Είμαι κάτι

 

Ζαλισμένος από την αϋπνία ή άυπνος από τη ζάλη. Παραφορά που οδηγεί στον ίδιο πάντα προορισμό. Ξεφυλλίζω έναν-έναν τους παραλογισμούς μου, εξαγοράζοντας λίγα ακόμη λεπτά πολύτιμης συγκέντρωσης. Είναι πολύ συνηθισμένος ο κόσμος για να μην τον χλευάσω. Και οι άνθρωποι τρώνε, κοιμούνται κι αυτό είναι όλο. Ούτε να υποψιαστεί κανείς άλλους τρόπους, πιο ηδονικούς.

 

Όσα λέω δεν επιθυμώ να τα στηρίξω  π ο υ θ ε ν ά. Υπάρχουν μέσα μου με μια ολόδική τους αυθυπαρξία. Το σκοτεινότερο δωμάτιο που ‘χω ποτέ επισκεφτεί το φέρουν άνθρωποι που ξεχάστηκαν στο συνηθισμένο και τρομάζουν ν’ αντικρίσουν μια απέραντη γαλάζια ή πράσινη έκταση με καλοστημένη ύλη, απλότητα και χάος.

 

Καλωσορίζεις αλλιώς τα πάθη σου κάθε που ανοίγες τα μάτια μπροστά σε πρόσωπα άλλων κι όλα κυλούν όπως κυλούσαν. Αυτό είναι όλο. Μικρές είσοδοι μέχρι το γόνατο, κλειδιά που δεν αντιστοιχούν σε καμία κλειδαριά, νεκρικές μάσκες σε όλα τα μεγέθη. Και τα χέρια εκείνων που δεν αγάπησα ποτέ μου. Και οι λέξεις που επικαλέστηκα για να ξορκίσω το κακό που δεν ήρθε ή που ήταν πάντα εδώ και δεν του ‘δινα την πρέπουσα σημασία.

Είμαι όλοι μου οι φόβοι κι όσα δεν μπόρεσα να αποκτήσω. Είμαι κάτι από τις μουσικές που άκουσα, τους τόπους που άφησα και τους χαρακτηρισμούς που αντάλλαξα μέσα στην ίδια καταδίωξη του λάθους με άλλους. Είμαι πάντα ένας άλλος και οι άλλοι πάντα εγώ. Μια αλλαγή ρόλων και ευθυνών. Ένα μπολιασμένο με την σάρκα μου σενάριο.