Μπορεί πολλές φορές στη ζωή σου να αισθανθείς ότι αδικείσαι όταν τα
πράγματα δεν παίρνουν την τροπή που επιθυμείς. Ισχύει όμως όντως κάτι
τέτοιο; Μήπως τελικά όσα θέλουμε μας παραδίδονται όταν τα επιθυμούμε
πραγματικά; Όταν προκειμένου να πάρεις έστω μια μικρή γεύση απ’ αυτό που
θες, αυτό που έχεις ανάγκη, παραμερίσεις τα εγωιστικά σου συναισθήματα,
τότε όλα θα αλλάξουν. Γιατί έτσι θα φτάνεις ολοένα και πιο κοντά στη
συναισθηματική σου ολοκλήρωση.
Ο εγωισμός αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης. Λίγοι
είναι αυτοί που καταφέρνουν να απαλλαγούν μια και καλή απ’ αυτόν. Κι
όσοι τα έχουν καταφέρει, δε σημαίνει απαραίτητα ότι θα συνεχίσουν να
πράττουν με τον ίδιο τρόπο. Για να αποτινάξεις από πάνω σου τοn μανδύα
αυτόν, χρειάζεσαι ένα κίνητρο. Ένα κίνητρο το οποίο θα σε κάνει να
συνειδητοποιήσεις ότι κάποιος άλλος είναι σημαντικότερος για σένα, ακόμα
κι απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό. Τόσο πολύ μάλιστα που θα μπορείς να
παραμερίσεις όσα σε κρατούν αλυσοδεμένο για να είσαι καλά μαζί του.
Η μεγαλύτερη απόσταση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους είναι ο εγωισμός. Μια τόσο μικρή λέξη με τόσο καταστροφικές συνέπειες. Αξίζει τα όσα χάνεις για να τον διατηρήσεις; Ό,τι σε αποτρέπει να ξεστομίσεις τις στιγμές που το χρειάζεσαι κι εσύ κι αυτός που αγαπάς δεν είναι σημαντικό; Ένα «σ’ αγαπώ», ένα «μου λείπεις», ένα «σε χρειάζομαι», μια «συγγνώμη», ένα «μη φύγεις». Δε λες αυτά που θέλεις από φόβο να μη γελοιοποιηθείς και χάνεις όσα έχεις πραγματικά ανάγκη. Όλα εκείνα για τα οποία φλέγεται η ψυχή σου.
Σε έναν καβγά σίγουρα το ευκολότερο πράγμα είναι το να νευριάσεις και να σηκωθείς να φύγεις χτυπώντας την πόρτα πίσω σου. Να κάνεις και λίγο εφέ δηλαδή. Το δυσκολότερο όμως είναι το να κοιτάξεις πίσω σου και να δεις την κατάσταση στην οποία αφήνεις τον άλλον. Να τον δεις να σε κοιτάει κατάματα και να περνούν απ’ τα μάτια του όλα όσα είπες ή όσα δεν είπες και τον πλήγωσαν. Είτε ήθελες να τα πεις είτε όχι. Οπότε προτιμάς απλά να φύγεις και να γλυτώσεις απ’ αυτό. Μη σε τουμπάρει κιόλας. Δε θα μας κάνει κι ό,τι θέλει κάθε φορά ε;
Θυμήσου τότε που ήμασταν παιδιά. Τότε που οι σχέσεις μας ήταν
απλούστερες. Συνηθίζαμε να μαλώνουμε κάθε μέρα με όσους αγαπούσαμε και
σε λίγα λεπτά παίζαμε ξανά μαζί τους ή τους είχαμε ήδη συγχωρέσει μετά
την πρώτη ξινισμένη γκριμάτσα μας. Ίσως, αν μπορούσαμε καθώς μεγαλώναμε
να κρατήσουμε κάποια στοιχεία της παιδικής μας σκέψης, οι σχέσεις μας να
ήταν πιο εύκολες. Το να μεγαλώνεις σίγουρα σου επιφυλάσσει πολλά δώρα
κι εκπλήξεις, όμως, μαζί του έρχονται η περηφάνια κι ο εγωισμός, που
πολλές φορές μας φορούν παρωπίδες χωρίς καν να προλάβουμε να το
αντιληφθούμε.
Η μεγαλύτερη απόσταση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους είναι ο εγωισμός. Μια τόσο μικρή λέξη με τόσο καταστροφικές συνέπειες. Αξίζει τα όσα χάνεις για να τον διατηρήσεις; Ό,τι σε αποτρέπει να ξεστομίσεις τις στιγμές που το χρειάζεσαι κι εσύ κι αυτός που αγαπάς δεν είναι σημαντικό; Ένα «σ’ αγαπώ», ένα «μου λείπεις», ένα «σε χρειάζομαι», μια «συγγνώμη», ένα «μη φύγεις». Δε λες αυτά που θέλεις από φόβο να μη γελοιοποιηθείς και χάνεις όσα έχεις πραγματικά ανάγκη. Όλα εκείνα για τα οποία φλέγεται η ψυχή σου.
Σε έναν καβγά σίγουρα το ευκολότερο πράγμα είναι το να νευριάσεις και να σηκωθείς να φύγεις χτυπώντας την πόρτα πίσω σου. Να κάνεις και λίγο εφέ δηλαδή. Το δυσκολότερο όμως είναι το να κοιτάξεις πίσω σου και να δεις την κατάσταση στην οποία αφήνεις τον άλλον. Να τον δεις να σε κοιτάει κατάματα και να περνούν απ’ τα μάτια του όλα όσα είπες ή όσα δεν είπες και τον πλήγωσαν. Είτε ήθελες να τα πεις είτε όχι. Οπότε προτιμάς απλά να φύγεις και να γλυτώσεις απ’ αυτό. Μη σε τουμπάρει κιόλας. Δε θα μας κάνει κι ό,τι θέλει κάθε φορά ε;