθεση έφυγε για λίγο...
Στο καπάκι πήγα και σινεμά.Το είχα ήδη κανονίσει από το Σαββατο,είχα μια διπλή πρόσκληση.
Ωραία ταινία και με νοήματα.Αισθηματική κομεντί.Πρεμιέρα ήταν.
Για όποιον ενδιαφέρεται, λέγεται ''500 μέρες με τη summer''.
Η Σαμμερ λοιπόν ήταν κατά των σχέσεων(καλή ώρα σαν κι εμένα,αλλά στο ΠΟΛΥ χειρότερο) ενω ο νεαρός την είχε ερωτευτεί(καλή ωρα πάλι σαν κι εμένα,που έφαγα φρίκη)Χαχα!Αστεία αστεία ταυτίζομαι και με τους δυο...Όσο κι αν φαίνεται περίεργο.Δεν είχε το προβλέψιμο τέλος της Αμερικανιάς,να τα βρούνε,αλλά ένα κουφό τέλος...Γελάω που το σκέφτομαι.Αν κι αυτή θέλει χαστούκια βέβαια....τέλος πάντων.
Γυρίζοντας σπίτι,ανοίγω τον πι-σι μου...
Μπαίνω στο φάτσοβιβλίο και ήταν κι εκείνος....Και μιλήσαμε.Εκείνος ξεκίνησε.Μου μίλησε για εντελώς άσχετο λόγο.Ξεκάρφωτο...Και ολίγον αστείο.
Αρα έβγαλα κι εγώ κάποια συμπεράσματα...
Συμπέρασμα πρώτο:Το κυριότερο και οφθαλμοφανές.Δεν έχει καταλάβει τίποτα.Το ξέρω ότι δεν είναι κακός άνθρωπος.Δεν θα με πλήγωνε σκόπιμα,αυτό το πιστεύω.Εχθές πάνω στο θυμό μου έλεγα βλακείες.Δεν έχει καταλάβει τίποτα.Εκτός αν,αφήνω ένα ενδεχόμενο,να έχει καταλάβει και να ψαρεύει αντιδράσεις,πάνω σε αυτά που μου είπε.Αν αυτά που μου είπε εχθές,με πείραξαν...Δεν το πιστεύω και πολύ,αλλά όλα ειναι πιθανά σε αυτή τη ζωή.
Κλασική άνετη Αυγη...Δεν τρέχει τίποτα,όλα ωραία,φατσούλες γελαστές και τέτοια...
Συμπέρασμα δεύτερο:Και μετά περιμένω να καταλάβει...Καλά να πάθω.Πως να καταλάβει ο άνθρωπος αν είμαι κι εγω φιλική; Αλλά και τι να κάνω όμως;Να ικανοποιήσω τον εαυτό μου και να τον πληγώσω;Αν έρθει η ώρα που θα νιώσω έτοιμη,ίσως του μιλήσω.Αν κάποιος είναι να πληγωθεί,καλύτερα εγώ να είμαι αυτή.Αντέχω.
Συμπέρασμα τρίτο:Αυτόν τον άνθρωπο τον θέλω στη ζωή μου.Αν είναι να μείνει σαν φίλος,θα το δεχτώ.Θα με πονέσει αν τον χάσω εντελώς.Αν είναι να μάθει και να τον χάσω,δεν θα μιλήσω ΠΟΤΕ.Υπάρχει ενδεχόμενο να τον δω την Παρασκευή...Θέλω να δω αντιδράσεις...Αν δεν βλέπω τα μάτια του...Δεν μπορώ να καταλάβω.
Συμπέρασμα τέταρτο:Όταν νιώσω έτοιμη, σκέφτομαι να του μιλήσω για όσα νιώθω και να του πω ότι αυτό δεν αλλάζει την μέχρι τωρα κατάσταση στην ήδη υπάρχουσα σχέση μας,την φιλική,από την πλευρά μου.Ότι δεν με νοιάζει να μην μ'αγαπήσει ποτέ,εγω θα τον αγαπάω.Το μόνο που θέλω να μην χαθούμε.Εμπεριέχει ρίσκο φυσικά αλλά δεν μ'αρέσει να νιώθω ότι τον κοροιδεύω.Ότι κρύβω την αλήθεια.
Πάνω σ'αυτό έχω εμπειρία στο παρελθόν.Ήταν ένας φίλος μου,κάναμε κολλητή παρέα,ήμασταν και συνάδελφοι.Τον ερωτεύτηκα,αν και στην αρχή,για άσχετους λόγους,εκείνος με πλησίαζε κι εγώ τον απέφευγα και τον έδιωχνα,επειδή είναι μικρότερος μου.Τελικά γίναμε κολλητοί.Έφτασε η στιγμή που του το είπα.Το αποτέλεσμα;Φέρθηκε τόσο όμορφα,που με ξάφνιασε,όσο κανείς δεν είχε φερθεί ως τότε,και πολύ μεγαλύτεροι του άντρες,υποτίθεται πιο ώριμοι .Όχι μόνο δεν χαθήκαμε,αλλά ακόμα και σήμερα,5 χρόνια μετά(γνωριζόμαστε 6 σύνολο) μιλάμε,δεν βλεπόμαστε πια συχνά,αλλά νοιάζεται ο ένας τον άλλο.Περισσότερο μπορώ να πω σαν μικρό μου αδελφό,είμαστε και οι δυο μοναχοπαίδια.
