Crazy- Aerosmith

1. Αν η αγάπη ήταν εικόνα, ποια θα ήταν και γιατί

Αυτή. Γιατί η αγάπη είναι μια γλυκιά συνένωση, που σε κάνει να νιώθεις ότι ζεις στα ουράνια.

2. Αν η αγάπη ήταν ήχος, ποιός ήχος θα ήταν και γιατί

Θα ήταν ηδονικός και σαγηνευτικός ψίθυρος, γιατί η αγάπη δεν χρειάζεται να είναι πάντα κραυγαλέα.

3. Αν η αγάπη ήταν φτερό, τί φτερό θα ήταν και γιατί.

Θα ήταν φτερό αετού. Δυνατή και απογειωτική.

4. Αν η αγάπη ήταν φυσικό φαινόμενο, ποιο θα ήταν και γιατί

Χμ... Μάλλον ουράνιο τόξο θα έλεγα. Πολύχρωμη και χαρούμενη, μετά από τις μπόρες που θα περνούσε.


5. Αν η αγάπη δεν ήταν συναίσθημα, τί θα ήταν και γιατί; 

Θα ήταν ένα δέντρο, που θα χρειαζόταν συνεχώς φροντίδα για να παραμένει υγιές κι ανθισμένο.

Αυτά από 'μένα! Να είστε όοοοολοι καλά και να περάσετε πολύ πολύ όμορφα αύριο ημέρα του αγ. Βαλεντίνου! (τί κι αν δεν την πιστεύετε; δείτε το σαν διάλειμμα από μια φορτισμένη καθημερινότητα)

Πολλά φιλιά!



                  




Αναρτήθηκε από Selcouth στις 1:26 μ.μ.

Η ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΟΧΘΗ...

Η ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΟΧΘΗ...

Αναρτήθηκε από liza στις 3/08/2010ΔΕΛΦΙΝΙ

Δέν είναι δικά μου τα λόγια.Είναι λόγια γραμμένα σε ένα χαρτί από έναν άνθρωπο που πέρασε στην απέναντι όχθη.Τα έγραψε για να δώσει σύμβολα ζωής την ώρα που η δική του έφτανε στο τέλος της.<<Το κλείσιμο της πόρτας πίσω μου ακούστηκε σαν πυροβολισμός στα αυτιά μου.Με πρόσωπο κάτωχρο περπατούσα.Αυτές οι ώρες  είναι μόνο δικές μου.Πήρα την γνωμάτευση .Διάβασα την σκληρή αλήθεια πρώτα στα μάτια του και μετά την άκουσα απο τα χείλια του.Η φωνή του έπεσε σαν πέτρα και με κατρακύλησε στην άβυσσο.Δέν υπήρχαν λόγια παρηγοριάς.Ένιωσα να καταρρέω καθώς η ζωή μου γινόταν συντρίμμια.Ξεπρόβαλε όλη μου η ζωή μπροστά μου.Είχα την ανάγκη να μείνω μόνος.Να προλάβω τον χρόνο,που έγινε σημαντικός για μένα.Δέν υπήρχε αύριο για μένα.Πώς να το πω?Ήξερα ότι για σένα το χτύπημα θα ήταν πιο σκληρό  απο ότι για τους άλλους.Έπρεπε να σε προστατέψω όπως έκανα  πάντα όταν είσουν παιδί,αλλά δεν γίνεται.Θά πονέσεις,θα προσπαθήσεις να γίνεις ηθοποιός για μένα,αλλά η αλήθεια γιαυτό που έρχεται είναι σκληρή.Θα σου αφήσω κάποιες λέξεις γραμμένες και κάντες δύναμη για το υπόλοιπο της ζωής σου.Εγώ δεν θα υπάρχω να κλείσω τις ρωγμές απο τα σημάδια σου.Μήν γίνεις πλάσμα αφημένο σαν εκείνα που είναι προορισμένα για τα λίγα.Να μάθεις να κρύβεις τα σημάδια σου γιατί μόνο εσύ θα έχεις την δύναμη να τα γιατρέψεις.Να δέχεσαι τα προφητικά σημάδια που γίνονται πηγή αγγελιών στα  ονειρά σου.Μήν μήνεις εύθραυστη,γυμνή και ανοχύρωτη στο ψέμα.Κάνε την αλήθεια την αλλη όψη του εαυτού σου,όσο σκληρή και αν είναι και αν πονάει.Μάθε να βλέπεις με τα μάτια της ψυχής σου.Γίνε τυφλή σε όσους σε προδώσουν. Γύρνα την πλάτη και προχώρα.Μήν ξεχάσεις ποτέ ότι ο θάνατος  είναι  πάντα επάνω σου και η ζωή είναι εφήμερη.Εγώ φεύγω γυμνός και μόνος όπως ήρθα>>.Μια μέρα Μαρτίου,δεν έχει σημασία η ημερομηνία,ξεκίνησες το ταξίδι για την απέναντι όχθη,με μόνη κατάθεση εκεί που πήγες τα λόγια αυτά που έγραψες .

Η Επιστροφή στο Δάσος του Λύκου και της Κυράς

Η Επιστροφή στο Δάσος του Λύκου και της Κυράς

...Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτεραααα... Άντε καλό μου παιδί, πήγαινε τώρα να κοιμηθείς...
-Έχω βαρεθεί παππού αυτά τα παραμύθια με Νεράϊδες, Λύκους και Ξωτικά. Δεν είναι αληθινά! Την άλλη φορά να μου πεις κάτι αληθινό! Καληνύχτα παππού.
Ακούς Νεραϊδοξωτικιά Κυρά του Δάσους? Ακούς φτερωτέ λυκοφωτισμένε Λύκε?
Δεν είναι αληθινά... Κι αν δεν είναι από την αρχή αληθινά, πότε θα είναι? Πέρασαν τα χρόνια... Έζησα χρόνια πολλά. Μοναδικά. Παραμυθένια.
Θυμάμαι εκείνη τη νύχτα που το έσκασα από τον αληθινό κόσμο και ήμουν ακόμη μικρό παιδί. Τρομαγμένο από τις φωτιές και τον θερμό αέρα. Από τις φωνές των μεγαλύτερων που με τρόμαζαν την νύχτα και πέθαινα στο κλάμα.
Θυμάμαι καλά εκείνη τη νύχτα. Βρήκα τον μυστικό μου κήπο και κρύφτηκα καλά. Τόσο καλά ώστε να χαθώ από τα μάτια όλων.
Έμεινα εκεί πεινασμένος, και κουρασμένος. Ήθελα μόνο να κρυφτώ, να αποδράσω από τον έξω κόσμο. Με τρόμαζε πολύ...
Και ήρθες εσύ Λύκε φτερωτέ, θυμάσαι?
Τρόμαξα τόσο πολύ που πάγωσε το αίμα μου! Δεν είχα την δυνατότητα να κουνηθώ. Έβλεπα παγωμένος να με πλησιάζεις. Λύκος με φτερά? Τι κακό με βρήκε...
Θυμάσαι πόσο φοβόμουν τότε και γελάς, ε? Όλοι γελάμε φίλε μου καλέ:)
Ο φόβος πέρασε όταν μου σκούπησες με την μουσούδα σου τα δάκρυα από τα μάγουλα μου. Στην ράχη σου με ανέβασες και με πέταξες σε ένα κόσμο άγνωστο.
Τόσο μεγάλο αυτό το Δάσος... Τόσο μεγάλο! Και τι όμορφη ζωή που υπήρχε εκεί μέσα... Τι χαρά κι ευτυχία... Βουνά κατάλευκα στις κορυφές... Αετοί που γέμιζαν με τραγούδια τον ουρανό, αέρας απαλός και δροσερός που ξεκουράσει όλο το κορμί... Πόσο μεγάλη ομορφιά χωρούσε σε εκείνο τον κόσμο Λύκε... Χώρεσε όμως στο μυαλό μου... Είμαι τυχερός...
Κυρά μου...? Αγαπημένη μου Κυρά..? Θυμάσαι την νύχτα που ήρθες και με βρήκες στην φωλιά του Φύλακα του Δάσους σου? Σε κοιτούσα με τέτοια έκπληξη... Δεν ξεχώριζα το αληθινό από το ψεύτικο. Κι εσύ με ένα χάδι στο μάγουλο άκουσες την σκέψη μου κι απάντησες..."το αληθινό είναι αυτό που τα μάτια βλέπουν. Αν αυτά τα μάτια μπορούν και με βλέπουν, τότε είμαι αληθινή για σένα".
Είσαι Κυρά μου αγαπημένη! Είσαι!!! Κι εσύ και ο Λύκος!!!
Πόσο όμορφα χρόνια πέρασα στον κόσμο σας. Παιχνίδι, χαρά, γνώση, υπερηφάνια... Τραγούδι, σεβασμός, χορός, ιστορίες... Όλα μου τα μάθατε στο Δάσος της ζωής σας. Όλα.
Στον Ουρανό με πετούσατε, και γευόμουν τις βόλτες του αγέρα. Στους αετούς με τον Λύκο τον φτερωτό πηγαίναμε και παίζαμε από την μια κορυφή στην άλλη.
Πέρασαν τα χρόνια μου Κυρά. Έπρεπε να φύγω Λύκε.
Έκανα και οικογένεια. Μεγάλη! Όλοι τους άνθρωποι καλοί. Όλοι για εσάς γνωρίζουν... Μα σαν απλό παραμύθι... Δεν πίστεψαν ούτε στιγμή για να μπορέσουν έστω λίγο να σας δούν.
Αχ... Κυρά μου και Λύκε φτερωτέ.
Πόσο θα ήθελα τώρα που τελειώνει ο χρόνος μου να μπορούσα να ξαναπετάξω μαζί σας και να τραγουδώ ψηλά στον ουρανό...
Αν καλή μου Κυρά, έχεις την δύναμη τέτοια ευχή αληθινή να κάνεις, τότε άκουσε με Κυρά...
Στείλε τον Φύλακα σου τον φτερωτό να έρθει να με πάρει. Στο Δάσος της ζωής μου να ξαναβρεθώ.. Εκεί να αφήσω τις πνοές μου. Έζησα γεμάτη ζωή. Όμορφη και τίμια. Κυρά μου Ξωτικιά, Νεραϊδοφωτισμένη... Κοντά σου επιθυμώ να αφεθώ, στα μάτια σου μέσα να δώ του ταξιδιού μου τον δρόμο να λάμπει φωτινός. Να τρέξω! Να τρέξω με τον Φύλακα, τον Λύκο σου... Να τρέξω μαζί του στους λόφους του... Στα φεγγαροξέφωτα του να κυλιστώ να ξαποστάσω... Εκεί θέλω να πάρει την ψυχή μου ο αέρας...
Κυρά μου με ακούς...?
Τα μάτια μου κλείνουν...
-"Σήκω νεαρέ μου... Ποιός σου είπε ότι γέρασες ή ότι ολοκλήρωσες την όλη σου ζωή? Σήκω Άνθρωπε του Δάσους μου και φίλε του Φύλακα μου. Μαζί θα πετάξουμε και ο Λύκος περιμένει. Χίλια χρόνια θα ζήσεις κι άλλα τόσα αν το θελήσεις, παιδί όπως ήσουν θα'σαι, στην αγκαλιά του Δάσους. Όπως πίστεψες σε μας, πιστεύουμε κι εμείς σε σένα. Σήκω Παιδί του Δάσους! Είναι  καιρός να αφήσεις αυτόν τον κόσμο. Το Δάσος μας περιμένει..."

