Στην ονειροφαντασία μου…

Στην ονειροφαντασία μου…
με ταξιδεύουν,
τα φωτεινά σου μάτια
σαν κολόνες είναι…
σε πολύχρωμα παλάτια.
Η κορμοστασιά σου...
στέκει αγέρωχα
πάνω στον ουράνιο θόλο
καθώς η άσβηστη...
του πόθου αντηλιά
φωτίζει με γαλήνη,
στη διαυγές γαλάζια λίμνη
όπου θωρώ...
την πηγαία ομορφιά
στων κύκνων...
τ' όμορφο χορό.
Δροσοσταλίδα στάζει
απ’ τον πυλώνα της ψυχής
διαμαντένιας...
ανοιξιάτικης βροχής
ερωτικής τέρψης
ατέλειωτης σιωπής
που η χαρά στεριώνει…

© Πάρης Παπανικολάου

Με μια βάρκα

Τις πυρωμένες νύχτες
ως κύματα παλεύουν
σε τρικυμισμένα σεντονόνερα
σώματα βυθισμένα
λαίμαργα αρμύρα καταπίνουν
ως ο βόας καταβροχθίζει ακόρεστα
ένα κουνέλι παχουλό

οι αργυραμοιβοί της μοναξιάς
του έρωτα οι προσκυνητές
με μια βάρκα κόκκινη
αιώνια ταξιδεύουν

όταν ψιθύρισε η Βίκυ Δερμάνη η ώρα ήταν 2:23:00 μ.μ.

Εάλω η πόλις

Πολύ σύντομα των σφαγμένων τα έκθετα πτώματα
με τα ξεθαμμένα κουφάρια μαζί
βορά στους γύπες γίνηκαν
προκαλώντας επιδημία θανατηφόρα
που απλώθηκε στον τόπο ολόκληρο
κι έτσι μοιραία ολάκερη πόλη έγινε
πόλη σφαγμένων αμάχων
ένας και μόνο μάρτυρας σαν έμεινε
κρεμάστηκε επί εσχάτη προδοσία

περνώντας καβαλάρης ο χάροντας
πάνω από το πτωματόστρωτο της πόλης
στάθηκε νικητής στης πλατείας το βάθρο
Άλωση Πτώση Εκκαθάριση το ονόμασαν
Αρμένιοι Πόντιοι Μικρασιάτες Κούρδοι
κάθε φενακισμένη εθνική γιορτή
κάθε τρομερή παρέλαση
κάθε φρικαλέα επέτειος νίκης
μια αλλόκοτη τραγωδία αιώνων
κάθε γιορτή στην τόση απανθρωπιά

από την ποιητική συλλογή Με μια φλόγα όπως πάντα

όταν ψιθύρισε η Βίκυ Δερμάνη η ώρα ήταν 12:12:00 μ.μ.

επιλογές

Κι ομως φτανει η στιγμη που σκεφτεσαι..Ποιος ειμαι?Πως εφτασα εδω?Μονος μου σ ενα σκοτεινο διαδρομο γεματο πορτες.Και πισω απο καθε πορτα,ενας διαφορετικος ουρανος..Τι αφησα πισω μου??Καποιες πορτες οσο κι αν προσπαθησω,θα μεινουν κλειδωμενες.Κι αυτο το αν,θα με ακολουθει για παντα..Ωσπου συνερχομαι!Οι πορτες που επελεξα με οδηγησαν στο παρον,δημιουργησαν αυτο που πραγματικα ειμαι.Οσο για τις αλλες,τις οποιες μονο η σκια μου καταφερε να πλησιασει,θα πρεπει να τις αφησω πισω..Οσο δυσκολο κι αν ειναι..Γι αυτο λοιπον,αντιο σκια μου..Εσυ που σταθηκες στα μονοπατια που δεν καταφερα να βαδισω.Αντιο..

Αναρτήθηκε από m^2 στις 4:07 μ.μ.