Απλά θέλω να πω ότι αν κάτι το αποφασίσω,απλά το κάνω.Εδώ έφτασα στην Κω μες το χειμώνα,γιατί δεν άντεχα να σκέφτομαι το φιλαράκι μόνο του...Στη σκοπιά.Και έγινε η αποκάλυψη και η φιλία μας αντί να χαλάσει έγινε καλύτερη.
Κλείνει η παρένθεση.
Συμπέρασμα πέμπτο:Το τελευταίο διάστημα που παρερμήνευσα τη συμπεριφορά του και νόμιζα ότι είναι θετική,ήταν όντως θετική,αλλά προφανώς ταυτόχρονα και φιλική.Έμοιαζε να έχει αλλάξει στάση απέναντι μου.Ίσως να βοηθάει ότι όποτε μιλάμε τον τονώνω,του μιλάω όμορφα και τις περισσότερες φορές είναι χάλια και στο τέλος της κουβέντας μας,γελάει.Δεν το κάνω επί σκοπού.Η αλήθεια μου είναι αυτή.Μου βγαινει αυθόρμητα.Το τελευταίο διάστημα μιλάγαμε πιο συχνά από ποτέ,σχεδόν μέρα παρά μέρα,σαν να επιδίωκε την παρέα μου,έστω κι έτσι.Σαν να με νιώθει πιο κοντά του.
Συμπέρασμα έκτο:Αυτό εγώ παρεξήγησα.Όταν ελπίζεις και θέλεις κάτι τόσο πολύ,κι όταν τυχαίνει σαν κι εμένα να είσαι αισιόδοξος,όλα τα βλέπεις θετικά,τότε μπορεί να καταλάβεις βλακείες,κοινώς ό,τι σε συμφέρει.Έχω γενικά μεγάλη φαντασία.
Συμπέρασμα έβδομο(άσχετο με εκείνον): όταν δημιουργώ,φτιάχνω πραγματάκια,επειδή έχω εκεί την προσοχή μου στραμμένη,φεύγουν έστω και στιγμιαία,τα προβλήματα από το κεφάλι μου.Ομοίως,όταν γράφω,εκτονώνω την κακή διάθεση.Κι όταν παίζω κιθάρα.Σήμερα ήθελα να παίξω αλλά δεν πρόλαβα,έφυγα νωρίς,αύριο όμως σίγουρα.
Συμπέρασμα όγδοο:Αυτά που λέω περί αγάπης και έρωτα γενικά,τα πιστεύω.Απάτητη γη η αγάπη.Όταν αγαπάω κάποιον,κάτι που δεν συμβαίνει συχνά,είναι σαν να περνάω βαριά και ανίατη αρρώστια με μικρά περιθώρια βελτίωσης.Επειδή έχω κάνει την αυτοκριτική μου,ξέρω τον εαυτό μου.Έχω άμυνες.Όταν κάτι και κάποιος με ρίχνει,δεν με προσέχει,δεν ενδιαφέρεται,δεν στεναχωριέμαι και πολύ.Γιατί αν το έκανα,δεν θα είχα επιζήσει.Όχι για τον λόγο ότι είμαι αναίσθητη.Πονεμένη ειμαι και προδωμενη και πρέπει να προφυλάξω τον εαυτό μου.
Συμπέρασμα ένατο:Αν ήμουνα σίγουρη πως είναι ευτυχισμένος,μπορεί και να έφευγα.Αλλά στα μάτια του διαβάζω το αντίθετο.Δεν είναι ευτυχισμένος.Αν με άφηνε,θα το άλλαζα αυτό.
Συμπέρασμα δέκατο:Η γνωριμία μας ήταν αυτό που λες ''μοίρα'', ''πεπρωμένο''.Δεν ήταν τυχαίο.Να βρεθώ σε ένα ξεκάρφωτο site (οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτες καταστάσεις ειναι συμπτωματική!χαχα!Κοινως ΔΕΝ εννοώ το παρόν site),να μην έχουμε μιλήσει ποτέ,ούτε μήνυμα,να μας κανονίσει μια τρίτη κοπέλα από την παρέα μπανάκι μαζί,στην παραλία ''μας'',για να μην πάω μόνη μου,αφού θα πήγαινε και εκείνος και από τότε να ακολουθήσουν όλα αυτά.Θεικό χέρι το βλέπω εγω...

