Η Επιστροφή στο Δάσος του Λύκου και της Κυράς
...Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτεραααα... Άντε καλό μου παιδί, πήγαινε τώρα να κοιμηθείς...
-Έχω βαρεθεί παππού αυτά τα παραμύθια με Νεράϊδες, Λύκους και Ξωτικά. Δεν είναι αληθινά! Την άλλη φορά να μου πεις κάτι αληθινό! Καληνύχτα παππού.
Ακούς Νεραϊδοξωτικιά Κυρά του Δάσους? Ακούς φτερωτέ λυκοφωτισμένε Λύκε?
Δεν είναι αληθινά... Κι αν δεν είναι από την αρχή αληθινά, πότε θα είναι? Πέρασαν τα χρόνια... Έζησα χρόνια πολλά. Μοναδικά. Παραμυθένια.
Θυμάμαι εκείνη τη νύχτα που το έσκασα από τον αληθινό κόσμο και ήμουν ακόμη μικρό παιδί. Τρομαγμένο από τις φωτιές και τον θερμό αέρα. Από τις φωνές των μεγαλύτερων που με τρόμαζαν την νύχτα και πέθαινα στο κλάμα.
Θυμάμαι καλά εκείνη τη νύχτα. Βρήκα τον μυστικό μου κήπο και κρύφτηκα καλά. Τόσο καλά ώστε να χαθώ από τα μάτια όλων.
Έμεινα εκεί πεινασμένος, και κουρασμένος. Ήθελα μόνο να κρυφτώ, να αποδράσω από τον έξω κόσμο. Με τρόμαζε πολύ...
Και ήρθες εσύ Λύκε φτερωτέ, θυμάσαι?
Τρόμαξα τόσο πολύ που πάγωσε το αίμα μου! Δεν είχα την δυνατότητα να κουνηθώ. Έβλεπα παγωμένος να με πλησιάζεις. Λύκος με φτερά? Τι κακό με βρήκε...
Θυμάσαι πόσο φοβόμουν τότε και γελάς, ε? Όλοι γελάμε φίλε μου καλέ:)
Ο φόβος πέρασε όταν μου σκούπησες με την μουσούδα σου τα δάκρυα από τα μάγουλα μου. Στην ράχη σου με ανέβασες και με πέταξες σε ένα κόσμο άγνωστο.
Τόσο μεγάλο αυτό το Δάσος... Τόσο μεγάλο! Και τι όμορφη ζωή που υπήρχε εκεί μέσα... Τι χαρά κι ευτυχία... Βουνά κατάλευκα στις κορυφές... Αετοί που γέμιζαν με τραγούδια τον ουρανό, αέρας απαλός και δροσερός που ξεκουράσει όλο το κορμί... Πόσο μεγάλη ομορφιά χωρούσε σε εκείνο τον κόσμο Λύκε... Χώρεσε όμως στο μυαλό μου... Είμαι τυχερός...
Κυρά μου...? Αγαπημένη μου Κυρά..? Θυμάσαι την νύχτα που ήρθες και με βρήκες στην φωλιά του Φύλακα του Δάσους σου? Σε κοιτούσα με τέτοια έκπληξη... Δεν ξεχώριζα το αληθινό από το ψεύτικο. Κι εσύ με ένα χάδι στο μάγουλο άκουσες την σκέψη μου κι απάντησες..."το αληθινό είναι αυτό που τα μάτια βλέπουν. Αν αυτά τα μάτια μπορούν και με βλέπουν, τότε είμαι αληθινή για σένα".
Είσαι Κυρά μου αγαπημένη! Είσαι!!! Κι εσύ και ο Λύκος!!!
Πόσο όμορφα χρόνια πέρασα στον κόσμο σας. Παιχνίδι, χαρά, γνώση, υπερηφάνια... Τραγούδι, σεβασμός, χορός, ιστορίες... Όλα μου τα μάθατε στο Δάσος της ζωής σας. Όλα.
Στον Ουρανό με πετούσατε, και γευόμουν τις βόλτες του αγέρα. Στους αετούς με τον Λύκο τον φτερωτό πηγαίναμε και παίζαμε από την μια κορυφή στην άλλη.
Πέρασαν τα χρόνια μου Κυρά. Έπρεπε να φύγω Λύκε.
Έκανα και οικογένεια. Μεγάλη! Όλοι τους άνθρωποι καλοί. Όλοι για εσάς γνωρίζουν... Μα σαν απλό παραμύθι... Δεν πίστεψαν ούτε στιγμή για να μπορέσουν έστω λίγο να σας δούν.
Αχ... Κυρά μου και Λύκε φτερωτέ.
Πόσο θα ήθελα τώρα που τελειώνει ο χρόνος μου να μπορούσα να ξαναπετάξω μαζί σας και να τραγουδώ ψηλά στον ουρανό...
Αν καλή μου Κυρά, έχεις την δύναμη τέτοια ευχή αληθινή να κάνεις, τότε άκουσε με Κυρά...
Στείλε τον Φύλακα σου τον φτερωτό να έρθει να με πάρει. Στο Δάσος της ζωής μου να ξαναβρεθώ.. Εκεί να αφήσω τις πνοές μου. Έζησα γεμάτη ζωή. Όμορφη και τίμια. Κυρά μου Ξωτικιά, Νεραϊδοφωτισμένη... Κοντά σου επιθυμώ να αφεθώ, στα μάτια σου μέσα να δώ του ταξιδιού μου τον δρόμο να λάμπει φωτινός. Να τρέξω! Να τρέξω με τον Φύλακα, τον Λύκο σου... Να τρέξω μαζί του στους λόφους του... Στα φεγγαροξέφωτα του να κυλιστώ να ξαποστάσω... Εκεί θέλω να πάρει την ψυχή μου ο αέρας...
Κυρά μου με ακούς...?
Τα μάτια μου κλείνουν...
-"Σήκω νεαρέ μου... Ποιός σου είπε ότι γέρασες ή ότι ολοκλήρωσες την όλη σου ζωή? Σήκω Άνθρωπε του Δάσους μου και φίλε του Φύλακα μου. Μαζί θα πετάξουμε και ο Λύκος περιμένει. Χίλια χρόνια θα ζήσεις κι άλλα τόσα αν το θελήσεις, παιδί όπως ήσουν θα'σαι, στην αγκαλιά του Δάσους. Όπως πίστεψες σε μας, πιστεύουμε κι εμείς σε σένα. Σήκω Παιδί του Δάσους! Είναι καιρός να αφήσεις αυτόν τον κόσμο. Το Δάσος μας περιμένει..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου