Η Ζωή της Καρδιάς

 Ευδοκίμησα ν' αγαπήσω και τα γνώρισα όλα. Δεν διάβασα κείμενα για την εμπιστοσύνη, όμως εμπιστεύτηκα και τα συμπεριέλαβα όλα στη γνώση μου. Ξέρω απ΄το ίδιο το πράγμα πως είναι, απ΄το νιώθω του. Χωρίς βιασύνη, χωρίς καθυστέρηση, σπατάλησα τον έρωτα σε μια στιγμή. Τίποτα σε μένα δεν έμεινε ακουστό μονάχα, όλη τη γνώση τη δοκίμασα και την έβγαλα πέρα.

  Δοκίμια και θεωρίες τα απέφυγα. Έβαλα το δάχτυλο στον τύπο των ήλων. Κάηκα. Γνώρισα τη φωτιά από μέσα.  Όμως το να προστατευτώ μού έμοιαζε πάντα μια πράξη του ανέφικτου. Το να μην πάω κοντά στη φωτιά έμοιαζε πάντα ζωή από απόσταση, γιατί στο βάθος της ζωής έκαιγε πάντα μια φωτιά.

 Έτσι, χωρίς να ξέρω στην ουσία τί είναι κακό και τί καλό, ακόμα και το θάνατο διασκέδασα, επειδή στερήθηκα απολύτως της προκατάληψης. Ποτέ δεν έσπευσα να προλάβω κάτι, και γι' αυτό ακριβώς το λόγο θαρρώ τα κακά κι οι ατυχίες μακριά μου στάθηκαν.

 Δεν μάντεψα κακό και δεν βρήκα, κακό δεν δημιούργησα.  Τη σκέψη ζύγισα κι έριξα στην καρδιά το βάρος των αποφάσεων. Ετούτη με προστάτεψε από πολλούς κινδύνους, υπήρχε ένα αλάνθαστο αισθητήριο να νιώθεις και να μυρίζεσαι την πηγή της σκέψης, γιατί η ίδια η σκέψη είναι παραπλανητική και πολλές φορές όμορφη σκέψη από άσχημη καρδιά πηγάζει και το αντίθετο.  

 Όμως αν έχεις επαφή άμεση με την καρδιά σου δεν σε ξεγελά, ούτε η σκέψη σου ούτε  η σκέψη. Η ίδια η καρδιά σου σε παίρνει μακριά κι απομακρύνεσαι. Τα όμορφα λόγια μιας άσχημης καρδιάς δεν σε εντυπωσιάζουν, επειδή ο εντυπωσιασμός είναι κι αυτός της σκέψης υπόθεση. Ό,τι ήταν, ήταν αυτό που ήταν, όπως κι αν έμοιαζε. Κι όσο περισσότερο προσπαθούσε να φανεί τόσο περισσότερο μαρτυρούσε αυτό που ήταν. Κρυπτό ουδέν πλάνη ελαχίστη.  Μετά τις σκέψεις φτάνουμε στην καρδιά μέσα στις σχέσεις. Μα κάποιοι ζούμε ήδη στην καρδιά, δεν φτάνουμε.

                                                                       

 Είσαι και ζεις στο τέλος και στην αρχή, στην ουσία, οι διάφορες διακυμάνσεις της σκέψης σε αφήνουν αδιάφορο. Νιώθεις άμεσα, το βλέμμα σου είναι μέσα στο άλλο βλέμμα βυθισμένο, το σώμα μαρτυρά όλη την αλήθεια, τι να σου κρυφτεί χωρίς παγίδα να πέσεις μέσα σου; Ο άλλος είναι πάντα ανοιχτός στα μάτια σου και διάφανος. Η ζωή της καρδιάς δεν έχει πολιτική. Είναι χωρίς στροφή. Όλα είναι απλώς αλήθεια. 

 Ερωτεύεσαι από κάτι δικό σου που βλέπεις στον άλλον, εκείνος ούτε το υποψιάζεται ανάμεσα στα χαρίσματά του. Μπορείς να ερωτευτείς μαλλιά, μύτη, πηγούνι, φτέρνισμα ή μια κίνηση. Δεν το συλλογίζεσαι, γίνεται. Δεν το μελετάς, συμβαίνει. Δεν το υπολογίζεις, έρχεται. Του φτιάχνεις χώρο καταφύγιο βρίσκει.