Συνεχίζω λοιπόν,από κεί που έχουν μείνει τα πράγματα.Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.Απασχολούμαι με τις δραστηριότητες μου.Θα την βγάλουμε και φέτος...Δεν είμαι και άνθρωπος να μ'αρέσει να πιέζω τις καταστάσεις.Είμαι διακριτική σε σημείο αηδίας.Δεν μ'αρέσει να επεμβαίνω στις ζωές των άλλων.Αφήνω χώρο και χρόνο στα πράγματα να εξελίσονται από μόνα τους.Σε αυτη την περίπτωση δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο.
Συνεχίζω τη ζωή μου,όπως την έχω χτίσει.Τα τείχη που έκλεισα την καρδιά μου για να μην θυμάται τον πόνο.Την μοναξιά που με έχουν καταδικάσει να ζω,λες και δεν αξίζω τίποτα,για τον προφανή λόγο,που δεν χρειάζεται νομίζω να πω.Κι όσο βιώνω αυτή την απαξίωση και τον ρατσισμό,τόσο θέλω να τρίβω σε ολονών τη μούρη ότι αξίζω.Αφού κρίνουν ΜΟΝΟ την εικόνα,δεν τους κάνω κανένα χατήρι να με λυγίζουν.Κανείς δεν με λυγίζει.
Αυτή η πόλη με διώχνει.Αυτή η χώρα με διώχνει.Ξένο κομμάτι της είμαι,δεν ανήκω.
Γιατί όταν κάνεις ''το λάθος'' να διαφέρεις,πρέπει να είσαι έτοιμος να πληρώσεις το τίμημα...Εγω το πληρώνω καθημερινά και πολλαπλάσια από όσο αξίζει...Και το νόμισμα της πληρωμής λέγεται ''μοναξιά''....