Από flesh_and_rain @ Παρασκευή, 31 Αυγούστου 2007 11:07 πμ | Permalink | Σχόλια (6)
Tags: σκέψεις

Μπορείς να με δείς...?

Μπορείς να με δείς...?

Σήμερα με είδες πιο καθαρά από κάθε άλλη φορά.
Χωρίς να το καταλάβεις... Παρουσιάστηκα μπροστά σου και δεν τρόμαξες.
Κι εγώ έκανα το βήμα που περίμενα, μπροστά.
Σε μια γεμάτη μέρα, πέφτει τώρα η νύχτα.
Και μόνο με χαρά μπορώ μέχρι το ξημέρωμα αλύχτησμα να βγάζω μελωδικό.
Αν κοιτάξεις στο φεγγάρι, θα με δεις. Αλήθεια λέω!
Χαρούμενα θα φωτίζει εκείνο, χαρούμενο θα προβάλει το πρόσωπο μου.

Μπορείς να με δείς?
Το εύχομαι...:)

Από flesh_and_rain @ Σάββατο, 1 Σεπτεμβρίου 2007 0:08 πμ | Permalink | Σχόλια (7)
Tags: σκέψεις

The Last Wolf

The Last Wolf

                         
               The Last Wolf

  

Why do you think I'm not important?
You have hunted me untill I am almost no more.
You've killed my young,destroyed my home,
Forgot I to belong.
I lived in the wild, I did not bother you.
I took only what I needed to live, the same as you.
You feared me so you sought to kill me.
Why was my coat so important to you,
And not the rest of me?
Have I not been punished enough,
That you feel you must cage me
In order to undo the damage you have done?
Why do you think I'm not important?!...
  Now you have even taken my
Freedom!!!

http://allpoetry.com/Tender%20wolf

Από flesh_and_rain @ Σάββατο, 1 Σεπτεμβρίου 2007 9:41 μμ | Permalink |
Tags: σκέψεις

Η Μάχη των Ατέλειωτων Δακρύων

Η Μάχη των Ατέλειωτων Δακρύων

Γιατί στέκεστε στον Τύμβο των Δακρύων και κλαίτε Ξωτικά?
Πόσο πόνο μπορεί να αντέξει ακόμη η καρδιά σας?
Στου Μόρκγοθ την Σκιά σκεπασμένοι είστε... Και οι Μεγάλοι Βάλαρ είναι τώρα μακριά...
Στον πόλεμο βαδίσατε της Μέσης Γης Ξωτικά... Στο πλάϊ σας οι Δευτερογέννητοι Άνθρωποι...
Πόσοι από εσάς στα δωμάτια του Μάντος στέκεστε και πόσοι στα Σκοτεινά ,του Μόργκοθ, μπουντρούμια...?
Φινγκόλφιν Τρανέ Βασιλιά... Μόνος σου στάθηκες και του Μόργκοθ την Σκιά προκάλεσες...
Μόνο εσύ... Στα Παλάτια του Βάλινορ η ψυχή σου ανάπαυση να βρεί και πίσω να μη γυρίσει.
Χούριν! Χρυσογεννημένε Άνθρωπε Θνητέ... Τον ηρωϊσμό σου πλήρωσες με κατάρα...
Τα παιδιά σου είδες Χούριν Άνθρωπε να πλανιώντε σαν καταδικασμένες σκιές και θάνατο πικρό να βρίσκουν...

Γιατί στέκεστε στον Τύμβο των Δακρύων και κλαίτε Ξωτικά?
Γιατί κρυμμένα πλανιέστε σε δάση σκοτεινά και βράχους τσακισμένους...?
Στον πόλεμο βαδίσατε της Μέσης Γής Ξωτικά... Στο πλάϊ σας και οι Δευτερογέννητοι Άνθρωποι...
Δεν δίστασαν οι Θνητοί να πολεμήσουν στο πλευρό σας με Άρχοντες των Χάντορ... Τον Χούριν τον Ξακουστό...
Και έτοιμοι είναι ξανά το αίμα τους να χύσουν...
Τούορ! Από το κρυμμένο σου Βασίλειο βγήκες βοήθεια να δώσεις...
Τούορ! Βγές και πάλι από εκεί... Κρυμμένος δεν θα είσαι για πολύ...

Γιατί στέκεστε στον Τύμβο των Δακρύων και κλαίτε Ξωτικά?
Οι Σκιά του Μόργκοθ πλησιάζει! Και θάνατο σπέρνει... Βάσανα πολλά!
Εμπρός των Βάλαρ Πρώτα Παιδιά! Της Μέσης Γης υπερασπιστές!
Εμπρός Άνθρωποι Θνητοί και Θαρραλαίοι! Ο Ήλιος δικός σας είναι!

Η Μάχη των Δακρύων τέλειωσε...
Ο πόνος και τα δάκρυα οργή και δύναμη να γίνουν!

Εμπρός των Βάλαρ και του Ιλούβαταρ Παιδιά!
Πλησιάζει των Νούμενορ και του Εαρέντιλ η χρυσή γενιά!
Η Μάχη των Ατέλειωτων Δακρύων τέλειωσε...
Η Μάχη της Οργής τώρα πλησιάζει!!!

Από flesh_and_rain @ Σάββατο, 1 Σεπτεμβρίου 2007 10:43 μμ | Permalink | Σχόλια (3)
Tags: σκέψεις

Καλημέρα Άνθρωποι!

Καλημέρα Άνθρωποι!

Καλημέρα σας Άνθρωποι!
Βρέχει δυνατά, φυσάει με κρύο αέρα!
Κεραυνοί και βροντές!
Εχθές ένα δέντρο στο Σέϊχ Σου πήρε φωτιά από κεραυνό και έπεσαν δεκάδες άτομα να το σβήσουν!
Αυτό θα πει πυρόσβεση... Μετά τας τραγωδίας... Το μυαλό κουκούτσι γίνεται μυαλό ροδάκινου.

Καλημέρα σε όλους!!!
Καλημέρα και στην φίλη μου την καλή:)
Τραγούδααααα!!! Η μέρα είναι όμορφη!!!

Καλημέρα στην Αρχοντοκαπετάνισσα:)
Ταξίδευε και πλάϊ σου το ρούμι να'χεις! Οι μπόρα να μας πνίξει δεν μπορεί! Στο ρούμι πνιγμένοι είμαστε ήδη:)

Καλημέρα στην Ελένη!!!
Ελένη... Ζωγράφιζε τα Blogs μας φωτογραφίες!:)

Καλημέρα Μαρία...:)
Μαρία? Μαρία! Χαμογέλα...:)

Καλημέρα Φωτεινούλα!
Φωτεινήηη... Έχεις γλυκάνει τα blogs μου:)

Καλημέρα Αντώνη!
Όλα καλά να πάνε!

Καλημέρα Θόδωρε!
Ειδικά για εσάς σήμερα... Καλά να πάει το ποδόσφαιρο...:)

Καλημέρα στην Ελευθερία μας!
Ελευθερία! Μέρα ξεκούρασης σήμερα:)


Καλημέρα σε όσους βλέπω και όσους δεν βλέπω!!!

Και τώρα... πάμε μια βόλτα στο δάσος, μακριά από το γνωστό μονοπάτι να σου δείξω την ζωή που κελαϊδά και τρεμοπαίζει σαν τα αστέρια. Νέος κόσμος εκεί μέσα, μακριά από το γνωστό μονοπάτι.
Παραμύθια θα σου πω, ιστορίες αληθινές. Κι ένα τραγούδι με στίχους μικρούς αλλά με τόνους άπειρους και μελωδικούς.:)

Πάμε...? :)

Από flesh_and_rain @ Κυριακή, 2 Σεπτεμβρίου 2007 11:05 πμ | Permalink | Σχόλια (22)
Tags: σκέψεις

Καληνύχτα Άνθρωποι...

Καληνύχτα Άνθρωποι...

Δεν είναι οι Δράκοι οι φτερωτοί που με τις φωτιές τους τα δάση καίνε...
Δεν είναι ο Φοίνικας που πέθανε στον αέρα και σκόρπισε στάχτη στον Ουρανό...
Δεν είναι ο Μέλκορ που η κακία του γέμισε με Σκιές τα όμορφα ξέφωτα της γης...
Δεν είναι τα τύμπανα των Γιγάντων που ρίχνουν με τον ήχο τους τα δέντρα καταγής...
Δεν είναι ο οργησμένος Ποσειδώνας που σκοτεινιάζει της Θάλασσας τα νερά...
Δεν είναι οι κραυγές των Λύκων του Βορρά που σπέρνουν τον Φόβο τις Νύχτες...
Δεν είναι τα Πνεύματα των Βουνών που Φτύνουν την λάβα τους σε κάθε ζωντανό...
Δεν είναι ο Ωρίωνας ο Κυνηγός που τα ζώα αφανίζει...