Τιποτα

Στιγμες σαν και αυτη νοιωθεις την αναγκη να γραψεις .Δε ξερεις γιατι απλα πρεπει.Το τι θα γραψεις δεν εχει καμια σημασια.Το μονο που θες ειναι να εκμεταλλευτεις ολες αυτές τις εσωτερικες εκρηξεις που νοιωθεις.και που ξερεις;ισως να σε βοηθησουν στο ταξιδι σου.δε θες να γραψεις για αγαπες,ερωτες και τραγουδια.ολα αυτα ηχουν στα αυτια σου σαν μια μουσικη απο αλλες εποχες.σαν τον ηχο απο ενα παλιο,σκονισμενο γραμμοφωνο που εχει σταματησει να παιζει εδω και χρονια.η εμπνευση ερχεται και φευγει.παρατηρεις αντικειμενα τοσο καθημερινα.τοσο συνηθισμενα.κι ομως μπορεις να γραψεις ολοκληρες σελιδες κοιτωντας τα και μονο.η συνηθεια σε εκανε να ξεχασεις.καθε σου ματια μια ανοιχτη πορτα για ταξιδια περα από το χωρο και το χρονο. ειναι η ωρα που τα ρολογια κολλανε.οι δεικτες σταματουν την καθορισμενη κινηση τους.ησυχια. βυθισμενος σε ένα ομορφο τιποτα μενεις να νοσταλγεις καταστασεις που δεν εχεις ζησει και ισως δε θα ζησεις ποτε.παρ ολα αυτα νοιωθεις μεσα σου μια ζεστασια.ειναι η ωρα που ξυπνανε οι πιο αληθινες σου αισθησεις.θυμαμαι μια φιλη που μου ελεγε πως μπορει να παρατηρει για ωρες ενα αντικειμενο.νομιζω πως επιτελους την καταλαβαινω

Αναρτήθηκε από m^2 στις 4:17 μ.μ.

καληνυχτα

καληνυχτα
ενα λεπτο πριν κλεισεις τα ματια σου
οι πιο σκοτεινες και ψευτικες στιγμες της μερας σου
καθε μερας σου
εκει που προσπαθεις να πεισεις τον εαυτο σου
οθωντας τον στην ουσια σε μια ατειλειωτη ψευδαισθηση
εναν ατελειωτο κυκλο
απο αυριο θα αλλαξω
απο αυριο
ποσες φορες το σκεφτηκες;
ποσες φορες εμεινες μονο στη σκεψη;
το μεγαλυτερο ψεμα που λες στον εαυτο σου
μονο και μονο για να εχεις λιγες στιγμες ικανοποιησης
ενω ξερεις
την επομενη μερα θα βρισκεσαι παλι βυθισμενος στη μιζερια σου
γραφοντας αυτες τις λεξεις συνειδητοποιεις το μεγεθος της αδυναμιας σου
εγινες αυτο που δεν ηθελες ποτε σου να γινεις
κλεισμενος σε ενα κλουβι φτιαγμενο απο τον ιδιο σου τον εαυτο
αλλο ενα ανθρωπακι...

Αναρτήθηκε από m^2 στις 12:16 μ.μ.

''Ειν' δυνατή σα θάνατος η αγάπη''-Ασμα Ασμάτων

Ύδωρ πολύ ου δυνήσεται σβέσαι την αγάπην,
και ποταμοί ου συγκλύσουσιν αυτήν.

Μουσική:Μάνος Χατζιδάκις Ερμηνεία: 

Φλέρυ Νταντωνάκη-Γρ.Ψαριανός .-

Στίχοι:  

Εκκλησιαστικοί

Κραταιά ως Θάνατος Αγάπη    

Τι ωραιώθης και τη ηδυνήθης,
αγάπη, εν τρυφαίς σου!
Τούτο μέγεθός σου...
Ωμοιώθης τω φοίνικι,
και οι μαστοί σου τοις βότρυσιν.
Είπα: Αναβήσομαι επί τω φοίνικι,
κρατήσω των ύψεων αυτού.

Εγώ τω αδελφιδώ μου,
και επ’ εμέ η επιστροφή αυτού.
Ευώνυμος αυτού υπό την κεφαλήν μου,
και η δεξιά αυτού περιλήμψεταί με.

Υπό μήλον εξήγειρά σε...
Και η δεξιά αυτού περιλήμψεταί με...
Εκεί ωδίνησέν σε η μήτηρ σου...
Ευώνυμος αυτού υπό την κεφαλήν μου...
Εκεί ωδίνησέν σε η τεκούσα σου.