ΥΓ:Δεν με πειράζει αν στην παραλία ''μας'' περπατάμε δίπλα δίπλα,ξυπόλητοι,και χαρούμενοι,έστω και σαν φίλοι...Αρκεί να είναι στη ζωή μου...Να νιώθω την παρουσία του.Κι ας μην ειναι ποτέ κάτι παραπάνω από φίλος...Μου αρκεί να με φωτίζει η σκέψη του και μόνο...Να περπατάμε ξυπόλητοι πάνω στα βότσαλα και να κολυμπάμε μαζί,να τα πίνουμε(εκείνος δηλαδή,εγω δεν πίνω) παρέα και να γελάμε μαζί με τους υπόλοιπους της παρέας,να περνάμε στιγμές μαζί,να μιλάμε. Εστω φίλοι.

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ...

Πως μπορεί να αλλάξει η ζωή μας ξαφνικά… Όταν όλα μοιάζουν ίδια, άχρωμα, μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη να γίνει κάτι και να πλημμυρίσουν χρώματα…

Κοίταξα τα μάτια σου… Είχαν τόση αλήθεια…

Δεν μπορούσες να χορτάσεις… Δεν μπορούσα να χορτάσω…

Την εικόνα μου κρατάς… Την εικόνα σου κρατώ…
Πολύτιμη εικόνα…

Φιλί από μέλι και ματιά από χρυσό… Καθρέπτης της ψυχής σου από χρυσό…

Η αγκαλιά μας ο κόσμος όλος…

Να κοιμηθούμε αγκαλιά, να μπερδευτούν τα όνειρα μας…

Κουβάρι έγιναν τα όνειρα.. Δυο νύχτες…

Μέρες που περνούν σαν νερό…

Τόσο ταξίδι μάτια μου… Δεν το σκέφτηκες… Το ήθελες… Έστω για μια μέρα… Δεν θέλω άλλη απόδειξη… Τώρα ξέρω…
Την επόμενη εβδομάδα η σειρά μου…
Θα περπατώ στις πλατείες και στους δρόμους της πόλης σου.

Τα μάτια σου τα πιστεύω… Πρώτη φορά που πιστεύω μάτια… Πρώτη φορά που λένε αλήθεια δυο μάτια, που δεν φοβούνται να δακρύσουν από αγάπη… Που με κοιτάνε με αλήθεια… Να μου χαρίσουν ζεστασιά…

Ταξίδεψα στην καστανή ματιά…

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ…

Τα τρένα που φύγαν
αγάπες μού πήρανε.
Αγάπες και κλαίνε,
ποια μοίρα τις μοίρανε;

Δώς μου χέρι να πιαστώ
να πιαστώ, να κρατηθώ,
ένα γέλιο, μια ματιά
κι ανασταίνετ' η καρδιά.

Το τρένο σε πήρε
πουλί, χελιδόνι μου.
Σε τύλιξ' η νύχτα
κι ορφάνεψα μόνη μου.

Μόνο προσωρινά,το τρένο σε πήρε…

Ένα άλλο τρένο θα φέρει εμένα κοντά σου…

Περισσότερα: http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&blogger=kithara-woman&keyword=%F3%F4%E9%E3%EC%E5%F2#ixzz3Fiw0q98f

Περπατώντας...