Είναι ο άνθρωπος που η δίψα του και η πείνα του τελειωμό δεν έχουν...
Είναι ο άνθρωπος που η τρέλλα του και η φιλοδοξία του αχόρταγες μένουν...
Είναι ο άνθρωπος που το μίσος και η ζήλεια του για ότι δεν έχει σε Θηρίο μοχθηρό τον μετατρέπει...
Είναι ο άνθρωπος που την συνείδηση και τις Αξίες του στις Σκιές των πιο Άγριων γκρεμών έχει πετάξει...

Είναι κι εκείνοι οι Άνθρωποι, που έμειναν πίσω...
Είναι κι εκείνοι οι Άνθρωποι, που γεννήθηκαν με χρέος απέναντι στην Σκοτεινιά να σταθούν...
Είναι κι εκείνοι οι Άνθρωποι, που χάρισαν την ελευθερία τους στην Φύση...
Είναι κι εκείνοι οι Άνθρωποι, που πλέον ξύπνησαν και βγήκαν από τον ύπνο των Σκιών...

Και τώρα... οι δρόμοι τους ήρθαν αντιμέτωποι...
Η Σύγκρουση Δύο Κόσμων πλησιάζει...
Άνθρωποι εναντίων ανθρώπων...
Οι μεν μιλάνε την γλώσσα της ζωής...
Οι δε... την γλώσσα του θανάτου...

Κριτής ο Μέγας Ουρανός...



Καλή σας νύχτα και καλό σας ξημέρωμα...

http://the-journey-begin.pblogs.gr/2007/09/101392.html

Από flesh_and_rain @ Δευτέρα, 3 Σεπτεμβρίου 2007 0:47 πμ | Permalink | Σχόλια (2)
Tags: σκέψεις

Μια καλημέρα είναι αυτή

Μια καλημέρα είναι αυτή

Καλή σας μέρα
Καλή σας εβδομάδα
Καλό σας μήνα
Όλα σε καλό...:)
Βαρύ ξύπνημα, ανάστατος ελάχιστος ύπνος αλλά είναι μερικά πράγματα που έφερε σε στιγμές η χθεσινή μέρα και μόνο ευγνωμοσύνη και χαρά μπορώ να νιώθω ακόμη και σήμερα που είμαι κουρασμένος.
Καλημέρα σας!!!:)
http://the-journey-begin.pblogs.gr/2007/09/101392.html#c101392c174733

Από flesh_and_rain @ Δευτέρα, 3 Σεπτεμβρίου 2007 8:35 πμ | Permalink |
Tags: σκέψεις

...Εμπιστοσύνη...

...Εμπιστοσύνη...

Σε μια σπάνια φωτογραφία.
Φυσικά ο φωτογράφος δεν ζει πια, αφού έγινε αμέσως αντιληπτός.
Πάντως τον ευχαριστώ για την φωτογραφία που πρόλαβε να βγάλει.
Είναι μια φωτογραφία όπου δείχνει εμένα και την μικρή μου φίλη.
Στην φωτογραφία αυτή η φίλη μου είναι προβληματισμένη και θέλει ησυχία.
Έτσι βρεθήκαμε μακριά από τον κόσμο και τον θόρυβους.
Το μόνο που κάνω εγώ είναι να την προσέχω και να συντροφεύω την μοναξιά των σκέψεων της.
Την καταλαβαίνω συχνά χωρίς να μιλά. Μόνο με τους "τόνους" των σκέψεων της. Κι όταν δεν μπορώ να καταλάβω... απλά την εμπιστεύομαι.
Δώστε προσοχή στα αφτάκια της:)

Από flesh_and_rain @ Τρίτη, 4 Σεπτεμβρίου 2007 1:28 μμ | Permalink |
Tags: σκέψεις

Οι Νυχτερινοί μου Δρόμοι...

Οι Νυχτερινοί μου Δρόμοι...

Γύρισα από την βόλτα μου, από τους νυχτερινούς μου δρόμους.

Κρυφά από άλλα βλέμματα και ύποπτες αισθήσεις

πέρασα μέσα από των μικρών στενών τις σκιές στους δρόμους που λατρεύω.

Πρώτος απ'ολους με περίμενε ο Νάνος Φούγκρλι, με την μακριά του την γενιάδα

σφυρίζοντας ανέμελα κάτω από την κόκκινη σκουφιά του.

Συνέχισα να προχωρώ στα πέτρινα σοκάκια και στην μύτη μου φτάσανε μυρωδιές

της κυρα-Γιασεμιάς που στέκει όρθια και αγέρωχη κάτω από την λάμπα των μικρών νεράϊδων

που φωτίζουνε τις μικρές γωνιές των δρόμων.

Στάθηκα να πώ ένα "γειά" στον κατσουφιασμένο από πάντα Γίγαντα Γκράμπα.

Μια ζωή τις καραμέλες του ψάχνει να βρεί σε ξένα μέρη

και ποτέ του δεν μπορεί να θυμηθεί την πουκαμισο-τσέπη του να ψάξει.

Τα βήματα μου αργά και σταθερά να μη χάσω από τα μάτια μου ούτε σπιθανμή από τούτη τη γειτονιά.

Τραγούδια απαλά και χαμόγελα αυθεντικά από μικρά και μεγάλα Ξωτικά...

Και το Φεγγάρι έχει φορέσει πάλι το χαρούμενο ντροπαλό του πρόσωπο.

Σας ορκίζομαι κοκκίνησαν τα μάγουλα του!

Και στάθηκα στις Πύλες που κρύβουν πίσω τους την χώρα πέρα από την Δύση.

Μα πάλι απ'εξω τους στεκόταν ο γηραιός ο Λούπνορ...

Ο Περήφανος Φύλακας της Πύλης, ένας από τους τελευταίους Λύκους της Σκοτεινιάς

μιας φυλής που χάθηκε στα κύματα του χρόνου όπως κυλά σάυτή τη γειτονιά.

Πήγα να τον ρωτήσω για το αύριο, το τώρα και το χθές.

"Πότε Άξιος θα κριθώ, Μεγάλε Λούπνορ! Τις Πύλες να διαβώ... στον κόσμο μου να φτάσω?

Πότε Άξιος θα κριθώ, Μεγάλε Φύλακα της Πύλης! Από την εξορία μου αυτή... πίσω να επιστρέψω?"

Κι εκείνος με την βαθιά του την φωνή... την ίδια απάντηση μου δίνει.

"Την Αξία κανείς δεν θα την κρίνει. Τα χρόνια σου είναι κοντά στους χρόνους της γειτονιάς που νυχτοπερπατάς. Μα είναι και μακριά η προσμονή έξω από των σκιών το δρόμο."

Έσκυψα το κεφάλι μου για μια φορά ακόμα.

Και όπως στις Πύλες έφτασα, τώρα πίσω επιστρέφω...

Χαιρετώ τα πλάσματα, τους φίλους και τ'αστέρια. Στο ντροπαλό Φεγγάρι μελαγχολικά κοιτώ κι ένα νεύμα κάνω.

Χαμηλώνει το φώς του από σεβασμό καθώς γνωρίζει ότι τα μάτια μου αδύναμα στέκουν στο φώς το δυνατό.

Μέσα από τις σκιές που πέρασα, των μικρώ στενών δρόμων,

έτσι και τώρα περνώ στο χλωμό μου κόσμο να επιστρέψω...

Εκεί που εξορίστηκε η φυλή των Παλαιών Ανθρώπων...

Εκεί που εξοριστήκαμε από δικά μας λάθη...

Σε όνειρα και φίλους λιγοστούς θα σταθούν και πάλι οι ελπίδες.

Σε βήματα σιγής θα αντέξει η προσμονή μου.

Σε βλέμματα σιωπής... κατανόηση θα ψάχνω μέσα από μάτια άλλα...

Δεν είμαι μόνος μου!

Κι όμως πάντα ήμουν...

Σαν τους λύκους και τους αετούς ένα πέρασμα οριακό θα ψάχνω.

Εδώ πίσω... στον κόσμο που λάμπει χλωμά...

Μα μέσα του αντέχουν ακόμη κάποια πρόσωπα φωτεινά...

Αυτά που φίλους της ζωής μου αποκαλώ...

Και που την ζωή μου ένωσα με αυτούς...

Με υπόγραφή από χαμόγελα, δάκρυα και αίμα...

Καλό σας Ξημέρωμα και Όνειρα Άστροφωτισμένα...

http://the-journey-begin.pblogs.gr/2007/09/mperen-kai-loythien-4.html#c102145c179153

αγαπάμε μόνο ό,τι μας μιλάει την αλήθεια...

αγαπάμε μόνο ό,τι μας μιλάει την αλήθεια...

Στην αρχή δεν κατάλαβα τι μου έλεγε.

«Δω μέσα είναι Αντώνη. Δω μέσα…»

Με το ροζιασμένο, 85χρονο χέρι του μου έδειχνε κάπου. Κοιτούσε το παλιό του κομοδίνο, δική του δουλειά, όμορφη, μερακλίδικη, από το γάμο του κιόλας, αμέτρητα χρόνια πριν. Όμως το έπιπλο ήταν βαρύ, γερό και με μια έννοια αθάνατο, όπως οι μνήμες του.

Κι ύστερα μου έδειξε προς το μέρος της καρδιάς του.

«Δω μέσα είναι… η Δέσποινα…»

Το όνομα της γυναίκας του, της συντρόφου του για τόσες δεκαετίες, το ψιθύρισε, κρυφά, συνωμοτικά σχεδόν… και με μια ιεροπρέπεια που με έκανε να ανατριχιάσω. Πρώτη φορά ένιωσα αυτό το ρίγος ακούγοντας το όνομα της γιαγιάς. Της γιαγιάς που είχε χαθεί πριν αρκετά χρόνια και που για μένα ήταν μια τρυφερή ανάμνηση παιδικών χρόνων αλλά για κείνον, κάθε τέτοια εποχή, κάθε μέρα τελικά, ήταν μια πληγή ανοιχτή που αιμορραγούσε… Αιμορραγούσε χρόνο και μοναξιά…

Και πρώτη φορά ο παππούς, σε μια απίστευτη κίνηση εξωστρέφειας και εκδήλωσης των συναισθημάτων του γύρισε και με κοίταξε ολόισια στα μάτια. Ήταν δακρυσμένος. Κι είχε ένα παράξενο χαμόγελο που δεν μπόρεσα να ξεχάσω ποτέ. Το χαμόγελο της βαθιάς επίγνωσης του τέλους. Έτρεμε ολόκληρος και μπορεί να ήταν γερός σαν ταύρος ακόμα και στα 85 του, όμως εκείνη τη στιγμή ήθελε απλά ένα φύσημα για να καταρρεύσει.