Δεν είσαι τίποτα άλλο στη ζωή σου παρά μια των πραγμάτων υποδοχή. Όλα τα πράγματα γυρίζουν γύρω απ’ του ανθρώπου το κεφάλι και τα πιάνει και τα κρατά με την αντίληψη και τη  σύλληψη.

 Ο άλλος έχει τον άσσο του, τον κρυφό του άσσο, άφησέ τον να τον έχει, ο άσσος του είναι πιο φανερός απ’ όσο ποτέ θα πιστέψει. Έχει ακόμα και την κρυφή του δικλείδα ασφαλείας, άφησέ τον να την έχει, μαζί σου δεν θα την χρειαστεί, επειδή εσύ παίζεις καθαρό παιγνίδι. Δεν έχεις σκοπό, είσαι ο σκοπός σου.  Δεν προσπαθείς να πετύχεις κάτι, έχεις πετύχει. Δεν προσπαθείς να φτάσεις κάπου, είσαι εκεί. Εκεί όπου ξεκινάς είναι και το τέλος. Δεν προσπαθείς να βγεις, είσαι έξω. Δεν προσπαθείς ν' ανέβεις, είσαι ψηλά. Δεν προσπαθείς να φτάσεις στο βλέμμα σου, κοιτάζεις. Δεν ψάχνεις τρόπο να εκφραστείς, εκφράζεσαι. Δεν αναζητάς την κατάλληλη λέξη, είναι στο στόμα σου. Καθώς σου μιλούν δεν ετοιμάζεις απάντηση ή αντίδραση, ζεις σε μια άνετη σιωπή. Δεν ετοιμάζεις κάτι, είσαι έτοιμος και σε εγρήγορση. Δεν περιμένεις το αύριο, ζεις το σήμερα, επειδή δεν θέλεις να γίνεις εφόσον είσαι.

 Ο άλλος έχει ακόμα και τον τρόπο του, το συλλογισμό του, τις κρυφές και φανερές του επιθυμίες, τις επιδιώξεις του από σένα. Άφησέ τον να τα έχει όλα αυτά. Εσύ είσαι αυτό που φαίνεσαι, αν δεν το καταλαβαίνει μάταια θα σκοτώσει μαζί σου μερικές νύχτες προσπαθώντας να σε ανακαλύψει. Μα εσύ έχεις ανακαλύψει τον εαυτό σου και δεν βάζεις σε μπελάδες τους άλλους να σε ψάχνουν. Μα εσύ έχεις γνωρίσει τον εαυτό σου, τώρα σε γνωρίζουν, το παιγνίδι είναι καθαρό κι ανοιχτό, είτε κάθονται κοντά σου είτε φεύγουν. Δεν παίζουν ζάρια μαζί σου, είσαι η τύχη τους. Αν έχουν χαρά στην καρδιά τους θα σε αναγνωρίσουν. Αν έχουν θλίψη όχι, θα απομακρυνθούν για τους ταιριαστούς τους.  Ο κόσμος πρέπει να είναι γνωστός.

 Σε σένα δεν υπάρχει τίποτα ν' αποκαλυφθεί επειδή τίποτα δεν κρύβεις, κι αν προσπαθήσουν να σε πονέσουν πόνο μέσα σου δεν θα βρουν.

 Γιατί, κάποτε, πρέπει να μείνουμε άνθρωποι και να στερηθούμε των πόνων μας.

 Εσύ σέβεσαι τον εαυτό σου, ντύθηκες το άρωμά σου και βγήκες στον πόλεμο. Όμως είσαι μέσα σου γεμάτος ειρήνη, αυτό μπορεί να τρομάξει έναν άνθρωπο, ιδιαίτερα έναν πολεμοχαρή. Όμως ακόμα κι εσύ, ο πρεσβευτής της ειρήνης, είσαι ένας αθόρυβος πολεμιστής και το ξίφος σου κινείται σαν φτερό στον άνεμο ανάμεσα στις λέξεις· πολλοί δεν τολμούν να το πιάσουν γιατί ματώνονται.  Όμως κι εσύ, ο άνθρωπος της ειρήνης, είσαι γι’ αυτούς του πολέμου, τρομακτικά  επικίνδυνος. Σε βλέπουν, σε αισθάνονται και σκέφτονται για τον εαυτό τους: πρόσεχε! Επειδή κανείς δεν σκέφτεται από σένα κι όλοι οι άνθρωποι της γης απ΄τον εαυτό τους σκέφτονται. 