Περπατούσε αρκετή ώρα. Πάντα όταν ήθελε να σκεφτεί, περπατούσε.
Τι να σκεφτεί; Δικό της το καρπούζι, δικό της και το μαχαίρι. Δικές της οι επιλογές.
Λάθος; Σωστές; Εκείνη τη στιγμή δεν ήξερε να πει. Όλα λάθος τα έβλεπε.
Θολωμένο το κεφάλι της.
Τα γράμματα ή μάλλον οι αριθμοί χόρευαν στα μάτια της. Σωστά είδε;
Ναι. Δυστυχώς.
Οι χορευτές αριθμοί προστέθηκαν στους άλλους χορευτές αριθμούς και αυτοί στους άλλους και σε αυτούς πρόσθεσε την απόγνωση της.
Νιώθει να πνίγεται.
Εκείνος; Τι φταίει…
Κάνει ό, τι μπορεί…
Όταν είσαι στην κινούμενη άμμο, οι κινήσεις είναι περιορισμένες..
Έχεις ελπίδες; Δεν ήξερε να το πει.
Εκείνος έκανε ό, τι μπορούσε.
Φτάνει;
Σε αυτή την κοινωνία, το ‘’ό, τι μπορώ’’ ποτέ δεν φτάνει..
Προσπαθείς, φτύνεις αίμα να προσπαθείς, βάζεις όλες σου τις δυνάμεις, όλο σου το είναι, ξέρεις ότι θα δικαιωθείς.. Κι όμως..Πάντα έρχεται κάποιος να σου πάρει την μπουκιά από το στόμα. Και μάντεψε… Αυτός ο κάποιος πάντα είναι αυτός που έχει προσπαθήσει το λιγότερο που μπορούσε. Κοινώς, δεν κουνάει το δαχτυλάκι του και όλα του έρχονται έτοιμα στη ζωή.
Αυτή την αίσθηση έχει στη ζωή της. Αυτό το παράπονο.
Δεν της φέρθηκε η ζωή όπως έπρεπε. Πάντα έβαζε όλες της τις δυνάμεις και πετύχαιναν το στόχο τους όσοι δεν προσπαθούσαν.Πάντα με αυτό το παράπονο έμενε.Ότι έδινε όλο της το είναι για κάτι και άλλοι χωρίς κόπο το είχαν.Ποια δικαιοσύνη να πιστέψει..Καμία δικαιοσύνη δεν έχει η ζωή και έχει ένα χιούμορ κατάμαυρο.Κανείς δεν γελάει.
Μόνο εκείνος της έχει μείνει. Μόνο η αγάπη του. Όσο και να το πείς, δεν είναι και λίγο. Θα μπορούσε να ζήσει μόνο μ’ αυτή. Αλλά… Υπάρχει το μεγάλο Αλλά.. Η ζωή είναι πεζή. Και να θες να είσαι ονειροπαρμένος, σου δίνει μια και πας από κει που ‘ρθες. Δεν συγχωρεί όνειρα. Δεν χωράνε ροζ συννεφάκια. Στο τσουκάλι δεν μπαίνει αγάπη. Δεν μπαίνει όνειρο. Μπαίνει ρύζι, μπαίνουν μακαρόνια, μπαίνουν αυγά, μπαίνουν πατάτες.
Μήπως, σκέφτεται, έπρεπε να ζω σε μια εποχή που η ανταλλαγή γινόταν με πράγματα; Έδινες 2 πατάτες και έπαιρνες 2 ντομάτες. Έδινες ένα ψάρι και έπαιρνες ένα κοτόπουλο. Ποιος άτιμος εφεύρεσε το χρήμα; Κατέστρεψε τον κόσμο.
Του έδωσε προδοσία. Του έδωσε έγκλημα. Του έδωσε δολοφονία. Του έδωσε χρεοκοπία. Του έδωσε συμφέρον. Του έδωσε αυτοκτονία. Του έδωσε ζητιανιά. Του έδωσε αλαζονία. Του έδωσε σνομπισμό. Του έδωσε ζήλεια.
Τα 7 κακά της μοίρας του του έδωσε κι ακόμα παραπέρα.
Η αγάπη… Οι αξίες.. Η αλήθεια..
Η αξιοκρατία.. Μεγάλη κουβέντα αυτή.
Αυτό σκεφτόταν όσο περπατούσε.
Ποτέ δεν φοβήθηκε τη δουλειά. Ποτέ όσο δούλευε δεν είπε τη λέξη ‘’βαρέθηκα’’. Πρώτη πήγαινε, τελευταία έφευγε. Με το χαμόγελο. Ένιωθε χρήσιμη. Ότι προσφέρει.
Τώρα; Πώς να το νιώσει;
Μια αδικία νιώθει. Να βλέπει ανθρώπους που δεν μπορούν να κατανοήσουν βασικές έννοιες και από τις πράξεις τους να κρίνεται η μέρα σου, αν θα τελειώσεις μια δουλειά ή θα ταλαιπωρείσαι για μήνες.
Έτσι και εκείνος. Ταλαιπωρείται 3 μήνες για κάτι πανεύκολο. Άλλους 2 για κάτι άλλο εξίσου πανεύκολο. Σπάσιμο νεύρων.
Υπομονετικός είναι. Εκείνη το ίδιο. Αλλά ακόμα και το γαιδουράκι κάποτε θα θυμώσει, θα εξαντληθεί η υπομονή του και θα κλωτσήσει. Αν του τραβάς την ουρά όλη την ώρα..
Έφτασε. Εκεί που έβαλε σημάδι για να σταματήσει.
Καιρός να γυρίσει.
Να είναι πιο ήρεμη.
Ελπίζει.
Εύκολο το έχεις; Τις καλύτερες προθέσεις να έχεις, κάτι θα στη σπάσει. Δεν γίνεται.
Θέλεις κάτι να χτίσεις, το ξεκινάς, με όρεξη, θάρρος, αγάπη και βοήθεια από αυτόν που αγαπάς και όταν είσαι στο παρα πέντε να το τελειώσεις, τρώει μια κλωτσιά το κατασκεύασμα σου και ξανά στο μηδέν. Μετά από τόσους κόπους. Το ξαναφτιάχνεις και ξανά τα ίδια.
Η μπότα του ανάξιου είναι ισχυρή. Η κλωτσιά στον ικανό πονάει…
Αλλά οι φελλοί επιπλέουν.
Τουλάχιστον ξέρει ότι δεν ανήκει στους φελλούς..
Και μόνο που είναι στον πάτο, κι αυτή και εκείνος, το ξέρουν.
Η ικανότητα, το θάρρος, η υπομονή, είναι με το μέρος τους.
Θέλει να τα έχεις αυτά.
Οι φελλοί έχουν τις τύχες. Τις διασυνδέσεις.
Αλλά ότι δεν λύνεται, κόβεται. Αυτό της δίδαξε η ζωή. Εφόσον η ατυχία δεν λύνεται, θα την κόψει.
Και ξανά στην ανηφόρα. Και ξανά στον αγώνα. Και ξανά στην προσπάθεια.
Θέλει πολύ αίμα, ιδρώτα, πολύ δάκρυ να ξοδέψεις για να μείνεις στον αφρό.
Και ο φελλός κάποτε θα βουλιάξει.
Όχι γιατί θα αποκτήσει ποτέ περιεχόμενο.
Αλλά θα φανεί ότι για έναν λόγο είναι αήττητος.. Γιατί ως γνωστόν ‘’οι ηλίθιοι είναι αήττητοι’’..