Τι έκρυβε όμως μέσα στα συρτάρια αυτού του κομοδίνου;

Δω μέσα είναι…

Θυμάμαι πως έφυγα εκείνο το απόγευμα από το σπίτι του με πολύ περίεργα συναισθήματα. Συγκινημένος, συγκλονισμένος, σιωπηλός. Η εικόνα του περισσότερο με είχε ταράξει και με είχε χαράξει βαθιά. Μόνος, καθισμένος στο διπλό κρεβάτι να ακουμπάει με σιωπηλή λατρεία το κομοδίνο, χαμένος πια, απομακρυσμένος… δεν με κατάλαβε που έφυγα, ότι του είπα ‘χρόνια πολλά παππού’, ότι είχε έρθει κιόλας η θεία μου να τον δει γιατί τον τελευταίο καιρό η άνοια είχε επιδεινωθεί… ο παππούς ξεχνούσε τα ασήμαντα και θυμόταν μονάχα τα σημαντικά… αρνιόταν πια σαν μικρό παιδί να υπακούει στα της καθημερινότητας αλλά του άρεσε να παίρνει τον ηλεκτρικό για Κηφισιά και να γυρνάει πίσω απολαμβάνοντας την διαδρομή. Ώσπου, προς το τέλος, δεν μπορούσε να θυμηθεί πια το πώς να πάει και να έρθει από το σταθμό και αιχμαλωτίστηκε στην ‘ασφάλεια’ του σπιτιού του.

Χρόνια αφού είχε ταξιδέψει κι εκείνος σ'αυτη τη διάσταση του Αχανούς που κανείς δεν γνωρίζει ποια είναι, ρώτησα τη θεία μου για το κομοδίνο. Η θεία με πήρε από το χέρι και κατεβήκαμε στο διαμέρισμά του που ήταν ακόμα όπως το θυμόμουν. Μονάχα πιο σκοτεινό, πιο αμείλικτα άδειο. Σκέφτηκα πως οι χώροι δεν γεμίζουν ποτέ από τα έπιπλα, μονάχα από τους ζωντανούς οργανισμούς.

Έβγαλε ένα κλειδάκι από τον κόρφο της – κάτι που πολύ αργότερα σκέφτηκα πόσο παράξενο ήταν – και ξεκλείδωσε το ντουλαπάκι του κομοδίνου. Από μέσα έβγαλε ήρεμα και προσεκτικά ένα παμπάλαιο κουτί.

Φωτογραφίες, παλιά σημειώματα, τέτοια πράγματα, σκέφτηκα.

Το κουτί περιείχε μια ξεθωριασμένη κόκκινη κορδέλα, ένα χτενάκι, ένα καθρεφτάκι. Ακόμη ένα μικρότερο κουτάκι μάλλον κάτι σαν μπιζουτιέρα.

Και μια φωτογραφία της γιαγιάς που δεν είχα ξαναδεί ποτέ.

Η θεία μου λύγισε από το συγκινησιακό φορτίο και κάθισε στο κρεβάτι που κοιμόταν ο πατέρας της για τόσα χρόνια.

Δεν είχα άλλο να πω κι ετοιμάστηκα να φύγω. Η θεία με κράτησε από το χέρι σφιχτά. Μου έδωσε τη φωτογραφία της γιαγιάς. Κοίταξα το πρόσωπο καλά. Μια νέα, όμορφη, περήφανη γυναίκα των αρχών του 20^ου αιώνα. Το βλέμμα της έδειχνε πως ήξερε καλά ποιους ορίζοντες ανίχνευε και το ήρεμο μειδίαμά της δεν άφηνε περιθώρια για παρερμηνείες. Ήταν όπως τη θυμόμουν κι εγώ. Αυστηρή και γλυκιά μαζί. Απρόβλεπτη αλλά και απέραντα γενναιόδωρη. Ο παππούς που ήταν ένας συμπαγής βράχος σε ολόκληρη τη ζωή του, μπροστά της έλιωνε και ήταν σχεδόν αθωράκιστος, ανυπεράσπιστος. Και δεν της είχε χαλάσει ποτέ χατίρι.

«Είναι μόλις είκοσι χρόνων εκεί», μου είπε η θεία κομπιάζοντας. «Διάβασε πίσω», είπε και γύρισα την παλιά φωτογραφία.

Εδώ μέσα Γιάννη είναι όλα. Κι εσύ κι εγώ. Να ακούς και να προσέχεις. Γιατί αγαπάμε μόνο ό,τι μας μιλάει την αλήθεια. Σε φιλώ.

Τι περίεργα λόγια… για μια γυναίκα εκείνης της εποχής, για μια απλή γυναίκα…

Η θεία μου πήρε τη φωτογραφία και την έκλεισε ξανά στο κουτάκι και αυτό ξανά στο κομοδίνο.

Η ιεροτελεστία είχε τελειώσει. Ξαναγυρίσαμε στους συνηθισμένους εαυτούς μας.

Μετά από το ράπισμα της αλήθειας του βιώματος, απαιτείται η εξισορρόπηση από ένα ρηχό, ασήμαντο γεγονός. Μια ανάλαφρη κινηματογραφική ταινία, λίγη κουβεντούλα, μια ήρεμη βόλτα ίσως.

Όμως εγώ γύρισα σπίτι και άρχισα κάτι να γράφω…

Nocturne

Amy Weiss

Αναρτήθηκε από Νimertis στις 12:06 μ.μ.

Ιδαν(ει)κή ζωή

Ιδαν(ει)κή ζωή

Κάποτε θα πούμε ότι ζήσαμε.

Με τις καρδιές κάποιων άλλων αγαπήσαμε.

Γλεντήσαμε στα χοροπηδητά τους

κι από τις νιότης το φιλί μεθύσαμε.

Μα τώρα ας παραδεχτούμε

—πως όλα αυτά κι αν εζήσαμε—

τις όμορφες στιγμές

κάποιων άλλων, διεκδικήσαμε!..

Αναρτήθηκε από jokand

ΜΕ ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ...

ΜΕ ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ...

Με μια ανασα...
για να προλαβω να πω οσα δεν ειπα ως τωρα...
κι αυτα που δεν ειπες κι εσυ...κι εσυ...κι εσυ που διαβαζεις ή που δεν θα διαβασεις ποτε...
ηθελα να μιλησω για τις παρενθεσεις...τις τελειες...τα θαυμαστικα...α!και για τα κομματα που ποτε δεν χρησιμοποιω...
εμενα μου αρεσουν οι 3 τελειες στο τελος καθε φρασης...γιατι αφηνουν παντα κατι ακομα που δεν λεγεται να το φανταστεις...κατι που δεν ειπωθηκε ακομα αλλα θα ειπωθει...ή που δεν θα βρεις ποτε το θαρρος...θα το αφησεις να αιωρειται γιατι θες να παιξεις...ρολους...
γιατι φοβασαι να πεις...γιατι στη ζωη σου μαθαινουν να φοβασαι να πεις...γενικα να μη λες...να κρατας για σενα...
κρατα τα για σενα και φυγε μονος ναι...αυτο μας μαθαινουν...
να μη μοιραζομαστε...
εγω μοιραζομαι τις 3 τελειες μου μαζι σου...και μαζι σου...και με σενα...στα λεω αυτα που θελω...αμα δεν στα πω θα σκασω...αλλα σου βαζω και 3 τελειες ετσι για να φανταστεις κατι ακομα που θα θελες να σου πω και δεν στο λεω...

κι υστερα δεν μιλαω αλλο...
τι αλλο να πεις οταν τα λες ολα...
σωπαινω...
σωπασε κι εσυ...
ετσι μας εχουν μαθει για να μη πληγωνομαστε...
υστερα αρχιζουν να κυκλοφορουν μεσα στο μυαλο σου οι τελειες...οχι οι 3...οι αλλες...εκεινες που βαζουμε για να δηλωσουμε ενα "τελος"...και σκεφτεσαι τα κομματα...αυτα που δειχνουν μια συνεχεια στις σκεψεις και στις πραξεις...κυριως στις πραξεις γιατι επραξες ξανα κι υστερα παλι και συνεχισες...
οπωσδηποτε θα κανεις μια σταση στα θαυμαστικα γιατι εκεινη η στιγμη αξιζε και πρεπει να την τονισεις με καποιον τροπο...κι αφου δεν μιλας και σωπαινεις γραφεις...και βαζεις το θαυμαστικο!
να...τοσο ωραιο ηταν!!!
οι παρενθεσεις ειναι περιεργη ιστορια...γιατι μεσα στην μια ιστορια πας να χωσεις αλλη μια ετσι στα γρηγορα γιατι κι αυτη πρεπει να ειπωθει...αλλα ειναι αδικημενη...αδικημενη πολυ γιατι την σπρωχνεις να χωρεσει αναμεσα σε δυο καμπυλες και κυριως οταν αυτη δεν ειναι η κυριως ιστορια...
ενω θα μπορουσε...
ενω αν δεν ηταν αυτη η παρενθεση η ιστορια δεν θα ηταν ποτε η ιδια...

γι αυτο δεν αγαπαω τα σημεια στιξης...
μονο τις 3 τελειες...