Θες με ως σφραγίδα επί την καρδίαν σου,
ως σφραγίδα επί τον βραχίονά σου.
Ότι κραταιά ως Θάνατος Αγάπη,
σκληρός ως Άδης Ζήλος.
Περίπτερα αυτής περίπτερα πυρός, φλόγες αυτής.
Ύδωρ πολύ ου δυνήσεται σβέσαι την αγάπην,
και ποταμοί ου συγκλύσουσιν αυτήν.

''Ασμα ασμάτων ''

Το Άσμα ασμάτων είναι ένα από τα πιο γνωστά βιβλία της Αγίας Γραφής, αλλά λίγοι γνωρίζουν ότι πρόκειται για ένα ερωτικό ποίημα, που δημιουργήθηκε κατά τον 4ο αιώνα π.Χ. μάλλον από το βασιλιά Σολομώντα. 
Το ποίημα «Ασμα Ασμάτων» αποτελείται από 117 στίχους και θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά θρησκευτικά κείμενα.
 

Ασμα Ασματων, στιχοι

Όμορφη, όμορφη, όμορφη που “σαι αγάπη μου.
Τι όμορφη που είσαι.
Γλυκιά σαν του περιστεριού και τρυφερή η ματιά σου. Καμιά από τις όμορφες δεν παραβγαίνει εμπρός σου.
Εσύ “σαι κρινολούλουδο κι” εκείνες είναι αγκάθια.

 Ίδια με κόκκινη κλειστή τα κόκκινα σου χείλη.
Σα ρόδι που το κόψανε στη μέση μού φαντάζει πίσω από το πέπλο σου το ροδομάγουλο σου.

Τα δυο σου στήθια μοιάζουνε δίδυμα ζαρκαδάκια που να βοσκήσουν βγήκανε μες στα ανθισμένα κρίνα.
Φίλα με, φίλα με, μ” όλα τα φιλιά που έχεις μες στο στόμα, μέθα με στης αγκάλης σου το πιο γλυκό κρασί, και το όνομα σου άρωμα, μύρο χυμένο κάτω.

Όλων των μύρων τ” άρωμα και η ευωδιά είσαι εσύ. Ναι, πιο πολύ κι” από το κρασί μεθώ όταν μ” αγγίζεις. Να σ” αγαπάνε, άντρα μου, αυτό μονάχα αξίζεις. 

Όμορφη, αψεγάδιαστη είσαι αγαπημένη. Αχ, μου “χεις κλέψει την καρδιά μου, αγάπη μου, αδελφή μου, μ” ένα σου βλέμμα μοναχά, μια χάντρα στο λαιμό σου.
Μέλι κερήθρας στάζουνε τα δυο γλυκά σου χείλη, μέλι και γάλα αργοκυλούν στη γλώσσα σου από κάτω. 

 Κήπος κλειστός, ολάνθιστος είσαι αγαπημένη, πηγή με γάργαρο νερό. Παράδεισος από δροσιές, παράδεισος από ροδιές το κάθε σου αυλάκι.

Κανέλα, μοσχοκάλαμο κι” ο νάρδος με τον κρόκο, και ρίζες αρωματικές του Λίβανου και σμύρνα και αλόη, και όποιο μύρο πεις, σε “σένα ευωδιάζουν.

Σήκω Βοριά, έλα Νοτιά, φύσα τα κλωνιά μου, να ξεχυθούν, να σκορπιστούν παντού οι ευωδιές μου. Σήκω Βοριά, έλα Νοτιά φυσήξτε τα κλωνιά μου να ξεχυθούν, να σκορπιστούν παντού τα αρώματά μου.

Σήκω Βοριά, έλα Νοτιά, φυσήξτε τα κλωνιά μου να ξεχυθούν, να σκορπιστούν παντού τα αρώματά μου.

Κι” ας κατεβεί ο άντρας μου στο κήπο που “ν” δικός του, για να γευτεί όποιο καρπό απ” τα κλαδιά του θέλει, για να γευτεί όποιο καρπό απ” τα κλαδιά μου θέλει.

 Η Ειρήνη Παππά απαγγέλλει από το Άσμα
Ασμάτων του Σολομώντα, 4ος αιώνας, π.Χ. Η
μετάφραση και ποιητική απόδοση ανήκει στον
Λευτέρη Παπαδόπουλο και η μουσική στον
Βαγγέλη Παπαθανασίου (δίσκος "Ραψωδίες",1986