Σκοτάδι...

Σκοτάδι...

Σκοτάδι πηχτό,

πλάθεται,

γλιστράει απ'το ανάμεσα των δαχτύλων,

δυό χεριών που σε κλειδώνουν,

σαν ορίζοντες,

να μη δραπετεύσεις,

να μη φύγεις.

Αναπνέω σκοτάδι,

μα ζω απ'το φώς,

δύο ματιών που λαμπυρίζουν,

υγρά διαμάντια.

Φεύγεις. Δραπετεύεις. Πονάς.

Πάντα κάτι πεθαίνει απ'τον πόνο σου...