με μια ανασα στα γρηγορα να προλαβουμε να πουμε οσα δεν ειπαμε...(απο φοβο ή ντροπη)...
να... γραφωντας ξανα μετα απο καποιους μηνες συνειδητοποιω οτι τα παραμυθια αλλαξαν...
και παρεμειναν ακριβως τα ιδια...
ανεπαρκεια φιλε μου...
ανεπρακεια γαμημενη σε οτι μας περιτριγυριζει...
ανεπαρκεια να πεις την αληθεια...
ανεπαρκεια στο να ζησεις...
ανεπρακεια στο να μοιραστεις...
ανεπαρκεια στο να ακουσεις...
ανεπαρκεις...
ειμαστε ανεπαρκεις ακομα και μπροστα στον ιδιο μας τον εαυτο...
κυριως σε αυτον...γιατι εκει λεμε τα μεγαλυτερα ψεμματα...
αλλοθι μη ψαχνεις δεν υπαρχει...
τουλαχιστον οχι συγκεκριμενο κι οχι κοινο...
μη ψαχνεις γενικα τιποτα "κοινο"...
πως να στο εξηγησω πως αυτο που μου κανει εμενα εσενα σου προκαλει αηδια κι αυτο που σε φτιαχνει εσενα εγω δεν το αντεχω...;;;
πως να σου εξηγησω πως καθενας μας ειναι διαφορετικος...;πως ερχομαστε,συναντιομαστε,παιρνουμε,δινουμε και χανομαστε...;;;
να τα κομματα...
τα πουστικα κομματα παντα δινουν μια συνεχεια ασχημη...
γι αυτο δεν τα χρησιμοποιω...
ω!συγνωμη αν χρησιμοποιω βαριες και ασχημες εκφρασεις για τα λεπτεπιλεπτα σου γουστα...
για την "σεμνοτητα" που σε χαρακτηριζει...
μα αν δεν σου κανω απλα μη με διαβαζεις...μη με πλησιαζεις...μη με ενοχλεις...
μην ενοχλεις γενικα ρε παιδι μου...
αμα δεν ταιριαζεις δεν ταιριαζεις...
παρε...δωσε και φυγε...
κι αμα εισαι μαγκας...τοσο μαγκας να 'βρεις" και να "βρεθεις" μεσα στον αλλο μεινε για παντα...
μεινε και μπλεξε την ανασα σου με την ανασα του αλλου...
και γινε ενα...
αλλα να θυμασαι να εισαι και διαφορετικος...
ενα...μαζι...αλλα και διαφορετικος...
να κρατας τις ισσοροπιες...να μην κρατας καμια γαμημενη ισσοροπια...
να ζεις...να ζεις γιατι αυριο ισως να παψεις να ζεις...
και πως την εζησες την τελευταια σου μερα...;
με τελειες...;με θαυμαστικα...;με παρενθεσεις...;
πηρες μιαν ανασα να προλαβεις να πεις...;να κοιταξεις...;να δεις...;εμπλεξες την ανασα σου...;
ναι...σκεφτομαι μακαβρια...σκεφτομαι τρελα...σκεφτομαι αλλοπαρμενα...
μπορει και να μη σκεφτομαι καν...
αλλα βαζω 3 τελειες...κοιταω...βλεπω...μιλαω...και προσπαθω πολυ να μπλεξω την ανασα μου...α!και να βαλω θαυμαστικα...οσα πιο πολλα γινεται...παντα ομως μετα τις 3 τελειες...

με μιαν ανασα τελευταια για να προλαβω να πω κατι ακομα...
δεν συμπαθω την λογικη...
δεν την συμπαθησα ποτε και οσο περνουν τα χρονια και περνουν οι στιγμες...οι καταστασεις...οι ανθρωποι...(κυριως αυτοι)...να δες ποσο αδικημενη ειναι τωρα η ιστορια μεσα στην παρενθεση...απο μονη της ειναι μια τεραστια ιστορια...
λοιπον ελεγα οτι καθως περνουν ολα αυτα και ολοι αυτοι ενω εσυ...κι εσυ...βρισκεις την λογικη να διαφεντευει μεσα στη ζωη,εγω δεν βρισκω κανενα νοημα πουθενα...πουθενα που να ακολουθησα την καρδια μου δεν βγηκα χαμενη...πληγωμενη ναι αλλα χαμενη οχι...
κι αν δεν καταλαβαινεις την διαφορα λυπαμαι που στο λεω αλλα δεν εζησες...κι ουτε ζεις...
κι απο τον χαμο μεσα κερδος θα βρεις...
κι απο την πληγη θα γεννηθει χαρα...
κι απο αυτον που θα φυγει ενας καινουργιος θα 'ρθει...
ο καιρος μωρο μου...
οχι μη γελιεσαι δεν τα γιατρευει...τιποτα δεν γιατρευει...συνηθιζεις...
σ'αρεσε ε...;
μαλακια σκεφτηκες...
η συνηθεια ειναι το χειροτερο απ'ολα...
να μη συνηθιζεις...
αμα συνηθιζεις παραδινεσαι...
στον πονο...στην χαρα...στην καθημερινοτητα...στην αγαπη...
κι αμα συνηθιζεις χανεται το νοημα σε ολα αυτα...
χανεται...
κι αμα συνηθισες...χαθηκες...
γι αυτο να πονας με καρδια...να χαιρεσαι με καρδια...να αγαπας με καρδια...και οσο μπορεις...
οσο μπορεις στην καθημερινοτητα ζησε με καρδια...


Υ.Γ αυτο το παραμυθι γραφτηκε με τη νηφαλιοτητα μου εξαιρετικα αμφιλεγομενη γι'αυτο οποιαδηποτε ομοιοτητα με προσωπα και καταστασεις ειναι εξαιρετικα αληθινο...

Υ.Γ2 αν βρισκεις τον εαυτο σου μεσα σε αυτα...βαλε κι εσυ 3 τελειες...ασε τα υπολοιπα στη φαντασια κι ελα μετα να κανουμε την φαντασια πραγματικοτητα...

Υ.Γ3 "κοιτα εγω...αν μου επιτρεπεις...δεν ειμαι μονο αυτο που βλεπεις..."

Υ.Γ4 οι λεξεις...προδιδουν αλλα και διδουν...το ιδιο και οι σιωπες...

ΜΑΓΕΨΕ ΜΕ ΤΟ ΡΑΒΔΑΚΙ ΤΗΣ Η ΝΑΪΑΔΑ στις 1:32 π.μ.

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ...ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ...ΕΚΕΙΝΗ...ΕΚΕΙΝΟΣ...

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ...ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ...ΕΚΕΙΝΗ...ΕΚΕΙΝΟΣ...

Μια φορα κι εναν καιρο ηταν το νησι των λεξεων...

και ηταν κι εκεινη εκει...

Μη με ρωτατε πως βρεθηκε εκει...δεν ξερω να σας πω...

Εκεινη ξεκινησε να πιστευει στις λεξεις και στα παραμυθια απο την γιαγια Αναστασια...
η γιαγια αυτη λοιπον ειχε το συνηθειο να την βαζει για υπνο λεγοντας της ιστοριες για το Βασιλοπουλο που αγαπουσε τοσο πολυ την πριγκιπισσα που σκοτωνε τεραστιους δρακους και υπερνικουσε πολλα εμποδια για να ζησει τελικα μαζι της καλα κι εμεις καλυτερα...!
οι ιστοριες αυτες ειχαν παντα το ηθικο διδαγμα πως η αγαπη ολα τα νικα και παντα βγαινει νικητρια...!

Εκεινη λοιπον δεν χρειαστηκε κατι περισσοτερο...αυτο ηταν!αυτο ηταν το νοημα της ζωης...αυτο ηταν που εκανε την καρδια της να σκιρτησει...αυτο εκανε τα ματια της να λαμψουν και να κοιμαται με ονειρα γλυκα...η αγαπη!η αγαπη στις καρδιες των ανθρωπων...αυτο που τους κανει να πιστευουν οτι μπορει να νικησουν θερια αρκει να τη ζησουν...!

Και καπως ετσι μεγαλωνε...και καπως ετσι οριζε τη ζωη της ή η ζωη της οριζε αυτη...
με γνωμονα παντα την αγαπη γνωριζε ανθρωπους...καταστασεις...με γνωμονα την αγαπη και την δοτικοτητα επελεξε το επαγγελμα της...τους φιλους της...ακομα και τους εχθρους της...
Αν λενε πως ολοι ερχομαστε σε αυτη τη ζωη γιατι εχουμε εναν σκοπο να εκπληρωσουμε τοτε εκεινης ηταν αυτος...να δωσει αγαπη!ή εστω να προσπαθησει...ή εστω να μαθει γι'αυτην...ή να διδαχθει απο αυτην...

Λοιπον τα χρονια περνουσαν και εκεινη δεν εβλεπε τιποτα απο τα παραμυθια να εκπληρωνεται στην πραγματικη ζωη...
οσο αυτη προσπαθουσε να τα εξηγησει ολα με βαση την καρδια και την αγαπη τοσο κοντρα της ερχοταν η λογικη και κατι αλλες "λεξεις" που σιγουρα δεν ειχαν να κανουν με αγαπη...
οι ανθρωποι διπλα της και γυρω της λεγανε ποσο πολυ θελουν να ζησουν το "παραμυθι" αλλα κανεις δεν ηταν διαθετημενος να παλεψει με θηρια...
αδικα προσπαθουσε να τους εξηγησει εκεινη πως το παραμυθι δεν ειναι ετσι...εχει συγκεκριμενη σειρα για να φτασεις στο "ζησανε αυτοι καλα κι εμεις καλυτερα"...
ερχονταν παλι μπροστα της ολες αυτες οι λεξεις...
"βλακειες"..."πετας στα συννεφα"..."δεν εχεις καμια επαφη με την πραγματικοτητα"..."ονειροπολα"...
"αλλες εποχες"...

Εκεινη δεν εδινε σημασια...
την πονουσε ολο αυτο γιατι σιγουρα ηταν ονειροπολα αλλα σιγουρα ειχε πολλη και μαλιστα καλη "επαφη με την πραγματικοτητα"...
απλα...ζητουσε μια αλλη πραγματικοτητα...εκεινη που αυτη ονειρευοταν και που ηξερε πως αν τη θες πολυ και προσπαθεις εκεινη θα ερθει οπως και ολα τα πραγματα στη ζωη μας...

Οσο τα χρονια περνουσαν η πραγματικοτητα γινοταν ολο και πιο ασχημη...υπηρξαν και καλες στιγμες δεν λεω...αλλα παντα με την σκια καποιων αλλων στιγμων που σκοτεινιαζαν το τοπιο...
και οσο εκεινη αντιστεκοταν τοσο οι "λεξεις" γινονταν πιο βαριες και πιο σκληρες...

"ολα ξεπερνιουνται"..."δεν υπαρχει η αγαπη που πιστευεις"..."δεν υπαρχει κανεις που θα παλευε με θηρια σημερα"..."σημερα πρεπει να κοιτας την παρτη σου αν θες να επιβιωσεις"..."πρεπει να κοιτας τον εαυτο σου"..."κανεις δεν νοιαζεται για δυσκολιες...ολοι θελουν να ερθουν τα πραγματα ευκολα"...
μα φυσικα...κι εκεινη ευκολα θα τα ηθελε αλλα παρολο που δεν ηρθαν ετσι δεν σταματησε να πιστευει στα παραμυθια...
αυτο το "ολα ξεπερνιουνται" δεν μπορεσε να της φυγει απο το μυαλο απο την πρωτη φορα που το ακουσε και καθε φορα που το ακουγε απο εκει και περα...