 Και γιατί, η σιγανή φωνή σου κι η χροιά της, δεν χρειάζεται ένταση κι ουρλιαχτό για να υπερισχύσει, είναι ήδη δυνατή γι’ αυτό χαμηλώνει και σέρνει έξω άνεμο και μελωδία.  

 Δεν έχεις πολλά να πεις, συνήθως απομένεις σιωπηλός, μα είσαι μέσα σου ένας ιεροεξεταστής κι ανακαλύπτεις τη σκουριά σε απίθανα μέρη. Για να γίνεις χρυσός θα πρέπει να είσαι ειδικός των μετάλλων.  Έχεις γίνει ένας ανιχνευτής, είσαι γεμάτος μυστικές κεραίες.

 Κι οι άνθρωποί σου μέσα στον κόσμο αυτόν, είναι βέβαια σπάνιοι, μα όχι και τόσο, γιατί ο χρυσός ανήκει στη γη. Μα έχεις αποκτήσει μια υγιέστατη μυρουδιά κι αλλάζεις νησί, κουρασμένος ν’ ανεβαίνεις κάθε τόσο σε ναυάγια, γιατί εσύ δεν υπάρχει πια να μετακινηθείς, είσαι στο τόπο σου, στην καρδιά σου κι όλα έρχονται και σε βρίσκουν. Επειδή, ετούτος ο κόσμος, πάντα όμοιός μας είναι.

 Ανάμεσα στους ανθρώπους προχωράς και κάθε στιγμή βρίσκεσαι με τους ταιριαστούς σου, μα αν θέλεις να καλυτερεύεις ως άνθρωπος... αναγκαστικά σε άλλους θα ταιριάζεις κι άλλους, με λίγη λύπη θ’ αποχαιρετάς και θ’ αφήνεις πίσω σου.  Αλλιώς οι άνθρωποι οι παλιοί σε κρατούν και δεν θα σ’ αφήσουν ποτέ να φτάσεις σ' εκείνη την αγκαλιά που της λείπουν τα αγκάθια. Γιατί οι παλιές παρέες φτιάχνουν κλοιούς για τους ανθρώπους τους και δεν προχωρούν όλοι με το ίδιο βήμα. Γιατί οι άνθρωποι, για να μπορέσουν να αγαπηθούν και να πάνε κοντά στους άλλους… χωρίζουν.  Γιατί οι μοναχικοί κοινωνούν κι οι κοινωνικοί ονειρεύονται τη μοναξιά τους.

 Γιατί, στο υπόσχομαι αυτό, θα νιώσεις μια νύχτα πως θέλεις και πρέπει να ξεφύγεις, το από πού μόνος σου θα το βρεις. Μα αν δεν το κάνεις, αν δεν το τολμήσεις, καινούργια ζωή δεν σε περιμένει.

 Δεν ξέρω από πού θέλεις να ξεφύγεις, μα θα έβαζα στοίχημα πως αυτό θέλεις. Κι ένας τρόπος μόνο υπάρχει να προχωράς: να αφήνεις πίσω σου κάτι γνωστό και να τραβάς προς το άγνωστο. Μα έτσι μόνο μοιάζει, γιατί στο άγνωστο που εσύ προχωράς, άλλοι έφτασαν  πρώτα κι είναι εκεί και σε περιμένουν. Κι άλλοι το πέρασαν αυτό. Μα εκείνο που άγνωστο κάποτε έμοιαζε γνωστό τούς έγινε, τόσο γνωστό που κι αυτό το βαρέθηκαν και σ’ ένα άλλο άγνωστο προχώρησαν για να μην τους αρπάξει η πλήξη. 

 Κι έτσι πάμε όλοι κατά κει που ξημερώνει. Γιατί και χωρίς εμάς ξημερώνει, όμως ξημερώνει για εμάς κι αυτό χρειάζεται να το αναγνωρίσουμε. Ξυπνάς ένα πρωινό και βλέπεις την ανατολή του ήλιου, κι αισθάνεσαι έκπληκτος, καθώς νόμιζες, πως άλλο είναι η ανατολή του ήλιου κι άλλο εσύ. 

Αναρτήθηκε από Κωνσταντίνος Κόλιος στις 10:20 π.μ.