ΥΓ1: Στα link έχω προσθέσει ένα που λέει για δωρεάν ξένες γλώσσες.Έχει ενδιαφέρον, για όποιον ενδιαφέρεται να μάθει. Συνεχίζω τα Ιταλικα έτσι, κάνοντας on line ασκήσεις,με πόντους που κερδίζω, διορθώνοντας όσους μαθαίνουν Ελληνικά. Μετά τις δικές μου ασκήσεις τις διορθώνουν Ιταλοί και έτσι μαθαίνεις.Από τα λάθη. Όπως στη ζωή. Πάντα από τα λάθη μαθαίνεις.
ΥΓ2:Τελικά η μαγειρική και η ζαχαροπλαστική είναι απίστευτη ψυχοθεραπεία.
ΥΓ3:Η φωτογραφία άσχετη.Αλλά μ'αρέσει η συννεφιά της.

Ένα γράμμα που δεν θα στείλω ποτέ

Δεν θα το γράψω ποτέ αυτό το γράμμα... Κι αν το γράψω, δεν θα στο δώσω να το διαβάσεις... Κι αν το διαβάσεις, δεν ξέρω τι θα πεις... Αν σου λένε κάτι όσα νιώθω.

Νιώθω τόσα πολλά... Πλημμυρίζομαι από σιωπές γιατί οι λέξεις μου δεν μπορούν να δουν το φως του ήλιου. Δεν μπορούν να σε πλησιάσουν με θάρρος.

Δεν θέλω να χαθείς από τη ζωή μου. Δεν θα το διακινδύνευα. Αν είναι να σε χάσω... Προτιμώ να μην ξέρεις.Προτιμώ να μην μάθεις.Είναι καλύτερα.Δεν θέλω να χαθείς.Ποτέ.

Θα στέκομαι δίπλα σου. Διακριτικά. Από απόσταση. Αλλά θα 'μαι δίπλα σου. Δεν θα αλλάξει αυτό. Θα είμαι εκεί. Έστω κι αν δεν το βλέπεις.Θα ενδιαφέρομαι για ό,τι σε αφορά.

Μπορεί κάποτε να το δεις.Να έχουμε την ευκαιρία να είμαστε ευτυχισμένοι.Όπως εγώ είδα πόσο ξεχωριστός είσαι,να δεις κι εσύ αυτό σε μένα,ότι μπορώ να σου χαρίσω ευτυχία,όσο μπορώ.

Πόσο αλλιώτικος είσαι από όσους κυκλοφορούν... Από όλους αυτούς που σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους.Εσύ μοιάζεις να μεταπήδησες από άλλη εποχή. Μια φυσική ευγένεια. Καλοί τρόποι.Φροντίδα για όλα.Τακτοποιημένη ζωή, αλλά όχι με την έννοια της καλοσιδερωμένης άλλων.Νοικοκυρεμένη ζωή.Οι δικές σου συνταγές ζωής πετυχημένες.Έτσι νομίζω.Μόνο αυτό το σύννεφο στη ματιά δεν μπορώ να ερμηνεύσω...

Αν ήμουνα δίπλα σου, όπως το θέλω, θα την είχα διαλύσει τη συννεφιά. Αλλά και πάλι...Έστω κι έτσι θα το προσπαθώ.