δεν εχουν καρδια οι ανθρωποι αναρωτιοταν...;
πως ακριβως ξεπερνιουνται ολα...;
το θεμα μας ειναι να το παιξουμε σκληροι και να κλαιμε μονοι μας οταν δεν μας βλεπει κανεις...ή να ανοιγουμε τις καρδιες μας ο ενας στον αλλο...;;;
ναι αν ανοιξεις την καρδια σου υπαρχει πολυ μεγαλη πιθανοτητα να πληγωθεις μετα...βλεπεις πια δεν εισαι κυριος εσυ...ειναι κι εκεινος που του την ακουμπησες στα χερια του...
ε και...;
τουλαχιστον την ακουμπησες...την ανοιξες...μοιραστηκες...εζησες...αγαπησες...νοιαστηκες...χαμογελασες και εκλαψες...
δεχτηκες...ακουσες...εδωσες...πηρες...
ρισκαρες...εζησες με την καρδια...
οταν παψει η καρδια να λειτουργει τοτε πεθαινεις...οταν παψει το μυαλο τοτε απλα δεν ζεις για τους αλλους...ομως ισως καπου εκει μεσα συνεχιζεις να ζεις αφου αυτη χτυπαει...
ολα αυτα σκεφτοταν και αλλα πολλα...κι ακομα περισσοτερα οσο περνουσαν τα χρονια...

Προσπαθησε παρα πολυ...
οχι να πεισει καποιον να σκεφτει και να νιωσει οπως κι εκεινη...αν και καποτε το προσπαθουσε κι αυτο,
υστερα ομως οχι...
προσπαθουσε να δωσει στους αλλους να καταλαβουν πως σκεφτεται εκεινη...
για την ακριβεια πως νιωθει...
πως βλεπει αυτη την ζωη με ολα τα δυσκολα...με ολα τα ασχημα και ολα τα δεινα να γινεται παρολα αυτα παραμυθι με τη δυναμη της αγαπης...του ερωτα...την κινητηριο δυναμη...
τιποτα...
ο κοσμος ηταν πολυ προσηλωμενος σε ολες αυτες τις λεξεις για να ακουσει τις δικες της...
παρολο που οι δικες της ηταν σιγουρα πιο ομορφες και πιο δελεαστικες...
η οποια σιγουρια προσεφεραν οι ασχημες λεξεις ηταν αρκετη για να κρατησει πισω τους ανθρωπους...

Παρολα αυτα εκεινη επεμενε και επεμενε...
σε αλλες καταστασεις...με διαφορετικους ανθρωπους...ηταν πολυ ευκολο να χασει την πιστη της σε ολο αυτο αλλα δεν ηθελε...αντισταθηκε στις ασχημες λεξεις...τις εκανε δακρυα οταν δεν την εβλεπε κανεις...αφου το κανουν οι αλλοι σκεφτηκε θα το δοκιμασω κι εγω...
ηταν μια καλη αρχη...απομονωθηκε...
αρχισε να λεει κι εκεινη κακες λεξεις...αρχισε να ζει διχως να ακουει την καρδια της και μπηκε σε μια δινη που ονομαζουν οι πολλοι "πραγματικοτητα"...
λοιπον ηταν πολυ περιεργο...
τοτε ολοι την αγαπουσαν...την αποδεχονταν...ηταν μια απο αυτους...
"ευτυχως που συνηλθες" της ελεγαν...ωρες ωρες μας φοβιζες...
τοτε μπορουσαν ολοι μαζι να συζητανε για τα "προβληματα"...τοτε η καθε "πριγκιπισσα" του σημερα μπορουσε να της πει ποσο απογοητευμενη ηταν απο το "βασιλοπουλο" που ηρθε και τελικα δεν παλεψε για τιποτα...ή που δεν ηρθε ποτε...που την ηθελε μονο οσο ηταν ακομα "πριγκιπισσα"...νεα...ωραια...
το εκαστοτε "βασιλοπουλο" ειχε το θαρρος να της πει οτι η "πριγκιπισσα" του αποδειχτηκε μαγισσα...ή οτι ειχε καθε διαθεση να παλεψει για εκεινη αλλα εκεινη επαναπαυτηκε στον μαλακο της καναπε και σε μια καθημερινοτητα τοσο συνηθισμενη που δεν ειχαν πια καμια διαθεση να θυμηθουν γιατι και πως και αν αγορασαν αυτον τον καναπε μαζι...ποσο μαλλον για το αν...καποτε αγαπηθηκαν οντως...

Τοτε λοιπον που εγινε μια απο αυτους ειδε οτι ολοι αυτοι ηθελαν αυτο ακριβως που εκεινη κυνηγουσε...ονειρευοταν και πιστευε...
ολοι τους...απλα οι περισσοτεροι φοβοντουσταν...
βλεπεις η αγαπη με καθε της μορφη δεν ερχεται παντα οπως την εχουμε στο μυαλο μας...κι αλλωστε το μυαλο και η καρδια δεν εχουν καμια σχεση το ειπαμε...
κι ετσι καθε διαφορετικη μορφη απο αυτη που ειχαν στο μυαλο τους,τους τρομαζε...τους φοβιζε...τους εκανε να κανουν πισω...
θες η συνηθεια...θες η καθημερινοτητα...μα πιο πολυ αυτος ο φοβος τους κρατουσε πισω...

Εκεινο το βραδυ Εκεινη γυρισε πισω στα παραμυθια και αφησε μια και καλη τις κακες λεξεις πισω...
οποιος δεν ηθελε να μαθει...να δοκιμασει...να γευτει...να ρισκαρει...να ακουσει...να ζησει μαγικες στιγμες γιατι το ποθουσε η καρδια του γιατι μονο αυτην ακουγε και τιποτα αλλο,δεν την αφορουσε πια...δεν θα ασχολιοταν αλλο με το ζητημα...
ας εβρισκε ο καθενας μονος το παραμυθι του...φυσικα αν εβρισκε καποιον που το αποζητουσε και της εμοιαζε λιγο ηταν πολυ προθυμη και χαρουμενη να γευτουν το παραμυθι...αλλα οχι οποιον να 'ναι...μονο αν ειχε ιδιες λεξεις με τις δικες της...μονο αν η καρδια χτυπουσε σε ιδιους ρυθμους...και μονο αυτη θα το καταλαβαινε αυτο...
Εκεινη θα συνεχιζε να ζει οπως ηθελε...με γνωμονα παντα την καρδια κι ας βρισκαν οι αλλοι παντα ελαττωματα σε αυτον τον τροπο...
κανεις τους δεν ηταν ευτυχισμενος...ουτε ενας...και το χειροτερο κανεις τους δεν ειχε πιστη πια στη ζωη και στην ελπιδα και σε αυτη τη μαγεια που αλλαζει τις ζωες μας...την αγαπη!!!

Περασαν καποια χρονια που ζουσε ετσι ακριβως...
δεν την αγγιζε τιποτα απο τους αλλους...ουτε απο τις κακες λεξεις...
ηταν εκει...μεσα στο παραμυθι της κι ας ηταν μονη της...κι ας πολεμουσε και δρακους και θηρια και οτι κακο βαζει ο νους και χωρις να εχει να κερδισει "κατι" εκτος απο την ψυχη της ισως...
και συγχωρουσε και αγαπουσε και συνεχιζε και ολα αυτα πραγματικα...διχως να περιμενει ανταλλαγμα...διχως να προσπαθει να πεισει πια κανεναν και διχως να την νοιαζει και τι θα πουν ολοι οι υπολοιποι των κακων λεξεων...

η ζωη ομως παντα γραφει τα καλυτερα παραμυθια...
Ενα μεσημερι λοιπον καθως πετουσε τις δικες της λεξεις σε μια λιμνη χαζευοντας και περνωντας την ωρα της...καποιος ακομα πεταξε μια λεξη σαν τις δικες της...
για λιγο μπερδευτηκε...λαθος θα ειναι σκεφτηκε...
ομως καθως πεταξε την επομενη λεξη της εκεινος παλι εμφανιστηκε και πεταξε αλλη μια παρομοια...
κι υστερα κι αλλη...κι αλλη...ως που οι δικες της λεξεις και οι δικες του ενωθηκαν και εγιναν μια συζητηση...κι ηταν μια καλη συζητηση που δεν ειχε ασχημες λεξεις...

Ειχε ζησει ομως αρκετο καιρο με τον κοσμο των κακων λεξεων για να σκεφτει για μια στιγμη να κανει πισω...
και εκανε...μαζεψε τις καλες της λεξεις και εφυγε...
ναι αλλα η καρδια...;
η καρδια της της ελεγε να παει ξανα εκει να συναντησει εκεινον να πεταξουν λεξεις μεσα στη λιμνη...
γιατι οι ομορφες λεξεις γυρευουν ταιρι για να φτιαξουν ιστοριες...γιατι οι ομορφες καρδιες ζητανε ταιρι για να φτιαξουν παραμυθια...
γιατι ετσι γινεται το ομορφο πιο ομορφο...

και πηγε...
και οι ομορφες λεξεις εγιναν πολυ ομορφες ιστοριες που ακομα και οι κακες λεξεις μεσα τους φανταζαν ευκολες να ειπωθουν...
και ανοιξε παλια τεφτερια και τετραδια και ημερολογια και ελεγε ολες τις λεξεις που ειχε πει και ειχε ακουσει καλες και κακες...
και ελεγε τις ιστοριες...κι υστερα ενιωθε πολυ περιεργα...
ανυπομονουσε να ξαναβρεθει στη λιμνη και να ξαναπεταξει λεξεις που θα γινουν ιστοριες...
και η καρδια της σκιρτουσε απο επιθυμια...και η επιθυμια σκιρτουσε για πραξη...
και δεν την ενοιαζε για ολα τα χρονια που απομονωθηκε...
ηταν πολυ ωραιο αυτο για να μη ρισκαρει να φτιαξει λεξεις...για να μη ρισκαρει να φτιαξει ενα παραμυθι...
μα δεν ηθελε καθολου να μη δεν το κανει...
και να ηθελε δηλαδη το εκανε ηδη...και το εκανε η καρδια της απο μονη της...κι αυτη χορευε στους οποιους αυτους ρυθμους...
αλλωτε σε ενα γρηγορο ροκ κομματι κι αλλωτε σε μια αργη μπαλαντα...δεν ειχε σημασια...
χορευε...ελεγε λεξεις...ακουγε λεξεις...εφτιαχνε παραμυθι...

