Walk

Walk

ν’ αδειάσω μου λέω από δρόμο και δέρμα

Παιδί της οξιάς

Ότι γράφω μουδιάζει

χαμογελά μια ρυτίδα τώρα

με την περηφάνια της θάλασσας

το ποίημα

ανεβαίνει κρατήρες

παιδί της οξιάς

Αλάτι

Είμαστε εναλλάξ  λαλίστατοι  – λαλοπαθείς , ο κόσμος είναι γεμάτος κορίτσια και αγόρια με σύντομες σιωπές. Ανάμεσα στις μύτες των ποδιών και στο πάτωμα κυκλοφορούν  λέξεις,  φόβος, απειλή, θάρρος, πόνος, βία, ιδέα, ανοιχτοί, δρόμοι, ιδεώδης, ύποπτος, ενοχικοί, έρωτες, πάντα, κρατώ, χέρια, αφήνομαι, ακόμη, μετρώ, ημέρες, μοιραίοι, άνθρωποι, νηστικές πόρνες, άστεγοι, έξω, μέσα, κλειστό,  τείχος, σιγή, απόλυτη, αγωνία, κρυφά, πολύ κρυφά, αφουγκράζεσαι, ήχους, ξεχνάς, πάλι, αφήνεις, μετράς, κρατάς, ψέματα, δίνουν, υποσχέσεις, παρασύρεσαι, ακόμη, γυρεύουν, κρατούν, ζωές, αφήνονται, σιγούν, τώρα, εσύ, εμείς, εσείς, αυτοί, κύκλος, αλάτι. Και ζωγραφίζοντας έναν κόσμο, το πιο τέλειο καράβι είναι γεμάτο από σκουριά σκιώδη δάση δίχως φόβο ή αδυναμία πως πέρασαν τα χρόνια.

"Εξαίσια εκτεθειμένα ίδια σώματα"

Ελάφι

Όσο να πεις ψυχή
όλα κοστίζουν μια πατρίδα
γειτονιές
εξογκωμένα μήλα
κι όλα τα όνειρα ραδιόφωνα

ακούγαμε τριζόνια παλιά
αχ κι έχουν πεινάσει αρίφνητο φως

μα το ελάφι με τις πληγές
των υδάτων
έσμιγε κυρίαρχο ύπνο

πού χάθηκαν βράχοι και μελισσοκόμοι
πάνε κατά την αγάπη