Ακόμα κι αν φαινομενικά φύγω, δεν θα φύγω ποτέ στην πραγματικότητα. Κι αν δώσω το σώμα μου, κι αν δώσω το χρόνο μου, θα είναι μόνο αυτά που θα έχω δώσει. Θα έχω δοθεί μόνο σωματικά.Ακόμα κι αν ξαπλώσω κάπου αλλού,σε άλλα σεντόνια, αφού πάντα μαζί σου θα ξυπνάω... Ψυχικά δεν δίνομαι.Μπορεί να μην είμαι δική σου αλλά είμαι δεμένη. Ψυχικά.

Όλοι μου λένε πόσο λάθος κάνω,πόσο θα πληγωθώ.Το ξέρω.Φυσικά και το ξέρω.Η λογική κάνει λάθη.Όταν τη συμβουλεύεσαι.Η καρδιά όμως δεν κάνει.Από αυτή την άποψη δεν κάνω λάθος.Αν υπάρχει ένας άνθρωπος που αξίζει αυτός είσαι εσύ.Δεν κάνω λάθος να περιμένω κάτι που αξίζει,όταν έχω γνωρίσει μόνο καταστάσεις που πληγώνουν και ανθρώπους ανάξιους να χαρίσω αγάπη.

Εδώ θα είμαι.Κοντά.

Όταν διαλυθεί το σύννεφό σου,θα περιμένω...

Γιατί αξίζει χίλιες φορές.Όταν έχεις γνωρίσει την κόλαση, μπορείς να ξεχωρίσεις τον παράδεισο ή έστω την μη-κόλαση.

Κλείστηκα σε λάθος αγκαλιές...

Η μόνη σωστή θα είναι η δική σου.Όταν μου την χαρίσεις.

Έχω πίστη ότι θα έρθει η μέρα που θα μου την χαρίσεις απλόχερα. Την αγκαλιά σου.Την σκέψη σου.Την καρδιά σου.

Θα είναι η μέρα που θα καταλάβεις πόσο πολύ μοιάζουμε.Οι αντιδράσεις οι δικές σου, όπως τις είδα, μοιάζουν τόσο με τις δικές μου...Τα ίδια ακριβως πράγματα θα έκανα, τα ίδια ακριβώς πράγματα θα σκεφτόμουν...Ξέρεις πόσο σπάνιο είναι αυτό;Να κοιτάς μια εικόνα και να βλέπεις ακριβώς την ίδια εικόνα με τον άλλο.Γιατί συνήθως σε μια εικόνα,δέκα άνθρωποι να την κοιτούν,δέκα διαφορετικές ματιές,δέκα διαφορετικές οπτικές γωνίες,θα έχεις στο τέλος.Εσύ κι εγώ κοιτάμε και βλέπουμε το ίδιο πράγμα...

Πανσέληνος απόψε κι εγώ τόσο φορτισμένη...Τα δάχτυλα μου σαν να πηγαίνουν μόνα τους στα πλήκτρα.

Είσαι τόσο καιρό στη σκέψη μου.Από τη μέρα που σε γνώρισα, όσο κι αν προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου πως δεν ενδιαφέρομαι για σένα.Έτσι έλεγα.Γιατί έτσι ήθελα να είναι.Δεν σε ήξερα καθόλου και ταυτόχρονα ένιωθα ότι σε ήξερα. Η χημεία που λένε όλοι,υπήρχε.Ιδέα μου ήταν;Δεν πιστεύω.Δυο άγνωστοι άνθρωποι δεν μπορεί να μιλάνε τόσες ώρες για τα πάντα,ύπο περίεργες συνθήκες γνωριμίας...

Και φοβήθηκα τόσο μην χαθείς...Μήπως δεν σε ξαναδώ.Μήπως δεν με συμπάθησες.Αλλά αποδείχτηκαν όλα αυτά παράλογοι φόβοι.Σε ξαναείδα και φυσικά με συμπάθησες.Το κατάλαβα,αφού το έδειξες.

Περιμένω...

Ελπίζω...

Είμαι εδώ...

Από απόσταση.Αλλά φυσικά ισχύει ''αν δεν υπάρχει απόσταση πως να σε πλησιασω...''