Ενα μεσημερι ξαναβρεθηκαν στην ιδια λιμνη...
εκεινη πηγε με ολη την καλη διαθεση να πεταξει τις λεξεις,να χορεψει...να συνεχισει...
πριν προλαβει να πει οτιδηποτε εκεινος πεταξε μια κακια λεξη...
νομιζε οτι εγινε απο λαθος και συνεχισε...
εκεινος ομως δεν σταματησε...αρχισε να πεταει τη μια κακια λεξη μετα την αλλη...
εκεινη δεν καταλαβαινε τι συμβαινει...
συνεχισε να πεταει τις δικες της λεξεις μηπως και αλλαξει κατι...μηπως εκεινος θυμηθει και αρχισει να λεει παλι καλες λεξεις...
δεν μπορουσε να καταλαβει...
αφου οι λεξεις τους ταιριαζαν...αφου φτιαχναν μαζι την αρχη ενος ομορφου παραμυθιου...μα ηταν πολυ αρχη ακομα...ουτε καν τις πρωτες σελιδες δεν προλαβαν να γραψουν γιατι...;γιατι τοσο ξαφνικα και τοσο αποτομα σταματησαν οι καλες λεξεις και ηρθαν οι κακες...;
Εκεινη απογοητευτηκε...
τοσα χρονια μετα και η πρωτη αποπειρα να φτιαξει ομορφες λεξεις μαζι με καποιον αλλο επεφτε στο κενο...
να εκανε τοσο λαθος...;να λογαριασε τις λεξεις λαθος...;

οχι...
αποφασισε να παλεψει γι αυτο που ηθελε η καρδια της...
γιατι ενιωθε πως οι λεξεις ειχαν αξια...
ηθελε ακομα να πει πολλες που δεν ειχαν ειπωθει...
ηθελε ακομα και να πραξει ομορφες λεξεις...
της ξυπνησε μεσα της ξανα να δωσει και να δημιουργησει κατι ομορφο...
δεν την ενοιαζε και πολυ να παρει ομως ηθελε απεγνωσμενα να δωσει λεξεις και πραξεις εκει...
σε εκεινη τη λιμνη...σε εκεινον...

και συνεχισε να πεταει λεξεις...
μεχρι που παρακαλεσε για λεξεις...
απορουσε...
σκεφτοταν...
ομως περισσοτερο απο ολα ενιωθε...
ηθελε...

εκεινος ομως οσο εκεινη πετουσε ομορφες λεξεις συνεχιζε να πεταει κακες...
και οσο εκεινη επεμενε τοσο πιο κακες πετουσε...
της ειπε αρκετα απο αυτα που ειχε ξανακουσει..."ονειροπολα"..."η ζωη σε θελει αλλιως..." "πραγματικοτητα"..."η αγαπη ειναι μεγαλη λεξη" και αλλα τετοια...
της ειπε οτι καποτε ηταν σαν κι εκεινη αλλα αλλαξε...
ματαια προσπαθησε εκεινη να του πει τοτε να ξαναγινει σαν αυτη...να εχει μια ευκαιρια εστω να γραψει λιγες σελιδες...να δειξει οσα δεν προλαβε καν να αρχισει...
αφου εχεις εκεινο το βλεμμα που ξερω...ξερω πως ειναι για μενα γιατι το αρνεισαι...;
εκεινος χαμογελασε...


Εκεινη ηθελε να συνεχισει με τις λεξεις αλλα δεν εβρισκε πια κανενα νοημα...
αν καθε δικη της λεξη προκαλουσε μια ασχημη τοτε πραγματικα πως να συνεχιζε...;
Μαζευτηκε...σκεφτηκε οτι ισως ετσι εκανε τουλαχιστον καλο σε εκεινον...
εκεινη προφανως δεν ειχε σημασια πως ενιωθε...τι να πει περισσοτερο;;;τι να προσπαθησει οταν ο αλλος δεν θελει...οταν δεν σε αφηνει...;
ετσι πηρε μια βαθια ανασα...η αληθεια ειναι πως κοπηκε ακριβως στη μεση αυτη η ανασα...γιατι αλλα ηθελε να πει και τελικα αλλα ειπε...
εστω να κανει καλο εκει...σε εκεινον...και ειπε..."ενταξει"...
γιατι η αγαπη ειναι μεγαλη λεξη και αν ποτε την ξεστομισεις οφειλεις τουλαχιστον να προσπαθησεις να την τηρησεις...
να προσπαθησεις...
αν δεν τα καταφερεις τουλαχιστον θα ξερεις οτι προσπαθησες...

οσο για Εκεινη...
την συναντησα ενα απογευμα στο νησι των κακων λεξεων...
τις ειχε μαζεψει ολες σε ενα σημειο και τις εβαζε φωτια...
δεν θα σταματουσαν ποτε...οι ανθρωποι παντα θα φοβουνται...παντα θα σκεφτονται αλλιως...παντα θα βρισκουν κακες λεξεις να πουν... αλλα τουλαχιστον ετσι δεν θα την αγγιζαν πια...

οσο για τις καλες λεξεις τις μαζεψε κι αυτες μια και καλη και τις πεταξε στη λιμνη...
οχι για να βρεθουν πια με αλλες και να φτιαξουν συζητησεις και παραμυθια...
αλλα για να χαθουν και να μη τις ξαναβρει πια ποτε...
αλλο δεν ηθελε...
Εκεινη ειχε κουραστει πια να εξηγει και να προσπαθει...

Την συναντησα μια μερα στο νησι των κακων λεξεων...
μη με ρωτατε πως βρεθηκα κι εγω εκει...δεν ξερω να σας πω...



Υ.Γ1 -Πατερ τι μπορεις να κανεις για να βοηθησεις καποιον να γυρισει στον Παραδεισο πριν της ωρας του...;
-Τιποτα τεκνον μου...τιποτα (Paulo Koehlo Στις οχθες του ποταμου Πιεδρα καθισα και εκλαψα)

Υ.Γ2 Η αγαπη οταν γινεται κραυγη τρομαζει (Αλκυονη Παπαδακη...) ποτε δεν καταλαβα γιατι να ισχυει κατι τετοιο αλλα προφανως ισχυει...ισως αν ψυθυριζα...;

Υ.Γ3 σε μια ταινια η πρωταγωνιστρια μετα απο διαζυγιο και ψαχνοντας αλλα μη βρισκοντας την αγαπη,υποστηριζε σε δυο αυστηρους γονεις ενα νεο ζευγαρι που ηθελε να παντρευτει...
οι γονεις την ειρωνευτηκαν για το πως μπορει αυτη να μιλαει για πραγματικη αγαπη αφου ειναι μονη της...και σαμπως εκεινη να την βρηκε...;
εκεινη απαντησε οτι την εψαξε πολυ και ισως να μη τη βρηκε αλλα ισως αυτο το ζευγαρι να τη βρει...ισως να ειναι η αληθινη...αλλωστε ποτε δεν ξερεις...
φυσικα καποτε την ξαναβρηκε και η ιδια...ή καλυτερα την βρηκε για πρωτη φορα...

Υ.Γ4 θυμαμαι τη μαμα μου..."βρε μωρο μου με αυτο το μυαλο πολυ θα πονεσεις να το ξερεις...η ζωη δεν ειναι ετσι..."υστερα ομως μου χαμογελουσε..." να μη σε νοιαζει ομως...εσυ να κανεις αυτο που παντα θελεις κι εγω θα σε στηριζω μωρο μου"...και υστερα η μοναδικη υπεροχη,χωρις κριση γι αυτο που ειμαι,αγκαλια...!
μπορει να μην ειναι εδω πια για να με στηριξει...ισως να μην εχω καν την χωρις κριση αγκαλια...αλλα εγω συνεχιζω να κανω αυτο ακριβως που θελω κι ας ξερω μονο εγω ποσο φοβαμαι...ισως να χαμογελαει απο καπου κι ισως και να ξερει πια ποσο μοιαζουμε...

Υ.Γ5 η Αγαπη ειναι το πιο ομορφο πραγμα στον κοσμο σε καθε της μορφη...ακομα...
κι αν δεν την βρεις ποτε...αλλα σιγουρα καποτε θα σου χτυπησει την πορτα...μη την κλεινεις...
προσωπικα δεν την εκλεισα ποτε...το τιμημα παντα θα υπαρχει...ειτε καλο ειτε κακο...
αλλα μη τα ξαναλεμε...τουλαχιστον ζησαμε αυτο που θελαμε για οσο το θελαμε...ή εστω οσο μας επιτρεψανε...

Υ.Γ6 το πιο ομορφο παραμυθι δεν εχει γραφτει ακομα...

Υ.Γ7 Η πιο μεγαλη αρετη του ανθρωπου ειναι να εχει καρδια...μα η πιο μεγαλη ακομα οταν χρειαζεται να παραμερισει την καρδια τοτ (Τασος Λειβαδιτης) δεν το πιστευω αλλα ενιοτε το κανω......κι Εκεινη το ιδιο...

Υ.Γ Η μουσικη αυτη απλα ταιριαζει με την σιωπη της και την διαθεση της...
και φυσικα επειδη η ζωη παντα κανει τα δικα της...μολις επελεγα τραγουδι ανοιξα το παραθυρο να κανω τσιγαρο...και επεσε ενα αστερι...εκανα ευχη...

ΜΑΓΕΨΕ ΜΕ ΤΟ ΡΑΒΔΑΚΙ ΤΗΣ Η ΝΑΪΑΔΑ στις 3:20 π.μ.

Phantom of the Opera--A Time for Us

In Love!

BENVOLIO

Alas, that Love, so gentle in his view,

Should be so tyrannous and rough in proof.

ROMEO

Alas, that Love, whose view is muffled still,

Should without eyes see pathways to his will.

Romeo and Juliet, William Shakespeare

Αναρτήθηκε από flash στις 9:02 μ.μ.

