ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ ΑΝΝΑ ΠΟΙΗΣΗ

ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ ΑΝΝΑ

ΑΥΤΑΠΑΤΗ

Ξέρω
τις ώρες που λείπεις
και σου τηλεφωνώ
πως, τάχα,
αν ήσουν κει,
θα μου απαντού

ΚΟΥΤΑΒΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑ

ΤΩΡΑ... ΤΟΤΕ

Τώρα που μπορώ λείπεις
Τότε που φοβόμουν υπήρχες.
Όταν κουραστώ και αποκάμω
θάσαι σκιά.
Όταν δακρύσεις
θάχω γίνει ανάμνηση.

ΜΥΡΤΙΩΤΙΣΣΑ(1885-1968)

Σ΄ΑΓΑΠΩ

Σ΄αγαπώ - δεν μπορώ
τίποτ΄άλλο να πω
πιο βαθύ, πιο απλό,
πιο μεγάλο!

Μπρος στα πόδια σου εδώ
με λαχτάρα σκορπώ
τον πολύφυλλο ανθό
της ζωής μου.

Ώ μελίσσι μου, πιες
απ΄αυτόν τις γλυκές,
τις αγνές ευωδιές
της ψυχής μου!

Τα δυο χέρια μου - νά!
στα προσφέρω δετά,
για να γείρεις γλυκά
το κεφάλι,

κ΄η καρδιά μου σκιρτά
κι όλη ζήλεια ζητά
να σου γίνει ως αυτά
προσκεφάλι!

Και για στρώμα, καλέ,
πάρε όλην εμέ -
σβήσ΄τη φλόγα σε με
της φωτιάς σου,

ενώ δίπλα σου εγώ
τη ζωή θ΄αγροικώ
να κυλάει στο ρυθμό
της καρδιάς σου!..

Σ΄αγαπώ - τι μπορώ
ακριβέ, να σου πώ,
πιο βαθύ, πιο απλό,
πιο μεγάλο;..


ΕΡΩΤΑΣ ΤΑΧΑ;..

Έρωτας τάχα ναν΄αυτό
που έτσι με κάνει να ποθώ
τη συντροφιά σου;
Που σα βραδιάζει τριγυρνώ
τα φωτισμένα για να ιδώ
παράθυρά σου;

Έρωτας νάν΄η σιωπή
που όταν σε βλέπω μου το κλει
σφιχτά το στόμα;
Που κι όταν μείνω μοναχή,
στέκω βουβή κ΄εκστατική
ώρες ακόμα;..

Έρωτας νάναι ή σοφορά,
με κάποιου αγγέλου τα φτερά
που έχει φορέσει,
κ΄έρχετ΄ακόμη μια φορά
με τέτοια δώρα τρυφερά
να με πλανέσει;..

Μα ό,τι και νάναι,το ποθώ,
και καλώς νάρθει το κακό
που είν΄από σένα!
θα γίνει υπέρτατο αγαθό,
στα πόδια σου αν θα σωριαστώ
τ΄αγαπημένα!.

ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ ΜΑΡΙΑ(1905-1930)

ΕΙΜΑΙ ΤΡΕΛΛΗ ΝΑ Σ'ΑΓΑΠΩ

Είμαι τρελλή να σ'αγαπώ αφού πια έχεις πεθάνει,
να λυώνω στη λαχτάρα των φιλιών,
να νιώθω τώρα πως αυτό που μούδωκες δε φτάνει,
δε φτάνει η δρόσος των παλιών.

Με μιαν ασίγαστη μανία να θέλω, ό,τι μου λείπει.
Να θέλω ό,τι μου κράτησες κρυφό
κι έτσι να δέρνομαι μ΄αυτό το μάταιο καρδιοχτύπι
στα μάτια σου την τρέλλα να ρουφώ.

Τι θ'απογίνω αγαπημένε, πού θα σε ζητήσω;
’λλοτε οι μέρες φεύγανε στην προσμονή σου,σκιές.
Αιώνες καρτερώντας σε μπορούσα να διανύσω.
Με τόνειρό σου, οι πίκρες μου γλυκές.

Πού νάσαι;Τι ναπόμεινε από σε να το ζητήσω;
Πού νάναι το στερνό μου αυτό αγαθό;
Ώ, δε μπορεί μια ολόκληρη ζωή γι΄αυτό να ζήσω
και μάταια καρτερώντας να χαθώ.