Σάρκινος λόγος

Σάρκινος λόγος

Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει η ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω.
Σου δέομαι: Κρύψου, γίνε αόρατη για όλους, ορατή μόνο σ’ εμένα.
Καλυμμένη απ’ τα μαλλιά ως τα νύχια των ποδιών με σκοτεινό διάφανο πέπλο
διάστικτο απ’ τους ασημένιους στεναγμούς εαρινών φεγγαριών.
Οι πόροι σου εκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ιμερόεντα.
Αρθρώνονται απόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιές εκρήξεις από τη πράξη του έρωτα.
Το πέπλο σου ογκώνεται, λάμπει πάνω απ’ τη νυχτωμένη πόλη με τα ημίφωτα μπαρ,
τα ναυτικά οινομαγειρεία.
Πράσινοι προβολείς φωτίζουνε το διανυκτερεύον φαρμακείο.
Μια γυάλινη σφαίρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία της υδρογείου.
Ο μεθυσμένος τρεκλίζει σε μία τρικυμία φυσημένη απ’ την αναπνοή του σώματός σου.
Μη φεύγεις. Μη φεύγεις. Τόσο υλική, τόσο άπιαστη.
Ένας πέτρινος ταύρος πηδάει απ’ το αέτωμα στα ξερά χόρτα.
Μια γυμνή γυναίκα ανεβαίνει τη ξύλινη σκάλα κρατώντας μια λεκάνη με ζεστό νερό.
Ο ατμός της κρύβει το πρόσωπο.
Ψηλά στον αέρα ένα ανιχνευτικό ελικόπτερο βομβίζει σε αόριστα σημεία.
Φυλάξου. Εσένα ζητούν. Κρύψου βαθύτερα στα χέρια μου.
Τo τρίχωμα της κόκκινης κουβέρτας που μας σκέπει, διαρκώς μεγαλώνει.
Γίνεται μία έγκυος αρκούδα η κουβέρτα.
Κάτω απ’ τη κόκκινη αρκούδα ερωτευόμαστε απέραντα,
πέρα απ’ το χρόνο κι απ’ το θάνατο πέρα, σε μια μοναχική παγκόσμιαν ένωση.
Τι όμορφη που είσαι. Η ομορφιά σου με τρομάζει.
Και σε πεινάω. Και σε διψάω. Και σου δέομαι: Κρύψου.


-Γιάννης Ρίτσος-







Σε περιμένω παντού


Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου,
μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να ‘χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα, είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.
Την αγάπη μας αύριο, θα τη διαβάζουν τα παιδιά στα σχολικά βιβλία, πλάι στα ονόματα των άστρων και τα καθήκοντα των συντρόφων.
Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα ,
θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου.
Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερά και μεγάλα,
σα δυο νύχτες έρωτα, μες στον εμφύλιο πόλεμο.
Α! ναι, ξέχασα να σου πω, πως τα στάχυα είναι χρυσά κι απέραντα, γιατί σ’ αγαπώ.
Κλείσε το σπίτι. Δώσε σε μια γειτόνισσα το κλειδί και προχώρα. Εκεί που οι φαμίλιες μοιράζονται ένα ψωμί στα οκτώ, εκεί που κατρακυλάει ο μεγάλος ίσκιος των ντουφεκισμένων.
Σ’ όποιο μέρος της γης, σ’ όποια ώρα,
εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι για ένα καινούργιο κόσμο… εκεί θα σε περιμένω, αγάπη μου!


-Τάσος Λειβαδίτης-

θα ‘χεις εμένα

θα ‘χεις εμένα

κι αν μες του δρόμου τα μισά σου μοιάζουν όλα δανεικά σου μοιάζουν ξένα αγάπες κι όνειρα παλιά μην φοβηθείς, παρηγοριά θα ‘χεις εμένα κι αν όλοι γύρω σου μιλούν κι όλοι να πάρουν σου ζητούν κάτι από σένα κι αν σε χλευάζουν σε πονούν μη φοβηθείς που σε φθονούν θα ‘χεις εμένα κι αν σου καρφώνουν τη καρδιά στης μοναξιάς τη παγωνιά μακριά στα ξένα σ’ αυτά τα μάτια τα θολά θα ‘μαι στα δάκρυα φωτιά εγώ για σένα

Το έβαλε εδώ ο Ιωάννης -

ΕΓΩ....

ΕΓΩ....

Ήταν μια μικρή πριγκήπισσα...τόσο μικρή...μα τόσο μεγάλη αν αναλογιστείς πόση λαχτάρα για επανάσταση και δράση έκρυβε κάθε κομμάτι της ύπαρξής της...και πόσα μυστικά που περίμεναν να φωτιστούν...να γίνουν αλήθειες...να πάρουν υπόσταση νικώντας τα στοιχειά και τους εφιάλτες που ξαγρυπνούσαν τον ύπνο της...στο σκοτεινό εφηβικό δωμάτιο με τα φυλακισμένα όνειρα...Γιατί το δωμάτιο αυτής της πριγκήπισσας δεν ήταν ροζ...ήταν ένα "γιατί" κι ένα "πότε" και καμιά φορά σαν τρομερή ηχώ ένα μαύρο "ποτέ"...Και τότε βουβό το κλάμα, την έπνιγε σα βρόχος τραβώντας τη όλο και πιο βαθιά στη σκοτεινή κι απέραντη θάλασσα των δακρύων.

Ψέλιζε το ξόρκι..."Σσσσσ! Μη φωνάζετε,κοιμούνται οι εφιάλτες μου. Σταματήστε το χιόνι, πέφτει πάνω στα όνειρά μου. Ταξίδεψα στον Άδη για να τα φέρω πίσω και πλήρωσα ως ναύλο, ψυχή. Αθώο περιστέρι φυλακισμένο στο κλουβί. Σσσσσ! Η αράχνη φτιάχνει ιστό στην ονειροπαγίδα μου κι η κάμπια κουκούλι. Μια ωραία πεταλούδα μες στον κάμπο τριγυρνά κι ένα κι ένα μικρό καράβι που είναι αταξίδευτο, να δούμε ποιος ποιος θα φαγωθεί. Ξημέρωσε η αυγή, Ξυπνήστε όνειρά μου να Ξεκινήσουμε ταξίδι στη ζωή."
Τα όνειρα ποτέ δεν ξυπνούσαν...ξυπνούσαν τα όνειρα των άλλων κι αυτή έπρεπε να κρατά κοιμισμένα τα δικά της πάντα και τα φτερά της κλειστά...Τότε ύψωνε τα μάτια στον ουρανό ψάχνοντας δρόμους ανάμεσα στις ασημένιες κορδέλες του φεγγαριού έστω και με μια τελευταία μαυροφορεμένη ελπίδα να αντικρύσει το γενναίο πρίγκηπα. Γιατί ξέρετε πόσο σημαντικό είναι να κερδίζεις την καρδιά του πρίγκηπα στ'αλήθεια? Κάποιοι μαζεύουν καρδιές προσπαθώντας να ταιριάσουν κάποια από αυτές στον κενό χώρο που θάπρεπε να υπάρχει η δική τους... ψεύτικη μονόπολη...χτίζουν δήθεν όνειρα...πουλάνε υποσχέσεις κι αγοράζουν επιθυμίες...και πώς να παίξουν πια χωρίς αυτή? Γι'αυτό την προστατεύουν στο αδιαπέραστο θησαυροφυλάκιό τους...που το λένε εγωισμό...

Μα το αγριμάκι σαν ένα μαύρο καρβουνιάρικο γατάκι άνοιγε κι όλο άνοιγε τα ματάκια μήπως η λάμψη τους σκορπίσει φως, το φως της μάνας του Ανατολής μεσάνυχτα Ιούλη. Ακούραστη και περίεργη, παράτολμη και ανόητη...μια κοσμοχαλασιά ολόκληρη. Κει που τα γκρέμιζε όλα εκεί και τα ξανάφτιαχνε...τουβλάκι τουβλάκι...Ισορροπιστής σε τεντωμένο σχοινί κι αμέσως μετά...γλυκιά αποχαύνωση στην κούνια των άστρων...με το φως πάντα αναμμένο κι ας ήταν το μόνο που ξεχώριζε στη νύχτα της ζωής...περιμένοντας...το ξημέρωμα αλλά όχι το ημέρωμα...
Έδωσε τη μάχη με το άπιαστο, με το χρόνο αλήτη, με το ψεύτικο και την κέρδισε....τη στιγμή που αγκάλιαζε τους φόβους της κι έναν εχθρό εαυτό...ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ...βαθαίνοντας όλο και πιο πολύ στους ασυγκράτητους πόθους της...τη μια στιγμή στον άνεμο ψηλά και την άλλη κυλισμένη στο χώμα...
Ένα όμορφο πρωινό....ξημέρωσε η ζωή... κοίταξε πίσω της, δίπλα της, τριγύρω, ψηλά, χαμηλά...όνειρα, ελπίδες και στιγμές, ατέλειωτες πυγολαμπίδες...Το κάστρο φωτίστηκε...Κι ήταν τόσο πλούσια πια...

Ίσως να μπορούσε να διδάξει όσα της φανέρωσε η αλήθεια που έσερνε η θλίψη και που τυφλή κοιμωμένη, δε την έβλεπε...μα κάποιοι ορίζοντες φαίνονται μόνο όταν τους διανύσεις μόνος...ακόμα κι αν χρειαστεί να αντιμετωπίσεις κατά πρόσωπο τους εφιάλτες που κρύβονται....ΜΕΣΑ ΣΟΥ....και να τους οδηγήσεις...ΣΤΟ ΦΩΣ...



....το μόνο που ίσως μπορέσω να διδάξω σε λίγα χρόνια θάναι η ιστορία που γράφτηκε από άλλους και διαδραματίστηκε από άλλους αιώνες πριν...

Μήπως όμως και οι ψυχές δεν είναι αιώνιες...ζητώντας δικαίωση, έστω μέσα στις καρδιές μας?

Ευχαριστώ όλους αυτούς που στέκονται μαχητές και συνοδοιπόροι δίπλα μου και δε διστάζουν ενάντια στο χρόνο, στα πρέπει και στα υποτιθέμενα ανέφικτα να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα...Ξέρουν ποιοι είναι...

Αναρτήθηκε από Σάιλεντ στις 11:05 π.μ.